ตอนที่ 127 ลางร้าย
ในระหว่างที่เด็กหนุ่มผู้บริสุทธิ์、ถูกแปลงร่างเป็นมอนสเตอร์ยูริ
เทรุคามิ มิซุฮิ เด็กสาวที่อยู่ห่างไกลจากพวกโรคจิตที่สุดในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、กำลังเดินทางมาเพื่อพิชิตดันเจี้ยนคนเดียว
เธอถือไดฟเกียร์ที่เปิดใช้งาน『เดี๋ยวเถอะนากาโยชิ! ดันเจี้ยนคุง』ไว้ในมือข้างหนึ่ง、และเคลื่อนไหวอย่างไม่มั่นคง
เขตพิเศษยังคงดูเหมือนทุ่งรกร้าง、และอาคารเรียนหรือหอสังเกตการณ์โดยรอบก็ส่องแสงระยิบระยับราวกับภาพลวงตาช่วงต้นฤดูร้อน
「……ดวงอาทิตย์、จะเผากันให้เป็นถ่านกันเลยสินะ」
มิซุฮิจ้องไปที่ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงจ้าอยู่กลางท้องฟ้าสีคราม
ในที่สุดความร้อนก็เริ่มรุนแรงขึ้น
จนกระทั่งตอนนี้โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมก็ไม่เคยมีสินค้าฟุ่มเฟือยอย่างเครื่องปรับอากาศมาก่อน、แต่ในปีนี้ดูเหมือนว่าแมกคานิคผู้มีความสามารถจะวางแผนติดตั้งเครื่องปรับอากาศในทุกห้อง
ในตอนที่ได้ยินเรื่องนั้น、มิซุฮิก็รู้สึกซาบซึ้งใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
「เครื่องปรับอากาศ、หวังว่าวันนี้จะเสร็จแล้วนะ……ถ้าจำไม่ผิด、พวกนั้นบอกว่าจะทดสอบสิ่งประดิษฐ์ร่วมกันสิน๊า」
การรับรู้ของมิซุฮิคลาดเคลื่อนไปเล็กน้อย
ตอนนี้、สิ่งที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、คือการประชุมเพื่อสร้างอุปกรณ์ของเนมเลสที่ฝังไว้ในภายในสมองของมิยูเมะ
และ、นิทรรศการทางเพศที่จัดขึ้นก่อนเทศกาลวัฒนธรรมฮิโนะสึจิ
「กินไอศกรีมในห้องที่เครื่องปรับอากาศกำลังงาน อืม、สวรรค์แบบนี้จะมีอยู่จริงเหรอเนี่ย……!?」
ขณะที่เธอกำลังคิดถึงอนาคตที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น、และกำลังสงสัยว่าจะซื้อไอศกรีมให้ทุกคนดีไหม
ก็มีเสียงแจ้งเตือนฉุกเฉินดังขึ้นจากไดฟเกียร์ของมิซุฮิ
「คำร้องขอการช่วยเหลือฉุกเฉินสินะ」
คำร้องขอความช่วยเหลือจะถูกส่งไปให้ผู้คนในบริเวณใกล้เคียงก่อน、มิซุฮิจึงหยุดชะงัก
สถานที่นั้นค่อนข้างใกล้
ราวกับว่า、คน ๆ นั้นกำลังรอให้มิซุฮิมาถึง
(บางทีนี่อาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้)
มิซุฮิยิ้ม、และปล่อยให้เปลวไฟล้อมรอบขาของเธอ
จากนั้น、เธอก็หายไปจากจุดนั้น ทิ้งไว้เพียงการระเบิดและแรงกระแทกอันรุนแรงไว้เบื้องหลัง
■
ณ ชั้นบนสุดของอาเรียนรอด
ในห้องที่สามารถมองเห็นแสงเรืองรองของดันเจี้ยนคอร์ได้、มีเพียงประธานที่กำลังจ้องมองเพดานอยู่เพียงลำพัง
ดันเจี้ยนคอร์สวยงามเปล่งประกายราวกับดวงดาว
แต่ละจุดเกิดจากความพินาศ
ประธาน、จ้องมองแสงสว่างนั้นอย่างตั้งใจ ราวกับจะประทับมันลงในสมองของเขา
จากนั้น、ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ เขา
ไม่มีทั้งเสียงทั้งเงา、ไม่มีอะไรเลย、ที่เป็นสัญญาณบ่งชี้การปรากฏ
