– โอโตเมะ อามายะ –

เซริกับโฮตานิกำลังเผชิญหน้ากับอาคิยามะอยู่โดยมีเด็กผู้หญิงสองคนหลบอยู่หลังพวกเขา

ฉันไม่คิดว่าอาคิยามะจะเป็นผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิง แต่สภาพการณ์ ณ ตอนนี้ ร้อยทั้งร้อยที่เพิ่งมาเห็นย่อมคิดไปในทางเดียวกันแน่นอน

โชคดีที่ความคิดของฉันถูกต้อง อาคิยามะดูเหมือนไม่ได้มีความคิดที่จะเล่นงานผู้หญิงสองคนนั้น เขายืนอยู่ครู่เดียวจากนั้นก็เริ่มลงมือเก็บกวาดห้องเรียนที่เละเทะคนเดียวเงียบๆ

ในห้องเรียนเริ่มมีเสียงกระซิบกระซาบ ผสมปนเปกันไปกับเสียงลากโต๊ะและเก้าอี้

แต่ไม่มีเสียงใครขยับตัว ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว…

ฉันก้าวออกไปจากหลังเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง เขามองมาที่ฉันอย่างตื่นๆ เหมือนไม่คิดว่าจะมีคนกล้าขยับตัวออกไปจากตรงนั้น

ฉันเดินตรงเข้าไปหาอาคิยามะ ตั้งใจว่าคงต้องไปช่วยเขาเก็บกวาดก่อน จากนั้นค่อยถามไถ่ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง แต่เดินไปยังไม่ทันครบสามก้าวก็ถูกขวางซะแล้ว

“หลบไป”

พูดออกไปแล้วก็ตกใจน้ำเสียงตัวเองเล็กน้อย ใช่แหละนะ ก็ตอนนี้ฉันน่ะอารมณ์ไม่ดีสุดๆ ไปเลย

“มันไม่เป็นผลดีหรอกนะ ทั้งกับเธอ ทั้งกับทาเคโนะอุจิ…”

“ฉันบอกให้นายหลบไป!!”

เด็กชายตรงหน้าหน้าเสียเล็กน้อยแต่เขาก็ยังไม่หลบ ฉันคิดขณะเดินอ้อมผ่านเขาว่าหลังจากนี้คงได้โดยแฟนคลับเขาเกลียดขี้หน้าขึ้นอีกถมแน่ๆ

ฉันพยักหน้าให้กับเซริที่มองมาเล็กน้อยแล้วจึงเข้าไปช่วยยกโต๊ะ ยกเก้าอี้ที่ล้มอยู่และจัดมันให้เข้าที่เข้าทาง เก็บกระดาษ หนังสือเรียน และสิ่งที่ตกเกลื่อนกลาดบนพื้นไปวางไว้ในที่ที่มันเคยอยู่ ใช้เวลาไม่นานนักห้องเรียนก็กลับมามีสภาพเหมือนตอนก่อนที่ฉันจะออกไปซื้อน้ำ

อาคิยามะเดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง เขาดูเหนื่อยและหอบหายใจแรง แต่ยังคงไม่พูดอะไรแม้ว่าฉันจะเข้ามานั่งข้างๆ แล้วก็ตาม

…แต่เขาก็ไม่ได้ละเลยฉัน เรานั่งมองหน้ากันเงียบๆ

เหมือนอาการป่วยของเขาจะแย่ลง ฉันสัมผัสได้ถึงความร้อนจากลมหายใจของเขาแม้เราจะอยู่ห่างกันขนาดนี้ สายตาของเขาเริ่มว่างเปล่าแม้ว่าจะกำลังมองฉันอยู่

“นายไหวมั้ย?”

