ตอนที่ 15 – ความรู้สึกเหมือนเป็นบอสสุดท้าย

 

ถ้าคิดดูให้ดี ๆ แล้วล่ะก็ ถึงฉันกับโชวตะจะคบค้าสมาคมกันมาเกือบห้าปี แต่ฉันไม่เคยไปบ้านของหมอนั่นเลยสักครั้ง…เพิ่งจะมานึกได้วันนี้เอง

 

พอย้อนคิดดู เวลาที่ฉันเล่นกับโชวตะ ก็มักจะเป็นนัดกันข้างนอก หรือไม่ก็ให้เขามาที่บ้านฉัน มีอยู่บ้างที่เคยพูดถึงว่าจะไปบ้านเขา แต่ทุกครั้งก็เหมือนจะโดนปฏิเสธด้วยข้ออ้างอะไรบางอย่างตลอด

 

แต่เพราะฉันเองก็ไม่เคยใส่ใจเรื่องสถานที่อยู่แล้ว จะเล่นที่ไหนก็ไม่ต่างกัน อีกอย่างก็ไม่ได้รู้สึกอยากไปบ้านเขาเป็นพิเศษ เลยไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้จริงจัง…แต่พอคิดอีกที ก็ใช่เลย ฉันไม่เคยเหยียบเข้าไปในบ้านของโชวตะเลยสักครั้ง

 

แล้วที่ฉันพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพราะว่า…มันเริ่มต้นในช่วงพักหลังคาบที่สามของวันนี้

 

“อะ…เอ่อ…รุ่นพี่คะ…”

 

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินย้ายห้องเรียนอยู่ ก็เผอิญสวนกับซูซุเนะจังเข้า แล้วเธอก็เป็นฝ่ายเรียกฉันไว้

 

ปกติแล้ว เธอไม่ค่อยเข้ามาคุยกับฉันที่โรงเรียนเท่าไหร่ ฉันเลยหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ ก็เห็นเธอกำลังถือหนังสือเรียนวิชาดนตรีแนบอกแล้ววิ่งเข้ามาหาฉัน กระโปรงยาวระดับเดียวกับฮารุกะจังพลิ้วไหวตามจังหวะเท้าของเธอ

 

พอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน เธอก็มองซ้ายมองขวาเหมือนจะกลัวมีใครได้ยิน จากนั้นก็โน้มตัวเข้ามาแล้วกระซิบข้างหูฉันเบา ๆ

 

“รุ่นพี่…คือ…หนูมีเรื่องอยากจะคุยด้วยค่ะ…”

 

เสียงกระซิบเบา ๆ ราวกับลมหายใจของเธอสั่นสะเทือนเข้าหูฉันจนเกือบตัวสั่น

 

“หือ? มีอะไรรึเปล่า?”

 

“มะ…ไม่ใช่แบบนั้น…คือว่า…”

 

ทั้งที่เป็นฝ่ายเรียกฉันไว้แท้ ๆ แต่เธอกลับพูดตะกุกตะกักอยู่ตรงนั้น ด้วยความที่กระซิบอยู่ข้างหู ฉันเลยมองไม่เห็นสีหน้าเธอ แต่จากน้ำเสียงที่สั่น ๆ แบบนั้น ก็คงไม่ผิดถ้าจะเดาว่าเธอกำลังหน้าแดงจนร้อนผ่าวอยู่แน่ ๆ

 

เพราะอย่างนั้น ฉันเลยรีบตั้งสติ

 

เอ๊ะ.. ซูซุเนะจัง เธอกำลังจะพูดอะไรต่อหน้าคนอื่นกันน่ะ?

 

“วะ…วันนี้หลังเลิกเรียน…มะ…มาที่บ้านของหนูได้ไหมคะ…?”

 

สิ่งที่เธอพูดออกมา ก็คือประโยคนั้น

 

—หา? แค่นั้นเองเหรอ…?

