บทที่ 21 พบเจอเรื่องไร้สาระ

ไม่รู้ว่าความตกใจในสายตาของหลี่เยว่หานที่ชัดเจนเกินไปหรือไม่ เมิ่งฉีฮ่วนจึงหัวเราะเสียงต่ำออกมาเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายว่า “มู่ชวนกับหลิงซีเป็นลูกของพี่น้องร่วมสาบานของข้า พวกเขาแซ่จงเจิ้งส่วนข้าแซ่เมิ่ง”

“นั่น…” ในที่สุดหลี่เยว่หานก็สามารถหาเสียงของตนเองเจอ หญิงสาวกล่าวออกมาอย่างแช่มช้า “ตระกูลหลี่เป็นหนี้ท่านอยู่มากน้อยเพียงใด? ตระกูลของท่านก็อยู่ในหมู่บ้านเฮยถู่เหมือนกันอย่างนั้นหรือ?”

ฟังเช่นนี้แล้ว เมิ่งฉีฮ่วนก็เลิกคิ้วขึ้น “ที่นี่คือหมู่บ้านไป๋อวิ๋น อยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านเฮยถู่เป็นอย่างมาก ตระกูลหลี่…ติดหนี้ข้าไว้เป็นจำนวนมาก ความจริงแล้วถึงให้เจ้ามาก็ไม่อาจชดใช้พอ ดังนั้นตระกูลหลี่จึงตั้งใจจะให้น้องสาวเจ้ามาใช้หนี้ด้วย เพียงแต่ข้าไม่เห็นด้วย”

“ฮือออ…” เด็กน้อยร้องไห้ออกมาในทันที “อาเมิ่ง ท่านบอกไว้ว่าจะรอข้าโตขึ้น แต่ตอนนี้กลับมีผู้หญิงคนอื่นแล้ว ทั้งยังเกือบมีตั้งสองคน! ข้าช่างน่าสงสารเหลือเกิน ฮือ…พี่ชาย…พี่ชาย ข้าน่าสงสารเหลือเกิน ฮือ…”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของหลี่เยว่หานก็มืดครึ้มลง

เมิ่งฉีฮ่วนที่กำลังคุยอยู่กับนาง และจงเจิ้งมู่ชวนที่ยืนอยู่ด้านข้างก็เกิดสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาเช่นกัน

จงเจิ้งมู่ชวนหันหลังกลับไป ก่อนจะรีบวิ่งไปยังประตูห้อง ดึงจงเจิ้งหลิงซีที่ไม่รู้ว่ามาแอบฟังตั้งแต่เมื่อใดออกไปด้วย

เมื่อเด็กทั้งสองคนจากไปแล้ว เมิ่งฉีฮ่วนและหลี่เยว่หานก็ถอนหายในด้วยความโล่งอกออกมาพร้อมกัน

“เอาล่ะ ที่นี่พวกเราจะมาคุยกันได้หรือยัง” หลี่เยว่หานลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้งก็มองไปที่เมิ่งฉีฮ่วน “ท่านบอกข้ามาว่าตระกูลหลี่เป็นหนี้ท่านอยู่เท่าใด ให้เวลาข้าหน่อย ข้ารับปากว่าจะจ่ายคืนให้ท่านพร้อมดอกเบี้ย!”

ฟังเช่นนี้แล้ว เมิ่งฉีฮ่วนก็มองไปที่หลี่เยว่หานอย่างนิ่งเงียบ สายตากวาดขึ้นลงราวกับกำลังสงสัยคำพูดของนาง

เห็นท่าทางเช่นนี้แล้ว หลี่เยว่หานก็รีบกล่าวออกมา “ในระหว่างนี้ ข้าสามารถช่วยท่านดูแลเด็กทั้งสองคนได้! เงื่อนไขของข้าคือพวกเราสองคนมีความสัมพันธ์เพียงแค่ลูกหนี้กับเจ้าหนี้เท่านั้น ท่านไม่สามารถกระทำสิ่งอื่นใดกับข้าได้!”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าตระกูลหลี่เป็นหนี้ข้าอยู่เท่าใด?” เมิ่งฉีฮ่วนถาม

“นี้เป็นคำถามที่ข้าถามท่านไม่ใช่หรือ…” หลี่เยว่หานอดกั้นความอยากสบถด่าออกมา และท่องเอาไว้ในใจว่าอยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่น จำเป็นต้องก้มหัว ต้องพูดอย่างสุภาพนอบน้อม

