บทที่ 24 ปีก่อนหาเงินได้ก้อนโต ฉลองตรุษจีนไปด้วยกัน

กุนเชียงหลังจากทำเสร็จสามารถเก็บได้นาน รสชาติก็ดี เหมาะเป็นของขวัญชั้นดีในวันตรุษจีน

ทำให้ยิ่งใกล้วันตรุษจีน ปริมาณสั่งจองกุนเชียงของลี่หรงก็มากขึ้น ลูกค้าครึ่งหนึ่งคงจะเก็บไว้กินเอง อีกครึ่งหนึ่งเก็บไว้เยี่ยมญาติ

แขกที่สั่งจองกลัวว่าถึงเวลาตัวเองจะซื้อไม่ได้ จึงจ่ายเงินให้จ้าวชิงซงก่อนครึ่งหนึ่ง ไม่ให้เขาลืมของตัวเองโดยเด็ดขาด

จ้าวชิงซงจดบัญชีลงบนสมุดและรับประกันว่า “วางใจได้ ของคุณจะต้องไม่ตกหล่นแน่นอน ผมจะจัดการให้เอง”

เมื่อมีปริมาณสั่งจองจำนวนมาก ลี่หรงกับเหอซิ่งก็ยิ่งงานยุ่ง

ละครขโมยกุนเชียงก่อนหน้านี้ ตอนนี้ทุกคนต่างก็รับรู้เรื่องที่ลี่หรงทำ ลี่หรงจึงมีผู้ช่วยเพิ่มขึ้นอีก มือเท้าที่ทำงานก็คลายลงไปมาก

แม่จ้าวคุ้นชินกับการทำงานแล้ว จะยัดไส้หรือตากกุนเชียงก็ทำได้คล่องมืออย่างรวดเร็ว ทำกันหลายคนก็มีประสิทธิภาพมากขึ้น

ส่วนพ่อจ้าวรับผิดชอบเฝ้าประตู เพื่อไม่ให้ใครมาดูขณะทำกุนเชียง

ทั้งครอบครัวทำกันอย่างเป็นระเบียบ กุนเชียงจึงถูกส่งออกมาทีละรอบ

เมื่อส่งกุนเชียงจนครบ อีกไม่กี่วันก็ถึงวันตรุษจีน

เมื่องานหยุดลง ลี่หรงก็จ่ายค่าจ้างให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ตระกูลจ้าวทันที แม้แต่สองผู้เฒ่าก็มีให้

แม่จ้าวโบกมือปัด “โธ่เอ๊ย มีส่วนของฉันด้วยเหรอ? ไม่ต้อง ๆ พวกเธอเก็บไว้ใช้เองเถอะ อย่าให้ฉันเลย ฉันอยู่แต่บ้านใช้เงินไม่เท่าไหร่หรอก”

ลี่หรงจึงไม่ได้โน้มน้าวเธอต่อ “ก็ได้ค่ะ งั้นวันตรุษจีนฉันกับจ้าวชิงซงจะใส่ซองแดงให้แม่”

ปีก่อนหมู่บ้านต้าเจียงก็มีพายุหิมะ แม่น้ำกลายเป็นน้ำแข็ง ไม่ว่าที่ไหนก็มีแต่ความขาวโพลน

วันอากาศหนาวจัด นอกจากกินข้าว เวลาอื่นลี่หรงก็หมกอยู่บนเตียงเตา จะทำอะไรก็ได้ แต่เธอไม่อยากออกไปโดนแช่แข็งข้างนอก

บางครั้งเหอซิ่งจะเข้ามาเอาเข็มด้ายจากเธอ เมื่อเห็นเธอหมกตัวอยู่บนเตียง จึงหัวเราะ “อยู่เดือนหลังคลอดยังหมกตัวไม่โหดเท่าเธอเลย”

ลี่หรงเบะปาก “ที่นี่หนาวมากจริง ๆ ถึงยังไงฉันก็ไม่มีอะไรทำ สู้ทำตัวให้อุ่นอยู่บนเตียงเตาดีกว่า”

เหอซิ่งมองเธอคลุมผ้านวม แล้วถามเสียงเบา “เธอท้องหรือเปล่า?”

