– อาคิยามะ เออิชิ –

หลังอาคารเรียนยังคงสงบไร้วี่แววของผู้คนเช่นเคย ร่มเงาของต้นไม้บวกกับสายลมเย็นที่ออกจะชื้นเพราะฝนช่วยให้บรรยากาศไม่ร้อนอบอ้าว แต่ก็ไม่ถึงกับเย็นสบายเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ร่วง

ทาเคโนะอุจิเดินตามผมมาเงียบๆ ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของบรรดานักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมา ผมรู้สึกว่าสายตาเหล่านี้น่ารำคาญมากกว่าจะรู้สึกอึดอัด

[‘สงสัยคงชิน’]

คิดเองเออเองสรุปเอง จนกระทั่งเสียงพูดจากข้างๆ ดังขึ้นมาก่อกวนความคิด

“เธอนี่ยังเก่งในเรื่องหาที่ที่ไม่มีคนโรงเรียนเหมือนเดินเลยเนาะ”

ทาเคโนะอุจิว่างั้นพร้อมกับมองไปรอบๆ บริเวณฐานทัพของผม ก่อนเดินตามผมมานั่งลงข้างๆ กันหลังกำแพงพุ่มไม้ อันเป็นจุดที่ร่มที่สุด

ผมนั่งมองเธอหยิบกล่องข้าวกลางวันออกมาช้าๆ ฟังเธอชมโซเฮย์ว่าเป็นคนอ่านบรรยากาศเก่ง แม้จะดูขี้อาย แต่ก็ตัดสินใจได้เด็ดขาดรวดเร็ว

ผมล่ะอยากจะบอกเธอเหลือกินว่าไอ้ที่เธอชมอยู่เนี่ย ไม่ได้เสี้ยวของตอนหมอนั่นทำงานหรอก แต่แล้วทาเคโนะอุจิก็เปลี่ยนเรื่อง

“กินข้าวกัน”

[‘???’]

คงเผลอทำหน้าตลกๆ ออกไป ทาเคโนะอุจิเลยหลุดขำ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

[‘ไหนว่ามีเรื่องจะคุย?’]

“กินไปคุยไปก็ได้จะได้ไม่เสียเวลา เราเหลือเวลาพักอีกไม่นานแล้วนะ”

[‘ยัยนี่ยังอ่านใจเก่งจนน่ากลัวแฮะ’]

หนึ่งในความสามารถของทาเคโนะอุจิคือการอ่านใจผมได้แทบจะทะลุปรุโปร่งแม้ผมจะทำหน้านิ่งแล้วก็ตาม

“แล้วฉันจะกินอะไรล่ะ โซเฮย์ยังไม่มาเลย”

“ก็กินด้วยกันไง”

“ห๊ะ!!”

“อ่ะ ฉันทำมาเผื่อ”

“??”

“ไม่ต้องทำหน้าระแวงเลย ฉันเสียใจเป็นนะ”

“เป็นใครก็ต้องระแวงมั้ย จู่ๆ มีคนทำข้าวกล่องมาให้เนี่ย”

“เมื่อก่อนฉันก็ทำมั้ย?”

“นั่นมันก็นานแล้วนะ แถมตอนนี้กับตอนนั้นก็ไม่เหมือนกันด้วย”

ทาเคโนะอุจิเงียบไป เธอวางกล่องข้าวใบหนึ่งตรงหน้า จากนั้นก็วางกล่องที่ใหญ่กว่าตรงหน้าผม

“งั้นก็ถือซะว่าเป็นการเลี้ยงขอบคุณก็แล้วกัน อามายะจังบอกว่าควรจะเลี้ยงขอบคุณเธอกับโฮตานิคุงดีๆ สักหน่อย”

[‘โอโตเมะว่างั้นเหรอ?’]

ผมลังเลว่าตัวเองควรจะรับของตอบแทนนี้มาดีหรือไม่ เพราะรู้อยู่แก่ใจดีว่าข้าวกล่องตรงหน้านี้มันมีความหมายสำหรับทาเคโนะอุจิมากกว่าการเลี้ยงขอบคุณ

“ว่าแต่เธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน”

“กินไปคุยไปไม่ได้เหรอ?”

