ตอนที่ 127 ลางร้าย

 

ในระหว่างที่เด็กหนุ่มผู้บริสุทธิ์、ถูกแปลงร่างเป็นมอนสเตอร์ยูริ

 

เทรุคามิ มิซุฮิ เด็กสาวที่อยู่ห่างไกลจากพวกโรคจิตที่สุดในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、กำลังเดินทางมาเพื่อพิชิตดันเจี้ยนคนเดียว

 

เธอถือไดฟเกียร์ที่เปิดใช้งาน『เดี๋ยวเถอะนากาโยชิ！ ดันเจี้ยนคุง』ไว้ในมือข้างหนึ่ง、และเคลื่อนไหวอย่างไม่มั่นคง

เขตพิเศษยังคงดูเหมือนทุ่งรกร้าง、และอาคารเรียนหรือหอสังเกตการณ์โดยรอบก็ส่องแสงระยิบระยับราวกับภาพลวงตาช่วงต้นฤดูร้อน

 

「……ดวงอาทิตย์、จะเผากันให้เป็นถ่านกันเลยสินะ」

 

มิซุฮิจ้องไปที่ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงจ้าอยู่กลางท้องฟ้าสีคราม

ในที่สุดความร้อนก็เริ่มรุนแรงขึ้น

 

จนกระทั่งตอนนี้โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมก็ไม่เคยมีสินค้าฟุ่มเฟือยอย่างเครื่องปรับอากาศมาก่อน、แต่ในปีนี้ดูเหมือนว่าแมกคานิคผู้มีความสามารถจะวางแผนติดตั้งเครื่องปรับอากาศในทุกห้อง

ในตอนที่ได้ยินเรื่องนั้น、มิซุฮิก็รู้สึกซาบซึ้งใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

 

「เครื่องปรับอากาศ、หวังว่าวันนี้จะเสร็จแล้วนะ……ถ้าจำไม่ผิด、พวกนั้นบอกว่าจะทดสอบสิ่งประดิษฐ์ร่วมกันสิน๊า」

 

การรับรู้ของมิซุฮิคลาดเคลื่อนไปเล็กน้อย

 

ตอนนี้、สิ่งที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、คือการประชุมเพื่อสร้างอุปกรณ์ของเนมเลสที่ฝังไว้ในภายในสมองของมิยูเมะ

และ、นิทรรศการทางเพศที่จัดขึ้นก่อนเทศกาลวัฒนธรรมฮิโนะสึจิ

 

「กินไอศกรีมในห้องที่เครื่องปรับอากาศกำลังงาน อืม、สวรรค์แบบนี้จะมีอยู่จริงเหรอเนี่ย……！？」

 

ขณะที่เธอกำลังคิดถึงอนาคตที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น、และกำลังสงสัยว่าจะซื้อไอศกรีมให้ทุกคนดีไหม 

ก็มีเสียงแจ้งเตือนฉุกเฉินดังขึ้นจากไดฟเกียร์ของมิซุฮิ

 

「คำร้องขอการช่วยเหลือฉุกเฉินสินะ」

 

คำร้องขอความช่วยเหลือจะถูกส่งไปให้ผู้คนในบริเวณใกล้เคียงก่อน、มิซุฮิจึงหยุดชะงัก

 

สถานที่นั้นค่อนข้างใกล้

ราวกับว่า、คน ๆ นั้นกำลังรอให้มิซุฮิมาถึง

 

（บางทีนี่อาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้）

 

มิซุฮิยิ้ม、และปล่อยให้เปลวไฟล้อมรอบขาของเธอ

จากนั้น、เธอก็หายไปจากจุดนั้น ทิ้งไว้เพียงการระเบิดและแรงกระแทกอันรุนแรงไว้เบื้องหลัง

 

 

 

■

 

 

 

ณ ชั้นบนสุดของอาเรียนรอด

ในห้องที่สามารถมองเห็นแสงเรืองรองของดันเจี้ยนคอร์ได้、มีเพียงประธานที่กำลังจ้องมองเพดานอยู่เพียงลำพัง 