ราวกับว่า、อยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก
เด็กสาวผมสีเงินสั้น、นำสมาร์ทโฟนมามอบให้ประธาน
ขอบหน้าจอสมาร์ทโฟนมีรอยแตกร้าว、และสีบนเคสบางส่วนก็หลุดลอกออก มีสายคล้องน่ารัก ๆ ห้อยอยู่
「สายเรียกเข้าค่ะ、มาสเตอร์」
「งั้นเหรอ ขอบใจ、ซอลฟี่」
เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าซอลฟี่、ก้มหัวและถอยหลังไปหนึ่งก้าว
ประธานถือสมาร์ทโฟนแนบหู、แล้วพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง
「ย้า、นานมากแล้วที่เราไม่ได้คุยกันแบบนี้เน๊ะ『ขอโทษษษษษษ!!! ประธาน!!』……อืม、ฉันดีใจที่เห็นว่าคุณสบายดี」
คำขอโทษดังมากจนรู้สึกเหมือนแก้วหูแตกไปหลายใบ
ประธานขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่、แต่ก็ยิ้มอีกครั้ง、รู้สึกได้เลยว่าเขากำลังอารมณ์ดี
「คุณไม่ควรขอโทษกะทันหันแบบนี้น๊า ปกติแล้วคุณจะถามเกี่ยวกับรุ่นน้องก่อนจริงไหม」
『ฉันก็อยากถามเรื่องนั้นเหมือนกัน! แต่ว่าตอนนี้มันฉุกเฉินจริง ๆー! ……แบบ、การ์เดนเนอร์คุงถอยไป!เธอสู้เองไม่ไหวหรอก!』
เสียงระเบิดและเสียงแตกกระจายมากมายผสมผสานเข้ากับเสียงของหญิงสาวที่ดังมาจากอีกฝั่ง
เสียงอะไรบ้างอย่างเหมือนน้ำที่ระเบิดเป็นระยะนั้น、ชัดเจนอย่างประหลาด
『แล้ว、พูดถึงไหนแล้วนะ!』
「ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย」
『เข้าใจแล้ว! จ๊า ฉันจะเข้าเรื่องเลย――เมื่อวานนี้ศาสตราจารย์ขโมยเทวทูตไปจำนวนหนึ่ง! บางทีเพราะแบบนั้น、เทวทูตจึงบุกมาล้อมโรงเรียน、ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงรายงานเรื่องนี้เท่านั้น』
เพียงแค่คำพูดเหล่านั้น、ประธานก็เข้าใจสถานการณ์แล้ว
「……เข้าใจแล้ว」
『ฉันกับการ์เดนเนอร์คุงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะหยุดแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหยุดศาสตราจารย์ได้、อืม แค่ฉันคนเดียวก็ฆ่าพวกมันไปสองร้อยตัวแล้ว ไร้ประโยชน์สิ้นดี』
「ไม่หรอก、ไม่เป็นไร ทางนี้จะจัดการเรื่องนั้นเอง ถ้าจะมีอะไร、ฉันแปลกใจที่คุณสามารถฆ่าศาสตราจารย์พวกนั้นได้สองร้อยคนมากกว่า」
『จริงเหรอ? ม๊าตราบใดที่ไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็ดี!』
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
ในขณะเดียวกัน、ก็ได้ยินเสียงบางอย่างพังทลายลงมาจากอีกด้าน
แต่、ประธานยังคงสนทนาต่อไปโดยไม่สนใจ
「แล้วภัยพิบัติล่ะ? ฉันคิดว่าให้ติดต่อหาทางนี้」
『อ้า、ไอ้นั่นไม่ต้องห่วง จะไปถึงที่นั่นโดยไม่มีปัญหาอะไร ในอัตรานี้……บางทีอาจเป็นวันมะรืนนี้น๊า?』
「วันมะรืนนี้สินะ……」
『เอ๊ะ、นั่นมีปัญหาเหรอ? ถ้างั้น、ฉันควรขยี้ทิ้งตรงนี้เลยดีไหม?แล้วก็ทิ้งศพไปซะ?』
「ไม่หรอก、ไม่มีปัญหา ตรงกันข้าม、หากเธอฆ่าใครที่นั่น กฎแห่งการทำลายล้างอาจล่มสลายได้ ฉันขอให้เธอทำตามแผนต่อไป ……ทว่า、ฉันคิดว่าในวันนั้นจะมีศึกชิงดินแดนระหว่างโรงเรียนคิโซกับโรงเรียนมิคาเงะเน๊ะ」
