บทที่ 161 ทำไมเจ้าถึงร้องไห้หนักขนาดนี้?

ก่อนที่จะได้ตอบสนอง หลี่เยว่หานก็กระโดดลงไปในแม่น้ำแล้ว

โชคดีที่แม่น้ำบริเวณที่ทุกคนซักเสื้อผ้านั้นตื้นมาก ทว่าเนื่องจากก่อนหน้านี้หญิงสาวขึ้นมาที่ต้นน้ำ น้ำจึงลึกกว่า แต่ก็ลึกถึงแค่ต้นขาของหลี่เยว่หานเท่านั้น หลิงซีกำลังเล่นอยู่ด้านข้างเธอ ดังนั้นแม้นางจะตกลงไปก็ไม่ได้ถูกดูดเข้าไปในกระแสน้ำ นอกจากนี้หลี่เยว่หานยังมีสายตาที่ว่องไวและมือที่รวดเร็ว เธอคว้าคนขึ้นมาได้ทันที

“หลิงซี เจ้าเป็นอะไรไหม หลิงซี!” หลี่เยว่หานไม่สนใจว่าตัวจะเปียกโชก เธอวางเด็กหญิงไว้บนฝั่งอย่างรวดเร็ว

หลิงซีตกใจมาก หลังจากสำลักน้ำ นางก็ไออย่างรุนแรง จากนั้นก็กอดหลี่เยว่หานแน่นและเริ่มร้องไห้

ผู้คนที่ซักผ้าริมแม่น้ำต่างตกใจ คนส่วนใหญ่ได้ยินเพียงเสียงหลิงซีตกลงไปในน้ำ เมื่อพวกเขาตอบสนอง หลี่เยว่หานก็กระโดดลงไปในน้ำแล้วคว้าคนขึ้นมาแล้ว

ตอนนี้ทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นเด็กกำลังร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว

“โชคดีที่เยว่หานตอบสนองได้รวดเร็ว ไม่เช่นนั้น… แม้น้ำจะไม่ลึก แต่เด็กก็ยังจมน้ำได้” สะใภ้ตู้พูดขณะตบหน้าอกของตน

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็เงียบลง

ถูกต้อง หากหลี่เยว่หานไม่ตอบสนอง หลิงซีคงถูกพัดเข้าสู่กระแสน้ำ แม้น้ำจะไม่ลึก แต่กระแสน้ำก็เร็วมาก หากเด็กถูกพัดลงแก่ง คงจะไม่รอดอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

อีกด้าน หลิงซีกอดหลี่เยว่หานและร้องไห้ ทางจินเสวี่ยเอ๋อร์ก็คุกเข่าลงเพื่อปลอบนาง

“หลิงซีเด็กดี แม่เล็กของเจ้าอยู่ที่นี่ อย่ากลัวเลย เด็กดี ๆ อย่ากลัว…” ในขณะที่พูด จินเสวี่ยเอ๋อร์ก็ช่วยหลี่เยว่หานตบหลังเด็กน้อย

ตอนนี้เมื่อหลี่เยว่หานรู้สึกตัว เธอก็ผลักจินเสวี่ยเอ๋อร์ลงไปที่พื้นทันที “อย่ามาแตะต้องหลิงซี!”

ดวงตาของจินเสวี่ยเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นางล้มลงกับพื้นและไม่ได้ลุกขึ้น หญิงสาวพูดอย่างเสียใจ “น้องสะใภ้ เจ้ากำลังทำอะไร!”

“ข้ากำลังทำอะไร?” หลี่เยว่หานจ้องจินเสวี่ยเอ๋อร์ “ข้าสิอยากถามเจ้าว่าคิดจะทำอะไร! ทำไมนางถึงตกลงไปในน้ำทันทีที่เจ้ามาถึง!”

หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่เยว่หาน ทุกคนก็มองจินเสวี่ยเอ๋อร์ด้วยสายตาแปลก ๆ

จินเสวี่ยเอ๋อร์ต้องการผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งมีคนมองมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งดูเสียใจมากขึ้นเท่านั้น “ข้า… ตอนที่ข้ามา หลิงซีกำลังเล่นอยู่ริมแม่น้ำ เจ้าไม่ดูแลหลิงซีให้ดี ปล่อยให้นางตกน้ำเอง แล้วเหตุใดยังมาโทษข้าอีกเล่า…”

ขณะที่พูดแบบนั้น จินเสวี่ยเอ๋อร์ก็เช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อของนาง “ยังไงซะข้าก็เป็นแม่เล็กของหลิงซี เจ้าพูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ได้ยังไง…”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้เดียงสาของจินเสวี่ยเอ๋อร์ บรรดาผู้หญิงที่อยู่รอบตัวหญิงสาวก็รู้สึกว่านางถูกกล่าวหา

“สตรีจากบ้านเมิ่งผู้นี้ไม่เคยให้กำเนิดลูก แม้นางจะเอาใจใส่เด็ก ๆ มาก แต่พวกเขาก็ไม่ได้ออกมาจากท้องของนางเอง ดังนั้นนางจึงดูแลได้ไม่ดีพอ!”