“ห๊า?” แรกเริ่มลี่หรงก็ไม่ตอบสนองอะไร เมื่อเห็นสีหน้าหยอกล้อของเหอซิ่งจึงรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร หน้าก็เริ่มแดง “เปล่าซะหน่อย”

เหอซิ่งหุบยิ้ม “เธอเคลื่อนไหวช้ามาก สะใภ้บ้านไหน ๆ ในหมู่บ้านมาอยู่บ้านแม่สามีครึ่งปีก็พุงยื่นกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ลี่หรงรู้ว่าเธอเป็นห่วงว่าตัวเองจะถูกชาวบ้านนินทา พูดในใจว่าเด็กสักคนฉันก็คลอดไม่ได้หรอก แล้วส่งยิ้ม “ไม่รีบน่ะ”

ปีก่อนก็มีพายุหิมะ แต่ลี่หรงผ่านฤดูหนาวในวันแบบนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ กำลังดีอกดีใจที่เก็บถ่านกลับมาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ฟืนสำหรับใช้ในฤดูหนาวก็ตุนเรียบร้อย

ถ้าพายุหิมะมาเยือน ก็จะไม่มีฟืน หมู่บ้านต้าเจียงก็คงผ่านฤดูหนาวไปไม่ได้

หิมะตกต่อเนื่องนานหลายวัน

เมื่อหิมะหยุดตกแล้ว ลี่หรงกลับหลับไม่สนิท จึงตื่นกลางดึกจากอาการปวดท้องน้อยเหมือนกับสว่านไฟฟ้าที่กำลังเจาะไม่หยุด ราวกับจะผ่าท้องเธอออก จนต้องงอตัว กุมท้องพร้อมเกลือกกลิ้ง เธอคิดว่าตัวเองว่าคงเป็นไส้ติ่งอักเสบเฉียบพลันไปแล้ว

กำลังจะเตรียมปลุกจ้าวชิงซง ทันใดนั้นก็รู้สึกกระแสน้ำอุ่นหลั่งไหลมาจากท้องน้อย

ลี่หรงตื่นขึ้นในทันใด รู้ว่าประจำเดือนของตัวเองมาแล้ว เธอเลิกผ้าห่มขึ้นทันที แล้วลุกขึ้นนั่ง กลัวเลือดประจำเดือนจะติดผ้านวม ฤดูหนาวแล้วจะซักยาก

เธอขยับตัวแรง จนจ้าวชิงซงตื่นขึ้นมา แล้วถามอย่างร้อนใจ “เป็นอะไรไป?” พร้อมกับจุดตะเกียงน้ำมัน

เมื่อตะเกียงสว่างขึ้น ลี่หรงก็เห็นบริเวณก้นตัวเองใต้ผ้านวมเป็นสีแดง เธอทั้งเขินและร้อนรน ทว่าตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจสนใจผ้าห่มแล้ว เสื้อผ้าบนตัวสำคัญกว่า

เธอรื้อของที่ต้องใช้ออกมาจากตู้ กำลังจะถอดกางเกงก็พบว่าจ้าวชิงซงกำลังมองเธอตาไม่กะพริบ ทำให้รู้สึกอาย

ลี่หรงพูดอย่างไม่พอใจ “ห้ามมองนะ ฉันจะเปลี่ยนกางเกง”

เมื่อเธอเปลี่ยนสายคาดผ้าอนามัยเสร็จ จึงมีเวลาจัดการฟูก เนื่องจากคราบเลือดสีแดงเป็นวงกว้างด้านบน จึงไม่มีใครหลับลงอยู่แล้ว

ในห้องมีผ้าปูนอนแค่สองชุด เธอกับจ้าวชิงซงคนละชุด จึงไม่มีของที่ซักเปลี่ยนได้ ลี่หรงมองจ้าวชิงซงอย่างดีดดิ้น

จ้าวชิงซงเลิกผ้าห่มของตัวเองออก แล้วเว้นที่อีกด้านที่ตัวเองนอนอยู่ “ขึ้นมา”

ลี่หรงกะพริบตา แล้วปีนขึ้นไปจริง ๆ

เห็น ๆ อยู่ว่าทั้งสองนอนเตียงเดียวกัน ทว่าลี่หรงรู้สึกว่าผ้าห่มของชายหนุ่มอุ่นกว่าของเธอมาก

ในเวลาปกติ เมื่อลี่หรงอยู่ในผ้าห่มอุ่น ๆ ก็หลับได้ในไม่กี่นาที แต่ตอนนี้เพราะปวดประจำเดือน ลี่หรงจึงกุมท้องพร้อมนอนขดตัว หายใจเดี๋ยวแรงเดี๋ยวเบา

“ปวดท้องเหรอ?” จ้าวชิงซงกอดเธอจากด้านหลัง มือใหญ่ที่อบอุ่นวางบนท้องน้อยของลี่หรง

ทั้งสองกอดจูบกันบ่อย ลี่หรงจึงไม่ปฏิเสธการกระทำของเขา “อืม น่าจะเพราะช่วงนี้อากาศหนาวเกินไป แต่ก่อนก็ไม่เคยปวดขนาดนี้”

“หลับตา ดูว่าหลับลงหรือเปล่า พรุ่งนี้คุณไม่ต้องตื่นเช้าหรอก เรื่องในบ้านผมกับพวกพี่ใหญ่และพี่สะใภ้จะจัดการกันเอง”

