「――เมื่อคืนก็ดูจะสนุกกันไม่น้อยเลยนะคะ？」

เมื่อผมลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้า ไอระจังกำลังยืนอยู่ข้างเตียงและมองผมด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อย

「……อย่าพูดจาทำให้คนเข้าใจผิดตั้งแต่เช้าได้ไหม？」

เพราะเพิ่งตื่นนอน สมองของผมยังมึนงงอยู่สักหน่อย เลยต้องใช้เวลาคิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบเธอไป

ก็แน่นอนว่า ถ้ามองในแง่หนึ่ง มันก็คงจะสนุกจริงนั่นแหละ

หลังจากเดตกันมา ความขี้อ้อนของลูน่าก็เพิ่มขึ้นกว่าเดิมอีก และแม้จะอยู่ในเตียง เธอก็ยังไม่ยอมนอน เอาแต่ซุกตัวอ้อนผมตลอด

ถ้าพูดในแง่ที่ว่าได้ชื่นชมความน่ารักและความขี้อ้อนของแฟนสาว ก็คงเป็นไปตามที่ไอระจังว่า

แต่ถ้ามีใครได้ยินคำพูดของเธอเข้า ยังไงก็ต้องเข้าใจผิดแน่ว่าเรามีอะไรกัน

ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ใครจะพูดอะไรก็ไม่อาจเดาได้เลย

―ก็แหงล่ะ ไอระจังคงแค่แกล้งผมที่เพิ่งตื่นนอนเท่านั้นแหละ

「เป็นคนที่น่าเบื่อจริง ๆ เลยนะคะ」

「กรุณาอย่าแกล้งคู่หมั้นของเจ้านายด้วยครับ」

พอผมพูดแบบนั้นออกไป ไอระจังก็ทำหน้าบึ้งเล็กน้อยแล้วเม้มปากอย่างไม่พอใจ

ผมตอบกลับด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ พร้อมใช้คำสุภาพประชดเธอ

เด็กคนนี้นี่ ช่างไม่รู้จักกลัวอะไรเลยจริง ๆ

「วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับท่านลููน่าสินะคะ？」

เธอไม่สนใจคำตำหนิของผมเลยแม้แต่น้อย เอียงคอน่ารัก ๆ แล้วพูดเปลี่ยนเรื่อง

เป็นเด็กที่มีนิสัยสุดยอดจริง ๆ

「อืม เริ่มตอนกลางวันน่ะนะ แต่พูดตามตรง ฉันรู้สึกประหม่าชะมัดที่จะต้องเข้าไปปะปนอยู่ท่ามกลางกลุ่มเด็กผู้หญิงคนเดียว」

ถึงจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่สนิทกัน แต่การที่มีผู้ชายอยู่คนเดียวก็เหมือนทหารที่เข้าไปอยู่ในแดนศัตรูนั่นแหละ

ไม่มีทางหนีแล้วก็จริง แถมผมเองก็อยากจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้ลูน่านะ――แต่ก็อดรู้สึกกังวลไม่ได้

「ท่านลูน่าเองก็เหมือนกันค่ะ」

「หือ？」

คำพูดของเธอทำให้ผมเผลอเอียงคออย่างงุนงง

「ถึงแม้ว่าจะคุ้นเคยกับการพบเจอผู้คน หรือพูดคุยกับคนแปลกหน้า แต่เรื่องการเล่นกับเด็กวัยเดียวกันนั้น ท่านลูน่ายังไม่ค่อยชินค่ะ เหตุผลที่ท่านลูน่าอยากให้ท่านเซย์โตะไปด้วยนั้น นอกจากเพราะอยากอยู่ด้วยแล้ว ฉันคิดว่าท่านลูน่าเองก็น่าจะรู้สึกไม่มั่นใจและเหงาเช่นกัน」

ไอระจังได้บอกเหตุผลที่แท้จริงที่ลูน่าอยากให้ผมไปงานเลี้ยงด้วย

พูดตามตรง ผมไม่เคยนึกถึงเรื่องนั้นเลย

เพราะลูน่าดูเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นได้อย่างรวดเร็ว พูดคุยกับทุกคนด้วยรอยยิ้ม

「งั้นเหรอ……พูดแบบนั้นก็น่าจะจริง」

ถ้าคิดตามปกติ การที่ต้องเข้าไปอยู่ท่ามกลางคนที่แทบไม่รู้จักเลยคนเดียว มันก็ต้องรู้สึกไม่มั่นใจอยู่แล้ว

แม้จะอยู่ห้องเรียนเดียวกันมาแค่สัปดาห์หนึ่ง แต่นั่นก็ยังไม่พอจะเข้าใจใครได้ดีนัก

เพราะคำพูดของไอระจัง ทำให้ผมที่เข้าใจว่าเธอแค่อยากอยู่ด้วย เปลี่ยนมุมมองใหม่

ก่อนหน้านี้ ผมยังรู้สึกว่า 『ทำไมต้องเป็นฉันด้วย――』 แต่ถ้าลูน่าต้องการผมเพราะรู้สึกไม่มั่นใจ ผมก็อยากจะตอบแทนความรู้สึกนั้นให้เหมาะสม

『――ดูท่าทางจะมีสีหน้าที่ดีขึ้นแล้วนะคะ อย่างที่คิดไว้เลย ท่านเป็นคนที่จริงใจและพึ่งพาได้ยามจำเป็นจริง ๆ ค่ะ』

「หืม？ พูดว่าอะไรนะ？」

พอผมถามเพราะได้ยินเธอบ่นอะไรเป็นภาษาอังกฤษขณะมองมาที่ผม――

「เปล่าค่ะ แค่บ่นว่าท่านลูน่าเวลานอนก็น่ารักสุด ๆ เหมือนเดิมแค่นั้นเองค่ะ」

ดูเหมือนว่ามันจะไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยสินะ