ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 54
"อั๊ยยะ…..ช่วยด้วย ช่วยด้วย"
หลี่ช่วงฮวาแกล้งทำเป็นเดินไม่กี่ก้าวไปตรงที่น้ำลึก หลังจากนั้นจู่ๆก็ย่อตัวลงแล้วแสร้งทำเป็นจมน้ำดิ้นรนสุดชีวิตอยู่ในน้ำ
ในไม่ช้าหัวของหลี่ชุ่ยฮวาก็ค่อยๆจมลงไปในน้ำ กลั้นหายใจรอให้ซุนหรานหรานลงมาในน้ำเพื่อช่วยเธอ
เดิมทีซุนหรานหรานคิดว่าหลี่ชุ่ยฮวาแกล้งเธอ แต่เมื่อเธอเห็นหัวของหลี่ชุ่ยฮวาค่อยๆ จมลงสู่ก้นบึ้ง เธอกลับเชื่อแล้ว ไม่สนใจแม้แต่จะถอดเสื้อผ้าและรีบกระโดดลงไปในน้ำและช่วยดึงหลี่ชุ่ยฮวา
"ชุ่ยฮวา ชุ่ยฮวาเธอไม่เป็นไรใช่ไหม"
เมื่อเวลาที่ซุนหรานหรานเข้าไปในน้ำ น้ำเย็นในแม่น้ำทำให้เธอรู้สึกสดชื่นในทันที ดำดิ่งลงไปก้นบึ้งอย่างรวดเร็วในทันที และคว้าตัวของหลี่ชุ่ยฮวาขึ้นมา ตบแก้มของหลี่ชุ่ยฮวาด้วยความกังวล
ในเวลานี้จ้าวเสี่ยวกังกำลังเอาหญ้านุ่มหนาปูเป็นชั้นๆ มาทำเป็นเตียงอยู่บนหินก้อนหนึ่งในถ้ำ เพื่อเตรียมการเรื่องดีๆที่กำลังจะเกิดขึ้น
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ ในตอนแรกนึกว่าตัวเองฟังผิด แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของซุนหรานหรานอีกครั้ง จ้าวเสี่ยวกังก็รู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทันใดนั้นก็วิ่งออกจากถ้ำโดยไม่คิดอะไร
ทันทีที่ออกจากถ้ำก็เห็นฉากที่ทำให้น้ำลายไหล เพียงแค่เห็นหน้าอกของหลี่ชุ่ยฮวาลอยอยู่บนน้ำ และซุนหรานหรานก็เปียกไปด้วยน้ำทั้งตัว สิ่งล่อใจที่คลุมเครือนั้นทำให้เขายากจะที่ยืนหยัดต่อไปได้
หลี่ชุ่ยฮวารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อถูกซุนหรานหรานตบหน้า แต่พอนึกถึงแผนเธอกลับฝืนเอาไว้ไม่ลืมตา
เมื่อเวลาที่ซุนหรานหรานต้องการลากตัวเธอเข้าฝั่ง หลี่ชุ่ยฮวาลืมตาของเธออย่างลับๆและมองดู มองเห็นจ้าวเสี่ยวกังที่อยู่ไม่ไกลวิ่งมาอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้ามือของหลี่ชุ่ยฮวาก็จับไปที่ร่างของซุนหรานหราน
ภายใต้เสียงที่อ่อนโยนของซุนหรานหราน หลี่ชุ่ยฮวาเริ่มหัวเราะฮ่าๆๆขึ้นมา
"พี่สาวหรานหราน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นห่วงฉันขนาดนี้ พี่สาวอย่างคุณฉันยอมรับแล้ว เป็นยังไง? อยู่ในน้ำรู้สึกผ่อนคลายอย่างมากเลยใช่ไหม?"
เมื่อถูกหลี่ชุ่ยฮวาแกล้งแบบนี้ ซุนหรานหรานทั้งโกรธและโมโห แต่พอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่ชุ่ยฮวา ในเวลาเดียวกันหลี่ชุ่ยฮวากำลังจับมือเธอและแกว่งไปมาเหมือนเด็กทารก เธอก็โกรธไม่ลงเล็กน้อย
จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่ชุ่ยฮวาจะลุกขึ้นทันที เดิมทีเขาเกือบจะวิ่งเข้าไปหาแล้ว เมื่อเห็นหลี่ชุ่ยฮวามองมาทางเขา รีบซ่อนตัวอยู่หลังหินก้อนใหญ่ทันที
แน่นอนว่าหลี่ชุ่ยฮวาเห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจมีความสุขอย่างมาก
"ฮึ ถูกเด็กอย่างนายเอาเปรียบแล้ว"
"เธอพูดอะไรนะ?" เมื่อซุนหรานหรานเห็นหลี่ชุ่ยฮวาทำตัวเหมือนเด็กทารกและปากยังคงบ่นพึมพำ และเธอก็อดสงสัยไม่ได้เล็กน้อยว่าสิ่งที่หลี่ชุ่ยฮวาพูดคืออะไร
"เอ่อ ไม่ได้พูดอะไร พี่สาวหรานหรานคุณอย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันก็แค่เห็นว่าคุณไม่กล้าลงน้ำ อยากจะให้คุณลงมาผ่อนคลายสักหน่อยเอง? เป็นเวลานานมากแล้วใช่ไหมที่คุณไม่ได้มาอาบน้ำในแม่น้ำใหญ่แห่งนี้?"
