บทที่ 123 รีบปลดปล่อยมันออกมา

ใกล้ยามสนธยา

จ้าวอู่เจียงกับฮ่องเต้ก็มาถึงประตูทางเข้าตำหนักซีเยว่ ทั้งสองคนก้าวเดินเข้าไปด้านใน

ฮ่องเต้กลับมาได้สติอย่างรวดเร็ว

“ยังไม่มืดสักหน่อย? เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไมกัน?”

“ฝ่าบาทไม่อยากมาหรือพ่ะย่ะค่ะ?” จ้าวอู่เจียงถามกลับด้วยความมึนงง

ฮ่องเต้พูดอะไรไม่ออก เห็นได้ชัดว่าจ้าวอู่เจียงไม่ต้องการตอบคำถามของนาง

ทันใดนั้น แววตาของฮ่องเต้หญิงก็ทอประกายเย็นเยียบ เมื่อเห็นขันทีน้อยผู้หนึ่งยืนอยู่ด้านข้าง ขันทีผู้นั้นไม่พูดพร่ำทำเพลง ชักมีดสั้นออกมาแล้วพุ่งเข้าหานางทันที และมันผู้นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากซุนอี้ขู่ผู้ดูแลโรงหมอหลวงที่หลบหนีไปก่อนหน้านี้

เมื่อซุนอี้ขู่รู้ข่าวเกี่ยวกับพิธีอภิเษกสมรสในวันนี้ เขาก็รีบมาดักรอที่ตำหนักซีเยว่ขององค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่เพื่อทำการลอบสังหารฮ่องเต้ เพื่อเป็นการสร้างความดีความชอบครั้งสุดท้ายในการถวายชีวิตให้แก่เซียวเหยาอ๋อง

จ้าวอู่เจียงเป็นผู้มีสายตาและสองมือที่ว่องไวยิ่ง เมื่อมีดสั้นกำลังจะเข้าถึงตัวฮ่องเต้หญิง เขาก็พุ่งเข้าไปขวางหน้าและใช้สองมือรับมีดเอาไว้ทันที

การโจมตีของซุนอี้ขู่ถูกจ้าวอู่เจียงขัดขวาง เขาจึงต้องการจะเปลี่ยนกระบวนท่า แต่ลมหายใจต่อมา จ้าวอู่เจียงก็บิดมือของซุนอี้ขู่อย่างไม่ปรานี ทำให้มีดสั้นหลุดร่วงตกลงพื้น จากนั้นขันทีหนุ่มก็สวนกลับ เขากระแทกฝ่ามือใส่หน้าอกของซุนอี้ขู่อย่างรวดเร็ว

ซุนอี้ขู่รีบยกมือขึ้นปัดป้อง แต่ก็สายเกินไปแล้ว ฝ่ามือของจ้าวอู่เจียงกระแทกเข้าใส่ตำแหน่งหัวใจเต็มแรง

ผลั่ก!

ซุนอี้ขู่รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกอันหนักหน่วง พร้อมกับความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย โลหิตไหลทะลักออกปากและจมูกของเขาทันที

ซุนอี้ขู่รีบยกมือเช็ดคราบเลือดที่ไหลซึมจากมุมปาก ก่อนจะระเบิดเสียงคำราม และกระโจนเข้าโจมตีเป็นครั้งสุดท้าย ท่าทางไม่ต่างไปจากสุนัขจนตรอก การเคลื่อนไหวรวดเร็วดั่งห่าฝนพร่างพรม เป้าหมายการโจมตีของเขายังคงเป็นฮ่องเต้ แต่ก็ถูกจ้าวอู่เจียงสกัดขัดขวางเอาไว้ได้ทั้งหมด

เพียงสามลมหายใจให้หลัง ซุนอี้ขู่ก็หมดแรงเสียแล้ว แต่จ้าวอู่เจียงยังคงมีท่าทางเป็นปกติมากนัก การเคลื่อนไหวเปลี่ยนไปอีกครั้ง คราวนี้เป็นจ้าวอู่เจียงที่เล่นงานซุนอี้ขู่ก่อน ด้วยกระบวนท่าจากวิชาฝ่ามือทลายจิต

