เพราะคอมพิวเตอร์เสีย อาสุมิและอิโอริจึงต้องสตรีมจากห้องที่มีเพียงผนังบางๆ กั้นอยู่

 

ระหว่างช่วงพัก แม้จะโดนอาสุมิแหย่อยู่บ้าง แต่อิโอริก็กลับเข้าสู่สตรีมและเริ่มถ่ายทอดสดต่อไปกับเธอ

 

ถึงจะรู้สึกสับสนกับคำพูดของอาสุมิเล็กน้อย แต่สตรีมก็ยังดำเนินไปอย่างราบรื่น

 

“มาชเมลโล่เฮงซวยสุดท้ายน่าจะอันนี้แล้วล่ะมั้ง”

 

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นไปกันที่มาชเมลโล่สุดท้ายกันเลยนะคะ คุณแม่ช่วยอ่านหน่อยค่ะ”

 

“โอเค เอาล่ะ…”

 

『รักอุคะมารุที่สุดเลย รัก รัก รักเฮียวกะมากเลย หม่าม้ารักหนูนะ รักมากกกกกก!』

 

“อะไรเนี่ย…”

 

“ขอบคุณค่ะหม่าม้า หนูก็รักมากเหมือนกันค่ะ”

 

<สารภาพรักแล้วเหรอ?> <น่ารัก> <สุดมากมาชเมลโล่นี้> <สุดยอดมาชเมลโล่> <ขอแสดงความยินดีด้วย> <อุคังคิทสึยินดีด้วย> <เท่~> <โดนบังคับให้สารภาพรักเฉย> <ใครว่ามีแต่มาชเมลโล่เฮงซวย?> <ตอนจบคือที่สุด>

 

สิ่งที่อาสุมิให้เขาอ่าน มันไม่ใช่มาชเมลโล่เฮงซวยอีกต่อไป แต่มาชเมลโล่สารภาพรักแบบบังคับชัดๆ

 

…ถึงจะใส่คำว่า “หม่าม้า” มาด้วยก็เถอะ ก็ยังตีความได้ว่าเป็นข้อความแนวรักครอบครัวจากลูกอยู่

 

ถึงอย่างนั้น การจะให้เขาอ่านอะไรแบบนี้ก็เกินไปหน่อย

 

ถึงจะไม่ใช่คำพูดของตัวเอง แต่ให้พูดอะไรแบบนี้มันก็น่าอายสุดๆ อยู่ดี

 

ปกติเขาก็แสดงความสนิทแบบน่ารักๆ ตามหน้าที่อยู่แล้ว แต่พอเจอบทพูดจริงจังขนาดนี้ มันก็อายจนไม่ไหวจริงๆ

 

“เฮียวกะ เธอแต่งมาชเมลโล่นี้เองแน่ๆ”

“พูดอะไรเหรอคะ?”

 

อิโอริเริ่มสงสัย

หรือว่าอาสุมิเป็นคนแต่งเอง?

 

พอพูดขึ้นมาแบบนั้น อาสุมิก็ตอบกลับมาแบบเนียนๆ

ดูยังไงก็คือเธอแต่งเอง

 

แม้จะเพื่อให้ออกมาขำๆ แต่ก็เล่นแรงเกินไปหน่อย

ชัดเจนว่าเธอเล่นกับเขาเต็มที่ และเผยด้านแสบซนที่ปกติจะไม่ค่อยเห็นจากอาสุมิผู้แสนเรียบร้อย

 

“เธอเล่นจบแบบนี้เนี่ยนะ!?”

“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ขอจบไว้แค่นี้นะคะ โอทสึอุคะ~”

“เดี๋ยวสิ! อย่าปิดเองตามใจ ฉันจะส่งมาชเมลโล่เฮงซวยกลับไปบ้างแน่!”

 

<ส่งมาชเมลโล่สารภาพรักให้หม่าม้าอ่านเองแบบนี้ อุคะมารุตลกเกิน><555><ใครได้ประโยชน์นอกจากคนดูล่ะเนี่ย><หม่าม้าโดนแกล้งอีกแล้ว><55><จบดีมาก>

 

ท่ามกลางคอมเมนต์ที่คึกคัก อิโอริก็โต้กลับไปขณะที่ไลฟ์จบลง

 

 

…หรือคิดว่าจบแล้ว

 

“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด”

“ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะ ว่าแต่ให้ฉันอ่านอะไรแบบนั้นเนี่ยนะ…”

“ฟุฟุ สนุกใช่ไหมล่ะคะ?”