“เริ่มตั้งแต่รุ่นพ่อของหลี่ต้าเฉิง ตระกูลหลี่เป็นหนี้ตระกูลเมิ่งอยู่หนึ่งร้อยตำลึงเงิน พวกเจ้าเอาเงินไปทำสิ่งใดข้าก็ไม่ทราบ” เมิ่งฉีฮ่วนแต่งเรื่องขึ้นมาโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “มาถึงรุ่นของหลี่ต้าเฉิง คำนวณดอกเบี้ยแล้วก็เพิ่มขึ้นมาสองเท่า ตอนนี้มาถึงรุ่นของเจ้า นับประมาณได้สามร้อยตำลึง”

หลี่เยว่หานอ้าปากค้างอย่างอดไม่ได้

มิน่าเล่าเจ้าของร่างเดิมจึงไม่มีหนี้เลยในความทรงจำ!

ที่แท้ก็เพราะเป็นหนี้เก่า! หากคำนวณดอกเบี้ยออกมาอย่างจริงจัง เกรงว่าจะมากกว่าสามร้อยตำลึงเสียด้วยซ้ำ! หนึ่งร้อยตำลึงติดค้างมาสามชั่วอายุคน ชายเบื้องหน้าเธอไม่ได้คำนวณออกมาอย่างจริงจัง ไม่เช่นนั้นจะมีเพียงเท่านี้ได้อย่างไร!

เมื่อคิดแล้ว หลี่เยว่หานก็รีบแก้ไขมุมมองของตนเองในทันใด และกล่าวออกมาด้วยเสียงไพเราะว่า “ข้าก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรให้ใช้งาน ขายไปก็ไม่คุ้มสามร้อยตำลึงแน่นอน ท่านให้เวลาข้าสองปี ข้าสัญญาว่าจะจ่ายคืนให้ท่านพร้อมดอกเบี้ยรวมสามร้อยห้าสิบตำลึง!”

หลี่เยว่หานจงใจเน้นคำว่า ‘สามร้อยห้าสิบตำลึง’

เธอไม่เชื่อหรอก ว่าจะมีผู้ใดสามารถไม่แยแสเงินจำนวนมากขนาดนี้ได้! ตามความทรงจำเจ้าของร่างเดิมแล้ว ตระกูลหลี่ทำงานตรากตรำทั้งปี รวมกับเงินที่ได้จากการขายข้าวแล้ว ยังได้มาเพียงประมาณสามตำลึงเท่านั้น

ถึงแม้หลี่หรงหรงจะถูกหวังเฟิ่งประคบประหงมเอาใจ แต่ตระกูลหลี่ก็ไม่ได้อัตคัดขัดสนค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน

หลี่เยว่หานเชื่อมั่นว่า ชายที่ชื่อว่าเมิ่งฉีฮ่วนที่อยู่เบื้องหน้าเธอจะต้องถูกล่อลวงด้วยเงินสามร้อยห้าสิบตำลึงที่นับว่าเป็นเงินจำนวนมากอย่างแน่นอน!

“ไม่ได้” ทว่าเมิ่งฉีฮ่วนกลับปฏิเสธออกมาทันที “ในเมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าจะเอาเจ้ามาแทน หนี้ทั้งหมดก็ถูกยกเลิกไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องจ่ายซ้ำ ข้าจึงคืนสัญญาหนี้ให้กับตระกูลหลี่ไปแล้ว อีกทั้งไม่มีผู้ใดรู้ว่าเจ้าจะกลับคำภายหลังหรือไม่”

หลี่เยว่หานรีบเอ่ยขึ้นมาทันที “ถ้าเช่นนั้นข้าจะทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรกับท่าน!”

เดิมทีหญิงสาวต้องการจะจัดการกับหวังเฟิ่ง ดังนั้นเธอจึงพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อทำลายชื่อเสียงและการแต่งงานของเจ้าของร่าง ทว่าผู้ใดจะล่วงรู้ว่าตระกูลหลี่จะใช้ประโยชน์จากอาการป่วยอย่างแปลกประหลาดของเธอ ส่งเธอใช้หนี้ให้ชายแปลกหน้า!

“เช่นนั้นก็ได้…” เมิ่งฉีฮ่วนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ยอมรับ “แต่ข้าจะเป็นผู้เขียนหนังสือ ส่วนเจ้าทำเพียงลงนามและประทับลายนิ้วมือ”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ หลี่เยว่หานก็พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับกลัวว่าเมิ่งฉีฮ่วนจะเปลี่ยนใจขึ้นมา หญิงสาวรีบเร่งให้เมิ่งฉีฮ่วนไปเขียนหนังสือสัญญามา

หลังจากที่เมิ่งฉีฮวนออกจากห้องไป หลี่เยว่หานก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ความแข็งแกร่งของร่างกายนี้ย่ำแย่เป็นอย่างมาก อาจเป็นเพราะการจมน้ำก่อนหน้านี้ทำให้ความเย็นแทรกเข้าร่าง การไปจับปลาในลำธารบนเขาอาจทำให้เธอล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน

ยอดเยี่ยมยิ่งนัก แผนเดิมพังไปแล้ว ตอนนี้หลังจากข้ามเวลามาเธอยังต้องทำงานเพื่อหาเงิน สิ่งนี้ทำให้หลี่เยว่หานปวดหัวจนแทบระเบิด!

