ตอนที่ 620 : พ่อบุญทุ่ม

เขาร้องลั่นจนทำเอาโจวโจวถึงกับตกใจ และทรงผมเรียกโชคลาภของเธอก็แกว่งตามไปด้วย

โจวโจวหันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะถามขึ้นว่า “พี่หก เป็นอะไรไปหรือคะ ? ”

ฉินเป่ยค่อย ๆ ยื่นศีรษะออกมาจากด้านหลังของโจวโจว ก่อนจะมองไปที่ฉินเลี่ย เย่หลิงเฟิงและฉีโม่ เมื่อเห็นพวกเขาแต่ละคนมีสีหน้าที่เรียบเฉย และไม่ได้มองมาที่เขา ทันใดนั้นเขาอดไม่ได้ที่จะเกาศีรษะด้วยความงุนงง

นี่เขาดูผิดไปใช่ไหม ?

ความรู้สึกราวกับถูกมีดสับเป็นชิ้น ๆ เมื่อครู่นี้เป็นเพียงภาพลวงตาอย่างนั้นหรือ ?

“อย่าไปสนใจเขาเลย เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบโวยวายออกมาโดยไม่มีเหตุผลอยู่เรื่อย”

คุณย่าฉินพูดด้วยท่าทางที่ดูสบาย ๆ และหลังจากที่พูดจบ หญิงชราก็หันไปยิ้มให้กับโจวโจวพร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้ “ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกันดีกว่า หนูคงหิวแล้วใช่ไหม ย่าทำของอร่อย ๆ เอาไว้รอแล้ว”

ทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้ ความสนใจของโจวโจวก็ถูกดึงดูดไปทันที พลางพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “ค่ะ ! กลับบ้านกัน กลับบ้านกัน ! ”

ฉินเลี่ยและคนอื่น ๆ ก็เดินตามออกไปด้วยเช่นกัน แต่ก่อนที่จะเดินออกไปนั้น เขาก็ได้ชำเลืองมองไปยังฉินเป่ยอีกครั้ง พร้อมกับคลายเนคไทออกเล็กน้อย ด้วยสีหน้าที่ดูเคร่งขรึม

ฉินเป่ยยืนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง

มันไม่ใช่ภาพลวงตาจริง ๆ ด้วย !

จากประสบการณ์ที่เขาถูกตีวันละ 3 ครั้ง เขาคงจะต้องถูกตีอีกแล้วแน่ ๆ !

หลังจากที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เขาก็ทำได้เพียงกัดฟันและเดินตามออกไปเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม การที่ถูกคนในบ้านตีอย่างน้อย ๆ ก็แค่เจ็บตัว ส่วนโลกภายนอกนั้นอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตเลยก็ได้

แต่การไม่ถูกตีนั้นดีที่สุด มีใครบ้างที่อยากจะถูกตี

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉินเป่ยก็รีบวิ่งออกไปทันที เขาวิ่งไปอยู่ข้าง ๆ โจวโจว พลางกอดแขนของเธอเอาไว้แน่น

เขาตามติดโจวโจวราวกับว่าตัวเองเป็นสติ๊กเกอร์ ไม่ว่าโจวโจวจะเดินไปที่ไหน เขาก็จะตามเธอไปด้วยทุกที่

กระทั่งโจวโจวกินข้าวเสร็จ และกำลังจะกลับไปนอนที่ห้อง เขาก็ยังคงตามเธอไป

แต่ทันทีที่กำลังจะก้าวเข้าประตูไปนั้น ก็ได้มีมือข้างหนึ่งมาจับคอเสื้อของเขาจากด้านหลัง ก่อนจะยกตัวเขาขึ้น

ฉินเป่ยตกใจเป็นมาก และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ก็พบกับใบหน้าที่เคร่งขรึมของอาเล็ก ทันใดนั้นตัวของเขาก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

เขากลืนน้ำลายลงคอไปอย่างฝืดเคือง ก่อนจะพูดด้วยความหวาดกลัวว่า “อา อาเล็ก”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็อดที่จะเอื้อมมือไปหาโจวโจวไม่ได้

ช่วยด้วย !

