หลายวันผ่านไปตั้งแต่ที่รู้เรื่องแต่งงานของอิจจัง

วันนี้ฉันก็ยังคงทำงานบ้านงกๆที่บ้านของยามาโมโตะเหมือนเคย

วันนี้เป็นวันธรรมดา วันศุกร์ยามาโมโตะจะไปเรียนที่มหาลัย ถ้าเป็นเหมือนปกติก็น่าจะกลับมาช่วงก่อนอาหารเย็นพอดี

 

ฉันเริ่มเตรียมอาหารเย็น

ช่วงนี้ฉันกำลังเห่อปลาย่าง วันนี้ก็ซื้อปลาฮอกเกะมา ย่างในเตาย่างสำหรับสองคน

 

“กลับมาแล้ว”

 

“กลับมาแล้วเหรอ”

 

“วันนี้เป็นปลาสินะ”

 

“อื้ม”

 

ยามาโมโตะทำหน้าเหมือนตั้งตารอ เขาไปล้างมือ บ้วนปาก แล้วก็เปิดทีวีในห้องนั่งเล่น

เสียงจากวิดีโอแนวสะใจที่เล่นจากสมาร์ทโฟนของฉันซึ่งวางอยู่บนตู้เย็น ซ้อนทับกับเสียงทีวีที่เขาดูอยู่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าฟังยากอย่างที่คิด

 

“เสร็จแล้วนะ”

 

“โอ้”

 

ยามาโมโตะช่วยยกจานปลาไปไว้ที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น

พอฉันจัดจานอาหารอื่นๆ เสร็จ เขาก็ช่วยยกไปให้ทุกครั้ง

 

“บางทีเราอาจจะต้องซื้อโต๊ะที่ใหญ่กว่านี้อีกหน่อยแล้วมั้ง”

 

ยามาโมโตะพึมพำ

พูดถึงก็ใช่ โต๊ะในห้องของยามาโมโตะเป็นโต๊ะพับขนาดกะทัดรัด พอวางอาหารสำหรับสองคนก็ไม่มีที่เหลือให้วางอย่างอื่นแล้ว

แต่ก็นะ ทั้งฉันและยามาโมโตะก็ไม่ได้วางของทิ้งไว้บนโต๊ะเลยไม่มีปัญหาอะไร แต่ก็จริงที่รู้สึกไม่สะดวกอยู่บ้าง

 

แต่การจะเอาโต๊ะที่ใหญ่กว่านี้มาวางในห้องที่มีพื้นที่จำกัดแค่หกเสื่อก็ดูจะยุ่งยาก

 

“เอาเป็นว่า… ลองคิดดูก่อนแล้วค่อยตัดสินใจดีไหม”

 

“นั่นสินะ”

 

จากนั้นพวกเราก็ทานอาหารเย็นกันเงียบๆ

ระหว่างที่กำลังล้างจานอาหารเย็นเหมือนเคย ฉันก็นึกขึ้นได้

 

“ใช่สิ พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวบ้านอาคารินะ”

 

“โอ้ ดีเลยนี่ ไปสิ”

 

ยามาโมโตะพูดขณะที่ดูทีวี น้ำเสียงดูดีใจยังไงไม่รู้

 

…ก็นะ เขาก็คงจะรู้เรื่องที่ความสัมพันธ์ของฉันกับอาคาริมันเคยย่ำแย่มาก่อน พอได้กลับมาเที่ยวด้วยกันอีกครั้งเขาคงจะดีใจ… แต่ฉันก็รู้สึกไม่สนุกในใจนิดหน่อย

ก็แหม มันฟังดูเหมือนกับว่าเขาดีใจที่ฉันจะไม่อยู่ในห้องนี้เลยนี่นา

 

“เอ๊ะ ทำไมทำหน้าบึ้งแบบนั้นล่ะ”

 

“เปล่านี่?”

 

ยามาโมโตะมองฉันด้วยใบหน้าที่ดูสับสน

ก็… ฉันก็คิดว่าตัวเองกำลังคิดอะไรเหมือนผู้หญิงน่ารำคาญอยู่เหมือนกัน แต่ช่วงนี้ฉันเก็บความรู้สึกที่มีต่อยามาโมโตะไว้ไม่อยู่เลย

…พอลองคิดดูดีๆ สมัยมัธยมก็เก็บความรู้สึกไม่อยู่เหมือนกันนี่นา

 

“แล้วจะไปทำอะไรล่ะ”

 

“…งานแต่งงานของอิจจังน่ะ ฉันได้รับมอบหมายงานมา”

 

“เห… แบบไหนเหรอ”

 

“กล่าวสุนทรพจน์ในฐานะตัวแทนเพื่อนเจ้าสาว”

 

“โห”

 

ยามาโมโตะตาเป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง

พูดถึงก็ใช่ หมอนี่เป็นคนชอบทำอะไรจริงจัง แถมยังแอคทีฟกว่าที่เห็น ไม่แน่ว่าเขาอาจจะคิดว่า ‘น่าสนุก’ ก็ได้

 

เขาจะพูดว่า ‘ขอฉันมีส่วนร่วมด้วยคนสิ’ หรือเปล่านะ?