 

ไม่สิ ถ้ามองแบบปกติ การถูกซูซุเนะจังชวนไปที่บ้านมันก็ไม่ธรรมดาอยู่หรอก แต่เพราะฉันดันเตรียมใจไว้ประมาณว่า “วะ…วันนี้หนูไม่ได้ใส่…นะคะ…” แบบนั้น พอเจออะไรที่เบากว่าก็เลยรู้สึกแปลก ๆ ไปเลย…

 

ว่าแล้วฉันก็เลยตกลงไปที่บ้านของซูซุเนะจัง แล้วก็ตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่า…บ้านของเธอนั่นก็คือบ้านของโชวตะ ซึ่งฉันไม่เคยไปเลยนั่นแหละ

 

หลังเลิกเรียน ฉันนัดเจอกับเธอที่สวนสาธารณะแถวบ้าน แล้วพากันมุ่งหน้าไปที่บ้านของเธอ…แต่ในใจก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้

 

“ถ้าโชวตะรู้เข้า จะไม่แย่เหรอ?”

 

หมอนั่นมันพวกคลั่งน้องสาว ถ้ารู้ว่าฉันไปที่บ้านน้องสาวเขาล่ะก็ ถึงจะโดนผลักตกชานชาลาพรุ่งนี้ก็ไม่แปลกใจเลย

 

แต่ซูซุเนะจังกลับหัวเราะคิกแล้วตอบกลับมา

 

“ไม่เป็นไรค่ะ…วันนี้พี่ชายไปเรียนพิเศษ กว่าจะกลับก็มืดเลยค่ะ”

 

“อ๋อ…งั้นเหรอ…”

 

ดูเหมือนเธอจะวางแผนเรื่องนี้มาเรียบร้อยแล้ว

 

แล้วพวกเราก็หยุดเดิน

 

“ตะ…ถึงแล้วค่ะ…”

 

ว่าแล้วเธอก็ชี้ไปยังบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งที่ดูธรรมดาสุด ๆ

 

ว่าไปแล้ว โชวตะอยู่บ้านแบบนี้เหรอ? ฉันแหงนหน้ามองบ้านที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นมาก่อน แล้วซูซุเนะจังก็เปิดประตูรั้วเรียกให้ฉันตามเข้าไป ฉันจึงเดินตามไปอย่างว่าง่าย

 

เธอหยิบกุญแจจากกระเป๋าออกมา มันมีพวงกุญแจเป็นรูปแมวห้อยอยู่ จากนั้นก็ไขประตูหน้าบ้าน

 

สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าก็คือ…ทางเข้าของบ้านเดี่ยวธรรมดาสุด ๆ ไม่มีอะไรแปลกตาเลย

 

「กะ-…กลับมาแล้วค่ะ…」

 

ซูซุเนะจังพูดพลางเดินเข้าบ้านของตัวเอง

 

ไม่รู้สิ…แค่การเข้าไปในบ้านของคนอื่นนี่มันก็รู้สึกประหม่าแปลกๆ แล้ว กลิ่นในบ้านที่ไม่ใช่กลิ่นของบ้านตัวเองทำให้รู้สึกได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ที่ของเรา และพอเดินเข้าไปข้างใน ก็เห็นผู้หญิงสวมชุดสูทที่ไม่คุ้นตาคนหนึ่งยืนอยู่ เธอสวยมาก

 

ดะ…ใครกันเนี่ย ผู้หญิงสวยคนนี้…

 

เธอสวมชุดสูทเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก และตอนที่เห็นฉันก็หันมาพูดพร้อมกับเอียงคอน้อยๆ

 

「ซูซุเนะจังพาเด็กผู้ชายมาบ้านเนี่ย แปลกจังเลยนะ」

 

เธอยิ้มให้พลางพูดแบบนั้น

 

คนสวย…สุดๆ ไปเลย…

 

และรอยยิ้มนั้น…มันช่างเหมือนกับรอยยิ้มของซูซุเนะจังมาก

 

เธอคือ…พี่สาวของซูซุเนะจังเหรอ?

 

หืม? เดี๋ยวนะ…แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องว่าซูซุเนะจัง…หรือก็คือโชวตะมีพี่สาวนี่นา?

 

「คะ-คนนี้น่ะ…เป็นรุ่นพี่ที่เคยเล่าให้ฟังน่ะค่ะ」

 

ขณะที่ฉันยังเอียงคอด้วยความสงสัย ซูซุเนะจังก็รีบแนะนำฉันให้ผู้หญิงคนนั้นรู้จัก

 

เธอเอียงคออยู่พักนึง ก่อนจะทำตาโตเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก

 

「อะ! หรือว่า…คุณคือโคโนะ-โนงเซ็นเซย์?」

 

「เอ๊ะ? อะ…อา ใช่ครับ…」

 

เพราะเธอพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติมาก ฉันก็เลยเผลอตอบรับไปแบบนั้น

 

หืม? เดี๋ยว…เดี๋ยวสิ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงรู้จักนามปากกาของฉันล่ะ…เฮ้ยยย!?

