บทที่ 41 ป้ายทองเว้นโทษตาย

คราแรกฉินเฟิงคิดว่ามือปราบต้องการรางวัล เขาเกือบจะตบบ้องหูให้เป็นของกำนัลฉาดใหญ่แล้ว ทว่าโชคดีที่อีกฝ่ายรับปากทันท่วงทีจึงหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดไปได้

“นายน้อยฉิน หากมีคนจากกรมโยธาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เล่าขอรับ?”

ที่แท้เขาก็กังวลว่ากรมโยธาจะสอบถาม ฉินเฟิงลดฝ่ามือลงเงียบ ๆ เมินเฉยมือปราบ ชายหนุ่มกวาดตามองฝูงชนที่กำลังแทะเมล็ดแตง ไม่ว่าคนของกรมโยธาหรือหูตาของฮ่องเต้จะอยู่ท่ามกลางคนเหล่านี้หรือไม่ นายน้อยฉินก็เอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจ

“ข้าจะให้ข้อแนะนำแสนประเสริฐแก่เจ้า รับรองว่ามากเกินพอที่จะจัดการกับกรมโยธา จำแปดคำนี้ไว้ให้ดี”

“ไป ให้ พ้น ไม่ งั้น เจ้า ตาย แน่!”

สิ้นคำ เสียงอึ้งปนตกตะลึงก็ดังขึ้นเป็นระลอก แน่นอนว่ามือปราบรายนั้นหน้าซีดด้วยความตกใจ

เหล่าลูกหลานกรมโยธาที่เบียดเสียดอยู่ในฝูงชนเม้มปากแน่น ก่อนจะเดินจากไปอย่างหดหู่

ทั่วทั้งเมืองหลวง เกรงว่าจะมีเพียงฉินเฟิงเท่านั้นที่บังอาจไล่กรมโยธา หนึ่งในหกกรมใหญ่ของราชสำนักให้ไสหัวไปให้พ้นท่ามกลางสาธารณชนเช่นนี้

ไม่มีใครสงสัยว่าฉินเฟิงพูดจริงหรือเปล่า นายน้อยผู้นี้ไม่เพียงแต่มีนิสัยอวดดีเท่านั้น ทว่ายังมีอำนาจที่ทำให้หยิ่งผยองได้อย่างปากว่าอีกด้วย

ขนาดเหล่าบุตรหลานชนชั้นสูงของกรมคลังยังล้วนถูกฉินเฟิงกลบฝังอย่างอนาถเลย

ยามนี้นอกจากเชื้อพระวงศ์ จะมีใครกล้ายั่วโมโหนายน้อยเจ้าสำราญผู้นี้อีก

อีกทั้งกรมโยธายังเป็นกลางทางการเมืองมาโดยตลอด พวกเขาไม่มีความจำเป็นต้องทำให้ตัวปัญหาอย่างบุตรชายเสนาบดีกรมกลาโหมขุ่นเคือง เพียงเพราะหลู่หมิงที่เป็นนายช่างตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง

หากกรมโยธาขัดใจฉินเฟิง อาจถูกดึงเข้าไปมีส่วนร่วมในข้อพิพาทของราชสำนัก พวกเขาเกรงว่า การสูญเสียครั้งใหญ่อาจเกิดขึ้นเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้

เมื่อคนจากกรมโยธาจากไปอย่างยอมจำนน ก็ไม่มีใครในที่เกิดเหตุกล้าทำอะไรหลู่หมิงอีก

หลู่หมิงกำตั๋วเงิน เด็กหนุ่มตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น จ้องมองไปที่ฉินเฟิงด้วยสายตามุ่งมั่นอย่างหาที่เปรียบมิได้ แวบหนึ่งเขาคิดอยากจะคุกเข่าโขกศีรษะ และสาบานว่าจะไม่ทำให้นายน้อยต้องผิดหวัง

ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ฉินเฟิงก็หันหลังเดินจากไปแล้ว

หลู่หมิงถึงได้เข้าใจว่า เหตุผลที่ฉินเฟิงปกป้องเขาเป็นเพราะทักษะงานช่างที่เขามีติดตัว ตราบใดทำงานได้สำเร็จ นั่นถือเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ดีที่สุด

เมื่อเดินมาได้ไม่กี่ก้าว ฉินเฟิงก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ชายหนุ่มหันกลับไปตะโกนใส่หลู่หมิง “เฮ้! เจ้าคนนั้นน่ะ ตอนนี้เจ้าพักอยู่ที่ใด?”