ต้องบอกไปว่าไม่ได้ แต่จะพูดอย่างอ่อนโยนไม่ให้เขาเสียใจได้ไหมนะ?

 

ทำไมถึงตัดสินไปแล้วว่าไม่ได้น่ะเหรอ?

ไม่ใช่ว่าคิดแบบนั้นเพราะนิสัยของเขาหรอกนะ

ไม่ใช่ว่าคิดว่าถ้าเขาพูดสุนทรพจน์แล้วบรรยากาศจะเย็นชาหรอก

 

แค่เพราะว่าอิจจังกับยามาโมโตะไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น

แหงล่ะ อิจจังอาจจะเคยมีความรู้สึกที่ไม่ธรรมดาต่อยามาโมโตะ… ไม่สิ ยิ่งเป็นแบบนั้นก็ยิ่งแล้วใหญ่

 

สุนทรพจน์ตัวแทนเพื่อน คือเวทีกล่าวคำอวยพรเพื่อแสดงความยินดีกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเพื่อนที่แต่งงาน

ในสถานที่แบบนั้น การให้คนที่ไม่ค่อยสนิทกับคู่บ่าวสาวมาพูดสุนทรพจน์มันก็ไม่มีความหมาย เพราะสนิทกันมากต่างหากถึงจะมีความหมาย

 

“พยายามเข้านะ”

 

“เอ๊ะ?”

 

ผิดคาดที่ยามาโมโตะแค่ให้กำลังใจฉันเท่านั้น

…พูดถึงก็ใช่ หมอนี่เป็นคนชอบทำอะไรจริงจังและแอคทีฟ แต่ก็เป็นคนที่คิดถึงคนอื่นด้วยนี่นา

 

ต่อให้คิดว่าน่าสนุกแค่ไหน แต่ถ้าตัวเองไปยืนพูดในที่นั้นแล้วบรรยากาศจะเป็นอย่างไร เขาไม่มีทางที่จะไม่นึกถึงเรื่องนั้น

ดังนั้นยามาโมโตะคงจะโกหกความรู้สึกของตัวเองแล้วให้กำลังใจฉันสินะ

 

เจ้าบ้าจริงๆ

ตั้งแต่มาอยู่ที่ห้องนี้ ฉันไม่เคยได้ยินยามาโมโตะพูดเอาแต่ใจเลย… ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลย เรื่องทำความสะอาดน่ะ เขามักจะเอาแต่ใจตัวเองเสมอ

แต่!

นอกจากเรื่องทำความสะอาดแล้ว ฉันไม่เคยได้ยินเขาพูดจาเอาแต่ใจเลย

 

ทั้งๆ ที่ฉันเอาแต่พูดจาเอาแต่ใจกับเขาอยู่เรื่อย

 

หมอนี่เป็นแบบนี้เสมอ

เอาแต่พูดจาบ่ายเบี่ยง แล้วก็คอยแต่จะเกรงใจฉันตลอด

เป็นเจ้าบ้าที่ชอบเลือกทำอะไรที่ตัวเองต้องเสียเปรียบจริงๆ

 

“…พรุ่งนี้น่ะ จะโทรคุยกับโอตะแล้วก็อิโตะสี่คนที่บ้านอาคาริ”

 

“เห… เหรอ”

 

“อื้ม ทุกคนจะคุยกันว่าวันจริงฉันควรจะพูดเรื่องอะไรดี”

 

“งั้นฉันคงเข้าไปร่วมด้วยไม่ได้สินะ”

 

“นั่นสิ อาคาริยังพอว่า แต่สองคนที่อยู่ต่างจังหวัดคงจะตกใจแน่ ถ้าเห็นนายโผล่ที่บ้านของอาคาริด้วย”

 

“อย่างนี้นี่เอง ก็เลยจะไปทำที่ห้องของคาซาฮาระ ไม่ใช่ที่ห้องนี้น่ะสินะ”

 

“…อื้ม”

 

“ขอโทษนะ ฉันออกไปข้างนอกดีกว่าไหม”

 

ทำไมล่ะ

ทั้งๆ ที่ห้องนี้เป็นห้องของนายแท้ๆ

 

บ้าจริงๆ

 

“พอคุยกับสี่คนเสร็จแล้ว อยากให้นายช่วยอ่านให้หน่อยนะ สุนทรพจน์น่ะ”

เพื่อให้ผู้ชายบ้าๆ คนนี้ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำบ้างเป็นครั้งคราว

คำพูดของฉันมันเกิดมาจากเหตุผลแบบนั้น

 

“…อ่า เข้าใจแล้ว”

 

“ขอบคุณนะ”

 

“แต่ว่า ฉันเข้มงวดนะจะบอกให้?”

 

พูดถึงก็ใช่ ยามาโมโตะเป็นคนชอบทำอะไรจริงจังแบบสุดๆ เลยนี่นา

 

“…สงสัยจะขอผิดคนซะแล้วสิ”

 

ฉันหัวเราะฝืดๆ

หลังจากนี้คงจะต้องเจอกับเรื่องยุ่งยากเพราะยามาโมโตะแน่ๆ… แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบใจอย่างที่คิด