ครั้งนี้ยังไม่ทันที่เสียงของเขาจะหลุดรอดออกไป ฉินเลี่ยก็ปิดประตูเสียก่อน พร้อมทั้งปิดปากของเขาเอาไว้อีกด้วย ก่อนจะโยนเข้าไปในอ้อมแขนของฉินเยี่ยน

จากนั้นฉินเลี่ยก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “ดูแลลูกชายให้มันดี ๆ หน่อย”

“อืม” ฉินเยี่ยนพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มลงไปมองฉินเป่ยพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ไปเถอะ พวกเราสองคนไปนั่งคุยกันหน่อยดีกว่า”

ฉินเป่ยรีบเหยียดขาทั้งสองข้างออกทันที แต่เมื่อดิ้นไม่หลุด เขาก็มองไปยังฉินเยี่ยนอย่างจำยอม

บอกเขามาตรง ๆ ว่าจะตีเขาไม่ง่ายกว่าหรือ

เฮ้อ

และแล้วก็เป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้ ไม่นานนัก เสียงร้องไห้ของฉินเป่ยก็ดังขึ้นมา

โจวโจวเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ หนูน้อยยังคงพันตัวด้วยผ้าเช็ด พลางนั่งรอให้ฉินเลี่ยแต่งตัวให้อยู่ที่เตียง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกคล้ายกับหูแว่ว จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “คุณพ่อค่ะ คุณพ่อได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า ? ”

“ไม่นะ” ฉินเลี่ยเช็ดผมให้เธออย่างเบามือ พลางตอบหนูน้อยอย่างไม่ลังเล

“เหมือนหนูจะได้ยินใครบางคนกำลังเรียกหาหนูเลยค่ะ และยังคล้ายเสียงของพี่หกมากอีกด้วย”

“หนูหูแว่วแล้วล่ะ” ฉินเลี่ยพูดออกมาด้วยท่าทีที่นิ่งเฉย ก่อนจะลูบไปที่ศีรษะของลูกสาวตัวน้อยแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะพาหนูไปซื้อเครื่องเขียนนะ หนูจะขึ้นชั้นประถมแล้ว ควรจะซื้อกระเป๋านักเรียนใหม่ด้วย แล้วหนูอยากได้แบบไหนล่ะ ? ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความสนใจของโจวโจวก็ถูกดึงดูดไปทันที

ดวงตาของหนูน้อยเป็นประกายขึ้นมาทันที ก่อนจะเอ่ยถามว่า “หนูอยากได้กระเป๋าสีทองคะ ! ”

“คุณพ่อคะ แล้วมีกระเป๋าที่เป็นรูปเงินหยวนเป่าไหมคะ ? ”

กระเป๋ารูปเงินหยวนเป่า

มีกระเป่าแบบนั้นอยู่ด้วยหรือ แต่ถ้ามีก็คงจะใส่หนังสือลงไปยากมากแน่ ๆ

ฉินเลี่ยครุ่นคิดอยู่ครี่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวพ่อจะไปหาดูให้ก็แล้วกัน”

“ได้ค่ะ !” โจวโจวกอดเขาแน่น ก่อนจะหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ พร้อมกับอย่างมีความสุขว่า “คุณพ่อค่ะ คืนนี้หนูขอนอนกับคุณพ่อได้ไหม หนูไม่ได้เจอคุณพ่อตั้งนาน”

ฉินเลี่ยเองก็คิดถึงหนูน้อยมากเช่นกัน

เขามองไปที่ลูกสาวตัวน้อย ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง

เมื่อเห็นเช่นนั้น โจวโจวจึงรีบขยับไปข้าง ๆ และมืออ้วน ๆ ของเธอก็ตบลงไปยังที่ว่างข้าง ๆ เธอ “เย้ คุณพ่อมานอนข้าง ๆ หนูสิคะ”

ฉินเลี่ยเอนตัวลงนอนบนฟูกนุ่ม ๆ ก่อนจะดึงลูกสาวของเขาเข้ามากอด เขาสูดกลิ่นตัวหอม ๆ ของหนูน้อย และหัวใจที่ว่างเปล่าของเขาก็ค่อย ๆ ถูกเติมเต็มขึ้นมา

โจวโจวเองก็กอดเขาเอาไว้แน่นเช่นกัน ไม่นานนักหนูน้อยก็เริ่มหาว

ฉินเลี่ยก้มลงไปมองใบหน้าอ้วน ๆ ของหนูโจวโจว ก่อนจะบีบไปที่พวงแก้มของเธอเบา ๆ และขณะที่เขากำลังจะดึงมือกลับนั้น โจวโจวก็ได้จับมือเขาเอาไว้