“ก็ใช่”

 

บทสนทนาหลังจบไลฟ์ยังคงดำเนินต่อไปตามปกติ

ในเมื่ออยู่บ้านของอิโอริ จะเดินไปหากันที่ห้องนั่งเล่นหรือห้องกินข้าวก็ได้ แต่เพราะความเคยชิน ทั้งคู่จึงคุยกันผ่านวอยซ์แชตเหมือนเดิม

แล้วนั่นแหละ…คือสิ่งที่ไม่ควรทำ ซึ่งทั้งสองยังไม่รู้ตัว

 

“แต่ไม่ค่อยเป็นแบบที่ฉันคิดไว้เลยแฮะ”

“หมายความว่ายังไง?”

“ไม่รู้สิคะ?”

 

อาสุมิพูดคลุมเครือ ไม่บอกตรงๆ ว่าหมายถึงอะไร

ดูเหมือนจะมีอะไรในใจ แต่ก็ไม่ยอมเปิดเผย

อิโอริจึงเดาว่าเธออาจจะกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง และเลือกจะไม่ถามต่อ

 

“เอาล่ะ งั้นตัดสายก่อนนะ”

“ค่ะ แล้วเจอกันอีกทีตอนประชุมงานค่ะ”

 

“โอเค งั้นก็… เหวอ! เฮ้!”

 

พอคิดว่าจะคุยกันจบแล้ว อิโอริก็หันไปมองสมาร์ตโฟนโดยบังเอิญ

 

สิ่งที่เขาเห็นคือไลฟ์ยังไม่จบ

 

<ยังมีของแถมอยู่เหรอ?><นี่คือของแถมใช่ไหม><ช่วยชีวิตเลย><บทสนทนาหลังฉาก><อบอุ่น><คุยกันแปลกกว่าปกตินะ><ไม่ใช่ยังไม่กดปิด แต่ปิดไม่ติด><ต่างจากของแถมปกติอีก><ตัวจริงของทั้งสอง>

 

เพราะเขาเปิดดูสตรีมผ่านหน้าจอมือถือแทนการแชร์จอ จึงเห็นภาพของไลฟ์ตลอด

 

โดยปกติถ้าจบไลฟ์จะขึ้นหน้าโลโก้หรือหน้าจบรายการ

แต่ตอนนี้มันยังขึ้นภาพพื้นหลังอยู่เลย

 

พอเห็นคอมเมนต์ที่ยังวิ่งอยู่ อิโอริก็เข้าใจทุกอย่างทันที

นี่มันอุบัติเหตุระหว่างไลฟ์

 

“เฮ้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“ไลฟ์ยังไม่ปิดน่ะสิ!”

“หา!?”

 

ดูเหมือนอาสุมิจะยังไม่รู้ เธอยังพูดเสียงปกติ

พออิโอริบอกออกไป เธอก็ร้องตกใจเสียงหลง

 

“แย่ละ! ทุกคนรู้หมดแน่! รีบปิดไลฟ์ซะ!”

“ฟะ ฟุฟุ…แฮ่ะ ๆ ๆ รู้ตัวแล้วเหรอคะ งั้น…งั้นเดี๋ยวปิดเลยนะคะ”

 

อิโอริรีบสั่งให้อาสุมิปิดสตรีม ส่วนเธอก็พยายามควบคุมอารมณ์แล้วรีบปิดไลฟ์ในทันที

 

อิโอริเดาได้ทันทีว่าอาสุมิเผลอไม่ปิดไลฟ์ เลยแกล้งเล่นว่า “ไลฟ์ยังต่ออยู่นะ~” แบบเซอร์ไพรส์

 

เพราะเธอเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้ในไลฟ์จริงหลายครั้ง ความสามารถในการรับมือกับสถานการณ์เฉพาะหน้าแบบนี้ของเธอทำให้เขายังทึ่ง

 

แนว “ยังไม่ได้ปิดเสียงนะคะ~” มันมีให้เห็นบ่อย และครั้งนี้เธอก็ใช้ประโยชน์จากมันได้ดีมาก

 

อิโอริจึงรีบตัดวอยซ์แชตทิ้งทันที เพื่อไม่ให้เสียงใดๆ หลุดไปจนกว่าจะเช็กให้ชัวร์ว่าไลฟ์ปิดแล้วจริงๆ

 

“อันตรายสุดๆ”

“ขอโทษค่ะ! ขอโทษจริงๆ!”

 

หลังจากเก็บตกปัญหาทุกอย่างเสร็จ ทั้งคู่ก็มานั่งคุยกันคล้ายการประชุมสรุปหลังงานอยู่ในห้องนั่งเล่น

อาสุมิที่เป็นคนทำให้เกิดอุบัติเหตุถึงกับก้มหน้าขอโทษไม่หยุด

เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ดูรู้สึกผิดมาก

 

“นี่น่าจะครั้งแรกที่เธอพลาดตอนสตรีมนะ?”