“เดี๋ยวฉันรอโซเฮย์ก่อนแล้วจะกิน”

“เธอทำฉันรู้สึกผิดนะเอส”

“เธอไม่ควรเรียกฉันด้วยชื่อเล่นแบบนั้นแล้วนะ มันจะสร้างความเข้าใจผิดให้พวกชอบคิดไปเองเอาได้”

“เธอคิดมากงั้นเหรอ?”

“เธอก็ควรจะคิดนะ เธอน่าจะรู้ตัวว่าตัวเองมีอิทธิพลต่อความคิดของคนอื่นมากขนาดไหน”

“เมื่อก่อนเธอเป็นคนสอนฉันเองนะว่าความคิดใครก็ไม่สำคัญเท่าความคิดเราน่ะ”

“ตอนนี้เราก็ต่างโตขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“นายไม่ชอบให้ฉันเรียกงั้นเหรอ?”

“ก็ไม่เชิง ฉันไม่ได้ไม่ชอบอะไรมันหรอก แต่คิดว่ามันน่าจะสร้างปัญหาให้เธอกับฉันได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ควรใช้มัน”

“งั้นฉันจะใช้แค่ตอนอยู่กับนายสองคน”

“เรียกชื่อเฉยๆ ก็พอแล้วมั้ง ฉันคิดว่าถ้าแค่นั้นตัวเองยังจัดการปัญหาที่ตามมาได้”

“ฉันสร้างปัญหาให้นายตลอดเลย”

“ไม่เป็นไร อันที่จริงฉันก็ใช้ประโยชน์จากเธอเหมือนกัน”

“งั้นเหรอ…”

เมื่อเสียงพูดคุยเงียบไปก็รู้สึกคล้ายกับว่าที่ตรงนั้นไม่มีใครอยู่

ผมไม่ได้สังเกตทาเคโนะอุจิที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่รับรู้ได้จากหางตาว่าเธอกำลังก้มหน้ากินข้าวกล่องของตัวเองอยู่ นั่นทำให้ผมต้องหันมามองข้าวกล่องตรงหน้าตัวเอง

– “เอสสส… กินข้าวกัน วันนี้ฉันทำไก่ราดซอสกับไข่ม้วนมาด้วยนะ แบบหวานอย่างที่เธอชอบด้วย…” –

“เรื่องที่จะคุยวันนี้น่ะ…”

เสียงพูดจากเด็กสาวที่นั่งข้างๆ กันดึงสติผมกลับมาจากความทรงจำ ผมละสายตาจากกล่องข้าวไปมองเธอ แต่เธอไม่ได้มองมาที่ผม สายตาเหมือนเหม่อลอยมองตรงไปที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่ต้นไม้ตรงหน้า แก้มขาวเนียนนั้นพองและขยับเป็นจังหวะเล็กน้อยตามการเคี้ยวของเธอ

“เธอรู้เรื่องแล้วใช่มั้ย?”

ในที่สุดก็เหมือนจะเตรียมใจได้ หรือไม่ก็คงเพราะเห็นผมเงียบ ทาเคโนะอุจิจึงหันกลับมา

ดวงตาของเธอเป็นทรงสวยรับกับรูปหน้า ในเวลานี้มันดูหยาดเยิ้มแวววาวราวกับลูกแก้วเนื้อสวยที่ต้องแสงอาทิตย์

ผมมองเห็นความขลาดกลัวอยู่ในนั้น ขณะเดียวกันก็เห็นความดื้อรั้นแหละความหวังด้วย

รวมๆ แล้วเป็นดวงตาและแววตาที่งดงาม เพียงแต่ผมเคยเจอที่งดงามมากกว่านี้

“เรื่องของเรา…”

[‘เรื่องนี้เองเหรอ?’]

