ตอนที่ 128 ความขัดแย้ง

 

การต่อสู้เพื่อดินแดนกำลังใกล้เข้ามาในวันพรุ่งนี้

 

ด้วยตอนนี้ที่มั่นใจในชัยชนะในศึกชิงดินแดนได้ครึ่งหนึ่งแล้ว、นักเรียนของโรงเรียนมิคาเงะจึงอยู่ในอารมณ์รื่นเริงกัน

 

ดินแดนอันกว้างใหญ่ของโรงเรียนคิโซจะถูกแบ่งแยก、และพวกเขายังสามารถนำเอาโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในครอบครองของพวกนั้นมาเป็นของตนเองได้อีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น、นักเรียนของโรงเรียนมิคาเงะรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่สามารถโจมตีโรงเรียนคิโซด้วยค้อนจากตำแหน่งแห่งความยุติธรรมได้、ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้คอยคุกคามพวกเขามาตลอด

ดังนั้น、จึงส่งผลให้นักเรียนทุกคนมีสีหน้าสดใส

 

ทว่ายกเว้นหนึ่งคน、นั่นคือ โทรัคที่กำลังวิ่งไปตามทางเดิน

 

「ッ」

 

　

สีหน้าของโทรัคขณะวิ่งฝ่ากลุ่มนักเรียน、ดูเต็มไปด้วยอารมณ์

ปกติแล้ว、เขาจะขอโทษอย่างเหมาะสม แม้จะชนใครเบา ๆ、คอนนี้เขากลับวิ่งผ่านไปด้วยไม่สนใจว่าชนใครเข้าหรือไม่

 

จากนั้น、โทรัคก็เปิดประตูห้องพยาบาลอย่างแรงและตะโกน、สิ่งแรกที่เขาพูดคือ

 

「มิฮายะッ！」

 

หลายคนหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงของโทรัค

ทันทีที่เห็นว่าเป็นเขา、ก็เป็นรินกะที่พูดขึ้นก่อน

 

「โทรัค、ในที่สุดก็มาสักที」

 

「มันแน่นอนอยู่แล้ว ที่สำคัญกว่านั้น、มิฮายะล่ะ……！」

 

เมื่อเห็นโทรัคแสดงสีหน้ากังวล、รินกะก็ยิ้มให้เขาเพื่อทำให้เขาใจเย็นลง

 

และจากนั้น、เธอก็ชี้ไปที่เตียง

 

「ตอนนี้เธอหลับอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ、ไม่มีอันตรายถึงชีวิต」

 

「อย่างงั้นเหรอ ฮ๊า、โล่งอกไปที」

 

ในจังหวะที่โทรัคกำลังจะล้มลงกับพื้น、ลูทราก็เปลี่ยนร่างจากดาบยาวของเธอมาพยุงเขาไว้

ลูทราพยุงโทรัคที่กำลังหมดแรงด้วยพละกำลังที่ไม่อาจจินตนาการได้จากรูปลักษณ์ของสาวน้อยคนหนึ่ง、เธอก็มองไปที่มิฮายะแล้วพูด

 

「……อืม、มีร่องรอยของเทวทูต」

 

「กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนั้นเน๊ะ…… มิฮายะเอง、ก็บอกแบบนั้นก่อนที่จะหลับไปเหมือนกัน ว่าน่าจะเป็นเทวทูตที่โจมตีตัวเอง」

 

โทรัค、เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าที่แข็งขึ้นอีกครั้ง

เทวทูต、นั่นคือความผิดปกติที่ต้องเฝ้าระวังมากที่สุด

 

จากดาต้าที่โซลเซียลามอบให้、ทำให้พวกเขาเรียนรู้มากมายเกี่ยวกับเทวทูต

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม、พวกเขาจึงไม่สามารถละเลยคำให้การที่บอกว่ามีคนถูกโจมตีโดยเทวทูตได้

 

「เทวทูต……ในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้นแล้วสินะ」

 

「น่าจะอย่างงั้นแหละเน๊ะ、แล้ว、ฉันอยากให้คุณใจเย็น ๆ แล้วฟังก่อน」

 