หลู่หมิงมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ก่อนเขาจะทันได้ตอบ ฉินเฟิงก็เอ่ยขัดจังหวะ

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าอยู่ที่หอสุราไปก่อนก็แล้วกัน เย็นนี้ข้าจะให้คนส่งพิมพ์เขียวมาให้ จงเริ่มงานให้เร็วที่สุดเสีย”

ขณะมองไปยังแผ่นหลังของนายจ้างหมาด ๆ ที่กำลังย่างก้าวอย่างเอ้อระเหย ทั้งยังผิวปากให้หญิงสาวจากตระกูลร่ำรวยที่เดินผ่านถนน หลู่หมิงก็ยังคงคุกเข่า และโขกหัวคำนับอยู่

เด็กหนุ่มไม่สนใจว่าผู้อื่นจะคิดอย่างไรกับฉินเฟิง แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอันธพาล ลามกอนาจาร ใช้อำนาจข่มขู่ผู้คน หรือป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ไปบ้าง ทว่าในใจของเขา ชายผู้นี้เป็นคนดี

เขาเป็นคนดีมาก!

พอกลับมาถึงบ้าน ฉินเฟิงกลัวว่าจะถูกหลิ่วหงเหยียนจับได้ ชายหนุ่มไม่กล้าหยุดพักแม้สักหนึ่งเค่อ เขาย่องกลับไปที่ลานด้านหลังทันที

ไม่กี่ลมหายใจก่อนหน้านี้ นายน้อยตระกูลฉินยังเป็นวัวสันหลังหวะ ก้มศีรษะโค้งเอวแอบคุณหนูรองอยู่เลย ทว่า…เมื่อเสี่ยวเซียงเซียงปิดประตูลานหลังบ้าน ฉินเฟิงก็ยืดตัวตรง เชิดหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างเย่อหยิ่งอีกครั้งทันที

ชูเฟิงเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง นางมองออกแล้วว่า นายน้อยที่ภายนอกดุร้าย ช่างเจ้าคิดเจ้าแค้นผู้นี้ มักจะใจเย็นกับผู้คนใกล้ชิด ตราบใดไม่ล้ำเส้นเขามากเกินไป ย่อมไม่มีอะไรต้องกังวล

ยิ่งใช้เวลากับนายน้อยฉินนานเข้า นับวันชูเฟิงยิ่งมีความกล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ นางหยอกล้อเขาตรง ๆ “นายน้อยของเราน่าสนใจเกินไปแล้ว ทั้งความสามารถทางวรรณกรรม กุศโลบาย กลยุทธ์ กลวิธีหาเงิน ล้วนแต่โดดเด่นทั้งสิ้น เส้นทางวีรบุรุษประจำแคว้นอยู่ไม่ไกล แล้วเหตุใดท่านถึง… ไม่เอาการเอางานเช่นนี้เล่า?”

พอเอ่ยมาถึงคำว่า ‘ไม่เอาการเอางาน’ ชูเฟิงก็ลดเสียงลงจนแทบจะไม่ได้ยิน ไม่ว่านางจะกล้าหาญเพียงใดก็ยังไม่กล้าดูถูกนายน้อยต่อหน้าคนอื่น ๆ ทว่านางก็นึกคำจำกัดความที่เหมาะสมไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

เสี่ยวเซียงเซียงกัดริมฝีปากบางของตนเบา ๆ มองแผ่นหลังของฉินเฟิงด้วยสายตาทั้งรักทั้งชัง “นายน้อยเป็นคนดี แต่…”

“เวลาอยู่ใกล้ชิดเขา ข้ารู้สึกเหมือนต้องทำแบบทดสอบหัวใจที่ยากเกินไป สตรีคนไหนอยู่ใกล้เขาก็คงคิดเช่นเดียวกัน”

ชูเฟิงไม่เข้าใจความนัยของเสี่ยวเซียงเซียง นางถามอย่างสงสัยว่า “แบบทดสอบหัวใจหรือ? เจ้าหมายถึงสิ่งใด? หรือนายน้อยมีรสนิยมแปลกประหลาด?”

แก้มของเสี่ยวเซียงเซียงแดงขึ้นทันที นางเอ่ยเสียงแผ่ว “เขา… ชอบผู้หญิง”

สิ้นเสียงพูด ชูเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะพลางตบไหล่เสี่ยวเซียงเซียงแล้วถอนหายใจ “นายน้อยเป็นผู้ชาย การชอบผู้หญิงเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ? มันเรียกว่าอะไรนะ… อ้อ! แรงดึงดูดระหว่างชายหญิง!”

เสี่ยวเซียงเซียงส่ายหัวเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดหลายวันมานี้ ใบหน้านางร้อนผะผ่าวอย่างห้ามไม่ได้

“ไว้เจ้ารู้จักกับนายน้อยมากขึ้นก็จะเข้าใจเองว่า ความเสน่หาที่นายน้อยมีต่อสตรีนั้นแตกต่างจากคนทั่วไป หากนายน้อยเสเพลบ้านอื่นชมชอบอิสตรี พวกเขาย่อมต้องใช้ทุกวิถีทางเอานางผู้นั้นมาเป็นของตนให้จงได้ น่าแปลก นายน้อยของเรา มองเผิน ๆ ไม่ต่างจากคนเจ้าชู้ บางทีอาจจะแย่ยิ่งกว่าเสียอีก ทว่าเมื่อถึงเวลา…เขากลับไม่เคยยอมข้ามเส้นแบ่ง”

เสี่ยวเซียงเซียงใช้ความกล้า กลั้นใจบอกเล่าสิ่งที่คิดให้ชูเฟิงฟัง

อีกฝ่ายดูประหลาดใจ นางมองฉินเฟิงที่กำลังเดินเข้าไปในห้องหนังสือ เอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “กล่าวคือ นายน้อยของเราไม่เพียงเจ้าชู้ไร้ยางอาย แต่ยังเป็นสุภาพบุรุษด้วยงั้นสิ?”