『เอ๊ะ、พวกนั้นจะสู้กันที่นั่นเรอะ!? อยากดูจังเลยー!』
การต่อสู้เพื่อชิงดินแดนกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่จะถูกพูดถึงไปอีกหลายปีข้างหน้า
(คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกเน๊ะ ศาสตราจารย์、บางทีเขาอาจจะวางแผนที่จะลงมือทำอะไรบางอย่างในวันนั้น)
『……เน๊、กำลังคิดที่จะทำอะไรแล้วใช่ไหม?นั่นไม่ใช่เรื่องดีเลย、จริงจังนะ』
「ฮ่าๆๆๆ、นั่นสิเน๊ะ อะไรกัน、ฉันแค่รอคอยศึกแย่งชิงดินแดนเท่านั้นเอง」
『คุณช่างไม่กังวลเอาซะเลยー ……อะ、พวกเทวทูตมาอีกแล้ว ประธาน、ฉันจะวางสายแล้วเน๊ะ もう切るね。พวกเทวทูตพากันบุกเข้ามาในโรงเรียนอีกแล้ว、ฉันต้องรีบฆ่าพวกมันให้เร็วที่สุดก่อน ……โฮร๊า、การ์เดนเนอร์คุงตื่นได้แล้ว ……อิย๊า、จะกลายเป็นเด็กผู้หญิงไม่ได้น๊า จริง ๆ เลย นี่มันน่ากลัวนะ ที่เห็นเขาเปลี่ยนเพศอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นช่วยบอกให้เขาหยุดทีสิ――』
การสนทนาสิ้นสุดลง、ด้วยเสียงที่มีชีวิตชีวา
ประธาน、มองไปที่หน้าจอที่แสดงข้อความว่าการสนทนาสิ้นสุดลงแล้ง、มองไปที่ซอลฟี่ราวกับว่าเขากำลังมองอะไรบางอย่างที่ที่น่าประทับใจ และพูดว่า
「บางทีฉันควรบันทึกการต่อสู้ในศึกดินแดน、และส่งไปให้เธอน๊า」
「ฉันจะจัดการให้ค่ะ」
「ขอบใจ ฉันจะปล่อยให้คุณจัดการเน๊ะ」
ประธานส่งสมาร์ทโฟนคืนให้ซอลฟี่、แล้วหันขึ้นไปมองแสงของดันเจี้ยนคอร์อีกครั้ง
และจากนั้น、เขาก็อุทานเสียงสูง「อ้า」
「ฉันน่าจะบอกเธอว่ารุ่นน้องก็จะได้เข้าร่วมด้วยน๊า」
■
คำร้องขอการช่วยเหลือฉุกเฉินได้ถูกส่งไปยังเทรุคามิ มิซุฮิ
ภายในดันเจี้ยนที่ส่งสัญญาณนั้น、ค่อนข้างเรียบง่าย
「……นี่มันอะไรกัน」
เป็นห้องที่ล้อมรอบด้วยกำแพงสีเทาทุกด้าน
ที่ตรงกลางห้องมีนักเรียนที่น่าจะผู้ร้องขอความช่วยเหลือนอนอยู่บนพื้น
กองเลือดนองอยู่รอบตัวของเด็กสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น
「っ、ไม่เป็นไรใช่ไหม!」
มิซุฮิรีบวิ่งเข้าไปหา、และเผาร่างของเด็กสาวให้ลุกเป็นไฟ
และ、ในพริบตานั้นเอง
「――っ!?」
เด็กสาวที่ถูกห่อหุ้มด้วยเปลวไฟก็ระเบิดออก
ขนนกสีขาวกระพือในอากาศ、และเสียงหัวเราะก็ดังออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้
มิซุฮิ、รู้ตัวทันทีว่าเธอถูกหลอก
「นี่คือ……แฟนคลับตัวปัญหาที่เคย์คุงพูดถึงสินะ」
ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อบอกว่า、ไม่ใช่
โชคดีที่、เคย์เคยบอกกับเธอว่า「ถ้ามีแฟนคลับตัวปัญหา、ที่ทำอะไรเกินเลยก็อัดพวกเขาได้เลย」
มิซุฮิรีบเตรียมปืนพกคู่ทันที、และยืนนิ่ง
หลังจากรอสองสามวินาที、มุมห้องก็เริ่มบิดเบี้ยวและมีบางอย่างกระโดดออกมา
「ช้าไป」
ทว่า、ในตอนนั้นเองที่มิซุฮิยิงมันลงมาและเผาจนมอดไหม้
ราวกับว่าเป็นสัญญาณ、บางอย่างก็เริ่มบินออกมาจากรอบ ๆ ห้องทีละตัว
มิซุฮิสังเกตอย่างใจเย็นในขณะที่เผาพวกมันจนเป็นเถ้าถ่าน
(นก……เหรอ?)
