บทที่ 62 เพิ่มสีสัน

“ไม่ทราบว่าทั้งสามตระกูลมีความเห็นอย่างไร”

ฝ่ายพรรคพวกกรมคลังต่างมองหน้ากัน ตั้งใจจะปฏิเสธ แต่เมื่อนึกถึงว่า ฉินเฟิงเอ่ยประจบฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงอยู่ตลอด หากพวกเขาต่อต้านเจตจำนงของฮ่องเต้ ยามนี้คงไม่ต่างอะไรจากหนามที่คอยตำตา พานจะทำให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงขุ่นข้องหมองพระทัยไปเสียเปล่า ๆ

เสนาบดีกรมคลังกลั้นหายใจ หยัดกายลุกขึ้นเชื่องช้า แล้วโค้งคำนับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง “กราบทูลฝ่าบาท การแข่งขันครั้งนี้เป็นเพียงเรื่องไร้สาระในหมู่เด็ก ๆ จะเพิ่มสีสันหรือไม่ ก็ให้พวกเขาตัดสินใจเองเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่รุ่ยที่กำลังเฝ้าชมความตื่นเต้นโดยไม่หวั่นเกรง พลันตัวแข็งทื่อขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะทักทายบรรพบุรุษของฉินเฟิงในใจ ‘เจ้าคนตัวเหม็น เจ้ากับหนิงหู่จะสู้กันจนตายก็สู้กันไปสิ เกี่ยวอะไรกับพวกข้าเล่า ไยไฟจึงลามมาถึงตัวข้าได้!’

เมื่อเห็นความลังเลของหลี่รุ่ย ฉินเฟิงจึงเร่งเร้า “เจ้ากำลังกลัวรึ หรือเป็นเพราะช่วงนี้เจ้าขาดเงิน เพราะใช้ไปกับการล่องเรือสำราญเสียหมดแล้ว?”

สิ้นประโยคนั้น หลี่รุ่ยก็อยากจะบีบคอฉินเฟิงให้ตายเสียทันที

ไอ้สารเลวนี่! ต่อหน้าฮ่องเต้ สิ่งใดควรไม่ควรล้วนกล้าพูดออกมาหน้าตาเฉย! ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งล่าสุดก็ไปมาตั้งเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ดูท่าเจ้าฉินเฟิงจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปโดยง่าย เมื่อใดก็ตามที่มีโอกาส เจ้านั่นเป็นอันต้องหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาเยาะเย้ยเขาอยู่เสมอ หลี่รุ่ยทั้งโกรธทั้งอับจนหนทาง

เสนาบดีกรมคลังขมวดคิ้ว ตะโกนเสียงต่ำใส่ฉินเฟิง “เรือสำราญอันใด นายน้อยฉินโปรดระวังคำพูดของเจ้าด้วย!”

ก่อนฉินเฟิงจะโต้กลับ ฉินเทียนหู่ก็โต้ตอบอย่างเย็นชาว่า “ก่อนหน้านี้ใต้เท้าหลี่ไม่ได้พูดหรอกหรือ ว่า การประลองครั้งนี้เป็นเรื่องไร้สาระระหว่างเด็ก ๆ เจ้าในฐานะผู้อาวุโสเข้าไปแทรกแซงด้วยเหตุใดเล่า หากเจ้ากลัวก็แค่ยอมรับมาตามตรงก็พอ ไยต้องกล่าววาจาดุร้ายกับเด็ก นี่เจ้าลืมคำพูดตนไปเสียหมดแล้วหรือ?”

เสนาบดีกรมคลังย่อมไม่อยากโต้เถียงกับฉินเทียนหู่ต่อหน้าพระพักตร์ เขาแค่นเสียงในลำคออย่างเย็นชา จากนั้นก็ไม่ต่อปากต่อคำอีก

ในตอนที่ทั้งสองฝ่ายโต้เถียงกันอยู่นั้น เป็นหนิงหู่ที่ตอบรับฉินเฟิง เขาตะโกนเสียงทุ้มต่ำ “เดิมพันก็เดิมพัน! ฉินเฟิง เจ้าจำคำพูดท่านโหวอย่างข้าไว้ให้ดี คนอื่นอาจจะกลัวเจ้า แต่ข้าไม่!”

ฉินเฟิงชอบชายหัวรั้นผู้นี้มาก มีอีกฝ่ายอยู่ไยต้องกังวลว่าแผนของเขาจะโดนขัดขวาง? หากไม่กลัวว่าพ่อเสือน้อยตัวนี้จะกัดเข้า เขาคงยื่นมือออกไปลูบหัวสักสองสามทีเป็นรางวัลแล้ว

นายน้อยฉินไพล่มือไว้ด้านหลัง เอ่ยด้วยใบหน้าปีติยินดี “หย่งอันโหวยังมีชีวิตและแข็งแรงดีอยู่ ท่านโหวน้อยก็แทนตนว่า ‘ท่านโหวอย่างข้า’ แล้วรึ? หึ ๆ ไม่ใจร้อนเกินไปหน่อยหรือ”