หนูน้อยพึมพำเบา ๆ เธอเรียกเขาเบา ๆ “คุณพ่อ” ทันใดนั้นหัวใจของฉินเลี่ยก็อ่อนยวบลงทันที

ฉินเลี่ยมองไปที่ใบหน้าอ้วน ๆ ของลูกสาว จากนั้นเขาก็เลื่อนดูรายชื่อผู้ติดต่อในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ก่อนจะกดส่งข้อความไปยังคน ๆ หนึ่ง ซึ่งเขาคนนั้นเป็นนักออกแบบเสื้อผ้าแฟชั่น

“คุณว่างอยู่หรือเปล่า ? ช่วยทำกระเป๋าให้ผมหน่อยได้ไหม”

“ผมต้องการกระเป่านักเรียนที่เป็นรูปทรงเงินหยวนเป่า”

“และต้องการพรุ่งนี้”

นักออกแบบที่เพิ่งจะได้รับรางวัลระดับนานาชาติมา “ ? ? ? ”

หมายความว่าอย่างไรกัน ?

เขาออกแบบเสื้อผ้านะ !

ทั้งยังต้องการพรุ่งนี้อีกด้วย !

คิดว่าเขาไม่ต้องนอนเลยหรืออย่างไร !

เขาเองก็งานยุ่งพอตัวอยู่แล้ว ยังจะถูกเร่งอีกอย่างนั้นหรือ !

เขาบ่นอยู่ภายในใจ ก่อนจะค้นหารูปอิโมจิที่จะบ่งบอกถึงอารมณ์ที่แข็งกร้าวของเขา ก่อนจะกดส่งกลับไป

แต่ยังไม่ทันจะได้กดส่ง ก็มีข้อความหนึ่งเด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ของเขาเสียก่อน ซึ่งจำนวนเลขศูนย์บนข้อความนั้นยาวมากจนนับแทบไม่ไหว

ทันใดนั้นมือของเขาก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ พลางขยับปลายนิ้วอีกครั้ง ก่อนจะกดไปที่อีโมจิที่เขาใช้บ่อยที่สุดทันที

“ได้เลยเจ้านาย : ) ”

เขาจะเป็นปฏิปักษ์ต่อใครก็ได้ ไม่เป็นไร แต่เขาจะเป็นปฏิปักษ์กับเงินไม่ได้อย่างเด็ดขาด !

เมื่อเห็นข้อความตอบกลับ ฉินเลี่ยก็ได้ปิดโทรศัพท์ไป

หลังจากที่กอดโจวโจวไปได้ไม่นานนัก เขาก็หลับตาลงและเข้าสู่ห้วงนิทรา

อีกด้านหนึ่ง ภายในห้องนั่งเล่น เย่หลิงเฟิงนั่งอยู่บนโซฟา เขาเงยหน้าขึ้นไปมองยังชั้นบน พลางกัดฟันแน่น

ชิ ช่างเถอะ เห็นแกที่เขาไม่ได้เจอโจวโจวมาตั้ว 1 เดือน

คืนนี้ก็ปล่อยโจวโจวอยู่กับเอาหน่อยก็แล้วกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น

โจวโจวลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เมื่อเห็นว่าฉินเลี่ยยังคงหลับอยู่ข้าง ๆ หนูน้อยก็ยิ้มออกมาทันที ก่อนจะหอมแก้มเขาไปฟอดใหญ่

หลังจากที่ถูกลูกสาวแอบหอมแก้ม ฉินเลี่ยก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

โจวโจวกะพริบตาปริบ ๆ พลางพูดขึ้นว่า “คุณพ่อแกล้งหลับอย่างนั้นหรือคะ”

ฉินเลี่ยไม่ปฏิเสธเธอแต่อย่างใด ก่อนจะลุกขึ้นและลูบไปที่ศีรษะของเธอ “ไม่นอนต่อแล้วหรือ ? ”

ด้วยความที่ว่าโจวโจวนั้นทำผมทรงเรียกโชคลาภทุกวัน ดังนั้นทุกเช้าที่เธอเพิ่งจะตื่นนาน ผมของเธอก็มักจะดูยุ่งเหยิงราวกับรังนก

หนูน้อยนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง พลางจับเท้าอ้วน ๆ ของตัวเองเอาไว้ และยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา “ก็วันนี้หนูต้องไปซื้อกระเป๋านักเรียนไม่ใช่หรือคะ ! ”

เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของเธอ ฉินเลี่ยก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เขาพยักหน้าโดยที่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็อุ้มโจวโจวลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา

โจวโจวมองไปยังใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของฉินเลี่ยด้วยความสงสัย

แปลกจัง

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมีบางอย่างแอบแฝงอยู่กันนะ

แต่โจวโจวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอคิดแค่ว่าเธอรู้สึกไปเองแน่ ๆ !