 

ดันเจี้ยนคอร์สวยงามเปล่งประกายราวกับดวงดาว

แต่ละจุดเกิดจากความพินาศ

 

ประธาน、จ้องมองแสงสว่างนั้นอย่างตั้งใจ ราวกับจะประทับมันลงในสมองของเขา

จากนั้น、ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ เขา

 

ไม่มีทั้งเสียงทั้งเงา、ไม่มีอะไรเลย、ที่เป็นสัญญาณบ่งชี้การปรากฏ

ราวกับว่า、อยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก 

 

เด็กสาวผมสีเงินสั้น、นำสมาร์ทโฟนมามอบให้ประธาน

 

ขอบหน้าจอสมาร์ทโฟนมีรอยแตกร้าว、และสีบนเคสบางส่วนก็หลุดลอกออก มีสายคล้องน่ารัก ๆ ห้อยอยู่

 

「สายเรียกเข้าค่ะ、มาสเตอร์」

 

「งั้นเหรอ ขอบใจ、ซอลฟี่」

 

เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าซอลฟี่、ก้มหัวและถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ประธานถือสมาร์ทโฟนแนบหู、แล้วพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง

 

「ย้า、นานมากแล้วที่เราไม่ได้คุยกันแบบนี้เน๊ะ『ขอโทษษษษษษ！！！ ประธาน！！』……อืม、ฉันดีใจที่เห็นว่าคุณสบายดี」

 

คำขอโทษดังมากจนรู้สึกเหมือนแก้วหูแตกไปหลายใบ

ประธานขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่、แต่ก็ยิ้มอีกครั้ง、รู้สึกได้เลยว่าเขากำลังอารมณ์ดี

 

「คุณไม่ควรขอโทษกะทันหันแบบนี้น๊า  ปกติแล้วคุณจะถามเกี่ยวกับรุ่นน้องก่อนจริงไหม」

 

『ฉันก็อยากถามเรื่องนั้นเหมือนกัน！ แต่ว่าตอนนี้มันฉุกเฉินจริง ๆー！ ……แบบ、การ์เดนเนอร์คุงถอยไป！เธอสู้เองไม่ไหวหรอก！』

 

เสียงระเบิดและเสียงแตกกระจายมากมายผสมผสานเข้ากับเสียงของหญิงสาวที่ดังมาจากอีกฝั่ง

เสียงอะไรบ้างอย่างเหมือนน้ำที่ระเบิดเป็นระยะนั้น、ชัดเจนอย่างประหลาด

 

『แล้ว、พูดถึงไหนแล้วนะ！』

 

「ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย」

 

『เข้าใจแล้ว！ จ๊า ฉันจะเข้าเรื่องเลย――เมื่อวานนี้ศาสตราจารย์ขโมยเทวทูตไปจำนวนหนึ่ง！ บางทีเพราะแบบนั้น、เทวทูตจึงบุกมาล้อมโรงเรียน、ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงรายงานเรื่องนี้เท่านั้น』

 

เพียงแค่คำพูดเหล่านั้น、ประธานก็เข้าใจสถานการณ์แล้ว

 

「……เข้าใจแล้ว」

 

『ฉันกับการ์เดนเนอร์คุงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะหยุดแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหยุดศาสตราจารย์ได้、อืม แค่ฉันคนเดียวก็ฆ่าพวกมันไปสองร้อยตัวแล้ว ไร้ประโยชน์สิ้นดี』

 

「ไม่หรอก、ไม่เป็นไร ทางนี้จะจัดการเรื่องนั้นเอง ถ้าจะมีอะไร、ฉันแปลกใจที่คุณสามารถฆ่าศาสตราจารย์พวกนั้นได้สองร้อยคนมากกว่า」

 

『จริงเหรอ？ ม๊าตราบใดที่ไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็ดี！』

 

