“……ดูเหมือนว่าฉันจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”

ซิกูตที่ก้าวเท้าเข้าไปในโกดังร้างแห่งหนึ่งในดินแดนเบลมอนต์ ถอนหายใจเมื่อเห็นสถานที่นั้นว่างเปล่า

ไม่สิ พูดให้ถูกคือไม่ได้ว่างเปล่าเสียทีเดียว

มีเมดคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น กลายเป็นศพที่ไม่มีชีวิต

“อืมม์ ดูเหมือนจะเป็นเมดของตระกูลเบลมอนต์นะครับ โดนดาบแทงเข้าที่หัวใจ ตายทันทีครับ”

อัลเว ไนต์ฮาร์ท มาร์ควิสผู้ติดตามซิกูตและนีลในนามของ “ผู้ดูแล” ตรวจสอบร่างที่จมอยู่ในแอ่งเลือด

ในมือของเมดนั้นกำบัตรประจำตัวที่มีตราประจำตระกูลเบลมอนต์อยู่ คงไม่มีผิดแน่

“ทำไมถึงถูกฆ่าล่ะ? ไม่ใช่พวกเดียวกันเหรอ? ผมไม่เข้าใจเลย…”

นีลที่แม้จะมีฝีมือ แต่ก็ยังเป็นเด็กอยู่ ยังคงหน้าซีดเผือดต่อหน้าศพเมด

สำหรับเขาแล้ว คงคิดไม่ถึงเหตุผลที่จะฆ่าคนในฝ่ายเดียวกันอย่างเลือดเย็น

“เป็นเด็กที่อ่อนโยนจริงๆ” ซิกูตกล่าวถึงเพื่อนสนิทของเขา

“คงเป็นการปิดปากน่ะ เพื่อไม่ให้เหลือหลักฐานการค้าขาย ก็เลยกำจัดคนที่รู้ความจริง”

“ด้วยเหตุผลแค่นั้น…!!”

นีลกัดฟันแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของอัลเว แล้วก็เอื้อมมือไปปิดเปลือกตาของเมดที่ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัวอย่างอ่อนโยน

ซิกูตเองก็หลับตาลงเล็กน้อยตามนีลที่สงบนิ่งราวกับจะบอกว่า “ขอให้ไปสู่สุขคติ”

“อย่างไรก็ตาม การค้าขายสัตว์อสูรเกิดขึ้นที่นี่แน่นอนครับ และตอนนี้คงต้องถือว่าสัตว์อสูรตกไปอยู่ในมือของตระกูลดยุกแล้ว”

ท่ามกลางความเงียบ อัลเวกล่าวขึ้น

เมื่อได้ยินดังนั้น นีลก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

“ถ้าอย่างนั้น อาจจะอยู่ที่คฤหาสน์ดยุก…!?”

“ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะขนเข้าไปในคฤหาสน์โดยตรงหรอกครับ แต่… มีเรื่องหนึ่งที่น่ากังวลครับ…”

อัลเวคลี่แผนที่ออก แล้วลากเส้นเชื่อมระหว่างตำแหน่งปัจจุบันกับคฤหาสน์ของตระกูลดยุก

นีลเอียงคอสงสัยว่ามันหมายความว่าอย่างไร อัลเวก็ชี้ไปยังจุดหนึ่ง

“อันที่จริง วันนี้มีข้อมูลเข้ามาว่าคุณหนูแห่งตระกูลดยุกได้เข้าไปในป่าพร้อมกับคุณหนูตระกูลอื่น หากขนสัตว์อสูรจากที่นี่ไปยังคฤหาสน์ดยุก ก็จะผ่านจุดนั้นพอดีครับ”

“อึก… ไม่จริง!?”

