ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์นับจากทัศนศึกษาที่เต็มไปด้วยกิจกรรมมากมาย

 

ช่วงนี้ไม่มีเหตุการณ์วุ่นวายอะไรเกิดขึ้น ผมก็เลยได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนแบบสบาย ๆ ตามใจตัวเอง

 

ใช่แล้วล่ะ ขอแค่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแบบนี้ ผมก็พอใจแล้ว

 

สอบเข้ามหาวิทยาลัยระดับกลาง ๆ แล้วก็เข้าทำงานในบริษัทที่มั่นคง แล้วก็สร้างครอบครัวที่อบอุ่น

 

นี่แหละคือแผนชีวิตของผม

 

ความสงบคือทุกสิ่ง!

 

แม้จะคิดแบบนั้น ฉันก็กำลังใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่… แต่แล้ว…

 

「เคย์โด นายควรจะตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้หน่อยนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ การสอบกลางภาคครั้งนี้อาจจะมีปัญหาก็ได้」

 

อาจารย์ฮานะคืนข้อสอบคณิตใบเล็ก ๆ ให้ และเมื่อผมเห็นคะแนนก็ถึงกับช็อก

 

สามสิบเอ็ดคะแนนจากเต็มร้อย

 

……

 

ยะ… แย่แล้วววววววว!

 

ตั้งแต่เข้าเรียนมาก็เจอเรื่องโน่นนี่มากมายจนลืมไปเลยว่าต้องติวหนังสือ!

 

อีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะมีการสอบกลางภาคเป็นครั้งแรกในชีวิตม.ปลายแล้ว

 

ถ้าครั้งนี้ไม่ผ่านเกณฑ์ขั้นต่ำที่ 30 คะแนนล่ะก็ ต้องไปเรียนเสริมจนกว่าจะถึงสอบครั้งหน้าแน่นอน!

 

แค่คิดก็ไม่เอาแล้ว!

 

ต้องไปเรียนเสริมทุกวันหลังเลิกเรียนน่ะเหรอ ขอตายซะยังจะดีกว่า!

 

แต่อย่างคะแนนตอนนี้จะผ่านเกณฑ์ได้มั้ยก็ยังไม่แน่เลย…

 

ผมเดินกลับไปยังที่นั่งอย่างหมดแรง

 

「โอ๊ะ! เรียวได้กี่คะแนนเหรอ～？」

 

ยูริถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

 

「อ-เอ่อ… ก็พอใช้ได้แหละมั้ง」

 

「เอ๋～ บอกคะแนนมาแบบชัด ๆ เลยสิ～」

 

「ม-ไม่เอาดีกว่า มันน่าจะน้อยกว่ายูริล่ะมั้ง？」

 

「จริงเหรอ？ ฉันได้เก้าสิบห้าคะแนนนะ เรียวได้น้อยกว่านี้เหรอ？」

 

「สูงไปมั้ย!? แน่นอนอยู่แล้วล่ะ」

 

「งั้นเหรอ～ แต่ก็ยังอยากรู้อยู่ดี～」

 

ยูริเอาหน้าเข้ามาใกล้พยายามจะแอบดูใบคำตอบของฉันจากด้านข้าง

 

แต่คะแนนแย่ขนาดนี้ให้ใครเห็นไม่ได้เด็ดขาด!

 

ผมพยายามเอาใบคำตอบซ่อนไว้ที่อกราวกับแม่แมวปกป้องลูกของตัวเอง

 

แต่แล้ว มือปีศาจก็พุ่งมาจากข้างหลัง!

 

「จะซ่อนอะไรน่ะ？ ถามคะแนนคนอื่นแต่ไม่ยอมบอกของตัวเอง แบบนี้ไม่แฟร์นะ」

 

โคอิซังที่นั่งอยู่ด้านหลังผมเอื้อมมือมาคว้าใบคำตอบไปอย่างรวดเร็ว

 

ไวจนคิดว่าเป็นนักล้วงกระเป๋าไปแว๊บนึงเลยเห้ย!