 

เดี๋ยวสิ! ทำไมเธอถึงรู้กันล่ะ!?

 

「ข-ขอโทษนะครับ!!」

 

「หืม? มีอะไรเหรอจ๊ะ?」

 

เดี๋ยวสิ! ทำไมเธอถึงทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ขนาดนี้!?

 

ทำไมกัน!? ทำไมเธอถึงรู้จักชื่อปากกาของฉันในฐานะนักเขียนนิยายอีโรติก!?

 

ขณะที่ฉันยืนหน้าซีดอยู่ตรงประตู ซูซุเนะจังก็เรียกฉันเสียงเบา

 

「ร-รุ่นพี่…คือว่า…ขอโทษนะคะ…」

 

แล้วก็โค้งให้ฉันอย่างลึกด้วยท่าทางรู้สึกผิด

 

เอ๊ะ? นี่มัน…สถานการณ์อะไรเนี่ย?

 

「ค-คือว่า…เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันเผลอหลับบนโซฟาทั้งที่ยังเปิดหน้านิยายของรุ่นพี่ไว้อยู่…แล้วแม่ก็มาเห็นเข้าน่ะค่ะ…ตะ-ตอนนั้นฉันก็อายมาก…เลยเผลอพูดออกไปว่าเป็นนิยายของรุ่นพี่ที่ฉันอ่านเพราะอยากให้กำลังใจเขา…」

 

ซูซุเนะจังอธิบายเรื่องราวด้วยสีหน้ารู้สึกผิดสุดๆ

 

อ๋อ…พอฟังดูก็เหมือนจะเข้าใจแล้วล่ะ…

 

แต่เดี๋ยวนะ! คำพูดของเธอมีบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอีกครั้ง

 

「ซูซุเนะจัง…เมื่อกี้ฉันได้ยินว่า ‘แม่’ น่ะ…」

 

「คะ-ค่ะ…พูดว่าแม่ค่ะ…」

 

เดี๋ยวสิๆๆ…ไม่จริงน่า! เดี๋ยวววว!!

 

ฉันถึงกับต้องขยี้ตาตัวเองอีกรอบ เดี๋ยวนะ…แม่เหรอ ซูซุเนะจัง!?

 

ฉันหันไปมองผู้หญิงคนนั้น เธอยังคงยิ้มอย่างใจดี สลับมองฉันกับซูซุเนะจังไปมา รอยยิ้มนั้น…สง่างามและใจดี แต่ที่สำคัญที่สุดคือ เธอดูยังไงก็เหมือนอยู่แค่ในวัยยี่สิบต้นๆ เท่านั้นเอง

 

「ซ-ซูซุเนะจัง ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?」

 

「คะ-ค่ะ…」

 

「ซูซุเนะจังเรียกพี่สาวของตัวเองว่า ‘แม่’ เหรอ…?」

 

「ฉัน…ไม่มีพี่สาวหรอกค่ะ…」

 

「งะ-งั้นผู้หญิงคนนี้คือ…?」

 

「คือ…คุณแม่ของฉันเองค่ะ…อะ-เอ๊ะ…? รุ่นพี่ไม่เคยเจอมาก่อนเหรอคะ…?」

 

「มะ-ไม่เคยเลยนะ…」

 

“ค่ะ”

 

ซูซุเนะจังตอบกลับมาอย่างกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา

 

แย่แล้ว… ตั้งแต่เข้ามาในบ้านนี้ ทุกอย่างมันเยอะเกินไป จนสมองตามไม่ทันเลย…

 

แล้วในตอนนั้นเอง แม่ของซูซุเนะจัง—ซึ่งก่อนหน้านี้ผมนึกว่าเป็นพี่สาวของเธอ—ก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม เธอหยุดยืนตรงทางเดินที่ยกสูงกว่าชานบ้านเล็กน้อย ย่อตัวลงเอามือแตะเข่า โน้มหน้าลงมาดูผมอย่างตั้งใจ

 

“ฉันอ่านนิยายของคุณแล้วนะคะ โนนะ~เซนเซ”

 

“เอ๊ะ? ด-ได้ยังไงกันครับ!?”