ผมคิดว่าเธอคงจะเดาอะไรหลายๆ อย่างได้จากสีหน้าท่าทาง ผมจึงเลือกจะเงียบและหลบสายตา

“โคโมเฮบิคุงบอกฉันแล้วว่าเธอไปถามเรื่องวันนั้นกับเขา…”

[‘เจ้านั่นเก็บความลับไม่เป็นเลยจริงๆ’]

“คนอื่นๆ ก็ด้วย พวกนั้นบอกว่าเธอไล่ถามทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้”

[‘นี่เธอไปตามสืบมาได้กี่คนกัน?’]

“ฉันคิดว่าเธอคงจะพอปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว…”

ต่างฝ่ายต่างเงียบงันกันไปอีก ราวกับเวลาไหลช้าลง หรือไม่ผมก็เร่งสปีดสมองตัวเองให้ไว้ขึ้น ทุกเรื่องราว ทุกเหตุการณ์ ทุกคำบอกเล่า ทั้งหมดทั้งมวลนั้นปะติดปะต่อกันอยู่ในหัวผมออกมาเป็นข้อสรุปหนึ่งที่มีความเป็นไปได้สูงมาก แต่ผมก็ยังขบปัญหาหนึ่งไม่แตก

[‘คงทำได้แค่ถามเจ้าตัวละนะ…’]

ผมถอนหายใจเบาๆ เตรียมใจรับแรงกระแทกที่อาจเกิดขึ้นได้ในวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้านี้

“ฉันคิดว่าตัวเองพอจะเดาเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว แต่ก็ยังมีจุดที่ไม่เข้าใจ…”

เว้นช่วงไปเล็กน้อยแล้วจึงหันไปสบตากับคนข้างๆ ตรงๆ หวังจะจับตาดูปฏิกิริยาที่แม้จะเล็กน้อยแต่อาจจะแสดงออกมาให้เห็นถึงเบาะแสอะไรบ้าง

“…ถ้าทั้งหมดเป็นแผนของหมอนั่น ทั้งเหตุจูงใจและการกระทำทั้งหมดก็เป็นอันลงล็อก แต่เธอ… ทำไมเธอถึงเล่นตามแผนของหมอนั่นกัน?”

[‘เรา… ต้องการคำตอบแบบไหนกัน?’]

เป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่พบว่าลึกๆ แล้วตัวเองในตอนนี้ยังคงแคร์คนตรงหน้าอยู่ ความรู้สึกนั้นมีมากพอที่จะปฏิเสธข้อสรุปดั้งเดิมของเรื่องราวที่ผมเคยเข้าใจมา และเหมือนกำลังจะพยายามหาข้อสรุปใหม่ที่ไม่ทำร้ายเธอ

“ฉันไม่รู้เรื่องที่หมอนั่นทำ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นเป็นส่วนหนึ่งในแผนของหมอนั่น…”

[‘ไม่รู้จริงเหรอ?’]

“…ฉันอยากจะทำให้เธอตกใจจากนั้นก็เซอร์ไพรส์ด้วยการสารภาพรักกับเธออีกครั้ง”

“ทำไมเธอต้องทำแบบนั้น?”

“เพราะพวกนั้นไม่เชื่อว่านายจะไม่โกรธฉัน แม้ว่าฉันจะล้อเล่นแรงๆ แบบนั้นก็ตาม”

“เธอยังคบพวกบ้านั่นอยู่อีกเหรอ?”

“เลิกคบไปแล้ว”

“ดีแล้ว ฉันไม่ชอบพวกนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ”

“อืมมม… แต่ที่จริงมีอีกเหตุผลหนึ่งด้วย”

“อีกเหตุผล?”

“ก็ฉันน่ะ… ตลอดเวลาที่คบกันมา ฉันไม่เคยบอกเธอเลยว่าชอบเธอมากขนาดไหน เลยคิดวิธีแปลกๆ อย่างการบอกเลิกเธอคนเก่าแล้วสารภาพรักกับเธอในตอนปัจจุบัน…”

“วิธีนี้คิดเองหรือเปล่า?”