“ครับ แม้จะเป็นความเป็นไปได้เพียงเล็กน้อย แต่… หากรถม้าประสบอุบัติเหตุตรงนั้น สัตว์อสูรก็อาจจะโจมตีเหล่าคุณหนูได้ครับ”

ทันทีที่ได้ยินดังนั้น สีหน้าของนีลก็ซีดเผือดกว่าตอนที่เห็นศพเสียอีก

ถึงแม้ยูมิเอลจะใช้เวทมนตร์ได้ แต่ก็เป็นแค่เวทมนตร์อ่อนๆ สำหรับการแสดงเท่านั้น การต่อสู้เป็นสิ่งที่เธอทำไม่ได้เลย

ยูมิเอลอาจจะถูกสัตว์อสูรโจมตี เสียชีวิต และกลายเป็นศพที่ไม่มีชีวิตเหมือนเมดคนเมื่อครู่—แม้จะเป็นเพียงความเป็นไปได้เล็กน้อย แต่มันก็มากเกินพอที่จะทำให้ความเยือกเย็นของนีลหายไป

“ซิกูต!! ฉันจะไปหายูมิเอลก่อน!!”

“ใจเย็นๆ นีล ยังไม่มีหลักฐานยืนยันว่าสัตว์อสูรถูกขนไปที่คฤหาสน์ดยุกเลยนะ และต่อให้เป็นอย่างนั้น ก็ยังไม่ได้หมายความว่าจะเกิดอุบัติเหตุด้วยไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวฉันจะเตรียมม้าเร็วให้ รอจนกว่าจะถึงตอนนั้น…”

“วิ่งเองเร็วกว่าม้าอีก!! เรื่องความเป็นไปได้อื่นๆ ฉันจะยกให้ซิกูตจัดการเอง!!”

พูดไม่ทันขาดคำ นีลก็เสริมความแข็งแกร่งทั่วร่างกายด้วยเวทมนตร์ แล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็วชนิดที่มองไม่เห็น

“จริงๆ เลยนะ พอเป็นเรื่องของน้องสาวก็มองไม่เห็นอะไรอยู่ในสายตาเลยจริงๆ”—ซิกูตถอนหายใจด้วยความอ่อนใจ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกว่าแรงผลักดันแบบนั้นเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม

เพราะในราชวงศ์นั้น ความรักแบบครอบครัวไม่มีอยู่จริง

(ในเมื่อเกิดมาในราชวงศ์ ไม่ว่าจะปรารถนาหรือไม่ ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปพัวพันกับการเมือง ดังนั้น แม้จะเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด ก็ไม่ควรสนิทสนมกันมากเกินไป ฉันเข้าใจดี แต่…)

เมื่อมองดูนีลและยูมิเอล ซิกูตก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงน้องสาวของเขาที่อยู่ในพระราชวัง

เป็นพี่น้องต่างมารดา และเนื่องจากแม่ของพวกเขาอยู่ในฝ่ายตรงข้ามกัน ทำให้แทบไม่มีโอกาสที่จะสนิทสนมกันเลย ไม่ต้องพูดถึงการทักทายกันอย่างเปิดเผย

แต่ถึงอย่างนั้น… บางครั้งเขาก็คิดว่า

หากสามารถลืมข้อผูกมัดเหล่านั้นทั้งหมด แล้วสนิทสนมกันได้เหมือนคนสองคนนั้น จะดีแค่ไหนกัน—

(…หึๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาจมอยู่กับอารมณ์แบบนั้นสินะ)

การอิจฉาสามารถทำได้ทุกเมื่อ แต่ถ้าไม่จัดการกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าตอนนี้ ก็อาจจะไม่เหลือแม้กระทั่งสิทธิ์นั้น

เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด เขาต้องลงมือทำด้วยตัวเอง

“เจ้าชายครับ ไม่ตามเด็กคนนั้นไปหรือครับ?”

“ยังไงก็ไล่ตามความเร็วของนีลไม่ทันหรอกนะ ยิ่งกว่านั้น เราสองคนมีเรื่องที่ต้องทำ”

“ฮ่าๆๆๆ เรื่องที่ต้องทำหรือครับ?”

ซิกูตยิ้มให้อัลเวที่ทำหน้าสงสัย “ใช่”

“เรื่องสำคัญ รีบเตรียมม้าเร็วให้ฉันที”