รินกะ、วางมือบนไหล่ของโทรัค และมองเข้าไปในดวงตาของเขา

นั่นเป็นหนึ่งในเทคนิคที่เธอได้รับการสอนเมื่อครั้งยังอยู่ในองค์กร、เพื่อทำให้เป้าหมายสงบลง

 

มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นที่เธอใช้เทคนิคของสนธยาสีเงินซึ่งปกติเธอไม่ค่อยได้ใช้กับเพื่อนของเธอ

เพราะเธอไม่รู้ว่าเรื่องที่กำลังจะพูดต่อไปนี้、จะส่งผลต่อโทรัคอย่างไร

 

「เทวทูตที่เข้าโจมตีมิฮายะ、อาจจะถูกควบคุมโดยโรงเรียนคิโซ」

 

「……ห๊ะ？」

 

โทรัค、หันกลับไปมองรินกะ

เมื่อเห็นใบหน้าของเขาที่รอให้เธอพูดต่อ、รินกะก็เลือกคำพูดของเธออย่างระมัดระวังทีละคำ

 

「นั่นเป็นแค่ความเป็นไปได้เท่านั้น อย่างแรกเลยที่มิฮายะลงเอยแบบนี้、เป็นเพราะเธอไปตามคำร้องขอความช่วยเหลือ มีนักเรียนของโรงเรียนมิคาเงะะคนหนึ่งถูกบางสิ่งบางอย่างโจมตี、เธอจึงรีบไปช่วย」

 

「……นักเรียนคนนั้นล่ะ」

 

「เขาไม่เป็นไร มิฮายะสุดยอดมากเลยเน๊ะ เธอปกป้องนักเรียน、เอาชนะเทวทูต และกลับมาอย่างปลอดภัย」

 

รินกะลูบหัวของมิฮายะ

และจากนั้น、ก็พูดกับโทรัค

 

「ตามคำให้การของนักเรียนเหล่านั้น、มีนักเรียนที่สวมเครื่องแบบของโรงเรียนคิโซกำลังควบคุมเทวทูต สัตว์ประหลาดสีขาวคล้ายนก」

 

「เข้าใจล่ะ……โรงเรียนคิโซ」

 

「ผิดแล้ว โทรัคใจเย็น ๆ หน่อย ยังไม่ควรรีบตัดสินว่าเป็นนักเรียนของโรงเรียนคิโซหรอกนะ การได้ชุดนักเรียนจากโรงเรียนอื่นนั้นง่ายมาก ดังนั้นแล้ว、จึงมีความเป็นไปได้อื่น――」

 

「เคย์คุงก็พูดเหมือนกันเรื่องแผนการจับเทวทูตของโรงเรียนคิโซ……บางทีมันอาจจะประสบความสำเร็จแล้วก็ได้」

 

รินกะเงียบไป、เมื่อได้ยินคำพูดของโทรัค 

รินกะเองก็รู้ดี、ว่ามีความเป็นไปได้สูง

 

ยังไงก็ตาม、หากจะยอมรับว่าเป็นความจริง ก็มีโอกาสสูงมากที่โทรัคจะควบคุมตัวเองไม่ได้

　

（เขาถูกเรื่องของเคย์ทำให้ตามืดบอดไปแล้ว、ดังนั้นพอมีเรื่องที่มิฮายะได้รับบาดเจ็บแบบนี้ยิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่เลยเน๊ー）

 

รินกะเข้าใจดี

คนที่น่ากลัวที่สุดเมื่อถูกความโกรธครอบงำก็คือ、คนที่มีจิตใจดี

　

นั่นคือเหตุผลว่าทำไม、เธอถึงระมัดระวังเมื่อต้องรับมือกับโทรัค

 

「ตอนนี้、ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่โรงเรียนคิโซจะออกมาโจมตีพวกเรา ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะโจมตีกัน ถ้าทำแล้วมีความหมายว่าจะต้องถูกยุบก่อนที่จะได้ต่อสู้ในศึกชิงดินแดนด้วยซ้ำ จริงไหม？」

 

ในที่สุดโทรัค、ก็ได้ข้อสรุปด้วยตัวเองว่าโรงเรียนคิโซคือผู้กระทำความผิด

นั่นเป็นเหตุผล、ที่รินกะพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองโดยนำเสนอความเป็นไปได้นั้นล่วงหน้า