“ใช่ค่ะ ครั้งแรกเลย”

“พลาดไปเลยแฮะ”

“ขอโทษค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ปกติฉันจะติดกระดาษเตือนในห้องว่าปิดไลฟ์รึยัง แต่ครั้งนี้ไม่ได้เอามาด้วย เลยลืมเช็กไป…”

“อ๋อ อย่างงี้นี่เอง”

 

อาสุมิไม่เคยเกิดอุบัติเหตุระหว่างไลฟ์เลย ถึงจะเคยโดนดราม่าบ้างเล็กน้อย แต่เธอระมัดระวังเรื่องสตรีมมาก

สาเหตุที่พลาดครั้งนี้ก็เพราะเปลี่ยนสถานที่

 

เข้าใจได้ว่าเป็นอุบัติเหตุที่เกิดจากสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย

ก่อนเริ่มไลฟ์ก็ตรวจเช็กทุกอย่างละเอียดมาก ไม่ว่าจะชื่อผู้ใช้ ข้อความ เดสก์ท็อป ฯลฯ

 

ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมาพลาดตรงลืมปิดไลฟ์

 

“ถึงจะพยายามกลบเกลื่อนแล้ว แต่คงโดนตัดคลิปหรือกลายเป็นมีมไปอีกพัก”

“ถ้าแค่นั้นก็ยังดี อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้หลุดชื่อหรือเปิดประตูอะไรเลยนะ”

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ…”

 

ทั้งสองคนนั่งคุยกันด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

ถ้าเดินออกจากห้องแล้วพูดต่อหน้ากันแทน ก็คงไม่ได้ยินว่าไลฟ์ยังเปิดอยู่ และเสียงพูดคุยก็คงหลุดออกไปอีกเยอะ

 

และแบบนั้นก็จะทำให้ความลับเรื่อง “สตรีมจากบ้านเดียวกัน” โดนเปิดเผยแน่นอน

 

การที่ยังอยู่ในห้องหลังจบไลฟ์เลยกลายเป็นเรื่องโชคร้ายแต่ก็โชคดีไปพร้อมกัน

 

“แล้วเรื่องบอกว่าอยู่บ้านติดกันนั่นน่ะ…ยังไงก็ไม่ควรเปิดเผยใช่ไหมล่ะ”

“ค่ะ ตอนพูดนั่นฉันแค่ล้อเล่น แต่พอคิดว่าอาจจะโดนเปิดโปงขึ้นมาจริงๆ ก็กลัวมากเลยค่ะ…”

 

เสียงของอาสุมิสั่นและอ่อนลง เธอดูเสียขวัญไปไม่น้อย

อิโอริไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเคยพูดแบบนั้นมาก่อน แต่ตอนนี้ได้ยินความในใจแบบนี้ก็ถือว่าดีแล้ว

 

“ยังไงก็ไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่ก็ถือว่าโชคดีล่ะกัน คราวหลังระวังให้มากขึ้น และอย่าสตรีมจากที่เดียวกันอีกแล้วนะ”

“ค่ะ ฉันจะทำแบบนั้น ขอโทษอีกครั้งจริงๆ ค่ะ”

“ฉันก็ต้องระวังเหมือนกัน ต่อไปจะช่วยเช็กด้วยว่าปิดไลฟ์รึยัง”

“ค่ะ…”

 

พวกเขาตกลงกันว่าจะระวังให้มากขึ้น

อิโอริคิดว่าจบแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว

 

แต่ดูเหมือนอาสุมิจะยังรู้สึกผิดอยู่ เธอก้มหน้ากำมือแน่น

ดูเหมือนจะเครียดอยู่ไม่น้อย

 

มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดแทนจนทนมองไม่ไหว มือของอิโอริจึงยื่นไปแตะหัวของเธอโดยไม่รู้ตัว

 

“อ๊ะ เอ่อ…?”

“ใจเย็นๆ ไม่เป็นไรหรอก มันจบแล้วล่ะ อย่าคิดมากเลย”

 

พอถูกลูบหัว อาสุมิก็ตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้ปฏิเสธหรือหลบหนี

อิโอริแค่อยากให้เธอใจเย็นลงเท่านั้น และการแสดงออกของเขาก็เป็นการลูบหัวแบบนี้

 

อาสุมิรับรู้ถึงเจตนานั้น เธอพยักหน้ารับซ้ำๆ เบาๆ ว่า “ค่ะ…ค่ะ…ค่ะ…”

หลังจากที่อิโอริปลอบเธออยู่สักพัก เธอก็สงบลงแล้วเดินไปนั่งกอดเข่าบนโซฟาพร้อมสีหน้าอ่อนโยน