หนิงหู่เกือบโมโหจนสิ้นลมเพราะวาจาของฉินเฟิง ในใจทั้งโกรธทั้งกลัว เขาเหลือบมองไปทางหนิงชิงเฉวียน ก่อนจะพบว่าบิดามีสีหน้าเรียบตึงเล็กน้อย อย่างไรเสียคำว่า ‘ท่านโหวอย่างข้า’ เมื่อครู่ ก็เหมือนกับการแช่งชักหนิงชิงเฉวียนให้ตายเร็ว ๆ เพื่อที่เขาจะได้สืบทอดตำแหน่งทางอ้อม

เฉิงฟาซึ่งติดร่างแหในการร่วมรับผิดชอบผลของการต่อสู้ครั้งนี้วิ่งเหยาะ ๆ ไปข้าง ๆ หนิงหู่ ก่อนจะเอ่ยเตือนด้วยเสียงต่ำ “ท่านโหวน้อย อย่ามัวทำสงครามน้ำลายกับคนผู้นี้เลย ไม่เช่นนั้น พูดมากไปจะแพ้เอาได้”

หนิงหู่เคยสัมผัสถึงความร้ายกาจของฉินเฟิงมาแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่ก็ทำได้เพียงรับคำแนะนำของบุตรชายเลขาธิการกรมคลัง

เมื่อตกลงเรื่องเดิมพันเสร็จสิ้น ฉินเฟิงยังคงไม่พอใจ เขาหันไปมองฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง พลันพูดขึ้นเสียงดัง “ฝ่าบาทจะทอดพระเนตรอย่างเดียวหรือพ่ะย่ะค่ะ ไม่สนใจเข้าร่วมสักหน่อยหรือ”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คาดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะลากเขาลงไปเกี่ยว แต่ในเมื่อเขาเดิมพันข้างฉินเฟิงตั้งแต่แรกแล้ว ก็ไม่ใส่ใจนักหากจะต้องลงเพิ่มอีกสักหน่อย! หากชนะก็เกษมสำราญใจ แต่หากแพ้ก็แค่ให้ฉินเฟิงรับโทษ เขาไม่มีอะไรจะเสีย

“ในเมื่อวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของจี้อ๋อง เป็นวันมงคง ถือเป็นข้อยกเว้นพิเศษก็แล้วกัน เจิ้นอนุญาตให้เล่นพนันได้ แต่แค่วันนี้เท่านั้น!”

“เจิ้น ลงข้างฉินเฟิงหนึ่งพันตำลึงเงิน”

แค่หนึ่งพันตำลึงเงินรึ? ฉินเฟิงดูถูกอยู่ในใจ ตาเฒ่าคนนี้เป็นเพียงไก่เหล็กตัวผู้ ตระหนี่ถี่เหนียวยิ่งนัก

บรรดาขุนนางที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกสับสน ไม่คิดว่าฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจะตามใจฉินเฟิงมากเพียงนี้ ถึงขนาดเข้าร่วมวงพนันด้วยพระองค์เอง ทว่า ในเมื่อฝ่าบาทกล่าวแล้วว่าวันนี้อนุญาตให้เล่นพนันได้ บรรดาขุนนางจึงไม่ลังเลอีกต่อไป เพื่อรักษาความเกษมสำราญของฮ่องเต้ พวกเขาลงเดิมพันตาม ๆ กันไป

พวกกรมคลังเองก็ไม่ลังเล ทุกคนวางเดิมพันกับหนิงหู่อย่างน้อยหนึ่งหมื่นตำลึงเงิน

หนิงชิงเฉวียนเป็นคนร่ำรวย เขาวางเดิมพันข้างบุตรชายถึงห้าหมื่นตำลึงเงิน!

แม้ฉินเฟิงจะได้พระทัยฮ่องเต้ แต่ขุนนางกลับคิดตามเหตุและผล พวกเขาต่างวางเดิมพันข้างหนิงหู่ คนที่คิดว่านายน้อยฉินจะชนะมีเพียงน้อยนิดเท่านั้น

ฉินเทียนหู่ต้องการสนับสนุนบุตรชาย จึงจะวางสามพันตำลึงเงินข้างเขา แต่ฉินเฟิงส่งสายตาปฏิเสธ จากนั้นจึงเหยียดนิ้วออกมาหนึ่งนิ้วส่ายไปมา

ฉินเทียนหู่ไม่เข้าใจ เอ่ยถามเสียงเบา “มากไปหรือ เอาหนึ่งพันตำลึงเงินพอหรือ?”