 

「อ๊ะ! เดี๋ยวสิ โคอิซัง！」

 

ผมพยายามจะแย่งคืน แต่โคอิอิซังใช้มือกดหน้าผมไว้ ทำให้เอื้อมไม่ถึง

 

「อืม… คะแนนของคุณเคย์โด เรียว นั่นก็คือออออ……」

 

เมื่อโคอิซังเห็นคะแนนผม

 

เธอปล่อยใบคำตอบลงกับพื้นอย่างช้า ๆ

 

เหมือนตกใจจนหมดแรงปล่อยมือไปเอง

 

「หืม？ เป็นอะไรไปเหรอ โคอิจจิ？」

 

ยูริถามอย่างสงสัย

 

แล้วฮินามิก็ถามต่อ

 

「โคอิจัง เป็นอะไรเหรอ？」

 

สายตาของทั้งคู่จับจ้องไปที่โคอิซัง

 

เธอแสดงสีหน้าตกใจสุดขีด แล้วพูดว่า

 

「ม-ไม่จริงน่า… ไ-ไม่อยากจะเชื่อเลย…… สามสิบเอ็ดคะแนนเนี่ยนะ!?」

 

「「สามสิบเอ็ดคะแนน⁉」」

 

ยูริกับฮินามิพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ

 

「ช-ช่วยไม่ได้นี่นา! ช่วงนี้มันมีหลายเรื่องน่ะ… ค-แค่ไม่ได้มีสมาธิกับการเรียนนิดหน่อยเท่านั้นเอง！」

 

เห็นปฏิกิริยาของทั้งสามคนแล้ว ผมก็ทนเงียบต่อไปไม่ไหว ต้องรีบแก้ตัว

 

จริง ๆ แล้วมัวแต่เล่นเกมจังหวะน่ะสิ ก็เลยได้คะแนนแค่นี้…

 

「พวกเธอตกใจขนาดนี้ แสดงว่าฮินามิกับโคอิซังได้คะแนนเยอะหรอ ได้เท่าไหร่กันล่ะ？」

 

พอถามแบบนั้น ทั้งสองคนก็ตอบว่า

 

「ฉันได้เก้าสิบสองคะแนนนะ！」

 

「ฉันก็ได้เต็มร้อยตามปกติ」

 

「บ้าจริงงงง!! อัจฉริยะพวกนี้มันอะไรกันฟะ!!」

 

หา!? อะไรเนี่ย!?

 

สามสาวที่อยู่รอบโต๊ะผมนี่ฉลาดเกินไปหรือเปล่า!?

 

ค่าเฉลี่ยของทั้งสามคนเกินเก้าสิบหมดเลยเนี่ยนะ!?

 

「แย่แล้วนะ～ ถ้ายังเป็นแบบนี้ หลังสอบกลางภาคครั้งนี้เรียวต้องเข้าคอร์สเสริมแน่เลยล่ะ～」

 

「ไม่เอานะ ขอร้องล่ะ อย่าให้ฉันต้องไปเรียนเสริมอะไรนั่นเลยเถอะ……」

 

「แต่ก็เหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียวเองเนอะ～ จะทำยังไงดีล่ะ」

 

พอคิดถึงคะแนนของผมกับเวลาอันน้อยนิดแล้ว การจะหลีกเลี่ยงการได้ศูนย์คะแนนมันก็ยากเอาเรื่อง

 

แถมแบบทดสอบย่อยครั้งนี้ยังออกแค่บางบทเท่านั้น เพราะงั้นถ้ายังเป็นแบบนี้ สอบกลางภาคคงรอดยาก

 

「แย่จริง ๆ เลย～」

 

ตอนที่ยูริกุมขมับอยู่ ฮินามิก็เสนอไอเดียบางอย่างขึ้นมา

 

「งั้นพวกเราช่วยกันสอนวิชาที่ถนัดให้เรียวคุงกันเถอะ! แบบนั้นน่าจะได้ผลดีกว่า และต้องไปได้ดีแน่นอน！」

 