 

อา… ไม่ไหวแล้ว สมองตามไม่ทันเลยจริง ๆ…

 

อะ-อ่านแล้วเนี่ยนะ… อ่านแล้ว…

 

“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าเด็กผู้ชายหน้าตาซื่อ ๆ แบบนี้ ในหัวจะคิดเรื่องแบบนั้นอยู่ตลอด… คิกๆ… แต่ผู้ชายก็คงเป็นแบบนี้กันหมดสินะ”

 

พูดจบ แม่ของซูซุเนะก็เอานิ้วมาแตะเบา ๆ ที่แก้มผม

 

อ-อันตรายแล้ว… ถ้วยรางวัลโรคจิตจะโผล่มาแล้วนะ…

 

ขณะที่ผมกำลังจะหลุดลอยไปเพราะโดนโจมตีด้วยความเอ็นดูจากผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่เต็มเปา เธอก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

“เด็กผู้หญิงชื่อฮารุกะจังในเรื่องนั่น… ใช่ซูซุเนะจังใช่ไหมล่ะ?”

 

“เอ๊ะ? ม-ไม่… นั่นคือ…”

 

จะให้ตอบได้ยังไงกันเล่า

 

จะให้บอกว่าเอาลูกสาวคุณมาเป็นต้นแบบนิยายวาบหวิวได้ยังไง ถ้ามีความกล้าระดับนั้น ผมก็คงเป็นนักเขียนมือโปรไปแล้ว

 

“ข-ขอโทษครับ… ตอนนี้ผมตายไปเลยน่าจะดีกว่าใช่ไหมครับ?”

 

แต่พอผมพูดเหมือนจะขอลาตายไปตรงนี้ แม่ของซูซุเนะกลับเอียงคอสงสัย

 

“ทำไมต้องขอโทษล่ะ?”

 

“ก็… ก็เพราะว่า…”

 

เพราะในนิยายผมเขียนให้ลูกสาวกับลูกชายคุณมีความสัมพันธ์แบบนั้นน่ะสิ…

 

“ก็ไม่ได้ใช้ชื่อจริงนี่นา จะไปซีเรียสทำไมล่ะ? ก็จริงไหมล่ะ ซูซุเนะจังน่ารักออกนี่นา ถ้าฉันเป็นนักเขียนนิยายวาบหวิวเองก็คงเลือกซูซุเนะจังเป็นนางเอกก่อนใครเลยล่ะ”

 

“ค-ครับ…”

 

เอ่อ… คุณแม่ครับ พูดเรื่องแบบนั้นโดยลากลูกสาวตัวเองมาอ้างแบบสบายใจเกินไปไหมครับ…

 

ผมได้แต่ยืนอึ้งกับความร้ายลึกของคุณแม่ที่ดูจะเหนือกว่าซูซุเนะจังอีกหลายขั้น…

 

แต่ดูเหมือน “การโจมตีด้วยคำพูด” ของคุณแม่จะยังไม่จบ

 

“นี่… นิยายเรื่องหน้าลองใช้ฉันเป็นต้นแบบดูไหมล่ะ? แบบว่า…ฉันดูมีลุคเหมือนคนที่แอบมีชู้ใช่ไหมล่ะ? หรือจะเป็นแนวคุณครูสาวใหญ่ที่โดนนักเรียน….ก็ได้นะ… คิกๆ…”

คือ… ขอโทษครับ ผมขำไม่ออกเลยจริง ๆ

 

แย่แล้ว… อันนี้มันเกินรับไหวแล้ว…

 

หรือว่าตอนนี้ผมกำลังโดนสาวรุ่นใหญ่สุดเซ็กซี่… ไม่สิ รุ่นพี่สายหื่นนี่แหละ กำลังแกล้งเล่นด้วยคำพูดอยู่กันแน่นะ…

 

ถ้วยรางวัลโรคจิตจะโผล่มาทั้งชั้นแล้วนะครับ…

 

แล้วตอนที่ผมพูดไม่ออก ได้แต่ยืนเหงื่อตกอยู่ตรงนั้น คุณแม่ของซูซุเนะก็ค่อย ๆ เอามือมาลูบหัวผมเบา ๆ…—

 

ในตอนนั้น ฉันได้แต่คิดในใจ

 

…อะไรกัน ความรู้สึกราวกับเจอจอมมารตัวสุดท้ายนี่มัน…

 

