ตอนที่ 59 สงครามและการปลดปล่อย

มันเป็นสงครามที่ต่อสู้กันโดยคนจำนวนน้อยที่สุด

เสียงของอาวุธที่กระทบกันดังก้องราวกับเสียงเพลง

ดาวหางสีแดง และสีเงินวิ่งไปรอบ ๆ เขตกลางเมืองยามราตรี

「ฮ่าๆๆๆ、แกช่างสมเป็นบทเพลงแห่งการเข่นฆ่ากันอย่างจริงจังจริง ๆ เลยเน๊！」

「ฟังดูน่าสนุกเน๊ะ แต่เพลงเช่นนี้น่าเบื่อสำหรับฉันนิดหน่อย」

「ถ้าอย่างงั้นมาทำให้มันเข้มข้นยิ่งขึ้น、ตามที่แกต้องการเลยดีไหม！」

การต่อสู้ที่ดุเดือดยิ่งขึ้น จนพวกเราทะลุออกจากอาคารมาแล้ว และเวทีก็กระจายไปทั่วเขตกลางเมือง

ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น

Ｓ แร๊งค์นั้น、เป็นสมญาของสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่มีพลังมากกว่าโรงเรียนบางแห่งซะอีก

เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว、การต่อสู้กันของ Ｓ แร๊งค์สามารถเรียกได้ว่าเป็นสงครามเพียงเท่านั้น

「เอย์น่า、ขออย่าได้หลงกลภาพลวงตานั้นเป็นครั้งที่สองเด็ดขาดเน๊！」

『ค่ะ ฉันได้อัปเดตข้อมูลการตรวจจับแล้ว ดังนั้นก็ไม่เป็นไร……บางที』

「โอยโอย、หล่อนควรประกาศออกมาด้วยความมั่นใจเซ๊ ม๊า、ยังไงครั้งต่อไปข้าก็จะบดขยี้แม่นั่นก่อนที่จะทันใช้ภาพลวงตาเอง！」

โรคุฮาระถีบเท้าบนผนังอาคาร แล้วกระโดดทันที

เนื่องจากแรงกระแทก กระจกทั้งหมดในอาคารใต้ฝ่าเท้าของเขาจึงแตกกระจัดกระจาย

ขณะที่กระจกตกลงไป ผู้ที่กำลังยืนดูการต่อสู้ของพวกเราต่างก็กรีดร้อง

แต่、สำหรับโรคุฮาระแล้ว นี่ดูเหมือนจะเป็นเพียงปัจจัยหนึ่งในการทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นเท่านั้น

「ข้าจะตัดเสื้อผ้าไร้รสนิยมนั้นออกเป็นชิ้น ๆ ให้เอง！」

「คุณไม่ดูแลฉันเหมือนเลดี้เลยเน๊ะ」

โรคุฮาระลดระยะห่างลงด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว และฟันดาบคู่ของเขาไปที่หน้าท้องของโซลเซียลาที่ยืนอยู่เหนืออาคาร

แต่、ก็ถูกปัดป้องด้วยเคียวยักษ์ที่เลื่อนเข้ามา

「ชิ」

「ยังใช้ไม่ได้เน๊ะ มาเริ่มต้นใหม่กันเถอะ」

ราวกับเป็นการตอบแทน โซลเซียลสร้างงวงเวทย์โดยไม่แม้แต่จะมองโรคุฮาระด้วยซ้ำ

มันเป็นดังช่องยิงปืนใหญ่ที่จำลองการโจมตีแบบบรรจบแบบง่าย ๆ

「แกเองก็ไม่ได้ทำตัวให้เหมาะสมเลยจริงไหม！」

โรคุฮาระกระโดดขึ้นไปกลางอากาศแล้วใช้เอย์น่าสกัดกั้นการโจมตี

แต่ยังไงก็ตาม、ด้วยพลังการโจมตีแบบบรรจบนั้น เขาก็ตกลงเป็นเส้นตรงประมาณ 30 เมตรจนเกือบถึงพื้นดิน

โรคุฮาระตกลงมาถึงสถานที่ที่เหล่าคนดูคิดว่าปลอดภัยจนถึงตอนนี้ ทำให้เกิดเสียงกรีดร้องและนักเรียนที่วิ่งหนีไป