「หมายความว่าพวกเธอทั้งสามคนจะมาเป็นติวเตอร์ให้ฉันใช่ไหม？」

 

「ใช่เลย！」

 

จริงเหรอเนี่ย…

 

ถึงกับจะมีติวเตอร์ส่วนตัวให้ผมเพื่อกันไม่ให้สอบตก

 

น่าซาบซึ้งจริง ๆ

 

ถ้าได้เรียนกับพวกเธอที่ฉลาดขนาดนี้ ผมน่าจะรอดพ้นจากการสอบตกได้แน่

 

「แน่ใจเหรอว่าจะทำเพื่อฉันน่ะ？」

 

「ฉันโอเคนะ! แล้วยูริกับโคอิจังล่ะ？」

 

ฮินามิหันไปมองยูริกับโคอิซัง

 

「ฉันก็ไม่มีปัญหา～ ไอเดียดีมากเลยนะฮินามิ！」

 

「ฉันก็ไม่ติดอะไร มีเวลาว่างพออยู่แล้ว」

 

ทั้งสองคนก็ตอบรับอย่างง่ายดาย

 

อะไรจะน่าประทับใจขนาดนี้กันเนี่ย⁉

 

「ขอบคุณจริง ๆ นะทุกคน… เหลือเวลาแค่อาทิตย์เดียว แต่ฉันจะพยายามสุดชีวิตเลย」

 

ผมแทบจะร้องไห้ออกมา แต่พยายามกลั้นไว้

 

ยังไม่ถึงเวลาร้องไห้ตอนนี้ ต้องรอให้สอบผ่านก่อนถึงจะร้องได้

 

「ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้ เริ่มเรียนพรุ่งนี้เลยแล้วกัน! เรียนที่ไหนดีนะ？」

 

ฮินามิเอียงคอพลางถาม

 

ผมก็เสนอขึ้นว่า

 

「ห้องสมุดโรงเรียนก็น่าจะโอเคนะ？」

 

「ไม่ได้นะ ที่นั่นไม่เหมาะ」

 

โคอิซังปฏิเสธทันที เร็วเกินไปแล้วนะ!?

 

「ฉันว่าก็เหมาะดีนี่ ทำไมถึงไม่เหมาะล่ะ？」

 

「พอใกล้สอบ คนจะเยอะจนแน่นไปหมด พวกเราสี่คนอาจไม่มีที่นั่ง และที่สำคัญ ห้ามคุยกันในนั้นด้วย เพราะงั้นไม่เวิร์ก」

 

「อ้อ จริงด้วย สอบใกล้เข้ามา คนคงไปอ่านหนังสือในห้องสมุดกันเยอะ」

 

สมกับที่เป็นโรงเรียนระดับต้น ๆ ความมุ่งมั่นเรื่องการสอบของหลายคนมันต่างกับผมสุด ๆ

 

ไม่ใช่แค่ไม่ให้สอบตก แต่พวกเธอยังคิดแค่จะทำคะแนนให้สูงขึ้นอีก

 

「งั้นไปร้านคาเฟ่ดีมั้ย？」

 

「ไม่แย่หรอก แต่เปลืองเงินน่ะ ฉันไม่ได้ทำงานพิเศษ ต้องประหยัด」

 

「แล้วห้องเรียนล่ะ？」

 

「ไม่ได้เหมือนกัน โรงเรียนไม่อนุญาตให้อยู่ในห้องหลังสี่โมงเย็น ถ้าไม่ใช่เหตุผลจากกิจกรรมชมรม」

 

ผมพยายามเสนออีกหลายที่ แต่โคอิซังก็ปฏิเสธทั้งหมด

 

สถานที่ที่เหมาะสำหรับเรียนด้วยกันสี่คนอย่างสงบมันหายากมาก

 

พอพวกเรากำลังคิดกันอย่างหนัก โคอิซังก็เหมือนนึกอะไรออก

 

「นี่ เราจำเป็นต้องเรียนพร้อมกันสี่คนเหรอ？ ขอแค่สอนให้เรียวเข้าใจก็พอใช่มั้ย？ ถ้าอย่างนั้นสอนแยกวิชากันไปเลยดีกว่าไหม？」

 

แยกกันสอน?