เมื่อได้ยินหลี่ชุ่ยฮวาพูดแบบนี้ ซุนหรานหรานถอนหายใจและพูด :"กลางวันแสกๆแบบนี้จะมีสักกี่คนที่กล้าลงมาอาบน้ำในแม่น้ำสายนี้เหมือนเธอ ไม่กลัวถูกผู้ชายคนอื่นเห็นเรือนร่างที่ว่างเปล่า ถ้าหากถูกหนุ่มสดในหมู่บ้านเห็นเข้า ไม่กลัวพวกเขาจะกินเธอเหรอ"
"ฮึ ผู้ชายในหมู่บ้านฉันนั้นไม่กลัวหรอก แม้ว่าอยากจะกิน ฉันก็ต้องดูก่อนว่าเขาเป็นใคร"
หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวาอดไม่ได้ที่จะมองไปทางก้อนหินใหญ่ก้อนนั้นที่อยู่ไม่ไกล
ซุนหรานหรานมองตามสายตาที่หลี่ชุ่ยฮวามองไป กลับไม่มีสถานที่ไหนมีสิ่งผิดปกติเลย ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น :"เธอมองอะไรเหรอ? เสี่ยวกังเหรอ?"
"พี่สาวหรานหราน ไม่ใช่ว่าคุณก็คิดถึงเสี่ยวกังเหรอ?"
เผชิญกับคำถามของหลี่ชุ่ยฮวา ซุนหรานหรานส่ายหัวโดยตรงและพูด :"อย่ามาถามฉัน"
ระหว่างที่ซุนหรานหรานพูดไปด้วย พร้อมกับอยากจะเดินไปที่ริมแม่น้ำ
เมื่อเห็นว่าซุนหรานหรานไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ หลี่ชุ่ยฮวาเข้าใจได้ทันที ไม่อย่างนั้นด้วยบุคลิกของซุนหรานหรานจะต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน
"พี่สาวหรานหราน คุณจะไปที่ไหนเหรอ? เสื้อผ้าเปียกหมดแล้ว มาผ่อนคลายด้วยกันดีกว่า คุณดูสิว่าน้ำนี้ใสขนาดไหน นอกจากนี้ความเย็นนี้เมื่อไหลอยู่บนร่างกายผ่อนคลายขนาดไหน เหมือนมือที่อ่อนโยนของผู้ชาย กำลังลูบไล้ไปมาอยู่บนร่างกายของคุณ รู้สึกสบายมากจริงๆ"
ระหว่างที่หลี่ชุ่ยฮวาพูดไปด้วยก็ดึงซุนหรานหรานไม่ให้เธอขึ้นฝั่ง
เมื่อซุนหรานหรานได้ยินคำอุปมาของหลี่ชุ่ยฮวา ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงมือคู่นั้นของจ้าวเสี่ยวกังที่ลูบไล้ไปมาบนตัวของเธออย่างต่อเนื่อง
"ชุ่ยฮวา ฉันก็แค่จะขึ้นไปถอดเสื้อผ้าออก ฉันไม่ได้บอกว่าไม่อาบสักหน่อย"
หลี่ชุ่ยฮวามองไปทางซุนหรานหรานด้วยความไม่ไว้ใจ และถาม :"จริงเหรอ? คุณถอดลงมาตรงนี้ เดี๋ยวฉันช่วยเอาขึ้นไปเก็บให้คุณเอง ฉันกลัวว่าหลังจากที่คุณเอาไปเก็บเสร็จแล้วจะไม่สนใจฉัน"
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่มีความกังวลเล็กน้อยของหลี่ชุ่ยฮวา ซุนหรานหรานโกรธจนหัวเราะออกมา
"เสื้อผ้าทั้งตัวของฉันก็ถูกเธอทำเปียกหมดแล้ว เธอยังกล้าพูดอีก รีบปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะขึ้นไปถอดเสื้อผ้าแล้ว"
"พี่สาวหรานหราน ฉันช่วยคุณถอดนะ จะต้องอ่อนโยนกว่าสามีที่บ้านของคุณแน่นอน ฉันยังเคยเห็นสามีของฉันยืมแผ่นหนังจากต้าจ้วงของบ้านคุณมาด้วย"
คำพูดของหลี่ชุ่ยฮวาทำให้ซุนหรานหรานตัวสั่น แผ่นหนังนั้นทำไหมเธอจะไม่เคยดู เธอยังคงจำได้ว่าหลิวต้าจ้วงดูตื่นเต้นแค่ไหนเมื่อเห็นผู้หญิงสองคนอยู่ด้วยกัน
เมื่อเวลาที่เธอนึกคิดอยู่ในสมอง ทันใดนั้น ก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าบนร่างกายถูกหลี่ชุ่ยฮวาถอดลงมาอย่างรวดเร็ว ตกใจจนทำให้เธอย่อตัวลงน้ำทันที
"พี่สาวหรานหราน ดูสิคุณเขินอายแค่ไหน คุณและฉันล้วนแล้วเป็นผู้หญิงยังกลัวอะไรอีก"