แม้ว่านักสำรวจจะมีความสามารถทางกายภาพเกินขีดจำกัดของมนุษย์、แต่ในการต่อสู้ระหว่าง Ｓ แร๊งค์ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องวิ่งหนี

「ฮ่าๆๆๆ、ดูสิ เอย์น่า เสื้อผ้าของข้ากำลังสกปรกอยู่ มันก็นานมาแล้วจริงไหม」

『มะ、ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？』

「คิดว่ากำลังคุยกับใครอยู่กัน คิดว่าคนอย่างข้าจะเจ็บกับแค่การถูกกระแทกกับหลังคาอาคารรึไงกัน」

『เอ๋……』

เขาหักคอ、ก่อนมองขึ้นไป

ยังไงก็ตาม、ไม่มีวี่แววของโซลเซียลาอยู่ตรงนั้น

「อะ？」

「――ฉัน、ชอบเพลงที่หนักแน่นมากกว่า」

เขาได้ยินเสียงเย็นเยียบอยู่ข้างหลัง

โรคุฮาระใช้สัญชาตญาณวางดาบคู่ไว้ที่คอโดยไม่หันกลับมา

ในไม่ช้า、ดาบคู่ของโรคุฮาระก็ป้องกันการโจมตีของโซลเซียลลาจนเกิดเสียงแหลมสูง

「โอยโอย、หน้าตาแบบนั้นแต่ชอบดนตรีร็อคงั้นเรอะ？ แกแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาทั้งที ทำไมไม่ลองฟังเพลงคลาสสิกที่มีระดับดูบ้างล่ะเฟ๊ย」

「ฉันไม่ชอบ、น่าเบื่อ」

เขาใช้ดาบคู่สะบัดเคียวยักษ์ขึ้นด้านบน

โรคุฮาระกวัดแกว่งดาบคู่ของเขาทันทีที่หันกลับไป

ยังไงก็ตาม、เขาใช้สิ่งนั้นเป็นการบลัฟฟ์ และใช้โมเมนตัมนั้นสำหรับการเตะ

การโจมตีที่มุ่งเป้าไปที่คางถูกบล็อกในวินาทีสุดท้ายด้วยบาเรียที่โซลเซียลาวางไว้

「……เข้าใจแล้วเน๊」

โรคุฮาระยังคงรุกปิดระยะต่อไป

จากนั้น、รูปแบบการต่อสู้ก็เปลี่ยนไปสู่ระยะประชิดตัว โดยใช้ดาบคู่และลูกเตะ

โซลเซียลา、หลบหลีกด้วยใบหน้าที่เย็นชา และต่อสู้กลับพร้อมกับป้องกันด้วยบาเรีย

ทั้งสองยังคงต่อสู้ไปมาราวกับกำลังเต้นรำ แต่โรคุฮาระเป็นคนแรกที่เคลื่อนไหว

「โฮร่าโฮร่า、เกิดอะไรขึ้นกับการระดมยิงอย่างสนุกสนานที่มีมาจนถึงก่อนหน้านี้ล่ะ！」

ราวกับเป็นการตอบสนองต่อคำพูดของเขา วงเวทย์ก็ถูกส่งไปทางโรคุฮาระ

แต่、ก่อนที่มันจะเปิดใช้งานได้ เขาก็ก้าวลึกลงไปอีกขั้นหนึ่ง

มันเป็นระยะที่ใกล้มากที่หากโจมตีออกมาก็อาจจะโดนโซลเซียลาเองด้วย

โซลเซียลาก็เข้าใจสิ่งนี้ และทำให้วงเวทย์หายไปทันที ก่อนย้ายกลับมาหลบหลีกแทน

โซลเซียลาพยายามกระโดดไปข้างหลัง แต่โรคุฮาระก็ตามมา ราวกับอ่านความคิดของเธอออก

「เป็นผู้ชายขี้ตื้อระวังจะถูกเกลียดล่ะ」

「มันเป็นแบบนี้มานานแล้ว แย่เลยน๊า」

ดาบคู่ถูกเหวี่ยงลงไปที่โซลเซียลาอีกครั้ง

ในขณะเดียวกัน วงเวทย์ก็ถูกใช้งานอีกครั้ง

（สูตรเวทมนตร์แตกต่างจากการโจมตีแบบบรรจบครั้งก่อน）

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่ถึงหนึ่งวินาที โรคุฮาระก็เข้าใจได้ว่าวงเวทย์นั่นแตกต่างออกไป

