บทที่ 1435 ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น

หญิงสาวผมยาวคนหนึ่งลุกขึ้นยืนด้วยความลำบากและทำความเคารพ “หม่อมฉันคังมี่เอ๋อร์จากวิทยาลัยนวาระ ขอบคุณราชาหมิงและองค์จักรพรรดินีที่ช่วยเหลือพวกหม่อมฉันไว้เพคะ”

พวกนางไม่ได้โง่เขลา แม้ว่าจะฟื้นคืนสติมาเล็กน้อย แต่หลังจากรับฟังบทสนทนาในหมอกควัน พวกนางก็รู้ถึงตัวตนของทั้งสอง

หลี่มู่ฟานหัวเราะ “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แม่นางทั้งหลายไม่จำเป็นต้องสุภาพเพียงนี้”

คังมี่เอ๋อร์ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของหญิงสาวทั้งสี่ นางกล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อม “ขอบคุณสำหรับความกรุณาของราชาหมิงที่ช่วยชีวิตพี่น้องของเราหลายครั้งหลายคราว”

“หากไม่เป็นการรบกวน โปรดมายังวิทยาลัยนวาระพร้อมกับองค์จักรพรรดินี แล้วเราจะตอบแทนพวกท่านทั้งสองอย่างแน่นอน”

เมื่อได้รับฟังเช่นนั้น แน่นอนว่าหลี่มู่ฟานย่อมไม่ปฏิเสธของขวัญแทนคุณ

เขาหัวเราะและกล่าวว่า “เมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าคงต้องรบกวนพวกท่านในภายภาคหน้า”

คังมี่เอ๋อร์มองจีช่าวหยวนและหญิงสาวทั้งสองที่ยังคงหมดสติ นางกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง “เช่นนั้นเป็นการตกลง”

“ราชาหมิง องค์จักรพรรดินี ลาก่อน!”

หญิงสาวทั้งสี่ประสานหมัดพร้อมกัน หลังจากกล่าวลา พวกนางก็บินไปอีกทางหนึ่ง

จีช่าวหยวนหัวเราะคิกคัก “นี่ เด็กสาวทั้งสี่ล้วนหน้าตางดงาม เหตุใดเจ้าไม่อยู่คุยกับพวกนางให้มากกว่านี้ล่ะ?”

หลี่มู่ฟานผงะไปครู่หนึ่งและตอบกลับด้วยความโกรธ “ข้าดูเหมือนคนแบบนั้นเหรอ?”

“ฮ่าๆๆ”

จีช่าวหยวนคล้องแขนเขาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “วิทยาลัยนวาระทรงพลังมาก หากเรามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับเรา”

หลี่มู่ฟานโคลงศีรษะด้วยรอยยิ้ม ด้วยสัมผัสปลายนิ้ว เฟิงจิ่วเกอค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

เมื่อนางลืมตาขึ้นก็พบเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหลี่มู่ฟานและจีช่าวหยวน

“อา…”

ใบหน้าของนางแดงก่ำก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า “ขะ ขอบคุณเพคะฝ่าบาทที่ช่วยชีวิตหม่อมฉัน…”

“ฮ่าๆ”

จีช่าวหยวนก้าวออกไปหานางพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณผิดคนแล้ว ข้าไม่ใช่คนที่ช่วยเจ้า”

“เอ๊ะ…”

เฟิงจิ่วเกอเกือบถูกไฟราคะแผดเผาจนตัวตาย นางจำได้เลือนรางว่าหลี่มู่ฟานโอบกอดนางไว้ตลอดเวลา เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของนางก็แดงก่ำราวกับผลแอปเปิล

“ละ หลี่มู่ฟาน ขอบคุณเจ้าค่ะ…”

เสียงครางอ่อนบ่งบอกว่าหญิงสาวคนนี้อับอายจนถึงขีดสุด

หลี่มู่ฟานกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง “เราเพิ่งพบเจอกัน แม่นางเฟิงไม่จำเป็นต้องสุภาพถึงเพียงนั้น”

“น่าเสียดายที่ข้าหาชิ้นส่วนดาบอี๋เทียนไม่พบ…”

เฟิงจิ่วเกอมองหลี่มู่ฟานอย่างเขินอายและถามว่า “ละ แล้วเจ้ามีแผนการอย่างไรต่อ?”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลี่มู่ฟานก็ตอบกลับไปว่า “ข้าควรจะหาที่หลบภัยก่อน ชิงเฟิงน้องสาวข้าคงต้องฝากให้เจ้าช่วยดูแล”

ดวงตาของเฟิงจิ่วเกอฉายแววหม่นหมอง นางพยักหน้ารับ “อย่าห่วงเลย ข้าจะดูแลนางเป็นอย่างดี”

หลี่มู่ฟานหัวเราะ “ฝากขอโทษคณบดีแทนข้าด้วย แม่นางเฟิง หากไม่มีสิ่งใดแล้ว เราคงต้องขอตัวก่อน”

เฟิงจิ่วเกอลังเลเล็กน้อยที่จะกล่าวคำ ในที่สุดก็เห็นหลี่มู่ฟานโอบกอดจีช่าวหยวนและลั่วสุ่ยเยียน ก่อนจะกลายเป็นแสงสีฟ้าและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

บนหินสีน้ำเงินในลำธารแห่งหนึ่ง ลั่วสุ่ยเยียนค่อยๆ ตื่นขึ้นมาหลังจากหลับใหลเป็นเวลานาน

ท่ามกลางหมอกควัน นางคล้ายกับเห็นหลี่มู่ฟานกำลังยิ้มให้

“พี่เขย…”

ครั้นลองขยี้ตาอย่างแรง ร่างของหลี่มู่ฟานก็เลือนหายไปต่อหน้าต่อตา และพบว่าตัวเองถูกล้อมรอบด้วยภูเขาสีเขียวพร้อมแว่วเสียงสายน้ำหลั่งไหล

หลังจากเผยรอยยิ้มขมขื่น นางพลันลุกขึ้นขณะครุ่นคิดด้วยความสงสัย แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะถูกไฟราคะแผดเผา แต่ก็ยังสามารถจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นได้

สิ่งเดียวที่นางไม่แน่ใจก็คือ เป็นหลี่มู่ฟานหรือโม่ยากันแน่ที่ช่วยนางไว้

ท้ายที่สุดภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แม้แต่หุ่นเชิดก็อาจถูกมองผิดว่าเป็นหลี่มู่ฟาน