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

ในขณะเดียวกัน、ก็ได้ยินเสียงบางอย่างพังทลายลงมาจากอีกด้าน

 

แต่、ประธานยังคงสนทนาต่อไปโดยไม่สนใจ

 

「แล้วภัยพิบัติล่ะ？ ฉันคิดว่าให้ติดต่อหาทางนี้」

 

『อ้า、ไอ้นั่นไม่ต้องห่วง จะไปถึงที่นั่นโดยไม่มีปัญหาอะไร ในอัตรานี้……บางทีอาจเป็นวันมะรืนนี้น๊า？』

 

「วันมะรืนนี้สินะ……」

 

『เอ๊ะ、นั่นมีปัญหาเหรอ？ ถ้างั้น、ฉันควรขยี้ทิ้งตรงนี้เลยดีไหม？แล้วก็ทิ้งศพไปซะ？』

 

「ไม่หรอก、ไม่มีปัญหา ตรงกันข้าม、หากเธอฆ่าใครที่นั่น กฎแห่งการทำลายล้างอาจล่มสลายได้ ฉันขอให้เธอทำตามแผนต่อไป ……ทว่า、ฉันคิดว่าในวันนั้นจะมีศึกชิงดินแดนระหว่างโรงเรียนคิโซกับโรงเรียนมิคาเงะเน๊ะ」

 

『เอ๊ะ、พวกนั้นจะสู้กันที่นั่นเรอะ！？ อยากดูจังเลยー！』

 

การต่อสู้เพื่อชิงดินแดนกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่จะถูกพูดถึงไปอีกหลายปีข้างหน้า

 

（คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกเน๊ะ ศาสตราจารย์、บางทีเขาอาจจะวางแผนที่จะลงมือทำอะไรบางอย่างในวันนั้น）

 

『……เน๊、กำลังคิดที่จะทำอะไรแล้วใช่ไหม？นั่นไม่ใช่เรื่องดีเลย、จริงจังนะ』

 

「ฮ่าๆๆๆ、นั่นสิเน๊ะ อะไรกัน、ฉันแค่รอคอยศึกแย่งชิงดินแดนเท่านั้นเอง」

 

『คุณช่างไม่กังวลเอาซะเลยー ……อะ、พวกเทวทูตมาอีกแล้ว ประธาน、ฉันจะวางสายแล้วเน๊ะ もう切るね。พวกเทวทูตพากันบุกเข้ามาในโรงเรียนอีกแล้ว、ฉันต้องรีบฆ่าพวกมันให้เร็วที่สุดก่อน ……โฮร๊า、การ์เดนเนอร์คุงตื่นได้แล้ว ……อิย๊า、จะกลายเป็นเด็กผู้หญิงไม่ได้น๊า จริง ๆ เลย นี่มันน่ากลัวนะ ที่เห็นเขาเปลี่ยนเพศอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นช่วยบอกให้เขาหยุดทีสิ――』

 

การสนทนาสิ้นสุดลง、ด้วยเสียงที่มีชีวิตชีวา

ประธาน、มองไปที่หน้าจอที่แสดงข้อความว่าการสนทนาสิ้นสุดลงแล้ง、มองไปที่ซอลฟี่ราวกับว่าเขากำลังมองอะไรบางอย่างที่ที่น่าประทับใจ และพูดว่า

 

「บางทีฉันควรบันทึกการต่อสู้ในศึกดินแดน、และส่งไปให้เธอน๊า」

 

「ฉันจะจัดการให้ค่ะ」

 

「ขอบใจ ฉันจะปล่อยให้คุณจัดการเน๊ะ」

 

ประธานส่งสมาร์ทโฟนคืนให้ซอลฟี่、แล้วหันขึ้นไปมองแสงของดันเจี้ยนคอร์อีกครั้ง

และจากนั้น、เขาก็อุทานเสียงสูง「อ้า」

 

「ฉันน่าจะบอกเธอว่ารุ่นน้องก็จะได้เข้าร่วมด้วยน๊า」

 

