“เอาจริงเหรอคะ ที่ใช้วัตถุดิบราคาแพงแบบนี้…”

 

เพื่อให้การวาดภาพประกอบราบรื่นขึ้น วันนี้เลยเป็นตาของมินาเสะที่อาสาทำอาหารให้ และตอนนี้เธอก็กำลังยืนอยู่ในครัว

แต่พอเห็นวัตถุดิบที่อิโอริจัดเตรียมไว้ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นของคุณภาพสูง มินาเสะก็ออกอาการลังเลอยู่ไม่น้อย

 

“ถ้าไม่ใช้เดี๋ยวมันก็เน่าน่ะ อย่าใส่ใจเลย”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอจ่ายเงินนะคะ?”

 

วันนี้เป็นวันที่ 3 กุมภาพันธ์—พูดอีกอย่างก็คือ วันเซ็ตสึบุน

อิคุระ มากุโระ แซลมอน และอาหารทะเลอื่นๆ ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับทำเอโฮมากิ

 

แน่นอนว่าไม่ใช่ของที่หาซื้อได้ตามซูเปอร์มาร์เก็ตทั่วไป แต่เป็นแบบที่บรรจุมาในกล่องไม้หรือโฟมอย่างดี

แถมยังส่งตรงมาจากแหล่งผลิตชื่อดัง จะให้มินาเสะไม่สนใจเรื่องค่าใช้จ่ายก็คงแปลก

 

“เอาตามที่ตกลงกันไว้นั่นแหละ”

“เข้าใจแล้วค่ะ ว่าแต่ ของพวกนี้ไปหาซื้อมาเหรอคะ?”

 

อิโอริปฏิเสธคำขอจ่ายเงินของมินาเสะอย่างเด็ดขาด

เพราะตั้งแต่ที่ทั้งคู่ตกลงจะทำอาหารให้กัน ก็ได้มีข้อตกลงกันไว้ชัดเจนอยู่แล้ว

 

ข้อแรก คือจะต้องแจ้งกำหนดล่วงหน้าและแบ่งหน้าที่ให้แน่นอน เพื่อไม่ให้สิ้นเปลืองเรื่องวัตถุดิบหรือของเหลือ

ข้อสอง คือจะไม่หารค่าใช้จ่ายกัน ในเมื่อทำอาหารให้กันคนละวัน สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นรับผิดชอบกันคนละครึ่งอยู่ดี อีกทั้งต่างฝ่ายต่างก็มีรายได้ จึงไม่มีปัญหาเรื่องเงิน

 

ยิ่งไปกว่านั้น อิโอริเองก็มักจส่งซุปเปอร์แชทให้เธอในสตรีมอยู่บ่อยๆ ขณะที่มินาเสะก็เคยจ่ายค่าจ้างในการว่าจ้างออกแบบเสื้อหรือผลงานเกี่ยวกับเฮียวกะให้เขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

 

“จริงๆ มันเป็นของตอบแทนจากการลดหย่อนภาษีของบ้านเกิดฉันน่ะ”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”

“ก็ไม่อยากจะพูดเองหรอกนะ แต่ฉันก็เป็นผู้เสียภาษีรายใหญ่เหมือนกัน พอเลือกของตามฐานรายได้ มันก็ได้ของมาเยอะพอตัว แต่มีคนช่วยใช้ก็ดีแล้วล่ะ”

 

พออิโอริอธิบายแบบนั้น มินาเสะก็เข้าใจทันที พร้อมกับตบมือเบาๆ 

 

“สมกับเป็นนักวาดเทพจริงๆค่ะ”

“ดูจากอันดับซุปเปอร์แชท เธอก็เป็นผู้เสียภาษีรายใหญ่เหมือนกันแหละน่า”

“ก็—ซุปเปอร์แชทน่ะ โดนหักไปเยอะอยู่เหมือนกันนะคะ”

“อ่ะ…”

 

มินาเสะในฐานะ VTuber ชื่อดัง แน่นอนว่าได้รับซุปเปอร์แชทเข้ามาเยอะ

แต่เมื่อหักส่วนแบ่งให้กับบริษัทต้นสังกัด แพลตฟอร์ม และภาษีไปแล้ว ที่เหลือจะอยู่ในมือจริงๆ ก็เพียงน้อยนิดเท่านั้น

 

ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นเรื่องจริง เพราะเธอยิ้มเจื่อนๆ ตอบกลับมา

 

“มะ…ไม่เป็นไร เรื่องเงินขอพักไว้ก่อน ช่วยทำให้อร่อยทีนะ”

“ฝากได้เลยค่ะ”

 

ถ้ามัวแต่พูดเรื่องเงินกันต่อไป มีหวังทำให้บรรยากาศดีๆ ของวัตถุดิบชั้นยอดเสียหมด

 

อิโอริเลยกลับไปที่โต๊ะอาหาร แล้วเปิดแท็บเล็ตเริ่มลงมือทำงานต่อ

ขณะที่มินาเสะเปลี่ยนมาใส่ผ้ากันเปื้อน แล้วเริ่มลงมือปรุงอาหารด้วยวัตถุดิบหรูหราที่ได้รับมอบหมาย

 

“โทกิซากะซังคะ รสของข้าวซูชิประมาณนี้โอเคไหม?”

