หลังเลิกคาบที่สอง ผมเดินไปโรงอาหารคนเดียว เพื่อน ๆ ที่เรียนสาขาเดียวกันต่างพากันออกจากห้องเรียนอย่างสนุกสนานเหมือนเดิม ส่วนผมก็ยังคงใช้ชีวิตมหา’ลัยแบบมีเพื่อนน้อยเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าอะไร มหาวิทยาลัยไม่ได้บังคับให้ต้องทำอะไรเป็นกลุ่มเหมือนสมัยมัธยม ผมเลยเริ่มรู้สึกว่าการอยู่คนเดียวสบายใจกว่าเสียอีก

 

ตอนนี้เป็นช่วงพักเที่ยง โรงอาหารแน่นขนัดไปด้วยนักศึกษา แค่จะหาที่นั่งว่างยังลำบากเลย

 

เอาเถอะ ยังไงคาบสามก็ไม่มีเรียนอยู่แล้ว ผมเลยคิดว่าจะไปนั่งเล่นที่ห้องสมุดฆ่าเวลาในช่วงพักเที่ยง

 

ห้องสมุด

 

ในสถานที่ที่มีกลิ่นหนังสือเฉพาะตัว ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่พักหนึ่ง สมัยมัธยมผมเคยติดอ่านหนังสือพัฒนาตัวเอง แต่พออ่านไปหลายเล่มก็รู้ว่ามันคล้าย ๆ กันหมด เลยเลิกอ่านไปเอง นิยายก็ไม่ค่อยอ่าน เพราะใช้เวลาอ่านนานเกินไปสำหรับคนที่มีอะไรอยากทำเยอะอย่างผม

 

…จะออกจากห้องสมุดดีไหมนะ

 

คิดแบบนั้นแวบหนึ่ง แต่ก็นึกได้ว่าโรงอาหารคงยังแน่นอยู่ เลยเปลี่ยนใจ เอาเป็นว่านั่งเล่นมือถือดีกว่า

 

สิ่งที่ผมหาข้อมูลส่วนใหญ่ก็เรื่องเทคนิคทำความสะอาดนี่แหละ เดี๋ยวนี้สะดวกมาก แค่มีสมาร์ทโฟนก็หาข้อมูลเกี่ยวกับอุปกรณ์ทำความสะอาดหรือวิธีทำความสะอาดได้ง่าย ๆ

 

โอ้ อันนี้น่าสนใจ

 

ผมรีบเปิดเว็บสั่งซื้อของออนไลน์แล้วกดสั่งทันที

 

…แล้วก็เริ่มรู้สึกเสียใจนิดหน่อย

 

ไม่ใช่เพราะซื้อของทำความสะอาดหรอก แต่เพราะก่อนหน้านี้ผมก็เคยซื้อของแบบนี้แบบหุนหันพลันแล่น แล้วฮายาชิก็เป็นคนรับของให้ แล้วก็โดนเธอดุไปชุดใหญ่

 

“ของนี่เอาไว้ทำอะไรเหรอ?”

“เหมือนกับที่เคยซื้อก่อนหน้านี้เลยนะ?”

 

แน่นอนว่าผมไม่ใช่คนที่จะยอมเงียบ ๆ

 

“อันนี้มันใช้งานแบบนี้นะ ไม่เหมือนกับอันก่อนหรอก” ผมอธิบายอย่างละเอียด…แต่สุดท้ายฮายาชิก็ไม่เคยยอมรับเหตุผลของผมสักที

 

ที่จริงผมก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอะไรที่โดนเธอดุ ทั้งที่เป็นเงินของผมเอง

 

เพราะเธอเป็นคนที่คอยเตือนผมด้วยความหวังดี แม้จะเสี่ยงโดนผมเกลียดก็ยังกล้าพูด ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ เธอก็อาจลำบากไปด้วย แต่เธอก็ยังเลือกจะเตือนผม ผมเลยไม่มีทางโกรธเธอได้ ถ้าผมโกรธเธอ ผมก็คงไม่ต่างอะไรกับแฟนเก่าของเธอที่ผมเคยด่าในใจ

 

แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ผมก็ยังหยุดซื้อของแบบหุนหันพลันแล่นไม่ได้อยู่ดี

 

ตอนนี้ยังทันที่จะกดยกเลิกนะ แต่ผมก็ไม่คิดจะยกเลิกอยู่ดี แบบนี้ผมก็คงหมดหวังแล้วล่ะ