 

ทว่า、โทรัคในตอนนี้นั้นไปไกลเกินกว่าการคาดคิดของรินกะ

　

「เธอรู้ใช่ไหมว่าพวกมันทำเรื่องเลวร้ายลงไปมากแค่ไหน？จำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมได้ใช่ไหมเน๊ะ ประธานสภานักเรียนของทางนั้น、ถูกแบล็กเมล์และถูกใช้เป็นหนูทดลอง และยังมีเหตุการณ์อื่น ๆ ที่เกิดขึ้นอีกมากมายที่มาจากน้ำมือของโรงเรียนคิโซ ตอนนี้、คงจะแปลกสุด ๆ ที่พวกมันคิดจะต่อสู้ในศึกชิงดินแดนอย่างยุติธรรม」

 

「ถึงเรื่องนั้นก็จริงอยู่……แต่ว่า、ฉันคิดว่าเรื่องนี้ก็ยังมากเกินไปแม้กระทั้งกับพวกเขา หากพวกเขาโจมตีจริง ๆ、ก็น่าจะพยายามไม่ทิ้งร่องรอยที่เชื่อมถึงโรงเรียนคิโซ――」

 

「รินกะทำไมเธอถึงปกป้องพวกมันกัน？」

 

「……ผิดแล้ว、โทรัคใจเย็น ๆ ไว้ ฉันแค่อยากให้คุณสงบสติอารมณ์ไว้」

 

 

โทรัคเดินเข้าไปหามิฮายะ、โดยไม่ฟังคำพูดของรินกะ

จากนั้น、เขาก็ลูบหัวมิฮายะและพึมพำว่า「ขอโทษที่ปกป้องไว้ไม่ได้」

 

ลูทราจับมือที่สั่นเทาของเขา、เงยหน้าขึ้นมองโทรัคโดยไม่แสดงความรู้สึก

 

「โทรัค、ไม่เป็นไรใช่ไหม？」

 

「ผมไม่เป็นไร……สบายดีล่ะ……คนที่ต้องทนทุกข์คือมิฮายะต่างหาก คราวนี้ผม、ก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว……！」

 

โทรัคพูดคำเหล่านั้นราวกับจะฝังแน่นลงในใจ

 

「ผมใจเย็น ไม่ต้องห่วง……ผมจะไม่บุกไปที่โรงเรียนคิโซแล้วพยายามฆ่าทุกคนหรอก ถึงจะไม่ทำแบบนั้น、พรุ่งนี้พวกมันก็จะมา พวกมันต้องมาเพื่อทำอะไรบ้างอย่างแน่นอน สิ่งที่เราต้องทำคือรวบพวกมันทุกคนเข้าด้วยกันแล้วตัดมันซะ」

 

ดวงตาเย็นชาที่ทำให้สั่นสะท้านจากก้นบึ้งของหัวใจ

นั่นแหละ、คือดวงตาของสมาชิกคนหนึ่งในตระกูลกาโต้

 

「……ผมจะทำสตาร์สแลชให้เสร็จ ผมจะไปแล้ว」

 

「ดีแล้วเหรอ？ จะไม่อยู่กับมิฮายะต่ออีกสักหน่อยเหรอ」

 

「เรื่องนั้น――」

 

โทรัคยืนนิ่งอยู่หน้าประตูแล้วพูดโดยไม่หันหลังกลับ

 

「แล้ว、ผมจะแข็งแกร่งขึ้นได้เพียงแค่เฝ้าดูหรือไง？ ……ผมเกลียด、การที่ความอ่อนแอของตัวเองกลายเป็นเหตุผลที่ทำให้ช่วยใครไว้ไม่ได้」

 

「รอเดี๋ยว……！」

 

โทรัคไม่ตอบสนอง、ต่อเสียงของรินกะ

เขามุ่งตรงไปที่สนามฝึกแล้ว

 

（สต๊อปเปอร์สำหรับสถานการณ์แบบนี้ดันล้มไปแล้ว ฉันควรทำยังไงดี、นี่น่ะ）

 

รินกะ、มองไปที่มิฮายะซึ่งกำลังหลับอยู่

 