พวกมัน、เป็นนก
แต่、สิ่งที่ดูแปลกก็คือ นกทั้งหมดนั่นมีชิ้นส่วนที่หายไป
บางตัวมีขาบิดเบี้ยว、บางตัวมีปากแยก、และบางตัวมีปีกฉีกขาด
เหล่านกซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บ、แต่มีรูปร่างผิดปกติราวกับว่าถูกออกแบบมาให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก、พากันรุมล้อมมิซุฮิทีล่ะตัวทีล่ะตัว
ยังไงก็ตาม、ไม่มีตัวไหนที่สามารถแตะต้องเธอได้แม้แต่ตัวเดียว
「เจ้าเล่ห์จริงน๊า」
มิซุฮิพูดขึ้น、ระหว่างที่ลั่นไกลงไปที่พื้น
ทันใดนั้น、เปลวไฟก็ลามไปตามพื้น、ขึ้นไปบนผนัง、เพดาน、 และเริ่มเผาดันเจี้ยนไปทั้งแบบนั้น
「ยังไงก็ไม่สำคัญน๊า คราวหน้าเอาอะไรที่สนุกกว่านี้มาแทนเถอะ」
เมื่อมิซุฮิพูดจบ、ที่นั้นก็กลายเป็นเพียงโซนพิเศษธรรมดา ๆ เท่านั้น
พลังเวทมนตร์ที่ใช้สร้างดันเจี้ยนก็หายไป、และสภาพแวดล้อมก็กลับคืนสู่สภาพปกติ
「……มุ、แฟนคลับตัวปัญหาของฉันหายไปแล้ว」
มิซุฮิที่คิดว่าการเผาดันเจี้ยนจะนำตัวผู้ร้ายออกมาได้ก็ได้เอียงหัว
และจากนั้น、เธอก็รู้ตระหนักได้ถึงบางอย่าง
「ดันเจี้ยนคอร์อยู่ไหนล่ะ? ถึงฉันจะเผาที่นี่ไปก็น่าจะยังอยู่สิ」
ดันเจี้ยนคอร์นั้นมีความจำเป็นอย่างมากต่อการสร้างดันเจี้ยน
โดยพื้นฐานแล้ว、แกนหลักของดันเจี้ยนจะถูกบรรจุอยู่ในร่างของจ้าวดันเจี้ยน、หรือบางครั้งก็อยู่แยกกัน、แต่สุดท้ายแล้ว จะแบบไหนพวกมันทั้งหมดก็ยังคงเป็นวัตถุที่จับต้องได้เสมอ
แต่、ครั้งนี้ไม่ใช่
กับดักที่ล่อมิซุฮิ、สัตว์ประหลาดรูปร่างน่าขนลุก
และ、ดันเจี้ยนคอร์ที่หายไป
เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติ
มิซุฮิครางขณะที่มองไปยังสถานที่ที่เคยเป็นเกตของดันเจี้ยนจนถึงเมื่อกี้
ยังไงก็ตาม、มีข้อมูลน้อยมากจนแทบจะนึกอะไรไม่ออก
ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อไป、ก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือน
「หืม?」
เธอเปิดไดฟเกียร์ขึ้นมา、ดูเหมือนว่าจะเป็นข้อความจากโทอา
มิซุฮิเปิดข้อความนั้นด้วยความอยากรู้
ทันใดนั้น、ก็มีรูปถ่ายปรากฏขึ้น
ดูเหมือนเป็นรูปถ่ายหมู่ที่พึ่งถ่ายเมื่อกี้
แต่、มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยสองคน
「……ทางนี้、น่าจะทายาทของตระกูลจินกุจิที่มิโรคุเคยบอกสินะ」
เธอจำได้ทันทีว่าเด็กคนนั้นคือใคร
นั่นเป็นเพราะ、เธอนึกขึ้นได้ว่ามิโรคุบอกว่าจะมีคนจากบริษัทมาวันนี้แน่ ๆ
มิซุฮิมองเด็กคนนั้นอย่างประเมิน、และพยักหน้า
「มีดวงตาที่ดีมากเมื่อเทียบกับอายุน๊า」
มิซุฮิชอบดวงตาของเขา ซึ่งดูไร้เดียงสาแต่ก็มีความเด็ดเดี่ยว
มิซุฮิคิดว่าเธออาจจะฝึกเขาได้ถ้าเขาต้องการ、จากนั้นจึงเบี่ยงสายตาไปมองอีกคน
มีสาวสวยคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จักเลย
เด็กสาวที่มีผมสีดำ และสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์
เด็กสาวที่ดูไร้เดียงสาและเรียบง่าย、แทนที่จะเป็นดอกไม้ที่ถูกปลูกอย่างเอาใจใส่และได้รับการดูแลอย่างดี เธอกลับดูเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่ริมถนนมากกว่า
ในรูปเธอกำลังยิ้มอยู่ตรงกลาง、ดูเขินอายเล็กน้อย
「ใครกันน่ะ……?」
มิซุฮิสับสน
สับสน、คิด、และ
「ฉัน、ควรซื้อไอศกรีมเพิ่มสินะ」
เธอได้ข้อสรุปว่าควรซื้อไอศกรีมเพิ่ม
ในเวลานั้น、ปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็หายไปแล้ว
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
MANGA DISCUSSION