ฉันส่งขวดน้ำชาที่เขาวานให้ฉันไปซื้อมาให้เขา อาคิยามะมองมันเล็กน้อยก่อนจะรับขวดชานั้นไป

เขาไม่ได้ดื่ม…

อาคิยามะยังคงหายใจแรงแต่ไม่ถึงกับหอบแล้ว เขาเงยหน้ามองฉัน ปากขยับเล็กน้อยปล่อยเสียงที่ติดสั่นและแหบแห้งออกมา

“ไม่ไหว… หายใจจะไม่ทัน…”

ฉันล่ะอยากจะใช้ภาษาไทยที่เขาภูมิใจหนักหนาสวนไปแรงๆ ว่าใครใช้ให้นายไปออกกำลังกายหนักแบบนั้นกัน แต่คิดแล้วคงไม่ใช่จังหวะที่ดี เลยเปลี่ยนไปใช้ภาษากายแทน

อาคิยามะสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่ฉันแตะหน้าผากของเขาไปแล้ว ดูท่าไข้คงทำให้เขาตอบสนองช้าลง

“ร้อนจี๋เลย…”

มันร้อนจนฉันรู้สึกตกใจ ไข้เขาน่าจะสูงมาก สูงขนาดที่ว่าไม่น่าจะลุกไปไหนมาไหนได้ แล้วเขาเอาแรงที่ไหนไปทำเรื่องน่ากลัวอย่างการชกต่อยกับคน 6 คน พร้อมกัน

“มันเลอะเหงื่อ…”

[‘นี่นายคิดอะไรอยู่ในหัวกันนะ’]

เผลอหลุดขำออกมาเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็ใช้นิ้วมือปัดป่ายเส้นผมที่บังหน้าบังตาของอาคิยามะออก

[‘ยาวขึ้นมากเลยนะเนี่ย…’]

อาคิยามะนั่งมองฉันนิ่ง ปล่อยให้ฉันทำตามใจราวกับกลายเป็นตุ๊กตาตัวยักษ์ที่ฉันสามารถจัดการอะไรกับเขาก็ได้

“ร้อนมั้ย?”

“อืออ… ร้อนมาก…”

“รวบผมหน่อยมั้ย? จะได้เย็นขึ้น”

“ฉันไม่มียาง…”

“ไม่เป็นไร…”

ฉันจับศีรษะของอาคิยามะไว้ไม่ให้ขยับในขณะที่ตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าเขา ความต่างด้านความสูงของเราแสดงให้เห็นชัดอีกครั้งหนึ่งเมื่อคิดว่าฉันที่ยืนขึ้นแล้วสูงกว่าอาคิยามะแค่ประมาณฟุตเดียวเท่านั้น เอาให้เห็นภาพง่ายๆ ก็คือตอนนี้หัวของอาคิยามะยังอยู่สูงขึ้นมาถึงหน้าอกของฉันแม้ว่าเขาจะยังนั่งอยู่

[‘สูงขึ้นอีกหรือเปล่าเนี่ย?’]

ฉันล้วงเอายางมัดผมออกมาจากกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็ทำการรวบผมที่เปียกชื้นเล็กน้อยของอาคิยามะขึ้นมา

“อยู่นิ่งๆ ซิ”

“เดี๋ยว… มันเลอะ…”

“ฉันกลับไปอาบน้ำได้น่า”

แม้จะขัดขืนเล็กน้อยในตอนแรก แต่พอโดนดุก็ทำตัวสงบลง เขาก้มหัวเล็กน้อยพิงกับหน้าท้องของฉัน ปล่อยให้ฉันมัดผมของเขาไป

“ตัวเธอหอมจัง…”

“พูดแบบนั้นมันคุกคามทางเพศนะ”

“ขอโทษ…”

“ฉันไม่ได้รังเกียจหรอก แต่อย่าไปพูดกับคนอื่นเชียว”

“ก็พูดกับเธอ… คนเดียวแหละ…”

“งั้นเหรอ…”

“อืมม…”

“เรียบร้อย ดีขึ้นมั้ย?”