 

 

■

 

 

 

คำร้องขอการช่วยเหลือฉุกเฉินได้ถูกส่งไปยังเทรุคามิ มิซุฮิ

ภายในดันเจี้ยนที่ส่งสัญญาณนั้น、ค่อนข้างเรียบง่าย

 

「……นี่มันอะไรกัน」

 

เป็นห้องที่ล้อมรอบด้วยกำแพงสีเทาทุกด้าน

ที่ตรงกลางห้องมีนักเรียนที่น่าจะผู้ร้องขอความช่วยเหลือนอนอยู่บนพื้น

 

กองเลือดนองอยู่รอบตัวของเด็กสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น

 

「っ、ไม่เป็นไรใช่ไหม！」

 

มิซุฮิรีบวิ่งเข้าไปหา、และเผาร่างของเด็กสาวให้ลุกเป็นไฟ

และ、ในพริบตานั้นเอง

 

「――っ！？」

 

เด็กสาวที่ถูกห่อหุ้มด้วยเปลวไฟก็ระเบิดออก

ขนนกสีขาวกระพือในอากาศ、และเสียงหัวเราะก็ดังออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้

 

มิซุฮิ、รู้ตัวทันทีว่าเธอถูกหลอก

 

「นี่คือ……แฟนคลับตัวปัญหาที่เคย์คุงพูดถึงสินะ」

 

ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อบอกว่า、ไม่ใช่

 

โชคดีที่、เคย์เคยบอกกับเธอว่า「ถ้ามีแฟนคลับตัวปัญหา、ที่ทำอะไรเกินเลยก็อัดพวกเขาได้เลย」

มิซุฮิรีบเตรียมปืนพกคู่ทันที、และยืนนิ่ง

 

หลังจากรอสองสามวินาที、มุมห้องก็เริ่มบิดเบี้ยวและมีบางอย่างกระโดดออกมา

 

「ช้าไป」

 

ทว่า、ในตอนนั้นเองที่มิซุฮิยิงมันลงมาและเผาจนมอดไหม้

ราวกับว่าเป็นสัญญาณ、บางอย่างก็เริ่มบินออกมาจากรอบ ๆ ห้องทีละตัว

 

มิซุฮิสังเกตอย่างใจเย็นในขณะที่เผาพวกมันจนเป็นเถ้าถ่าน

 

（นก……เหรอ？）

 

พวกมัน、เป็นนก 

แต่、สิ่งที่ดูแปลกก็คือ นกทั้งหมดนั่นมีชิ้นส่วนที่หายไป 

 

บางตัวมีขาบิดเบี้ยว、บางตัวมีปากแยก、และบางตัวมีปีกฉีกขาด

 

เหล่านกซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บ、แต่มีรูปร่างผิดปกติราวกับว่าถูกออกแบบมาให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก、พากันรุมล้อมมิซุฮิทีล่ะตัวทีล่ะตัว

ยังไงก็ตาม、ไม่มีตัวไหนที่สามารถแตะต้องเธอได้แม้แต่ตัวเดียว

 

「เจ้าเล่ห์จริงน๊า」

 

มิซุฮิพูดขึ้น、ระหว่างที่ลั่นไกลงไปที่พื้น 

ทันใดนั้น、เปลวไฟก็ลามไปตามพื้น、ขึ้นไปบนผนัง、เพดาน、 และเริ่มเผาดันเจี้ยนไปทั้งแบบนั้น

 

「ยังไงก็ไม่สำคัญน๊า คราวหน้าเอาอะไรที่สนุกกว่านี้มาแทนเถอะ」

 

เมื่อมิซุฮิพูดจบ、ที่นั้นก็กลายเป็นเพียงโซนพิเศษธรรมดา ๆ เท่านั้น

พลังเวทมนตร์ที่ใช้สร้างดันเจี้ยนก็หายไป、และสภาพแวดล้อมก็กลับคืนสู่สภาพปกติ

 