“ใช่ ข้าเห็นว่าแม่เล็กของหลิงซีคนนี้ก็ไร้เดียงสาเช่นกัน นางถูกตำหนิโดยไม่ได้ทำอะไรเลย!”

“อย่าพูดเหลวไหล นางเป็นคนช่วยหลิงซีจากการตกลงไปในน้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สาวเยว่หานตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้เด็กก็คงหายไปแล้ว!”

“ข้าสงสัยว่าคนที่ประกาศตัวว่าเป็นแม่เล็กของหลิงซีคนนี้ไม่ได้สนใจหลิงซีจริง ๆ ไม่เช่นนั้นตอนนางมา นางก็น่าจะเตือนหลิงซีว่าอย่าเล่นใกล้แม่น้ำ”

“จะพูดเช่นนั้นได้ยังไง หลิงซีถูกสะใภ้บ้านเมิ่งพาออกมา เจ้าจะตำหนิแม่เล็กคนนั้นได้อย่างไร…”

…

เรื่องราวถูกพูดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่เยว่หานเปียกโชกไปหมด ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟ ส่วนหลิงซีในอ้อมแขนก็ร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ออก หญิงสาวจึงไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับจินเสวี่ยเอ๋อร์ เพียงแค่จ้องมองอีกฝ่ายอย่างเกลียดชัง ทิ้งเสื้อผ้าที่ซักไว้อย่างไม่สนใจ แล้วเดินกลับบ้านโดยมีเด็กหญิงที่เปียกโชกอยู่ในอ้อมแขน

จินเสวี่ยเอ๋อร์นั่งบนพื้นและร้องไห้อยู่สักพัก เมื่อเห็นหลี่เยว่หานจากไป นางก็ค่อย ๆ หยุดร้องไห้ หญิงสาวยืนขึ้นและโค้งคำนับทุกคนและเอ่ยขออภัย “ข้าขออภัยที่ทำให้ทุกคนเห็นเรื่องตลกแล้ว น้องสะใภ้ของข้าไม่เคยให้กำเนิดเด็ก เด็กทั้งสองไม่ได้โตใต้จมูกของนาง จึงเลี่ยงที่จะเอาใจใส่ไม่ได้ โปรดอย่าพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับนางเลยนะเจ้าคะ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สะใภ้ชิวที่เฝ้าดูความตื่นเต้นพลันรู้สึกรังเกียจทันที “ที่เจ้าพูดไม่ถูกนัก! รู้หรือไม่มู่ชวนกับหลิงซีมีชีวิตอยู่เช่นไรก่อนที่หลี่เยว่หานจะแต่งเข้าไป? ดูตอนนี้สิเด็กถูกเลี้ยงให้ขาวอวบอ้วนถึงเพียงนี้แล้ว เพียงซุกซนตกน้ำไปจนหวาดกลัว เจ้ายังจะมาโทษนางที่ไม่เอาใจใส่พออีกหรือ?”

“หากเจ้าเอาใจใส่นัก แล้วทำไมไม่มาดูแลเจ้าตัวเล็กทั้งสองให้เร็วกว่านี้้เล่า? เจ้าเป็นใครกันถึงคิดมารับความดีความชอบที่ผู้อื่นทำไว้ไปเปล่า ๆ?”

แม้สะใภ้ชิวคนนี้จะไม่ค่อยได้สนทนาด้วย แต่นางก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีกับหลี่เยว่หาน อย่างไรทั่วทั้งหมู่บ้านไป๋อวิ๋นทั้งหมด ยกเว้นหวังเฟิ่งและคนอื่น ๆ ทุกคนต่างก็คิดว่าหญิงสาวทำงานหนักมาก หลังจากที่นางเข้าบ้านเมิ่งไป เด็กทั้งสองคนก็มีเนื้อหนังเพิ่มขึ้น จึงเห็นได้ชัดว่าใครถูกใครผิด

เดิมทีจินเสวี่ยเอ๋อร์ต้องการใช้การที่หลี่เยว่หานขาดความใส่ใจเพื่อสยบอีกฝ่าย แต่นางไม่คาดว่าตนจะจุดประกายความเกลียดชังของสะใภ้ชิว และถูกตำหนิอย่างชัดเจนจนไม่กล้าพูดต่อ