ซุนอี้ขู่มีผมเผ้ายุ่งเหยิง ริมฝีปากบิดเบี้ยวส่งเสียงคำรามด้วยความอาฆาต เขาตั้งท่าพร้อมสู้อย่างถวายชีวิต

จ้าวอู่เจียงดันให้ฮ่องเต้หญิงไปหลบอยู่ทางด้านหลัง ส่วนเขาก็กระแทกฝ่ามือใส่ซุนอี้ขู่จนอีกฝ่ายลอยกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงอย่างแรง

สุดท้าย ซุนอี้ขู่ก็กลายเป็นมนุษย์โลหิต สิ้นลมหายใจไปทั้งอย่างนั้น

เดิมทีเขามีขั้นพลังเทียบเท่ากับเฉินอันปัง เสนาบดีกรมกลาโหม แต่ในขณะนี้จ้าวอู่เจียงบรรลุขั้นสามของเคล็ดวิชาทองคำไร้พ่ายแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะเอาชนะซุนอี้ขู่

“ฝ่าบาท พระองค์ทรงเป็นอะไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

จ้าวอู่เจียงถามเสียงแผ่วเบา รับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของฮ่องเต้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังสั่นเทาด้วยพระองค์กำลังตื่นกลัว

“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ!” ฮ่องเต้หญิงถามเสียงเข้ม พลันกระตุกแขนจ้าวอู่เจียงอย่างแรง ดวงตากลายเป็นสีแดงเล็กน้อย

“มีองครักษ์มังกรอยู่ที่นี่ตั้งหลายคน มันจะสามารถทำร้ายข้าได้อย่างไร? เจ้าเสียสติไปแล้วหรือที่เอาตนเองมาขวางเช่นนี้!”

จ้าวอู่เจียงยืนตกตะลึง ก่อนจะแย้มยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

“กระหม่อมไม่กระไรพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หญิงรีบสำรวจดูร่างกายช่วงบนของชายหนุ่ม นัยน์แววตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล นางถึงกับจับเขาหมุนตัวดูรอบแล้วรอบเล่า เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่เป็นอะไรจริง ๆ นางจึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“หากมีครั้งหน้า อย่าได้เอาตัวเจ้าเข้ามาขวางเช่นนี้อีก…” ฮ่องเต้หญิงคืนความสงบเยือกเย็นดังเดิม

จ้าวอู่เจียงจ้องมองใบหน้าของเซวียนหยวนจิ้ง ซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและวิตกกังวล ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง

“พระองค์เป็นห่วงกระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ดวงตาของฮ่องเต้หญิงพลันเงยหน้า ดวงตาประสานกับดวงตาของจ้าวอู่เจียงพอดี นางรีบหันหน้าหนีเฉมองไปทางอื่น พลางพูดอย่างรวดเร็ว

“เปล่าสักหน่อย ข้าเพียงไม่อยากให้มีใครต้องมาเจ็บตัวเพราะข้าอีก!”

จ้าวอู่เจียงไม่ได้ถามอะไรต่อ นอกจากเผยรอยยิ้มกว้างออกมา

“แต่หน้าที่ของขุนนางอย่างกระหม่อมก็คือการปกป้องฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ยังคงมีสีหน้าไม่สบายใจ

“นำศพไปชันสูตรเถอะพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวอู่เจียงหมุนตัวกลับไป

“ส่วนพวกเรากลับไปที่ตำหนักหย่างซินกันก่อน คืนนี้ค่อยให้องค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่มาเข้าทำการรับใช้ที่นั่น”

“ทำไมถึงต้องกลับไปที่ตำหนักหย่างซินด้วยเล่า?” ฮ่องเต้หญิงพิศวง เดินกลับไปที่ประตูทางเข้าของตำหนักซีเยว่อีกครั้ง

จ้าวอู่เจียงตอบโดยไม่ได้เหลียวมองกลับไป

“กระหม่อมได้รับบาดเจ็บ”

“ว่าอย่างไรนะ?” ฮ่องเต้หญิงขมวดคิ้วมุ่นทันที

“ตรงไหน?”

