การกลับไปโรงเรียนเก่าและได้คุยกับคาโกะจังทำให้ฉันได้รู้ความจริงหลายอย่าง

 

“ครูรู้สึกผิดกับยามาโมโตะมากเลย…”

 

ฉันเดาได้ว่าคงเป็นเรื่องงานวัฒนธรรมเมื่อสามปีก่อน

 

“ใช่เรื่องนั้นหรือเปล่าคะ?”

 

คาโกะจังพยักหน้า

 

“เมกุมิ เธอชอบยามาโมโตะใช่ไหม?”

 

“ม-ไม่ใช่สักหน่อย!”

 

…แต่จริง ๆ ก็ชอบแหละ ถึงขนาดกอดหมอนของเขาแล้วถึงจะนอนหลับได้

 

“ฮะ ๆ ๆ ขอโทษทีนะ เห็นเมกุที่เคยดุ ๆ ตอนมัธยมกลายเป็นสาวน้อยมีความรักมันน่ารักดี”

 

“ครูฟังที่หนูพูดอยู่ใช่ไหมคะ!”

 

“ฟังสิ เธอยังไม่เปลี่ยนเลยนะ ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองเหมือนเดิม”

 

คาโกะจังยิ้มอย่างเอ็นดู

 

“เมกุมิ เล่าให้ครูฟังหน่อยสิ ว่าเธอรู้เรื่องงานวัฒนธรรมปีนั้นถึงไหนแล้ว”

 

ฉันเล่าให้ครูฟังทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่ทุกคนเข้าใจว่างานเลี้ยงหลังงานวัฒนธรรมถูกยกเลิกเพราะยามาโมโตะ เรื่องที่มีข่าวลือว่าเขาทำไปเพราะไม่พอใจคณะกรรมการ และเรื่องที่เขาถูกเพื่อนรังเกียจ

 

“แต่จริง ๆ แล้วมันแปลกมากเลยค่ะ งานคณะกรรมการมันไม่ควรเป็นความรับผิดชอบของคนเดียว ต่อให้ยามาโมโตะเป็นคนสั่งไม้แคมป์ไฟจริง ๆ ถ้าพลาดก็ต้องรับผิดชอบกันทั้งคณะ ไม่ใช่โยนให้คนเดียว…หนูเองก็เคยโทษเขาเหมือนกัน เลยรู้สึกผิดมาก”

 

“เมกุมิ เธอเข้าใจถูกแล้ว เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของยามาโมโตะเลย”

 

ฉันโล่งใจมากจนแทบจะทรุดตัวลงกับโซฟา

 

“ปกติคนทั่วไปจะไม่สืบขนาดนี้หรอกนะ…นี่คงเป็นเพราะความรักล่ะสิ?”

 

“อย่าพูดแบบนั้นสิคะ เขิน!”

 

คาโกะจังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 

“เอาล่ะ เข้าเรื่องจริง ๆ …ครูเองก็ต้องขอโทษเธอด้วย สุดท้ายมันเป็นความผิดของโรงเรียนเอง”

 

“ของโรงเรียนเหรอคะ?”

 

“ใช่ งานคณะกรรมการมันต้องรับผิดชอบกันทั้งทีม ถ้าคนใดคนหนึ่งพลาดก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน สุดท้ายความผิดมันต้องตกที่ครูผู้ดูแลและโรงเรียนด้วย”

 

“แต่ครูขอโทษหนูไปก็ไม่มีประโยชน์ คนที่ควรได้รับคำขอโทษจริง ๆ คือยามาโมโตะที่ยอมรับผิดแทนทุกคน”

 

“แล้วตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?”

 

“ก็อย่างที่เมกุเดาแหละ ปีนั้นคณะกรรมการขาดแรงจูงใจ รุ่นพี่ที่เป็นหัวหน้าก็ไม่ค่อยสนใจ ครูที่ดูแลก็ยังใหม่และไม่ค่อยใส่ใจ ทุกคนเลยปล่อยปละละเลยกันหมด”

 

“สุดท้ายคนเดียวที่ตั้งใจจริง ๆ คือยามาโมโตะ”

 

“เขาเป็นเด็กปีหนึ่งแต่กล้าท้วงติงรุ่นพี่ กล้าพูดในสิ่งที่ควรพูด แม้จะโดนมองว่าแปลกแยกก็ตาม”

 

“สุดท้ายเขาก็เป็นคนเดียวที่อยากให้งานสำเร็จจริง ๆ …เมกุมิ เธอมีเพื่อนดีนะ”

 

ฉันยิ้มทั้งน้ำตา รู้สึกขอบคุณยามาโมโตะจากใจจริง 

 

หลังตอนที่ 65 แอดขอพักการแปลไว้ก่อนน้า ตอนนี้มีงานแปล The Ancient Sovereign of Eternity นิยาย 2400 ตอน ถ้าว่างแล้วจะพยายามกลับมาลงวันละ 2-3 ตอนน้า