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดเรื่อยเปื่อย เมิ่งฉีฮ่วนก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกระดาษแผ่นหนึ่งที่วางลงด้านหน้าหลี่เยว่หาน “ลงชื่อเสียสิ”

หลี่เยว่หานกวาดตามองเนื้อหาภายในอย่างลวก ๆ ก่อนจะลงนามและประทับลายนิ้วมือ

เมื่อเห็นนางลงนามสัญญาเสร็จสิ้นแล้ว เมิ่งฉีฮ่วนก็ยิ้มหวานพร้อมเก็บสัญญาไป “ดูเหมือนว่าเจ้าจะอ่านไม่เจอสินะ ในสัญญาเขียนเอาไว้ว่าดอกเบี้ยจะถูกคำนวณเป็นรายวัน จำนวนเงินที่เจ้าต้องจ่ายหลังจากผ่านไปสองปีไม่ใช่สามร้อยห้าสิบตำลึง แต่เป็นหนึ่งพันหนึ่งร้อยตำลึง”

“???” หลี่เยว่หานมองเมิ่งฉีฮ่วนด้วยความฉงน นิ่งค้างไม่ตอบสนอง

เมิ่งฉีฮ่วนก้มลงมองหลี่เยว่หาน “นอกจากนี้ ก่อนที่เจ้าจะสามารถจ่ายเงินคืน เจ้าก็ต้องช่วยข้าดูแลจงเจิ้งมู่ชวนและจงเจิ้งหลิงซี”

“???”

“ใช่แล้ว หลิงซีไม่ชอบเจ้า เจ้าต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อม หากนางร้องไห้ มีเพียงแค่มู่ชวนท่านั้นที่สามารถปลอบนางได้” เมิ่งฉีฮ่วนกล่าวขึ้นมา ก่อนจะช่วยทัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าของหลี่เยว่หานไปทัดหลังหูอย่างเป็นธรรมชาติ

“หลิงซีไม่ชอบเจ้าเพราะว่านางมองว่าเจ้าเป็นคู่แข่งด้านความรัก นางต้องการโตมาแล้วแต่งงานกับข้า”

หลี่เยว่หานนิ่งค้างไปทั้งร่าง

“ท่าน…ท่านเอาหนังสือสัญญามาให้ข้าดูอีกครั้ง!” เสียงของเธอสั่นเครือ

“ข้าไม่อาจเอาให้เจ้าดูได้” เมิ่งฉีฮ่วนยิ้ม “ถ้าเจ้าต้องการจะทำลายมันข้าก็จะไม่มีหนังสือสัญญาอยู่ แต่ข้าสามารถอ่านให้เจ้าฟังได้”

หลี่เยว่หานฟังแล้วก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกล่าวว่า “คุณชายเมิ่ง ข้าคิดว่าการคำนวณดอกเบี้ยของท่านไม่ถูกต้อง จะสามารถคำนวณดอกเบี้ยเป็ยรายวันได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าล้วนต้องคำนวณเป็นรายปีหรือ!”

“ตระกูลหลี่ของเจ้าเป็นหนี้หนึ่งร้อยตำลึงมาสามชั่วอายุคน ดังนั้นข้าจึงต้องระมัดระวังเจ้าเสียเล็กน้อย” เมิ่งฉีฮ่วนกล่าวพร้อมกับหยิบหนังสือสัญญาออกมาจากอก ชี้ไปยังบรรทัดหนึ่งที่เขียนเอาไว้ “เห็นหรือไม่? มันเขียนไว้อย่างชัดเจน ก่อนที่หลี่เยว่หานจะชำระเงินต้น ดอกเบี้ยจะถูกคำนวณออกมาเป็นรายวัน หนึ่งวันหนึ่งตำลึง ไม่มีจำกัด”

ไม่มีจำกัด…

ไม่มีจำกัดมารดาเจ้าเถอะ…

หลี่เยว่หานมองไปที่ใบหน้าของเมิ่งฉีฮ่วน เธอคับแค้นใจจนอยากจะกระโจนเข้าไปข่วนหน้าเขาเดี๋ยวนี้!