จ้าวอู่เจียงยกมือขึ้นกุมหัวใจ

“ฝ่าบาทคิดว่าตรงไหนกันล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

…

ดึกมากแล้ว ฮ่องเต้ยังคงประทับอยู่ในตำหนัก

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่เคียงข้างนาง ฮ่องเต้หญิงมีสีหน้าสับสนมึนงง และลังเลที่จะกล่าวอะไรบางอย่างออกมาอยู่หลายครั้ง

ในอีกครึ่งชั่วยาม องค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่ก็จะเข้ามารับใช้ถึงที่ตำหนักแห่งนี้ เซวียนหยวนจิ้งก็เริ่มเป็นกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ในคืนนี้ขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

“จ้าวอู่เจียง เจ้ามีความชำนาญด้านการแพทย์ เจ้ารู้จักวิธีที่จะทำให้ไม่เกิดการตั้งครรภ์หรือไม่?” แววตาของฮ่องเต้หญิงเต็มไปด้วยความกังวล

ขันทีหนุ่มพยักหน้า

“กระหม่อมย่อมรู้ แต่มันอาจทำให้ผู้คนบาดเจ็บได้… แต่ถ้าฝ่าบาทอยากจะให้กระหม่อมใช้วิธีนั้นทำให้บรรดาพระสนมไม่ตั้งครรภ์ กระหม่อมก็จะลองดูพ่ะย่ะค่ะ…”

เมื่อนางได้ยินว่ามันเป็นวิธีที่อาจจะทำให้ผู้คนบาดเจ็บ ใบหน้าของฮ่องเต้หญิงก็มีความเศร้าสลดมากขึ้น ทำให้ผู้อื่นบาดเจ็บเพื่อประโยชน์ของตัวนาง นี่คือสิ่งที่นางทำไม่ลงเลยจริง ๆ

“มีวิธีอื่นอีกหรือไม่?” ฮ่องเต้หญิงถาม

จ้าวอู่เจียงใช้เวลาขบคิดอย่างจริงจังพักใหญ่

“ก็พอมีวิธีลดโอกาสการตั้งครรภ์ได้อยู่บ้างพ่ะย่ะค่ะ”

“วิธีอะไร!” ดวงตาฮ่องเต้หญิงเบิกโตด้วยความดีใจ ในเมื่อห้ามไม่ได้แต่อย่างน้อยลดได้โอกาสก็ยังดี

“เมื่อธาตุหยินกับธาตุหยางมาพบกัน ประเด็นสำคัญคือการระเบิดตัวของธาตุหยางพ่ะย่ะค่ะ!” จ้าวอู่เจียงกระซิบแผ่วเบา

“หากธาตุหยางมีพลังเบาบาง โอกาสที่สตรีจะตั้งครรภ์ก็ลดน้อยลง”

“มีเหตุผล” ฮ่องเต้หญิงพยักหน้า และถามด้วยความร้อนรน

“แล้วต้องทำอย่างไร?”

จ้าวอู่เจียงถูนิ้วมือของตนเอง

“ถ้าปลดปล่อยพลังธาตุหยางออกไปก่อนสักหลายส่วน เมื่อถึงเวลาที่ต้องปล่อยพลังธาตุหยางเข้าใส่ร่างกายของพระสนม ธาตุหยางเหล่านั้นก็จะเบาบางลงไปพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หญิงจ้องจ้าวอู่เจียงนิ่ง แววตาทอประกายแวววาว

“เช่นนั้นเจ้าก็รีบปลดปล่อยมันออกมาเดี๋ยวนี้เลย!”