บทที่ 61 นำตัวส่งโรงพยาบาล

คำพูดสั้น ๆ นั้นเหมือนยาวิเศษที่ช่วยบรรเทาความทุกข์ทรมานของหลี่เฟยฮวา หัวใจที่เคยหนักอึ้งค่อย ๆ เบาลง ความตึงเครียดที่เกร็งกล้ามเนื้อท้องและเอวไว้ก็คลายตัวลงอย่างช้า ๆ และแล้ว สายธารแห่งอารมณ์ก็ทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“อึก… ฮือ ๆ ๆ” เธอสะอื้นไห้ น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความโล่งใจผสมความน้อยใจ “ทำไม… ทำไมคุณถึงมาช้าขนาดนี้! ฉัน… ฉันเกือบตายแล้วรู้ไหม!”

ความทรงจำจากชาติที่แล้วผุดขึ้นในห้วงคำนึง เธอเคยเผชิญกับการลอบทำร้ายมาก่อน แต่ไม่เคยต้องเผชิญหน้ากับมันตามลำพัง เธอถูกห้อมล้อมด้วยผู้คุ้มครองเสมอ ทำให้เธอไม่เคยเตรียมใจรับมือกับภัยอันตรายที่แท้จริง

แม้จะรู้ดีว่าฉินลี่ลี่แค้นเธอเพียงใด แต่หลี่เฟยฮวาก็ไม่เคยคิดว่าความแค้นนั้นจะลุกลามถึงขั้นพรากชีวิตเธอ อีกทั้งเธอยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกสะกดรอยตามมาตลอดทาง

หลี่เฟยฮวาซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของหวงหมิงลู่ ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น เสียงสะอื้นไห้ดังแทรกผ่านความเงียบของค่ำคืน “อึก ฉันเจ็บเจ็บไปหมด…”

หัวใจของหวงหมิงลู่บีบรัดด้วยความเจ็บปวด เมื่อได้ยินเสียงร่ำไห้ของหลี่เฟยฮวา น้ำตาของเธอที่หยดลงบนแขนของเขานั้น ร้อนราวกับเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผา

เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ราวกับต้องการปกป้องเธอจากโลกทั้งใบ

“หลี่เฟยฮวา ตอนนี้นั่งพักก่อนนะ เชื่อใจฉัน ฉันจะต้องให้บทเรียนพวกมันอย่างสาสม เชื่อใจฉันนะ”

แม้น้ำเสียงของหวงหมิงลู่จะอ่อนโยนและแฝงไปด้วยความอดทน แต่ภายในใจกลับคุกรุ่นไปด้วยความโกรธแค้น

หวงหมิงลู่หันไปเผชิญหน้ากับฉินลี่ลี่ น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง “ฉินลี่ลี่! เธอรู้ตัวบ้างไหมว่าสิ่งที่เธอทำมันเข้าข่ายอาชญากรรมร้ายแรง”

น้ำเสียงเย็นยะเยือกของหวงหมิงลู่ ทำให้ฉินลี่ลี่รู้สึกหนาวไปถึงกระดูก สมองของเธอว่างเปล่า

ในขณะเดียวกัน พวกนักเลงอีกสองคนที่เหลือเห็นท่าไม่ดีจึงพยายามหาช่องทางหลบหนี แต่หวังอวี่ชุนได้ขวางเอาไว้เสียก่อน เขาลงมือจัดการอย่างไม่ปรานี จนทั้งสองนอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น

หวงหมิงลู่กวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะหันไปสั่งการหวังอวี่ชุน “อีกไม่นานพวกทหารก็คงมาถึง นายออกไปรอรับพวกเขาหน่อย พอมาถึงก็พาไอ้พวกนี้ไปโรงพักซะ”

หวังอวี่ชุนพยักหน้ารับ แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่ฉินลี่ลี่อย่างไม่ไว้วางใจ

หวงหมิงลู่สังเกตเห็นความกังวลของเพื่อน จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“ไม่ต้องห่วง เธอหนีไปไหนไม่รอดหรอก”