「……ฉันเองก็ต้องเคลื่อนไหลแล้วสิน๊ะ」

 

จากนั้นเธอก็พยักหน้า、และออกจากห้องไป

 

 

 

■

 

 

 

「――แล้ว、ท่านรองประธานคณะกรรมการวินัยมาทำอะไรในที่แบบนี้กันห๊า？」

 

ณ ห้องพักหนึ่งในอพาร์ตเมนท์ที่หรูหราที่สุดแห่งหนึ่งในเขตปกครองตนเองของโรงเรียนคิโซ 

โรคุฮาระยืนอยู่ที่ทางเข้า、ด้วยท่าทางหงุดหงิดอย่างแท้จริง

 

เอย์น่าซึ่งซ่อนตัวอยู่ข้างหลังโรคุฮาระและเฝ้าดูสถานการณ์บ่นพึมพำว่า「อะ……ไม่ใช่พิซซ่าสิเน๊ะ」

 

「ทางนี้กำลังยุ่งอยู่กับการสนุกกับวันหยุดอยู่นะโว๊ย？」

 

「ถะ、ถึงอย่างนั้น รุ่นพี่โรคุฮาระก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในอพาร์ทเมนท์ที่ดีแล้วเน๊ーสมกับเป็นโรคุฮาระแห่งความโกลาหลเลยค่ะ！ เป็นหนุ่มหล่อที่สามารถชำระหนี้ได้ในเวลาอันรวดเร็ว、โย๊ต！」

 

 

 

ซาคามิ จิอากิยิ้ม、ในขณะที่ย่อตัวลงและถูมือของเธอ

ท่าทางที่อ่อนน้อมถ่อมตนของเธอทำให้ยากที่จะเชื่อว่าเธอเป็นรองประธานคณะกรรมการวินัยของโรงเรียนคิโซ、นักเรียนคนอื่นคงจะแปลกใจถ้าเห็นเธอสภาพนี้

 

เมื่อเห็นเธอในสภาพเช่นนั้น、เอย์น่าก็คิดว่า「นี่เป็นสิ่งที่น่าเล่น」และพยายามก้าวไปข้างหน้า แต่โรคุฮาระก็คว้าคอเธอไว้และโยนกลับไปที่ด้านในห้อง

 

「บอกมาซะว่าต้องการอะไร、ไม่งั้นข้าจะบีบคอ เหมือนเอย์น่านี่」

 

「ฮี๊ยย」

 

เมื่อเห็นเอย์น่าถูกโยนหายไปเมื่อกี้、จิอากิก็กรี๊ดและก้มหัวลง

 

「ดะ、ได้โปรดช่วยด้วยเถอะค๊า！ โม๊ว ไม่มีใครให้พึ่งพาได้อีกแล้วนอกจากรุ่นพี่โรคุฮาระ」

 

เมื่อเห็นสภาพที่สิ้นหวังของจิอากิ、โรคุฮาระก็เกิดลางสังหรณ์ว่าจะมีปัญหา

จากนั้น、เขาก็ถอนหายใจและพูดขึ้น

 

「รีบบอกมาซะ」

 

「คะっ、ค๊ะ！นักเรียนของทางนี้คนหนึ่งถูกโจมตี、ตอนเที่ยงวันนี้」

 

「ก็ปกติไม่ใช่รึไงว๊ะ ก็โดนเกลียดซะขนาดนั้น」

 

「คือเรื่องนั้น、ดูเหมือนว่าเขาจะถูกโจมตีโดยสิ่งแปลก ๆ ค่ะ」

 

จิอากิพูดพลางกางรูปถ่ายในไดฟ์เกียร์ของเธอออกแล้วแสดงให้โรคุฮาระดู

ในนั้น、มีนกสีขาวปรากฎอยู่ในรูป

 

「โปรดดูนี้สิค่ะ ไม่ใช่ทั้งสัตว์ประหลาดจากดันเจี้ยน、ไม่ใช่ทั้งอาวุธอัตโนมัติอะไรสักอย่างเหมือนกันค่ะ」

 

「นี่มัน……เทวทูตสินะ」

 

「เทวทูตเหรอคะ？ เรื่องนั้น、ใช่ที่เป็นตำนานเมืองชื่อดัง……」

 