ฉินเฟิงยังคงส่ายหัว ส่งสัญญาณด้วยสายตาว่า…อย่าเข้ามายุ่ง

ฉินเทียนหู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปยังฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงที่ประทับอยู่บนบัลลังก์ เขานึกถึงฉากที่ฉินเฟิงใช้วาจาเอาชนะเหล่าลูกหลานขุนนางในงานเลี้ยงก่อนหน้านี้ จากนั้นก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เสนาบดีกรมกลาโหมยัดเงินเข้าไปในแขนเสื้อ แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จากการคาดคะเนด้วยสายตา เงินเดิมพันของขุนนางที่วางข้างหนิงหู่มีจำนวนมากกว่าห้าแสนตำลึง ในขณะที่ฝั่งของฉินเฟิงนั้นมีไม่ถึงหนึ่งหมื่นตำลึงเสียด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นว่าเวลาใกล้จะหมดลงแล้ว ฉินเฟิงก็หันกลับมาตะโกนใส่ฉินเทียนหู่ ส่งเสียงโหวกเหวกพลางกลิ้งไปกลิ้งมา “ท่านพ่อ! บิดาของพวกหลี่รุ่ย เฉิงฟา แล้วก็หนิงหู่ ต่างลงเดิมพันข้างบุตรชายของพวกเขา ไยท่านไม่รู้จักให้กำลังใจข้าเลย ข้ายังเป็นบุตรชายของท่านอยู่หรือไม่”

ฉินเทียนหู่โกรธจัด พลางนึกอยากจะก่นด่าไปเสียว่า ‘เจ้าเด็กตัวเหม็น เจ้าบอกข้าไม่ให้เข้าร่วมมิใช่รึ? ไยเปลี่ยนสีหน้าได้ในพริบตาเดียวเช่นนี้ หรือเจ้าเป็นคนโหดร้ายถึงขนาด…หลอกลวงบิดาของตัวเองได้แล้ว?’

ฉินเทียนหู่กำลังจะดุเสียงดัง แต่เขาก็กลืนคำพูดลงไปอีกครั้ง เพียงเพราะเจ้าลูกเวรถึงกับนั่งลงบนพื้น เตะขาคร่ำครวญ ทำตัวไม่ต่างจากเด็กเล็ก ๆ ที่ซุกซนคนหนึ่ง ฉินเทียนหู่เข้าใจทันทีว่า ฉินเฟิงหมายถึงอะไร ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที

“แม้ข้าฉินเทียนหู่จะไม่ใช่คนมือไม้สะอาด แต่ก็ประหยัดอดออมมาโดยตลอด นอกจากค่าใช้จ่ายรายวัน เงินเดือนที่เหลือของข้าก็ใช้ช่วยเหลือคนยากจน จะมีเงินสำรองพอเข้าร่วมพนันได้อย่างไร หากเจ้ารู้สึกแย่กับตระกูลฉิน อยากจะไปรับใครเป็นบิดา เจ้าก็ไปเถอะ ข้าไม่ห้ามหรอก”

ฉินเฟิงทำเหมือนคับข้องใจเป็นอย่างมาก แทบจะลงไปกลิ้งตัวกับพื้น “แม้ไม่มีหนึ่งหมื่นตำลึงเงิน อย่างน้อยก็ต้องมีหนึ่งพันตำลึงเงินสิขอรับ? หรือหากไม่มีหนึ่งพันตำลึงเงินก็ต้องมีสักหนึ่งร้อยตำลึงเงินใช่หรือไม่ เดิมพันแม้จะน้อย แต่สายสัมพันธ์ระหว่างบิดากับบุตรนั้นยิ่งใหญ่”

ฉินเทียนหู่จ้องมองด้วยความโกรธ เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เตะฉินเฟิง แล้วตะโกนอย่างกราดเกรี้ยว “ข้าเป็นขุนนางขั้นหนึ่งในราชสำนัก จะเล่นการพนันได้อย่างไร มันไม่สมควร!”

“เจ้าลูกทรพี หรือเจ้าอยากให้บิดาพ้นจากตำแหน่ง! สมควรถูกตีจริง ๆ!”

ในขณะที่เขากำลังพูด ฉินเทียนหู่ก็ทำเหมือนลงมือ ทั้งต่อยทั้งเตะฉินเฟิงไปหนึ่งยก

ฉินเฟิงหลบซ้ายหลีกขวา วิ่งไปพลางตะโกนไปพลาง “ท่านพ่อ พอแล้ว! หยุดตีได้แล้ว ท่านเอาจริงหรือ!”

เมื่อมองดูบิดากับบุตรชายตระกูลฉินพูดจาสอดประสานกัน ทั่วทั้งลานก็เงียบกริบ

ขุนนางที่มีส่วนร่วมในการพนันเมื่อครู่ ท่าทางห่อเหี่ยวไปตาม ๆ กัน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนก่นด่าด้วยเสียงต่ำ “เจ้าพ่อลูกสมควรตายคู่นี้ ร่วมมือกันหลอกพวกเรา!”

แม้แต่ใบหน้าของเสนาบดีกรมคลังมากเล่ห์ เจ้าแผนการ ยังเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยเสียงต่ำ “ข้าล่าเหยี่ยวมาทั้งชีวิต แต่กลับถูกนกกระจอกบ้านจิกดวงตา! คิดไม่ถึงว่าจะตกหลุมพรางของเจ้าเด็กคนนี้!”