 

ขณะกำลังทำงานอยู่นั้น บางครั้งมินาเสะก็จะเดินมาถามความเห็นเกี่ยวกับรสชาติแบบนี้

ดูเหมือนว่าเธอพยายามจะปรับรสชาติให้ตรงกับความชอบของอิโอริมากที่สุด

 

แม้เธอยังจะมีท่าทีห่างเหินหรือเป็นทางการอยู่บ้างในฐานะท่านนักบุญ แต่น้ำเสียงและการกระทำแบบนี้ก็ดูน่าเอ็นดูเหลือเกิน

 

“อื้ม—ดีเลย อร่อยมาก!”

“ดีจัง งั้นขอตัวกลับไปทำต่อนะคะ”

 

ข้าวซูชิที่เธอแบ่งมาให้ในถ้วยเล็ก อิโอริก็หยิบขึ้นมาชิมทันที กลิ่นน้ำส้มสายชูและความหวานที่กลมกล่อมกระจายไปทั่วในปาก

พอเขาทำสัญลักษณ์วงกลมด้วยมือว่าเยี่ยม มินาเสะก็ยิ้มกว้างแล้วเดินกลับไปทางครัว

 

(เริ่มจะเข้าใจแล้วแฮะ ว่าทำไมเจ้าพวกนั้นถึงบอกว่าเธอเหมาะเป็นแฟนน่ะ)

 

จากการโต้ตอบเมื่อครู่และท่าทางของเธอ ทำให้อิโอริรู้สึกเช่นนั้นขึ้นมา

เขานั่งทำงานไป มองเธอจากโต๊ะอาหาร เห็นภาพเธอผูกผมครึ่งศีรษะ ผ้ากันเปื้อนพลิ้วไหว ขณะเคลื่อนไหวในครัว

 

ภาพนั้นมันให้ความรู้สึกเหมือนมีครอบครัวยังไงยังงั้น

ทั้งๆ ที่อิโอริกับมินาเสะไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้น และต่างฝ่ายก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะแฟน

 

แต่สำหรับอิโอริแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มีความฝันในเรื่องแบบนี้เลย

แค่เป็นความฝันในแบบเพ้อฝันเท่านั้น ใกล้เคียงกับการจินตนาการว่าจะได้เป็นมหาเศรษฐีหรือมีอำนาจล้นฟ้าแบบนั้นมากกว่า

 

“จ้องอะไรอยู่คะ?”

“ก็แค่…รู้สึกแปลกใหม่ดีน่ะ”

“หา…?”

 

พอเขาเผลอมองเธอในครัวนานไปหน่อย มินาเสะก็สังเกตได้ทันที

เธอเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

 

“ก็แค่รู้สึกว่า ถ้ามีภรรยาสักคน คงจะเป็นอะไรแบบนี้สินะน่ะ”

“นายนี่…คิดอะไรไร้สาระอีกแล้ว กลับไปทำงานได้แล้วค่ะ”

“เข้าใจแล้วครับ”

 

พออิโอริพูดตรงๆ ออกไป มินาเสะก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นๆพร้อมกับหันหลังให้

 

ที่เธอลงมือทำอาหารให้แบบนี้ ก็เพราะอยากดูแลเขานั่นแหละ

แต่พอเห็นเขาไม่ทำงานอย่างที่ควร ก็สมควรแล้วที่จะถูกตำหนิ

 

“ก็…เข้าใจความรู้สึกอยู่นะคะ”

“หือ?”

“ตอนที่นายยืนอยู่ตรงครัว ฉันก็เคยคิดแบบเดียวกันเหมือนกันค่ะ”

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง มินาเสะก็พูดออกมาในขณะที่มือยังไม่หยุดทำงาน

ดูเหมือนว่าไม่ว่าเพศไหน ถ้าได้เห็นใครสักคนยืนทำอาหารอยู่ในครัวให้ตนเอง ก็อดจะคิดถึงภาพแบบนั้นไม่ได้

 

“ท่านนักบุญก็คิดแบบนั้นด้วยสินะ”

“ก็แค่นิดเดียวนะคะ ไม่ได้จ้องมองไม่ละสายตาเหมือนนายหรอก”

“ครับๆ”

 

แต่พอพูดออกไปแล้วเธอก็อายขึ้นมา ถึงกับรีบออกตัว

อิโอริยังรู้สึกว่าเสียงหั่นของมีดเริ่มจะถี่ขึ้นเล็กน้อยด้วยซ้ำ

 

“มองอะไรอีกคะ?”

“เปล่าครับ ไม่มีอะไรเลย”

 

ไว้ค่อยว่ากันทีหลังเถอะ…

ถ้าไปกวนอารมณ์เธอจนเผลอหั่นอะไรพลาดขึ้นมา จะยุ่งเอาได้

 

หลังจากนั้น อิโอริก็ตัดสินใจว่า งานภาพประกอบที่จะโพสต์ในครั้งต่อไป จะเลือกเป็น “เด็กผู้หญิงยืนทำอาหารในครัว”

และเรื่องที่มินาเสะจับได้ภายหลังว่าเป็นต้นแบบ แล้วโกรธเขายกใหญ่… แต่เรื่องนั้นคือเรื่องของวันถัดไป

 

 

T/N: 

วันเซ็ตสึบุน คือ วันสิ้นสุดฤดูหนาวก่อนวันเริ่มฤดูใบไม้ผลิ

 

ผมน่าจะไม่ได้อัป 2-3วันนะคับ ติดโควิด เย่… =-=  

แต่ไม่ได้มีอาการมาก ไม่ต้องห่วง