คุณพ่อไม่ได้รู้เรื่องที่เธอแอบขโมยดื่มนมชงของแพนด้าสักหน่อย เขาคงไม่ได้หัวเราะเธอเรื่องนี้หรอกใช่ไหม

เมื่อคิดได้เช่นนั้น โจวโจวก็กลับมารู้สึกมั่นใจอีกครั้ง

มืออ้วน ๆ ของเธอกวักน้ำขึ้นมาล้างน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “คุณพ่อคะ หนูล้างหน้าเสร็จแล้วค่ะ”

ทันทีที่พูดจบ เธอก็กำลังจะวิ่งออกไป แต่ฉินเลี่ยก็รีบคว้าเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว เขาจับลูกสาวตัวแสบมาล้างหน้าให้สะอาดอีกครั้ง ก่อนจะเช็ดหน้าจนแห้ง และทาครีมให้กับเธอ เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เขาถึงได้ปล่อยเธอลง “ไปได้”

“ค่ะ ! ” โจวโจวรีบวิ่งพรวดออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสื้อสีทองแวววาวออกมาใส่ ก่อนจะวิ่งพลางกระโดดโลดเต้นลงไปยังชั้นล่าง

“คุณย่าคะ เราไปซื้อกระเป๋านักเรียนกันเถอะ” โจวโจววิ่งเข้าไปกอดขาของคุณย่าฉิน พร้อมกับรอยยิ้มท่าเริง

หญิงชราไม่ได้เจอกับหนูน้อยมาเกือบจะสองเดือนแล้ว และทันทีที่ได้เจอกัน คุณย่าฉินก็รู้สึกทั้งตื่นเต้นและดีใจปนกันไปหมด

ขณะนั้น ไม่ว่าหนูน้อยจะพูดอะไร หญิงชราก็จะเห็นด้วยทุกอย่าง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ หนูอยากได้อะไร ย่าจะซื้อให้หนูหมดทุกอย่างเลย ! ”

โจวโจวยังคงยิ้มอย่างมีความสุข พร้อมกับพูดว่า “หนูอยากได้กระเป๋านักเรียนรูปเงินหยวนเป่าค่ะ ! ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณย่าฉินก็ถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง

เธอจินตนาการถึงรูปร่างของกระเป๋ารูปทรงเงินหยวนเป่าอยู่ในใจ ก่อนจะมองไปที่หลานสาวตัวอ้วนจ้ำม่ำอีกครั้ง พลางอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “โจวโจว กระเป๋านักเรียนนั้นหนูจะต้องคำนึงถึงการใช้งานจริงด้วยนะ”

เพราะมันต้องใช้ใส่หนังสือเรียนของเธอเอง

หญิงชราจึงพูดอ้อม ๆ ว่า “กระเป๋านักเรียนที่มีรูปทรงเหมือนเงินหยวนเป่าคงจะหาได้ไม่ง่ายหรอก”

ขณะนั้น ฉินเลี่ยก็ได้เดินลงมาพอดี

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาสวมสูทดูเรียบร้อย ทั้งยังดูสะดุดตาเป็นพิเศษอีกด้วย

ในขณะที่กำลังผูกเนคไทอยู่นั้น เขาก็พูดไปขึ้นว่า “ไม่เป็นไรครับ ผมสั่งทำไปเมื่อคืนแล้ว มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อการใส่หนังสือของโจวโจวอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของโจวโจวก็เป็นประกาย ก่อนจะวิ่งโผเข้าไปหาเขาทันที

“ว้าว คุณพ่อสุดยอดไปเลยค่ะ ! หนูชอบคุณพ่อที่สุด ! ”

คุณย่าฉินมองไปยังฉินเลี่ยด้วยสายตาที่ดูซับซ้อน

แหม พ่อบุญทุ่ม !

คิดว่าตัวเองสั่งทำได้คนเดียวหรืออย่างไร ?

เหอะ