「แล้ว、ไอ้นี่มันโผล่มาที่ไหน มันยังอยู่ที่นั่นไหม？」

 

จิอากิส่ายหัว

 

「ไม่ค่ะ、ประธานคิราคุบังเอิญอยู่ใกล้ ๆ และเอาชนะมันได้ ทว่า、สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเป็นปัญหาค่ะ」

 

ดูเหมือนจะเป็นคำพูดที่เชื่อได้ยาก、จิอากิพูดต่อด้วยท่าทางไม่สบายใจมาก

 

「ดูเหมือนว่าจะมีนักเรียนคนหนึ่งที่ควบคุมเทวทูตอยู่ค่ะ――เขาสวมชุดนักเรียนของโรงเรียนมิคาเงะค่ะ」

 

「……อ้าー、เข้าในล่ะ」

 

「เข้าใจใช่ค่ะเน๊！ มันแย่สุด ๆ ไปเลยค่ะ、ประธานคิราคุนะคะ！เธอบอกว่าจะโจมตีทันที、เธอยิ้มและดูแลนางินาตะของเธออย่างอ่อนโยน！คณะกรรมการวินัยทั้งหมดได้เข้ามาหยุดเธอแล้ว」

 

โรคุฮาระอดที่จะถอนหายใจไม่ได้อีกครั้ง、เมื่อเขานึกถึงยามาโตะ นาเดชิโกะผู้ชอบฆ่าคนมากจนดูน่ารำคาญเล็กน้อย

 

「ยัยโง่นั้นรอถึงพรุ่งนี้ไม่ได้รึยังไง……ก็ว่าไปแล้ว、พวกมันใช่นักเรียนจากโรงเรียนมิคาเงะจริงเรอะ？」

 

「เอ๊ะ？」

 

「เรื่องนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับพวกนั้นเลยเน๊ และถ้าพวกนั้นสามารถควบคุมเทวทูตได้จริง、ไม่มีทางที่พวกนั้นจะแสดงมันให้พวกเราเห็นตอนนี้หรอกน๊า」

 

ใบหน้าของโรคุฮาระบิดเบี้ยวด้วยความขบขันอย่างแท้จริง

 

「สำหรับข้า、ไอ้เรื่องนี้มันก็แค่ความคิดตื้น ๆ ของพวกโง่บางคนเท่านั้นเองน๊า นี่เป็นผลงานของพวกขยะที่คิดว่าตัวเองสามารถโค่นโรงเรียนคิโซในสภาพที่อ่อนแอในปัจจุบันนี่ได้、ไอ้เวรพวกนี้」

 

「ระ、รุ่นพี่โรคุฮาร๊าー！」

 

「อย่ามาเกาะสิว๊ะ、น่ารำคาญ」

 

「ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค๊ะ！ แต่ว่า、ทุกคนเกลียดโรงเรียนมิคาเงะกันรุนแรงมากจนเอาแต่พูดกันว่าเป็นฝีมือของทางนั้นー！ ถึงฉันจะเป็นรองประธาน、แต่ก็ไม่มีใครฟังคำพูดของฉันเลยล่ะค๊า！」

 

จิอากิร้องไห้และเข้ามาเกาะติด โรคุฮาระจึงจับหัวของจิอากิไว้และพยายามดึงเธอออกไปด้วยท่าทางรำคาญสุดขีด

ในตอนนั้นเองเป็นเอย์น่าที่มองมาจากด้านหลังห้องก็กรีดร้อง「อ๊า！」สุดเสียง และวิ่งเข้ามาหา

 

「นี่หล่อนกำลังเกาะติดลีคเดอร์ของใครกันย๊า！ ปล่อยเลยนะย๊ะ、นังแมวขโมย！」

 

「อุっ、อุว๊ากกกก！　เอย์น่าจังช่วยฉันด้วยยยยย！」

 

จิอากิคว้ามือที่เข้ามาดึงตัวเธอออกจากโรคุฮาระ、และกระโดดเข้าเกาะเอย์น่า

ความจริงที่ว่าเด็กสาวที่มีตำแหน่งสูงส่ง และตัวสูงกว่าเธอ、กำลังร้องไห้และเกาะติดเธออยู่、ทำให้เอย์น่ามองโรคุฮาระด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