“อืออ… เหมือนจะดีขึ้น…”

อาคิยามะส่ายหน้าแล้วโยกหัวไปมาช้าๆ เหมือนเด็กเล็กเพิ่งตื่นนอน เป็นโหมดน่ารักโหมดใหม่ที่ฉันเพิ่งจะเคยเห็น

ผมยาวที่เคยปิดหน้าปิดตาถูกรวบตึงไปไว้เป็นจุกข้างหลัง ทำให้ใบหน้ากว่าครึ่งที่เคยถูกซ่อนไว้เปิดเผยออกมา แม้ว่าดูซีดเซียวไปบ้าง แต่ก็แค่ทำให้ความดุดันบนใบหน้าลดลงไปเท่านั้น ไม่ได้ทำให้ความคมเข้มของเขาหายไปแต่อย่างใด กลับกัน… การที่เขาไว้ทรงผมแบบนี้กลับทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ดูเหมือนเด็กมหาวิทยาลัยมากกว่าจะเป็นเด็ก ม.ปลาย

[‘เพราะแบบนี้ซินะพวกเมกุมิถึงได้บอกว่าห้ามให้นายมัดผมต่อหน้าผู้หญิงคนอื่นน่ะ’]

“แล้วจะเอาไงกับพวกนี้ดี… อ้าว ไปไหนแล้ว?”

อาคิยามะหันซ้ายหันขวาคงจะมองหาคู่กรณีที่ตอนนี้หายไปไหนกันหมดแล้วก็ไม่รู้ คนที่มุงดูก็เริ่มน้อยลงแล้วเช่นกัน

ฉันหันถามทางเซริ เมกุมิ และอาโอะจังที่เข้ามานั่งอยู่ไม่ไกล แต่แปลกใจนิดหน่อยตรงที่ข้างเซริมีโฮตานิที่กำลังจับแขนเธอไว้นั่งอยู่ด้วย

“เธอเห็นทุกอย่างตั้งแต่เริ่มใช่มั้ยเซริ?”

“อืมม… ก็ไม่ได้ยินที่พูดกันทั้งหมดหรอก แต่เห็นตั้งแต่ที่อาคิยามะเริ่มโดนหาเรื่องนั่นแหละ”

“งั้นเหรอ… งั้นคนอื่นๆ ในห้องล่ะ?”

ฉันหันไปหานักเรียนคนอื่นๆ ในห้องที่ตอนนี้กำลังจับกลุ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

เสียงที่ค่อนข้างดังและออกจะแข็งเล็กน้อยส่งผลให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ฉันพูดต่อโดยไม่ได้เจาะจงใครเป็นพิเศษ แค่พูดให้ดังพอที่คนทั้งห้องน่าจะได้ยิน

“ฉันเชื่อว่าห้องเราทุกคนเป็นคนดีและพวกเขาจะพูดตามความเป็นจริง คงไม่มีใครบ้าพอจะพูดเรื่องโกหกให้คนอื่นๆ มาว่าทีหลังหรอก”

สิ้นเสียงฉันทั้งห้องยังคงเงียบต่อไปอีกพักหนึ่งแต่ฉันไม่สนใจแล้วหันกลับมาตอบคำถามของอาคิยามะ

“เดี๋ยวอาจารย์ก็มาจัดการเอง จะว่าไปครั้งนี้ทำไมมาช้านักนะ นายไปพักที่ห้องพยาบาลก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?”

“ไม่เป็นไร… หรอก รออาจารย์มาก่อน… ดีกว่า”

“งั้นหรอ งั้น…”

“หลบไปๆ เจ้าพวกเด็กเหลือขอ!! ว่างกันนักทำไมไม่ไปดูหนังสือหนังหากันห๊ะ!!”

พูดถึงยักษ์ ยักษ์ก็มา แถมมาพร้อมอารมณ์โกรธเกรี้ยวเสียด้วย

อาคิยามะถูกพาตัวไปโดยไม่มีการไต่สวน เขาเดินตามอาจารย์ฝ่ายปกครองออกไปด้วยท่าทางแบบคนหมดแรง

เมื่อผู้ก่อเหตุไม่อยู่ในที่เกิดเหตุแล้ว บรรดาญี่ปุ่นมุงก็สลายตัวไป แต่เสียงพูดคุยเรื่องที่เพิ่งจบไปกลับดังระเบิดขึ้นมาแทน

มีทั้งฝ่ายที่ชื่นชมว่าอาคิยามะเก่งกาจและกล้าต่อต้านพวกนักเรียนเกเร และฝ่ายที่บอกว่าเขานั่นแหละนักเรียนเกเรตัวจริงเสียงจริง