หวังอวี่ชุนได้ยินดังนั้นจึงหันหลังเดินจากไป

ฉินลี่ลี่รู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายเกินกว่าที่เธอจะแก้ตัวได้ ความหวาดกลัวเริ่มครอบงำจิตใจ เธอมองหวงหมิงลู่ด้วยดวงตาที่สั่นไหว พยายามเค้นเสียงพูดออกมา

“หวงหมิงลู่ ฟังฉันอธิบายก่อนนะ ฉันแค่… ฉันแค่อยากจะสั่งสอนหลี่เฟยฮวาเล่นๆ เท่านั้น ฉันไม่ได้คิดจะเอาชีวิตเธอจริงๆ นะ ฉัน…”

เสียงอ่อนแรงแต่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยของหลี่เฟยฮวาดังขึ้น “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอบคุณเธอมากสินะ ที่ยังใจดีไว้ชีวิตฉัน”

สีหน้าของหวงหมิงลู่เย็นชาจนน่ากลัว ภาพของเลือดที่ไหลอาบใบหน้าของภรรยายังคงติดตาเขา ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะสนใจฉินลี่ลี่อีกต่อไป เขาหันกลับไปหาหลี่เฟยฮวาด้วยความเป็นห่วง

“ตอนนี้เธอยังรู้สึกเจ็บตรงไหนอีกบ้าง?”

ทันทีที่ได้ยินคำถาม สีหน้าของหลี่เฟยฮวาก็ซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ความเจ็บปวดที่เธอพยายามกลั้นไว้ดูเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้น

“หัวฉันเจ็บ แล้วก็… ขา ขาฉันเหมือนจะหัก”

แสงจันทร์ทาบทับใบหน้าซีดขาวของหลี่เฟยฮวาราวกับจะกลืนกินให้หายไป ริมฝีปากที่เคยสดใสราวกับกลีบดอกไม้กลับไร้สีเลือด หยาดเหงื่อผุดพรายบนใบหน้าผสมปนเปกับเลือดสีสด เกิดเป็นภาพที่ชวนให้ใจหายวาบ

หวงหมิงลู่ตกใจจนร่างกายแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองภาพเบื้องหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ เขาก้มลงมองอย่างช้า ๆ และพบว่าขาเรียวของหลี่เฟยฮวานั้นงอทำมุมผิดธรรมชาติ

สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่าน แต่เหงื่อเม็ดโตกลับผุดพรายบนใบหน้าของหวงหมิงลู่ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

ริมฝีปากสั่นระริกขณะเอ่ยปลอบโยนด้วยเสียงแหบพร่า “ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว”

เขาไม่แน่ใจว่านี่เป็นคำปลอบให้ภรรยาของเขาหรือตัวเขาเองกันแน่

“ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว” เขาไม่รู้ว่านี่มันเป็นคำปลอบให้ภรรยาของเขาหรือตัวเขาเองกันแน่

ในขณะนั้นเอง หวังอวี่ชุนก็กลับมาพร้อมกับกองกำลังเสริมจากเขตทหารและแพทย์ทหาร

หลี่เฟยฮวาเห็นกองทัพติดอาวุธครบมือถึงกับตาโต แม้จะบาดเจ็บอยู่แต่ก็ไม่วายหันไปกระซิบถามหวงหมิงลู่ด้วยความสงสัยปนตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น… ทำไมคนเยอะขนาดนี้”

หวงหมิงลู่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ฉันขอความช่วยเหลือจากเขตทหารน่ะ”

ทันใดนั้น แพทย์ทหารรีบเข้ามาตรวจอาการ หวงหมิงลู่รายงานอย่างละเอียด

“คุณหมอครับ เธอบอกว่าขาเจ็บ และที่ศีรษะก็มีเลือดออกมาก ก่อนหน้านี้ก็เคยมีประวัติบาดเจ็บที่ศีรษะด้วยครับ”

แพทย์ทหารลงมือตรวจดูขาของหลี่เฟยฮวาอย่างละเอียด ก่อนจะเลื่อนมาดูที่หน้าผาก และดูเหมือนว่าอาการจะค่อนข้างหนัก ก่อนจะตัดสินใจทันที