（นี่มัน、ดูคุ้น ๆ――ไม่มีทาง）

「เอย์น่าァ！」

ก่อนที่วงเวทย์จะถูกเปิดใช้งาน โรคุฮาระก็ตะโกนออกมา

ในเวลาเดียวกัน วงเวทย์ก็ส่องแสงสว่าง

อาจดูเหมือนเป็นแสงที่ใช้เบี่ยงเบนความสนใจ แต่เขารู้แล้วจากประสบการณ์ของตัวเองแล้วว่า แท้จริงแล้วมันเป็นแสงที่ทำให้เกิดภาพลวงตา

『มะ、ไม่เป็นไรค่ะ รอบนี้、ป้องกันไว้ได้ค่ะ』

「ดีมาก ……แต่、โดนเว้นระยะห่างอีกแล้ว」

การเคลื่อนไหวเพื่อระวังภาพลวงตา、ทำให้เปิดช่องให้โซลเซียลาสร้างระยะห่างออกไปได้

โซลเซียลาซึ่งเคลื่อนไหวโดยใช้เวทมนตร์เทเลพอร์ต ได้สร้างวงเวทย์จำนวนหนึ่งในหลายตำแหน่งเรียบร้อยแล้ว ขณะที่มองลงมายังโรคุฮาระ

『ลีดเดอร์……』

「อะ？ ไม่ต้องกังวลไป ถึงต้องรับการโจมตีนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกเฟ๊ย ยิ่งไปกว่านั้น……ข้าจะชนะ ศึกนี้」

โรคุฮาระมีรอยยิ้มที่ดุร้ายบนใบหน้าและเตรียมดาบคู่ของเขา

『เอ๊ะ？ สามารถเอาชนะโอเน่ซามะได้งั้นเหรอค๊า！？ ฉัน、ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคิดบทกวีอำลาแล้วสิเน๊ะ』

「อย่าไปเปลืองทรัพยากรกับเรื่องพรรค์นั้นสิยัยบ้า แม่นั่น อาจจะแข็งแกร่งก็ตริง แต่ก็แค่นั้น วิธีการต่อสู้นั้นเป็นของมือสมัครเล่นชัด ๆ」

สัญชาตญาณอันเฉียบคมจากการต่อสู้กับคนแข็งแกร่งมามากมาย กำลังบอกเขาเช่นนั้น

เพราะโซลเซียลาเกิดมาแข็งแกร่งมาก、ดังนั้นความแข็งแกร่งนั้นจึงทำให้เกิดความไม่สมบูรณ์แบบ

「เพราะแข็งแกร่งจึงไม่เห็นประโยชน์ที่จะพัฒนาต่อไป ไม่จำเป็นต้องคิดถึงก้าวต่อไป และสิ่งที่แน่นอน ไม่จำเป็นต้องใช้ทักษะหรือความคิดเพื่อที่จะบดขยี้มดไงล่ะ」

โรคุฮาระไม่เคลื่อนไหวต่อหน้าเวทมนตร์จำนวนมากที่ถูกใช้งาน

「ประเภทที่ข้าเกลียดเลยน๊า、พวกที่เกิดมาแข็งแกร่งแบบนี้」

วงเวทย์ถูกเปิดใช้งานทีละวง

ที่ตรงกลาง、โซลเซียลาชี้ปลายด้ามเคียวยักษ์ไปทางโรคุฮาระแล้วพูดขึ้น

「จงเรียกรู้ประกายแสดงแห่งดวงดาวซะเถอะ」

「ดวงดาวนั้น ข้าจะทำให้มันร่วงหล่นเอง」

มีแสงวาบสีเงินออกมา

ในเวลาเดียวกัน การโจมตีที่คล้ายกันก็ถูกยิงออกจากวงเวทย์จำนวนมากที่อยู่โดยรอบโรคุฮาระ

โรคุฮาระแค่เกาหัวเมื่อเผชิญกับแสงแห่งการทำลายล้างซึ่งครั้งหนึ่งเคยสังหารได้แม้กระทั้งอูโรโบรอส