ใกล้วันตรุษจีนแล้ว จ้าวเจี้ยนกั๋วในฐานะหัวหน้าครอบครัวใหญ่ จึงให้แม่จ้าวมาถามพวกลี่หรงที่แยกครอบครัวออกมาว่าต้องการกินข้าวด้วยกันในวันตรุษจีนหรือไม่ ถ้าเป็นลี่หรงที่สร้างปัญหาเมื่อก่อน พ่อจ้าวคงจะไม่แม้แต่ชายตามอง

นี่ต้องยกความดีความชอบให้ลี่หรงที่ทำตัวดีในช่วงนี้ ให้เนื้อพวกเขา พาพี่ชายกับพี่สะใภ้ทำธุรกิจ ซื้อของบำรุงร่างกายให้พวกเขาดังนั้นจ้าวเจี้ยนกั๋วจึงมีความคิดที่จะกินข้าวพร้อมหน้ากันทั้งครอบครัว

เมื่อเขาเอ่ยปาก ลี่หรงก็ตกลงทันที

ทั้งครอบครัวจึงมีบรรยากาศวันตรุษจีนกันอย่างครื้นเครง

เครื่องเรือนเก่ากับกำแพงในบ้านต้องซ่อมแซมพลิกโฉมใหม่ ยังต้องรีบทำให้เสร็จก่อนวันตรุษจีน ครอบครัวใหญ่ตั้งแต่คนชราไปจนถึงเด็กต่างก็ทำงาน อีกอย่างพรุ่งนี้ต้องทาสีซ่อมกระเบื้อง เป็นงานใหญ่ทั้งนั้น ลี่หรงไม่อยากแอบอู้ จึงหลับตาตอบ “ค่อยว่ากันเถอะ เฮ้อทำไมมาปวดประจำเดือนเอาป่านนี้กันนะ”

“นอนก่อนเถอะ”

ท้องน้อยถูกฝ่ามืออันอบอุ่นกุมไว้ เหมือนกับมีเตาไฟตั้งอยู่ด้านหลัง คอยส่งไอร้อนไม่ขาดสาย ลี่หรงหลับตาได้ไม่นานก็เคลิ้มหลับไป

ลี่หรงไม่เคยประหยัดก้อนถ่านในห้อง โดยเฉพาะตอนที่เธอยังไม่ตื่น ไฟจากถ่านในเตาก็จะไม่ดับ วันนี้จ้าวชิงซงตื่นเช้า ยังเพิ่มก้อนถ่านให้เธออีกหน่อยด้วย

คงเป็นเพราะปวดประจำเดือนเมื่อคืนทำให้ไม่สบายตัว ลี่หรงจึงตื่นนอนเกือบเที่ยง

กำแพงที่ปรับปรุงใหม่ด้านนอกทาสีเรียบร้อยแล้ว พวกผู้ชายบ้านตระกูลจ้าวกำลังปูกระเบื้องบนหลังคา แม่จ้าวกับเหอซิ่งขัดถูถ้วยชามและเครื่องเรือนเก่า เด็กทั้งสองตักน้ำในบ่อ

“ตื่นแล้วเหรอ?” เหอซิ่งเห็นลี่หรงเป็นคนแรก จึงเอ่ยปากทักทาย

ลี่หรงกดท้อง แล้วเดินเข้าไปพูดอย่างเขินอาย “เมื่อคืนก็บอกจ้าวชิงซงแล้วว่าให้ปลุกฉัน ใครจะไปรู้ว่าเขาจะไม่ปลุก ยังเพิ่มไฟให้ฉันด้วย เลยยิ่งหลับลึกไปกันใหญ่”

แม่จ้าวบิดผ้าในมือ “ไม่เป็นไร เจ้ารองบอกว่าเธอไม่สบาย อยากนอนอีกสักหน่อยไหม?”

“ไม่แล้วค่ะ”

จ้าวชิงซงเห็นลี่หรงเดินออกมาก็รีบปูแผ่นกระเบื้องในมือให้เรียบร้อย แล้วเหยียบบันไดลงมา ถอดถุงมือพลางเดินเรียกลี่หรง “โจ๊กอุ่นอยู่ในเตา ไปกินก่อนเถอะ”

เหอซิ่งส่งเสียง ‘โอ้โฮ’ “อุ่นโจ๊กไว้ในหม้อเหรอ พวกเรากินด้วยได้ไหม?”

จ้าวชิงซงกระตุกริมฝีปาก ไม่ได้เก็บคำพูดหยอกล้อของเหอซิ่งมาใส่ใจ แต่ลี่หรงที่เที่ยวเล่นด้วยกันกับเหอซิ่งอยู่บ่อยครั้งกลับรู้สึกเขินอาย เธอตะโกนเรียก ‘พี่สะใภ้’ แล้วหันหลังเดินไปที่ครัว

เสียงหัวเราะของแม่จ้าวกับเหอซิ่งดังมาจากด้านหลัง ลี่หรงจึงเดินให้เร็วขึ้น