นอกจากนี้ยังมีคนเชื่อมโยงเขาเข้ากับข่าวลือนักเรียนใหม่ที่เป็นขาใหญ่จากโรงเรียนนักเลงเมื่อก่อนหน้านี้ แล้วก็มีเสียงเล่าลือหนึ่งที่ฉันไม่ชอบมากที่สุดซึ่งดังมาจากกลุ่มนักเรียนหญิงบางคนที่บอกว่า

“พอมัดผมแล้วหล่อเลยไม่ใช่หรือไง…”

เหมือนเซริจะรู้ว่าฉันไม่พอใจอะไร เธอตบไหล่ฉันเบาๆ เหมือนจะปลอบใจ ส่วนเมกุมิกับอาโอะก็พูดเหมือนจะซ้ำเติมกันว่า

“ฉันบอกเธอแล้ว”

คาบบ่าย… เพื่อนในห้องบางคนที่ไม่ใช่ผู้ก่อเหตุถูกอาจารย์เรียกไปห้องพักครู

คนแรกที่โดนเรียกคือโฮตานิ ต่อมาเป็นเซริ และเพื่อนๆ อีกห้าหกคน

ทุกคนใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็กลับมา รวมๆ แล้วใช้เวลาทั้งหมดไปราวๆ 2 คาบเรียน ทุกคนจึงกลับมานั่งเรียนกันตามปกติ ยกเว้นคนเดียวที่ไม่ได้กลับมา

อาคิยามะ เออิชิ… หายไปตลอดทั้งบ่าย และติดต่อไม่ได้จนกระทั่งฉันเสร็จงานแล้วกำลังจะกลับบ้าน

                                                                  —

                                                   – อาคิยามะ เออิชิ –

มือเล็กๆ สีขาวยื่นน้ำชาที่วานให้ไปซื้อมาให้ ผมมองมันด้วยอาการสับสนเล็กน้อยแล้วจึงรู้ตัวว่าต้องรับขวดน้ำนั้นมาก่อน

[‘ชาร้อนเหรอ?’]

เหมือนสมองที่เบลอๆ ของผมจะเบลอหนักขึ้นไปอีกหลังจากใช้แรงไปขนาดนั้น หรือไม่บางทีอะดรีนาลีนอาจจะเผาสมองของผมละลายไปบางส่วน

“นายไหวมั้ย?”

เหมือนเป็นเสียงที่ลอยมาจากที่ไกลๆ ทั้งที่ต้นกำเนิดเสียงนั่งใกล้ๆ ผมแค่นี้

[‘หูอื้อด้วยแฮะ’]

ผมคิดจะตอบเธอว่าไม่เป็นไร แต่พอมองเธอแล้วก็รู้สึกว่าไม่โกหกน่าจะดีกว่า

“ไม่ไหว… หายใจจะไม่ทัน…”

แทนที่เธอจะตอบอะไรกลับมา โอโตเมะกลับยื่นมือออกมาแทน ผมเห็นนะว่าเธอกำลังจะทำอะไร ในใจก็คิดนะว่าแบบนี้เธอจะเลอะเหงื่อของผม แต่ผมก็ยังนั่งนิ่งให้เธอเอามือมาแตะหน้าผาก

[‘โอ๊ะ… มือเย็นดีจัง’]

ในขณะที่ผมกำลังสบายเพราะมือเย็นๆ ของเธอ โอโตเมะกลับหน้ามุ่ยบ่นอะไรสักอย่างแต่ผมไม่สนใจเท่าไร ความคิดหมุนวนไปกังวลเรื่องเหงื่อของตัวเองอีกรอบ

“มันเลอะเหงื่อ…”

ไม่รู้ว่าคำพูดผมมันตลกตรงไหนแต่มันสามารถเรียกยิ้มของโอโตเมะได้ เธอปัดๆ เส้นผมที่ปรกหน้าแนบลีบไปกับหน้าผากเพราะเหงื่อออกออกไป

[‘นิ้วก็เย็นแฮะ นี่เธอก็ป่วยเหรอ?’]

“ร้อนมั้ย?”

[‘หมายถึงตัวฉันเหรอ?’]