 

“เอาน่า โดนดุก็แค่เรื่องเล็กน้อยเอง”

 

ผมถึงกับปลอบใจตัวเองด้วยเหตุผลแบบนี้…เฮ้อ ผมนี่มันหมดหวังจริง ๆ

 

สุดท้ายมัวแต่เลือกของทำความสะอาดจนพักเที่ยงหมดไป

 

ผมลุกขึ้นเตรียมไปโรงอาหาร

 

โรงอาหาร ผมสั่งข้าวกล่องไก่ทอด แล้วมองหาที่นั่งว่างในโรงอาหาร สุดท้ายก็เดินไปนั่งตรงมุมที่คนนิยมน้อยที่สุด

 

“แห้ง ๆ ไม่ค่อยอร่อยเลย…”

 

ข้าวกล่องไก่ทอดในโรงอาหาร สมัยเพิ่งเข้าเรียนใหม่ ๆ ผมยังรู้สึกว่ามันอร่อยดี แต่พอฮายาชิมาอยู่ด้วยแล้วทำกับข้าวให้กิน ผมก็เพิ่งรู้ว่าข้าวกล่องที่นี่ไม่ได้อร่อยอะไรขนาดนั้น

 

แบบนี้น่าจะขอให้ฮายาชิทำข้าวกล่องให้บ้างก็ดี…แต่ก็เกรงใจ ไม่อยากเพิ่มภาระให้เธอ สุดท้ายก็ต้องทนกินข้าวโรงอาหารต่อไป

 

ระหว่างที่โรงอาหารเริ่มเงียบลงเพราะคาบสามเริ่มแล้ว ก็มีเสียงดังขึ้นมา

 

ประตูอัตโนมัติเปิดออก มีผู้หญิงสี่คนเดินเข้ามาในโรงอาหาร

 

“อ้าว ยามาโมโตะคุง”

 

หนึ่งในนั้นทักผมขึ้นมา

 

พอเงยหน้าขึ้นไปดู ก็เจอคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้…คาซาฮาระ

 

“…คาซาฮาระเหรอ สบายดีไหม?”

 

“อืม นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราได้คุยกันในมหา’ลัย”

 

“…นั่นสินะ”

 

อย่างที่คิดไว้เลย แม้จะเรียนมหา’ลัยเดียวกันกับคาซาฮาระมาครึ่งปีแล้ว แต่ผมก็เจอเธอในแคมปัสนี้หลายครั้ง แต่ไม่เคยคุยกันจริงจังเลย เพราะมันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจมาก

 

…ถ้าเลือกได้ ผมก็อยากใช้ชีวิตมหา’ลัยสี่ปีโดยไม่ต้องคุยกับเธอเลย แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น

 

“อาคาริจัง คนนี้ใครเหรอ?”

 

“แฟนเก่าจ้ะ”

 

“อดีตนะ”

 

คาซาฮาระชอบพูดแหย่ ๆ แบบนี้เป็นนิสัย เธอคงรอให้ผมแย้งกลับเหมือนเดิม

 

“…เหรอ แล้วคบกันตอนไหนเหรอ?”

 

“สมัยมัธยม”

 

“งั้นตอนนี้โสดเหรอ?”

 

“…อืม อันนี้ไม่แน่ใจนะ”

 

“เอ่อ…”

 

“ยามางิวะค่ะ”

 

“หืม ทำไมใช้ชื่อปลอมล่ะ ยามาโมโตะคุง”

 

ก็แหม จะให้บอกชื่อจริงกับคนที่ไม่รู้จักในยุคนี้มันน่ากลัวนะ โลกออนไลน์เดี๋ยวนี้ข้อมูลส่วนตัวรั่วง่ายจะตาย ผมน่ะเป็นคนระวังตัวเรื่องนี้มาก

 

แต่สุดท้ายชื่อปลอมที่ผมใช้ก็โดนคาซาฮาระจับโป๊ะจนได้

 

“…ขอโทษนะ ทุกคนไปก่อนเลยได้ไหม?”

 

คาซาฮาระพูดขึ้นมาแล้วนั่งลงตรงข้ามผม

 

“โอเค…งั้นไว้เจอกันนะ ยามาโมโตะคุงด้วย”

 

เพื่นของคาซาฮาระเดินออกไป

 

คาซาฮาระนั่งตรงข้าม เอามือเท้าคางแล้วยิ้มมองผม