และเขาก็หัวเราะ

「เอย์น่า、น่าจะจับได้แล้วใช่ไหม」

『ค่ะ、ลีดเดอร์』

แสงสีแดงกะพริบ

ราวกับผลักแสงสีเงินที่เข้ามาใกล้ออกไป และเพิ่มความแวววาวของตัวเองมัน ในที่สุดการโจมตีแบบบรรจบทั้งก็ถูกกระจายไป

แรงปะทะดังกล่าวทำให้เกิดลมแรงพัดไปทั่วบริเวณ หน้าต่างของอาคารโดยรอบแตกจนหมด

โรคุฮาระที่อยู่ลำพังในใจกลางของถนนลาดยางที่ม้วนตัวขึ้น ทำเพียงเงยหน้าขึ้นมองที่โซลเซียลา

「อิย๊า、ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว」

พลังเวทมนตร์หมุนวนไปรอบ ๆ โรคุฮาระ ในรูปของลมสีแดง

「กะแล้ว、หากเราจะจัดการกับดีมอนเกียร์ ก็ต้องใช้ดีมอนเกียร์ด้วยกันน๊า！」

โรคุฮาระเชื่อมต่อด้ามดาบคู่ที่เขาถือไว้เข้าด้วยกัน

ด้วยเสียงคลิกที่ไพเราะ ดาบคู่ก็เปลี่ยนรูปร่าง

กลายเป็นคันธนูขนาดใหญ่ที่สูงเท่ากับโรคุฮาระ

「คณะกรรมการบอกกับข้าแล้วว่าสามารถปลดปล่อยได้แบบจำกัด เพราะอย่างงั้นแล้ว ถ้าไม่ใส่ให้สุดคงจะหยาบคายไปน๊า！」

『――การเปลี่ยนโหมดเป็นทะลวงดารา(โฮชิอุกะ)เสร็จสมบูรณ์ค่ะ สะ、สามรถใช้ได้ตามที่ต้องการเลยค่ะ、ลีดเดอร์』

จากนั้นก็ปรากฎเชือกสีแดงร้อยอยู่บนคันธนูขนาดใหญ่

โรคุฮาระรวบรวมพลังเวทย์มนตร์ไว้ในมือ และเหนี่ยวกับสายราวกับลูกธนู

「ก่อนอื่นเลย กล่าวทักทายกันก่อน」

ทันทีที่เขาปล่อยมือ ลูกศรสีแดงก็ถูกปลดปล่อยออกไป

สิ่งนั้นคือวัตถุพลังงานความหนาแน่นสูงที่สร้างขึ้นโดยการควบแน่นพลังเวทมนตร์、โซลเซียลาใช้เคียวยักษ์ปัดป้องตวัดมันแล้วโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า

แต่、ยังไงก็ตาม

「เปล่าประโยชน์」

「っ！？」

ลูกธนูที่ควรจะถูกโบนขึ้นไปในอากาศเปลี่ยนวิถีของมันราวกับว่ามีเจตจำนง และบินกลับไปหาโซลเซียรา

โซลเซียลาดูประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่หักล้างอย่างรวดเร็วด้วยการโจมตีจากวงเวทย์

เมื่อเห็นแบบนั้น、โรคุฮาระก็พึมพำ「ยังมีวิธีนั้นอยู่นิน๊า」

「เมื่อเอย์น่าล็อกเป้าใครสักคนแล้ว เธอจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด ข้าทนไม่ไหวกับการเอาแต่หนีของแกแล้ว」

『ไล่ต้อนโอเน่ซามะได้แล้ว……！？ ทะ、ทำได้แล้ว ลีดเดอร์！』

「รอจนกว่าจะชนะก่อน นี่พึ่งจะเริ่มสนุกเอง」

เมื่อพูดอย่างนั้น โรคุฮาระก็ดึงสายอีกครั้ง

ลูกธนูที่ถูกยิงพุ่งไปยังโซลเซียลาละถูกทำลายโดยการโจมตีแบบบรรจบอีกครั้ง

「จากนี้ไป、แกจะต้องเผชิญหน้ากับลูกธนูของข้าทีละดอก ข้าจะไม่ยอมให้แกหลบได้อีกแล้ว」

โรคุฮาระยิ้มราวกับว่าเขากำลังมองเหยื่อต่อหน้าโซลเซียลาที่ถือเคียวยักษ์

「คราวนี้มาเต้นไปกับเพลงที่ข้าเลือกกันเถอะ」

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพีรวิชญ์ ธ.ก.ส. X-8515 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