หญิงสาวคุ้นเคยกับการใช้วิธีหลบ ๆ ซ่อน ๆ และถ้าเจอใครที่คว้าดาบมาอย่างเปิดเผย นางจะไม่สามารถจัดการกับมันได้

เมื่อเห็นนางกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง ทุกคนก็รู้สึกเบื่อหน่าย

“ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเป็นเช่นนี้ สะใภ้ชิวพูดเรื่องจริงทั้งนั้น แต่นางกลับจะร้องไห้อีกครั้ง ในสายตาของผู้ชาย นี่ไม่ได้นับว่ารังแกนางรึ?”

ไม่รู้ว่าใครพูดเรื่องนี้ขึ้น แต่แม่สามี ป้า และพี่สะใภ้ที่กำลังซักเสื้อผ้าริมแม่น้ำก็เริ่มตื่นตัวขึ้นทันที พวกเขามองจินเสวี่ยเอ๋อร์อย่างละเอียดมากขึ้น

ในหมู่บ้านนี้ไม่มีอะไร ฉะนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิงในแต่ละครอบครัวคือผู้ชายของตัวเอง

ลองคิดดูว่าถ้ามีผู้หญิงคนหนึ่งทำท่าทางอ่อนแอน่าสงสาร น้ำตารื้นขอบตาเช่นนี้ ก็รับประกันได้ยากว่าผู้ชายของพวกนางจะไม่รู้สึกเห็นใจ

พอเป็นเรื่องบุรุษของตน ลางสังหรณ์ของผู้หญิงก็แม่นยำยิ่งกว่าสิ่งใด

จินเสวี่ยเอ๋อร์คิดทุกอย่างไว้แล้ว แต่นางไม่ได้คาดว่าผู้หญิงในหมู่บ้านจะตั้งรับได้ดีมาก ดังนั้นเรื่องที่หลิงซีตกน้ำ ไม่เพียงจะไม่ได้นำความเสียหายมาสู่หลี่เยว่หานเท่านั้น ทว่ามันกลับทำให้ตนไปอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพวกผู้หญิงในหมู่บ้านไป๋อวิ๋นอีกด้วย

จินเสวี่ยเอ๋อร์ซึ่งตระหนักถึงสิ่งนี้ก็ไม่รีบร้อน และซักเสื้อผ้าของเด็กทั้งสองอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะซักเสื้อผ้าของหลี่เยว่หานที่ทิ้งไว้ริมแม่น้ำ แล้วนำไปใส่ในอ่าง ก่อนเดินกลับไปพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ

บังเอิญว่าเมิ่งฉีฮ่วนกำลังกังวลเรื่องที่จินเสวี่ยเอ๋อร์และหลี่เยว่หานอยู่ด้วยกันตามลำพัง ดังนั้น หลังจากขึ้นไปบนภูเขาแล้วเห็นว่าไม่มีอะไรอยู่ในกับดักที่ตนวางไว้ เขาจึงรีบกลับมา

ทันทีที่มาถึงทางเข้าหมู่บ้าน เขาก็ได้ยินข่าวว่าหลิงซีกับหลี่เยว่หานตกลงไปในน้ำ ชายหนุ่มจึงรีบกลับบ้านด้วยอารมณ์ไม่ดี

เมื่อเข้าไปในประตู เขาก็เห็นจินเสวี่ยเอ๋อร์กำลังตากเสื้อผ้าอยู่ในลาน

“เมิ่ง…น้องเมิ่งกลับมาแล้วหรือ” จินเสวี่ยเอ๋อร์ดึงรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา และกำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่เมิ่งฉีฮ่วนหยุดนางไว้

“พี่สะใภ้ ข้าไม่ว่าง ข้าจะไปหาเยว่หานกับหลิงซี” เมื่อเห็นว่าห้องครัวยังปิดอยู่ เมิ่งฉีฮ่วนก็รู้ว่าคนเข้าไปในลานด้านในแล้ว ชายหนุ่มไม่สนใจที่จะพูดคุยกับจินเสวี่ยเอ๋อร์ เขาพลันหายตัวไปในพริบตา

จินเสวี่ยเอ๋อร์ตัวแข็งอยู่กับที่ รอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของนางแข็งค้างอย่างไม่สามารถฟื้นตัวได้สักพัก

นางถือเสื้อผ้าของเมิ่งฉีฮ่วนอยู่ในมือ! นางกำลังตากเสื้อผ้าของเขานะ!