「งั้น ฉันจะขอรับไว้แล้วนะ」

 

ผมคิดว่าถ้าปล่อยให้ยืดเยื้อไปมากกว่านี้ลูน่าก็คงลำบาก เลยเตรียมจะกินแล้ว

 

แต่――

 

「มะ-ไม่ค่ะ ได้โปรดรอก่อน…!」

 

ลูน่าเอื้อมมือมาหยุดผมไว้

 

「หรือว่า… จะเลิกดีกว่า?」

 

แม้จะเป็นสถานการณ์ที่เหมือนกับก่อนหน้านี้เป๊ะ ๆ แต่พอถูกหยุดไว้แบบนี้ ก็ไม่อาจทำเป็นไม่ถามได้

 

แต่――

 

「ไหน ๆ ก็มาแล้ว งั้นให้ฉัน…」

 

ลูน่าถือตะเกียบไว้ในมือขวา ส่วนมือซ้ายก็ยกจานกับข้าวที่เธอกินอยู่ขึ้นมา

 

ผมไม่จำเป็นต้องถามเลยว่าตั้งใจจะทำอะไร

 

「ไอระจังมองอยู่นะ…?」

 

「ไม่เป็นไรค่ะ เธอไม่ใช่คนที่สนใจอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว…」

 

ดูเหมือนลูน่าจะอยากป้อนผม

 

ตอนที่อยู่กันสองคนเธอเคยทำแบบนี้มาก่อน แต่พอเริ่มกินข้าวพร้อมไอระจังแล้ว เธอก็ไม่เคยทำอีกเลย…

 

รู้สึกอายที่ถูกมองอยู่ เลยเหลือบมองไปที่ไอระจังเพื่อดูปฏิกิริยา

 

เธอก็ก้มหน้าลง คล้ายพยายามหลบสายตา แล้วค่อยๆ กินกับข้าวของตัวเองแบบเบาๆ

 

ถ้าเป็นปกติก็คงจ้องมาแบบจงใจล้อแน่ ๆ แต่ดูเหมือนวันนี้เธอจะเกรงใจผมอยู่

 

――ไม่สิ บางทีเธออาจจะรู้ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ ฉันจะไม่ยอมรับสิ่งที่ลูน่าทำ

 

เด็กคนนี้ยังคงยอดเยี่ยมเสมอ

 

「เอ่อ… งั้น รบกวนด้วยนะ」

 

จริง ๆ แล้วฉันก็อายจนลำบากใจ แต่ลูน่าเองก็ทนกับความอายอย่างมากเช่นกัน

 

ถ้าผมเอาตัวรอดอยู่ฝ่ายเดียวก็คงไม่ใช่ผู้ชายเท่าไหร่

 

「เอ้า… อ้า—ม」

 

พอฉันอ้าปาก ลูน่าก็ยิ้มตาหยีอย่างมีความสุขแล้วป้อนกับข้าวใส่ปากฉัน

 

ตะเกียบที่ใช้เป็นของลูน่า――ก็หมายความว่าแบบนั้นแหละ

 

『――ทั้งสองคนหยอกกันตามธรรมชาติเหลือเกินนะคะ…』

 

ระหว่างที่ผมถูกลูน่าป้อนอยู่ ไอระจังก็พึมพำบางอย่างออกมาเบาๆ

 

หรือว่าเธอจะไม่พอใจ?

 

ว่าแต่――

 

「ไอระจัง ลูน่าจะกินแทนให้อยู่แล้ว เธอไม่ต้องฝืนกินหรอกนะ? เดี๋ยวก็มีเค้กด้วยนี่นา」

 

แม้จะกินทีละนิด แต่ไอระจังก็ยังไม่หยุดกินกับข้าวเลย

 

เพราะผมกับลูน่าไม่ได้ห้ามไว้ เธอก็คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกินเอง

 

「แต่จะให้คุณลูน่าเสวยแทนฉันมันก็…」

 

ผมตัดสินใจเองโดยไม่ถามความต้องการของเธอ ไอระจังเลยแสดงท่าทีต่อต้าน

 

การปล่อยให้เจ้านายจัดการเรื่องของตัวเองแทน แบบนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และโดยปกติก็เป็นไปไม่ได้

 

แต่ในกรณีนี้――

 

「ไอระ ถ้าเธอกินไปหมด ฉันก็จะไม่มีอะไรเหลือกินนะคะ?」

 

คนเดียวที่สามารถทำให้ไอระจังที่กำลังต่อต้านยอมเคลื่อนไหวได้ ก็คงมีแค่ลูน่าเท่านั้น

 

และเธอเองก็รู้เรื่องนั้นดี ลูน่าเลยเป็นฝ่ายหยุดไอระจังโดยที่ผมไม่ต้องพูดอะไร

 

ตามที่เธอบอก ลูน่าคิดเผื่อไว้แล้วว่าจะเอากับข้าวของไอระจังมาให้ผมกินแทนส่วนของเธอ

 

ถ้าไอระจังกินเข้าไปเอง ลูน่าก็จะเหลือของกินน้อยกว่าปกติ แล้วก็คงจะหิวเอาได้

 

――ก็ใช่ว่าจะปรับด้วยเค้กตอนหลังก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ไม่จำเป็นต้องพูดออกไป

 

「ถ้าอย่างนั้น…」

 

ดูเหมือนคำพูดของเจ้านายจะทำให้ตัดสินใจได้ ไอระจังจึงค่อยๆ ยื่นกับข้าวของตัวเองออกมาอย่างลังเล

 

ลูน่าที่รับมาแล้วก็มองหน้าผมเหมือนรอคอยอะไรบางอย่างด้วยความคาดหวัง

 

เธอคงอยากให้ผมป้อนเธออีกครั้งแน่ ๆ