 

พอคำนั้นออกมา ผมก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที

 

นั่นมันหมายถึงต้องเรียนตัวต่อตัวใช่ไหม!?

 

「โอ้～ จริงด้วย! งั้นก็ผลัดกันสอนเรียวสิ! เรียนวันละวิชาแบบเข้มข้น น่าจะพอทันนะ!」

 

ยูริดูตื่นเต้นกับแผนนี้อย่างประหลาด

 

เหมือนแววตาเธอเป็นประกายเลย… หรือผมคิดไปเอง?

 

「ฉ-ฉันก็คิดเหมือนยูรินะ ว่าเรียนกันแค่สองคนจะมีสมาธิมากกว่า…」

 

แม้แต่ฮินามิก็ยังเห็นด้วย

 

อะไรกันเนี่ย!? ทำไมผมรู้สึกไม่ดีเลยล่ะ!?

 

「งั้นก็ตกลงนะ พวกเราจะสอนเรียวทีละคนตามวิชาที่ถนัด ส่วนสถานที่… ที่บ้านก็เหมาะดีไม่ใช่เหรอ？」

 

「หา？ ที่บ้านเหรอ？」

 

「ที่บ้านไม่มีใครรบกวน แถมไม่เสียเงินอีกด้วย ไม่คิดว่าเหมาะเหรอ？」

 

「ห๊ะ⁉ จะให้ไปเรียนในห้องของผู้หญิงเนี่ยนะ⁉」

 

เดี๋ยวก่อนนะ!?

 

สอนก็โอเคอยู่หรอก แต่จะให้ไปเรียนตัวต่อตัวในห้องผู้หญิงเนี่ยนะ!?

 

แบบนั้นมันก็เกินไปแล้วนะ!?

 

「ว่าไงล่ะ ยูริ ฮินามิ ติวหนังสือที่ห้องโอเคไหม？」

 

แม้ฉันจะสติหลุด โคอิอิซังก็ยังถามความเห็นของทั้งสองคน

 

「ฉันไม่มีปัญหา～ ยินดีต้อนรับเรียวเสมอ！」

 

ตามด้วย

 

「ฉันก็โอเคนะ… ถ้าเป็นเรียวคุงล่ะก็」

 

แม้แต่ฮินามิก็เห็นด้วย

 

เดี๋ยว ๆ นี่จะให้ผมไปเรียนในห้องผู้หญิงแบบตัวต่อตัวจริง ๆ เหรอ!?

 

ไม่มีทางจะมีสมาธิได้หรอก!?

 

มันอันตรายเกินไปในหลาย ๆ ความหมาย!

 

นักเรียนม.ปลายสองคนอยู่กันตามลำพังแบบนี้ มันก็……

 

คิดมากเข้าไป หน้าผมก็ยิ่งแดงขึ้นทุกที

 

「งั้นก็ตกลงนะ 『ภารกิจบิดสอบตกของเรียว เริ่มต้นแล้ว!』」

 

โคอิซังไม่สนใจความเห็นผมเลย แล้วก็ประกาศเริ่มต้นการติวทันที

 

โดยมีการแบ่งหน้าที่กันชัดเจน

 

อังกฤษ → ฮินามิ

คณิต → ยูริ

วิทยาศาสตร์ (เคมี ฟิสิกส์ ชีวะ) → โคอิซัง

 

ส่วนการสอบกลางภาคจะมี คณิต อังกฤษ วิทย์ สังคม และภาษาญี่ปุ่น

 

สังคมกับภาษาญี่ปุ่นเป็นวิชาท่องจำ เลยไม่จำเป็นต้องติวกันก็ได้

 

สุดท้ายผมก็ต้องเรียนตัวต่อตัวกับผู้หญิงสามคนนี้ที่ห้องของพวกเธอ… คนละวัน… เป็นเวลาสามวัน…

 

รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ…

 

มันต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอนเลยใช่ไหมเนี่ย!?