คะ…คนคนนี้นี่มัน… ประเภทที่ตอนแรกโผล่มาในฐานะคนใจดี แต่พอถึงตอนจบกลับเผยพลังอันล้นเหลือแล้วจัดการบดขยี้พระเอกจนยับเยิน… จอมมารแบบนั้นเลย…

 

และที่แน่ใจได้อีกอย่าง— ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นแม่ของซูซุเนะจังแน่นอน

 

ดูเหมือนว่าความวิปริตผิดเพี้ยนของซูซุเนะจัง จะสืบทอดมาจากแม่ของเธอโดยตรง

 

แม่ของเธอคือเวอร์ชันอัปเกรดของความวิปริตขั้นสุด! ถึงจะเพิ่งเจอกันไม่ถึงห้านาที แต่ฉันมั่นใจได้เลย…

ซูซุเนะจังเองก็คงเอาชนะเธอไม่ได้แน่นอน

 

“คุณโนนะคุงนี่ไร้เดียงสากว่าที่คิดนะ…น่ารักจังเลย”

 

เพราะคำพูดนั้น ทำให้ร่างกายฉันแข็งทื่อจนขยับไม่ได้เลย

 

แต่แล้ว—

 

“มะ…มาม๊า… อย่าแกล้งรุ่นพี่มากเกินไปสิ…”

 

ซูซุเนะจังพูดออกมาราวกับจะช่วยฉันไว้ แม่ของเธอจึงสะดุ้งน้อย ๆ

 

“อ๊ะ แย่แล้ว… ได้เวลาไปแล้วสินะ”

 

ว่าแล้วเธอก็รีบมองดูนาฬิกาข้อมืออย่างร้อนรน สวมส้นสูงแล้วเดินไปเปิดประตูทันที

 

ร…รอดแล้ว…!

 

เมื่อเห็นเธอเดินจากไป ฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทว่า—

 

ก่อนจะพ้นประตู แม่ของซูซุเนะจังก็หันกลับมามองอีกครั้ง ฉันที่ยังยืนมองอยู่ ก็เห็นเธอเดินตรงเข้ามาหา

 

แล้วเธอก็พูดว่า

 

“ฝากดูแลซูซุเนะจังด้วยนะจ๊ะ”

 

จากนั้น—อย่างไม่น่าเชื่อ—เธอยื่นมือมาทั้งสองข้าง โอบรอบคอฉันแล้วดึงเข้ามาแนบอกตัวเอง!

 

“อุฟะ…!”

 

จู่ ๆ แก้มฉันก็ถูกสัมผัสด้วยความนุ่มนิ่ม

 

ม…มันคืออะไรกัน ความรู้สึกแห่งความสุขนี่…แล้ว…มันใหญ่มาก…

 

แม่ของซูซุเนะจังกอดฉันไว้แน่น ซ้ำยังลูบหัวฉันเบา ๆ ไปด้วย

 

“ซูซุเนะจังน่ะ เอาแต่พูดถึงเธอให้ฉันฟังตลอดเลยนะ แสดงว่าเธอชอบเธอมากจริง ๆ เลยล่ะ คุณโนนะคุง…ช่วยเอ็นดูยัยหนูให้เยอะ ๆ ด้วยนะ”

 

มะ…ไม่ไหวแล้ว… ถ้วยรางวัลจะออก… ไม่ไหวจริง ๆ จะหลุดออกมาแล้ว… ได้โปรดพอเถอะ…

 

ในที่สุดแม่ของซูซุเนะจังก็กอดฉัน—ที่แทบจะร้องไห้อยู่แล้ว—อยู่เกือบนาที ก่อนจะยอมปล่อยแล้วจากบ้านไปอย่างพอใจ

 

หลังจากเสียงปึงที่ประตูปิดลง ฉันจึงถอนหายใจอีกครั้ง แล้วหันไปมองซูซุเนะจัง

 

ซูซุเนะจังที่ปกติไม่ค่อยแสดงสีหน้าชัดเจน ตอนนี้กลับพองแก้มขึ้นและจ้องประตูด้วยแววตาเคือง ๆ

 

“…มาม๊าบ้า…”

 

ดูท่าว่าต่อให้เป็นอัจฉริยะด้านความวิปริตอย่างซูซุเนะจัง ก็ยังไม่อาจเอาชนะจอมมารคนนั้นได้เลยจริง ๆ…