ฉินเสี่ยวฝูแอบฟังอยู่ข้าง ๆ มานานแล้ว เผยยิ้มกรุ้มกริ่ม เจ้าตัวเอ่ยอย่างภาคภูมิใจว่า “อาการแบบนี้เรียกว่า ‘โรคจิตเภท’ นายน้อยพูดเอง แม้จะไม่รู้ว่าโรคจิตเภทคืออะไร แต่ดูเหมือนนายน้อยจะพอใจกับการเป็นโรคนี้อย่างมาก เขามีแผนที่จะเป็นโรคนี้ไปตลอดชีวิต!”

สาวใช้ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

พวกนางไม่รู้ว่าโรคจิตเภทเป็นหนึ่งในโรคประสาทที่พบบ่อยที่สุด

โดยคนโบราณมักจะเรียกผู้ป่วยโรคจิตเภทแบบเหมารวมว่า ‘คนบ้า’ และไม่ว่าจะยุคไหนสมัยใด การเป็นคนบ้าก็เหมือนกับการได้ ‘ป้ายทองเว้นโทษตาย’ มาไว้ในมือ! เนื่องจากคนบ้าไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อคำพูดหรือการกระทำ ต่อให้มันจะหยาบคายหรือน่ารังเกียจมากเพียงใดก็ตาม

ตราบใดที่ไม่ทำอันตรายต่อชีวิตของผู้อื่นน่ะนะ เพราะหลักการที่ว่า ‘คนมีอาการป่วยทางจิตฆ่าคน ไม่ผิดกฎหมาย’ ใช้ได้เฉพาะกับโลกที่ฉินเฟิง ในฐานะพนักงานขายดีเด่นจากมาเท่านั้น

ในยุคนี้การฆ่าใครสักคน ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ต่างต้องชดใช้ด้วยชีวิตทั้งสิ้น!

นายน้องตระกูลฉินปิดประตูห้องหนังสือ จากนั้นหยิบดินสอกับกระดาษขึ้นมา

ฉินเฟิงไม่คุ้นเคยกับการเขียนพู่กัน เขาจึงขอให้ฉินเสี่ยวฝูนำถ่านจากห้องครัวด้านหลัง มาตัดขอบกับมุมออกแล้วใช้เป็นดินสอ

จากนั้นกางไม้บรรทัดออก ทำวงเวียนง่าย ๆ ด้วยตะเกียบ ชายหนุ่มเริ่มนึกถึงการตกแต่งโรงแรมสไตล์จีน แล้วค่อย ๆ ร่างลงบนกระดาษ

การวาดภาพพิมพ์เขียว*[1] ไม่ใช่เรื่องท้าทายสำหรับฉินเฟิง ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเขาจบเอกวิศวกรรมโยธา ต่อมาเมื่อหางานวิศวะที่น่าพึงพอใจไม่ได้ ชายหนุ่มจึงผันตัวมาทำงานขายแทน

นายน้อยตระกูลฉินใช้เวลาในห้องหนังสือตลอดทั้งบ่าย เขาวาดรูปไปพลาง ขบคิดไปพลาง ความเคยชินที่ไม่ค่อยดีอย่างการกัดปลายปากกา ทำให้เผลอกัดถ่านเข้าโดยไม่รู้ตัว

จนกระทั่งฟ้ามืด ในที่สุด ฉินเฟิงก็ได้พิมพ์เขียวอย่างที่ต้องการ ตั้งใจว่าจะให้ฉินเสี่ยวฝูนำไปส่งให้ถึงมือหลู่หมิง

ทว่า เมื่อฉินเสี่ยวฝูผลักประตูเข้ามาเห็นใบหน้าที่ดำเพราะถ่านของฉินเฟิง ก็คิดว่าเขาถูกวางยาพิษ เด็กหนุ่มตะโกนขึ้นเสียงดัง “ใครก็ได้ช่วยด้วย! หว่างคิ้วนายน้อยมีสีดำ นายน้อยถูกวางยาพิษ! ล็อกประตูเร็วเข้า อย่าปล่อยให้มือสังหารหนีไปได้!”

[1] พิมพ์เขียว : Blueprint คือ รูปแบบหนึ่งของเอกสารแบบบ้านหรืออาคาร ใช้สำหรับยื่นขออนุญาตก่อสร้างหรือใช้เป็นแบบก่อสร้าง