“เปล่า… พวกนั้น…”

“แล้วเธอก็เชื่อเหรอ? เธอรู้ใช่มั้ยว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำ ทุกความทรงจำระหว่างเรา ทุกๆ เรื่องไม่ว่าดีหรือไม่ดี ฉันจะไม่มีวันลืมมัน ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนิ”

“…” / “…”

เธอเงียบ ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ดูเหมือนเมื่อกี้ผมจะระเบิดอารมณ์ออกมานิดหน่อย ทำให้ตอนนี้ทาเคโนะอุจิหงอไปซะแล้ว

“ฉันขอโทษ…”

“ฉันผิดเอง ไม่ต้องขอโทษหรอก”

ดูเหมือนการพูดคุยของเราวันนี้จะมีช่วงเวลาเดดแอร์มากกว่าช่วงเวลาของการพูดคุยกันเสียอีก

“หมอนั่นรู้จักฉันดีเกินไป เลยใช้ข้อเสียในนิสัยของฉันมาสร้างความเข้าใจผิดระหว่างเรา ถ้าตอนนั้นฉันเชื่อใจเธอสักหน่อย เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้”

“มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะเอส ฉันต่างหากที่ทำอะไรโง่ๆ แถมตอนนั้นยังมัวแต่เหนียมอายไม่พูดให้ชัดเจน จนสุดท้ายเรื่องราวก็บานปลาย…”

“พอมานั่งมองย้อนแบบนี้แล้วเราทั้งคู่นี่ก็ดูไม่ต่างจากคนโง่เลยเนาะ”

“ฉันขอโทษ…”

“ไม่ต้องหรอก จนป่านนี้แล้วฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรเธอแล้ว เอาจริงๆ สองสามวันมานี้ฉันรู้สึกโกรธตัวเองซะด้วยซ้ำ เพราะงั้นไม่ต้องขอโทษกันแล้ว ผ่านไปแล้วก็ให้จบๆ กันไป”

“นายไม่โกรธฉันแล้วจริงๆ เหรอ?”

[‘โกรธเหรอ? จริงๆ แล้วฉันเคยโกรธเธอหรือเปล่านะ?’]

มาคิดๆ ดูแล้วก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าความรู้สึกเมื่อตอนนั้นมันคืออะไร แต่แน่ใจว่าตอนนี้ไม่ได้โกรธหรือเกลียดกัน

ความรู้สึกไม่ชอบก่อนหน้านี้ก็หายไปแล้วตั้งแต่ที่ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ถ้างั้นความรู้สึกที่มีตอนนี้คืออะไรล่ะ

เป็นความสับสนและซับซ้อนทางความรู้สึกซึ่งตัวเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก ผมจึงเลือกจะวางมันไว้แล้วย้อนไปยังคำถามของเธอในตอนแรก

“ฉันไม่โกรธเธอหรอก แต่ถ้าจะให้อธิบายว่ารู้สึกยังไง ฉันเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจนัก”

“แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว”

รอยยิ้มกลับมาปรากฏบนริมฝีปากบางแต่อิ่มน้ำนั่นอีกครั้ง

ทาเคโนะอุจิคีบไก่ราดซอสเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยท่าทางน่าเอร็ดอร่อย ทำเอาผมรู้สึกหิวขึ้นมาเลย

“โซเฮย์ไปไหน ทำไมช้าจังนะ?”

“เธอก็กินข้าวที่ฉันทำมาให้ก่อนซิ”

“ไม่เป็นไร มันเป็นของตอบแทน รอโซเฮย์มาก่อนดีกว่า”

“บางทีเธอก็มีวิธีคิดแปลกๆ นะ”

“ปกติไม่ใช่หรือไง?”