「……มุ、แฟนคลับตัวปัญหาของฉันหายไปแล้ว」

 

มิซุฮิที่คิดว่าการเผาดันเจี้ยนจะนำตัวผู้ร้ายออกมาได้ก็ได้เอียงหัว

และจากนั้น、เธอก็รู้ตระหนักได้ถึงบางอย่าง

 

「ดันเจี้ยนคอร์อยู่ไหนล่ะ？ ถึงฉันจะเผาที่นี่ไปก็น่าจะยังอยู่สิ」

 

ดันเจี้ยนคอร์นั้นมีความจำเป็นอย่างมากต่อการสร้างดันเจี้ยน

โดยพื้นฐานแล้ว、แกนหลักของดันเจี้ยนจะถูกบรรจุอยู่ในร่างของจ้าวดันเจี้ยน、หรือบางครั้งก็อยู่แยกกัน、แต่สุดท้ายแล้ว จะแบบไหนพวกมันทั้งหมดก็ยังคงเป็นวัตถุที่จับต้องได้เสมอ

 

แต่、ครั้งนี้ไม่ใช่ 

 

กับดักที่ล่อมิซุฮิ、สัตว์ประหลาดรูปร่างน่าขนลุก

และ、ดันเจี้ยนคอร์ที่หายไป

 

เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

มิซุฮิครางขณะที่มองไปยังสถานที่ที่เคยเป็นเกตของดันเจี้ยนจนถึงเมื่อกี้

ยังไงก็ตาม、มีข้อมูลน้อยมากจนแทบจะนึกอะไรไม่ออก

 

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อไป、ก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือน 

 

「หืม？」

 

เธอเปิดไดฟเกียร์ขึ้นมา、ดูเหมือนว่าจะเป็นข้อความจากโทอา

มิซุฮิเปิดข้อความนั้นด้วยความอยากรู้

 

ทันใดนั้น、ก็มีรูปถ่ายปรากฏขึ้น

 

ดูเหมือนเป็นรูปถ่ายหมู่ที่พึ่งถ่ายเมื่อกี้

 

แต่、มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยสองคน

 

「……ทางนี้、น่าจะทายาทของตระกูลจินกุจิที่มิโรคุเคยบอกสินะ」

 

เธอจำได้ทันทีว่าเด็กคนนั้นคือใคร

นั่นเป็นเพราะ、เธอนึกขึ้นได้ว่ามิโรคุบอกว่าจะมีคนจากบริษัทมาวันนี้แน่ ๆ

 

มิซุฮิมองเด็กคนนั้นอย่างประเมิน、และพยักหน้า

 

「มีดวงตาที่ดีมากเมื่อเทียบกับอายุน๊า」

 

มิซุฮิชอบดวงตาของเขา ซึ่งดูไร้เดียงสาแต่ก็มีความเด็ดเดี่ยว

มิซุฮิคิดว่าเธออาจจะฝึกเขาได้ถ้าเขาต้องการ、จากนั้นจึงเบี่ยงสายตาไปมองอีกคน

 

มีสาวสวยคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จักเลย

เด็กสาวที่มีผมสีดำ และสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์

 

เด็กสาวที่ดูไร้เดียงสาและเรียบง่าย、แทนที่จะเป็นดอกไม้ที่ถูกปลูกอย่างเอาใจใส่และได้รับการดูแลอย่างดี เธอกลับดูเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่ริมถนนมากกว่า

 

ในรูปเธอกำลังยิ้มอยู่ตรงกลาง、ดูเขินอายเล็กน้อย

 

「ใครกันน่ะ……？」

 

มิซุฮิสับสน

สับสน、คิด、และ

 

「ฉัน、ควรซื้อไอศกรีมเพิ่มสินะ」

 

เธอได้ข้อสรุปว่าควรซื้อไอศกรีมเพิ่ม

ในเวลานั้น、ปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็หายไปแล้ว

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