กำลังเย็นสบายเพราะสัมผัสจากมือเธอผมเลยสับสนนิดหน่อยแต่ก็แค่แปบเดียวเท่านั้น

ผมตอบโอโตเมะไปตามความรู้สึกของตนเองแล้วเธอก็เสนอให้ผมมัดผมของตัวเองซะมันจะได้เย็นขึ้น

[‘ก็น่าจะดีนะ’]

ผมคิดงั้น แต่ว่าไม่มีอุปกรณ์สำคัญอย่างยางมัดผม พอบอกโอโตเมะไปเธอกลับบอกว่าไม่เป็นไร จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มรวบเส้นผมของผมเข้าด้วยกัน

มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้รังเกียจ อันที่จริงผมรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมากเลยต่างหาก

“อยู่นิ่งๆ ซิ”

เธอดุผมที่พยายามดึงหัวตัวเองออกห่างจากตัวเธอเพราะกลัวว่าจะไปทำชุดของเธอเลอะ แถมยังบอกด้วยว่าเดี๋ยวตัวเองกลับไปอาบน้ำได้ อืมมม… คุ้นๆ ว่าเคยได้ยินแบบนี้มาก่อน

เมื่อขัดขืนไม่ได้ ผมเลยปล่อยให้โอโตเมะทำตามใจชอบ ผมเองก็พิงตัวเธอแล้วรับรู้สัมผัสนุ่มนวลเย็นสบายบนศีรษะ

“ตัวเธอหอมจัง…”

พอผ่อนคลายก็เผลอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ได้ยินเสียงคิกที่มาพร้อมแรงกระเพื่อมที่หน้าผาก ผมคิดว่าเธอคงจะผลักหัวผมออกแล้ว แต่เธอยังคงรวบเส้นผมของผมต่อไป

“พูดแบบนั้นมันคุกคามทางเพศนะ”

[‘เสียงฟังแล้วเหมือนกำลังกัดฟันพูดเลย…’]

“ขอโทษ…”

“ฉันไม่ได้รังเกียจหรอก แต่อย่าไปพูดกับคนอื่นเชียว”

[‘อ้าว ไม่ได้กัดฟันแฮะ อมอะไรไว้ในปาก?’]

“ก็พูดกับเธอ… คนเดียวแหละ…”

“งั้นเหรอ…”

“อืมม…”

“เรียบร้อย ดีขึ้นมั้ย?”

“อืออ… เหมือนจะดีขึ้น…”

รู้สึกเหมือนหน้าจะรับลมเย็นได้มากกว่าปกติ ผมลองส่ายหน้าไปมาเพื่อลองรับลมจากทิศทางต่างๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านี่ยังไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะมาผ่อนคลาย

พอมองซ้ายมองขวาแต่กลับหาคู่กรณีไม่เจอสักคนผมก็เริ่มร้อนใจ ครั้นจะตัดสินใจเองก็กลัวผิดพลาดเพราะยังไม่ได้อ่านกฎระเบียบในหนังสือคู่มือเลยสักข้อ

โชคดีที่มีโอโตเมะอยู่ตรงนั้น เธอบอกผมว่าเดี๋ยวอาจารย์คงเข้ามาจัดการเอง แถมยังขู่เพื่อนๆ ในห้องอ้อมๆ ด้วยว่าให้พูดความจริงหากถูกถาม ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่ผมรู้สึกแปลกใหม่มาก

ผมนึกภาพโอโตเมะที่เป็นผู้นำหรือจอมบงการไม่ออก ภาพจำของเธอคือเด็กสาวน่ารักสดใสที่บางทีก็ตามความคิดคนอื่นไม่ทัน มีความใสซื่อและไร้เดียงสา

แต่สิ่งที่เธอเพิ่งแสดงออกมาทั้งคำพูดและน้ำเสียง เป็นสิ่งที่ห่างไกลจากคำว่าไร้เดียงสาไปค่อนข้างไกล มันฟังดูเอาแต่ใจจนเหมือนบังคับ แต่กลับไม่มีใครในห้องที่โต้เถียงกลับมาตรงๆ

แปลกไป… เปลี่ยนไป… จนผมสงสัยว่าช่วงที่ไม่เจอกัน…

[‘เธอไปทำอะไรมา…’]