“รีบพาคนไข้ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

หวงหมิงลู่รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด เขาจำต้องพยักหน้ารับคำสั่งอย่างหนักอึ้ง สายตาจับจ้องไปที่ข้อเท้าของหลี่เฟยฮวาที่บวมเป่งผิดรูป ความกังวลเริ่มครอบงำจิตใจ

เขาไม่กล้าเสี่ยงขยับร่างบอบบางของภรรยาแม้แต่น้อย ต้องพึ่งเปลหามเท่านั้น เขาจึงปล่อยให้ทีมแพทย์จัดการ

ขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังเตรียมย้ายหลี่เฟยฮวาขึ้นรถพยาบาล หวงหมิงลู่รู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจคว้ามือเย็นเฉียบของเธอไว้เบา ๆ น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเป็นห่วงและความรู้สึกผิด

“ฉันจะรีบจัดการเรื่องวุ่นวายที่นี่ให้เสร็จ แล้วฉันจะรีบไปหาเธอนะ?”

หลี่เฟยฮวาทำท่าคิดเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างว่าง่าย ใครจะอยากอยู่โรงพยาบาลคนเดียวล่ะ น่ากลัวจะตายไป!

เธอเลยรีบกำชับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณต้องรีบมานะ!”

“อืม ฉันสัญญา” เขาตอบกลับ พยายามส่งยิ้มให้กำลังใจ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะยังคงเคร่งเครียด

หลี่เฟยฮวาถูกส่งขึ้นรถพยาบาลไปแล้ว งให้หวงหมิงลู่ยืนนิ่งมองรถพยาบาลที่ค่อย ๆ เคลื่อนห่างออกไป

หวังอวี่ชุนยืนอยู่ข้าง ๆ สีหน้าปั้นยากผสมความเห็นใจ เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หวงหมิงลู่ นายไปดูลี่เฟยฮวาดีกว่าไหม? ฉันจัดการเรื่องที่นี่เองก็ได้”

หวงหมิงลู่หันมามองเพื่อนรัก ดวงตาฉายแววขอบคุณ แต่สีหน้ายังคงเคร่งเครียด เขาสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะตอบกลับ “ขอบใจมาก แต่ฉันต้องอยู่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก่อน ฉันสัญญากับเฟยฮวาแล้ว… ว่าจะรีบไปหาเธอให้เร็วที่สุด”

เสียงโลหะกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อกุญแจมือถูกสวมลงบนข้อมือของฉินลี่ลี่ ความตระหนกฉายชัดบนใบหน้าของเธอ ก่อนที่เสียงกรีดร้องจะดังลั่นสถานีตำรวจ

“ไม่! ฉันไม่ยอม!” ฉินลี่ลี่ตะโกนสุดเสียง ดิ้นรนสุดกำลัง

“ทำไมต้องใส่กุญแจมือด้วย? ฉันจะพบพ่อ! พวกแกรู้ไหมพ่อฉันเป็นใคร?”

“หวงหมิงลู่! นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!” ฉินลี่ลี่ตะโกนลั่น ขณะถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจคุมตัวเข้าห้องสอบสวน ทิ้งให้หวงหมิงลู่ยืนมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังมาจากด้านหลัง “ผู้กองหวง!”

มู่เฉินหัวหน้าสถานีตำรวจ เดินเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เหงื่อผุดพรายบนหน้าผากหวงหมิงลู่หันขวับไปทางต้นเสียง รีบโค้งคำนับอย่างให้เกียรติ

“สวัสดีครับ หัวหน้ามู่เฉิน”

วันนี้มู่เฉินกำลังจะได้นอนพักหลังจากกลับจากทำงาน แต่จู่ ๆ ก็มีสายด่วนโทรมาแจ้งว่าภรรยาของผู้กองหวง คนสำคัญจากเขตทหารถูกลักพาตัว

เรื่องนี้เล่นเอามู่เฉินตกใจจนกินข้าวปลาไม่ลง รีบคว้าชุดตำรวจมาสวมแล้วพุ่งมาที่นี่ทันที!