「ล-ลูน่า……?」
ผมเผลอถอยหลังไปเล็กน้อย เพราะถูกพลังความเอาจริงเอาจังของเธอกดดันอย่างหนัก
แต่ลูน่ากลับเข้ามาใกล้ขึ้น แล้วยื่นหน้าเข้ามาจ้องมองผม
「ท่านเซย์โตะเป็นคู่หมั้นของฉัน เพราะฉะนั้นห้ามไปจูบทางอ้อมกับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาดค่ะ……!」
เจ้าหญิงคนนี้ก็ยังคงมีนิสัยขี้หวงเหมือนเดิม
ถ้าพูดแบบนั้น มันก็จริงที่ว่าผมจะได้กินของที่ไอระจังกินเหลือไว้ นั่นก็แปลว่ามันคือการจูบทางอ้อม…
ถ้าเป็นลูน่าที่ถึงกับหึงขนาดนี้ ก็คงไม่แปลกใจที่เธอจะรับเรื่องแบบนั้นไม่ได้
แต่ว่า――
「แต่ไปฝืนให้ไอระจังกินมันก็ไม่ดีเหมือนกันนะ……?」
ผมคิดว่าลูน่าที่จิตใจอ่อนโยนก็น่าจะเข้าใจ แต่การบังคับให้ใครกินอะไรทั้งที่กินไม่ไหวนั้นไม่มีทางให้ผลดีแน่นอน
แน่นอนว่าถ้าเป็นคนที่ต้องสร้างร่างกายอย่างนักกีฬาหรือคนในชมรมกีฬา ก็คงมีการฝืนกินเกินขีดจำกัดของตัวเองเพื่อฝึกฝน
แต่ไอระจังไม่ใช่คนแบบนั้น
…แม้ว่าจะพูดแบบนั้นก็เถอะ เด็กคนนี้ก็มีความพิเศษในแบบของเธอเองอยู่ดี
「ฉ-ฉันจะกินเองค่ะ……!」
ลูน่าที่ไม่ต้องการให้ผมกินเด็ดขาด เอามือวางไว้บนอกตัวเองเพื่อแสดงความตั้งใจ
ถึงขนาดต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ…
「ลูน่า กินได้จริง ๆ เหรอ?」
ลูน่าเองก็เหมือนไอระจัง คือกินได้น้อย และปกติก็เตรียมกับข้าวมาแค่พอกับที่ตัวเองกินได้เท่านั้น
พอจะให้เธอกินส่วนที่ไอระจังกินไม่หมดเพิ่มเข้าไปอีก ก็คงจะเป็นภาระหนักไม่น้อย
ยิ่งคิดว่าเดี๋ยวหลังจากนี้ยังต้องกินเค้กอีกด้วยแล้ว ก็ยิ่งไม่ต่างอะไรจากไอระจังเลย
「ท่านลูน่า เรื่องนี้เกินไปแล้วค่ะ……」
ดูเหมือนไอล่าจังจะรู้สึกผิดที่จะให้ลูน่ากินของกินเหลือของตัวเอง จึงพยายามจะห้ามไว้
ในมุมมองของเธอ ถ้าจะให้ใครต้องฝืนกิน ก็คงคิดว่าตัวเองยอมฝืนกินเสียเองจะดีกว่า
แต่ว่าลูน่าเองก็ไม่ยอมถอย――หรือก็นึกว่าจะเป็นแบบนั้น แต่จู่ ๆ เธอก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
จากนั้นก็เริ่มทำหน้าใช้ความคิด
หรือจริง ๆ แล้วเธอกำลังลังเลอยู่?
ผมรู้สึกได้จากสีหน้าเธอว่าเธอเองก็กำลังสับสน ว่าสิ่งที่เธอกำลังจะทำนั้นมันดีจริง ๆ หรือเปล่า
เธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ――ขณะที่ผมคิดแบบนั้น ก็เฝ้ารอฟังคำพูดถัดไปของลูน่า
แล้วเธอก็พูดออกมาว่า――
「งะ-งั้น ท่านเซย์โตะลอง…กินข้าวของฉันที่เหลือ…จะดีไหมคะ……?」
ลูน่าทำหน้าขึ้นสีแดงจัด แล้วยื่นกับข้าวที่กินไปแล้วของตัวเองมาตรงหน้าผม
ดูเหมือนเธอจะต้องการให้ผม 「จูบทางอ้อม กับเธอ」 แทนที่จะเป็นกับไอระจัง
MANGA DISCUSSION