“ใช่… คือว่านะเอส ที่จริงฉันมีเรื่องอื่นอยากจะคุยด้วยน่ะ”

ทาเคโนะอุจิวางกล่องข้าวที่กินไปได้กว่าครึ่งลง แล้วจึงหันมามองทางผมด้วยสีหน้าจริงจัง

“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย? กลับมา…”

“เกรงว่าจะไม่ได้”

ทนเห็นใบหน้างดงามนั้นเม้มปากแน่นเหมือนจะร้องไห้ไม่ได้ ผมจึงเลือกเสมองไปทางอื่น

“ทำไม?”

“เธอจะเสียเวลาเปล่า”

“ให้ฉันลองดูก่อน เสียเวลาเปล่ามั้ยฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง”

“นิโนะมิยะบอกว่าตอนนั้นเธอเสียใจและร้องไห้หนักมาก ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนั้นอีก”

“งั้นเธอก็อย่าทำให้ฉันเสียใจสิ”

“น่ากลัวว่าฉันจะทำตรงกันข้าม”

“เธอจะทิ้งฉันงั้นเหรอ?”

“ฉันจะทำตามที่เธอคาดหวังไม่ได้หากต่าง”

“ทำไมล่ะ?”

“ฉันไม่ได้รู้สึกกับเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

ทาเคโนะอุจิเงียบไปอีกแล้ว

ผมคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วที่พูดออกไปแบบนั้น แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกผิดที่ไม่สามารถตอบรับความคาดหวังของเธอได้กัน

[‘ยังอาลัยอาวรณ์เธออยู่เหรอ?’]

ลองทบทวนตัวเองอีกครั้งเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้งในช่วงสองสามวันมานี้ แต่ก็ไม่สามารถระบุได้ชัดเจนว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรต่อตัวตนที่เรียกว่าแฟนเก่าที่นั่งอยู่ข้างๆ นี้

หากเป็นก่อนหน้านี้ที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว ผมคงจะไม่มานั่งคุยกับเธอแบบนี้ แต่ตอนนี้เมื่อรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว ผมกลับเห็นอกเห็นใจเธอไม่น้อยกว่าตัวเอง

“งั้นก็ทำให้เธอกลับไปรู้สึกอีกครั้งก็พอ”

“เอ๊ะ?!”

“ก็ในเมื่อตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกกับฉันเหมือนสมัยก่อน งั้นฉันก็แค่ทำให้เธอกลับมารู้สึกต่อกันอีกครั้งก็สิ้นเรื่อง”

“บอกว่าเธอจะเสียเวลาเปล่าไง”

“ก็บอกแล้วว่าฉันจะเป็นคนตัดสินใจเองว่ามันเสียเวลาหรือเปล่า”

“ดื้อจริงๆ เลยนะ”

“ฟุๆๆ งั้นก่อนอื่นเรามาคืนดีกันนะ”

ทาเคโนะอุจิหันมายิ้มตาหยี ยื่นนิ้วก้อยเรียวขาวราวกับทำมาจากหยกมาให้

“ในฐานะอะไร?”

“ตอนนี้เป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากกลับไปเป็นแฟนกันนะ ฟุๆๆ”

“ฉันไม่มีความคิดที่จะกลับไปหรอกนะ”

“เดี๋ยวฉันจะทำให้เธออยากกลับมาเอง”

“นิสัยไม่ยอมแพ้ของเธอเนี่ย บางทีก็ควรเพลาๆ ลงบ้างนะ”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะแข่งขันอย่างยุติธรรมแน่นอน”

“แข่งอะไร?”

“ก็…”

ตรึ๊ง…

คำตอบของทาเคโนะอุจิถูกรบกวนด้วยข้อความเข้าจากโซเฮย์ ผมอ่านข้อความแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าหมอนี่จะขออนุญาตเข้ามาทำไม

“หืออ?”

“ฟุๆๆ คืนดีกันแล้วนะ”

สัมผัสนุ่มที่นิ้วก้อยซ้าย และใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวตรงหน้า

มันควรจะเป็นฉากในฝันของเด็กผู้ชายทั้งโรงเรียนที่ชวนให้ใจเต้นตึกตัก แต่ตัวผมตอนนี้กลับสัมผัสได้แค่ความสับสนของตนเองเท่านั้น