 

「เอ๊ะเฮะๆๆๆๆ ลีคเดอร์ มาถ่ายรูปกันเถอะ ตอนนี้、รู้สึกดีสุด ๆ ไปเลย」

 

「นี่หล่อน……」

 

แม้จะรู้สึกไม่ดีกับท่าทางแย่ ๆ ของคู่หูอยู่ก็ตาม、โรคุฮาระก็ย่อตัวลงตรงหน้าจิอากิซึ่งตอนนี้กำลังร้องไห้เหมือนเด็กทารกและพูดว่า

 

「ข้าไม่ได้รังเกียจที่ต้องออกไปจัดการเองหรอกนะ、แต่ก่อนหน้านั้นควรไปแจ้งสภานักเรียนหรือเปล่า？แต่แรก、คณะกรรมการวินัย、ก็อยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของสภานักเรียนไม่ใช่รึไง」

 

 

จิอากิส่ายหัวเมื่อได้ยินคำพูดของเขา、ซึ่งเป็นการบอกเป็นนัย ๆ ว่ากำลังกำจัดสิ่งรบกวน

และจากนั้น、เธอก็ร้องไห้หนักขึ้น

 

「สภานักเรียน、ถูกยุบไปแล้วค๊า！」

 

「ห๊า？」

 

「หลังจากประธานสภานักเรียนหายตัวไป、ทุกคนก็ต่อสู้เพื่อตำแหน่งประธานสภานักเรียนคนต่อไปกันและมีคนจำนวนมากถูกส่งไปโรงพยาบาลค่ะ  เมื่อมองว่าเป็นโอกาส、นักเรียนคนอื่นที่ตั้งใจจะยึดสภานักเรียนก็เริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง……และตอนนี้พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครคือสภานักเรียนอย่างเป็นทางการ！ แค่จะหยุดประธานคิราคุก็ยากพออยู่แล้ว、แต่สงครามกลางเมืองก็กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และคณะกรรมการวินัยก็ทำอะไรไม่ได้เลยล่ะค๊า！ตอนนี้ประธานสภานักเรียนก็ไม่อยู่แล้ว、ที่เราพึ่งได้ก็มีแค่รุ่นพี่โรคุฮาระเพียงคนเดียวเท่านั้นล่ะค๊า！」

 

「ไปแล้วจริง ๆ สิเน๊……ไอ้เจ้านั้นหายหัวไปแล้ว……」

 

โรคุฮาระ、อดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปบนเพดาน

แม้จะเป็นＳแรงค์เช่นเดียวกับตัวเอง แต่จะไม่เข้าร่วมการต่อสู้ศึกชิงดินแดน

แต่、คาดไม่ถึงเลยว่าจะหายหัวไป

 

（ต้องมีเรื่องยุ่งยากเกิดขึ้นแน่ ๆ น๊า……）

 

โรคุฮาระเกาหัวอย่างเหม่อลอย、ด้วยความรู้สึกอึดอัดที่ไม่มีที่ระบาย

ที่ข้าง ๆ กันนั้น、เอย์น่ากำลังทำท่าชูสองนิ้วบังคับให้จิอากิถ่ายรูปกับตัวเอง

 

「ลีคเดอร์ー、มาถ่ายรูปด้วยกันเถอะ เห๊ะๆๆๆ、ทำให้พิซซ่าที่มาส่งอร่อยยิ่งขึ้นไปอีกเน๊！」

 

「……ฮ๊า」

 

วันนี้ควรจะเป็นวันหยุดอันมีค่าสำหรับโรคุฮาระ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารแรงค์Ｓ

แต่、ยังไงก็ตามเรื่องนั้น

 

「อูแงงงงงงงงงงงงง๊！ รุ่นพี่โรคุฮาร๊าー！」

 

「เห๊ะๆๆๆ、น้ำมูกไหลแล้วー！เธอร้องไห้เป็นบ้าเลยค่ะ！」

 

เขารู้สึกอยากหายตัวไปซะเดียวนี้เลย

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ MR NATICHOT N กรุงไทย X-1781 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