บทที่ 98 งานเลี้ยง

ฉือฮวนยิ้มเยาะเย้ยขณะมองท่าทีอันอวดดีและน่าสังเวชของเย่หมิงจูซ้อนทับกับชาติก่อนของเธออย่างน่าประหลาด

เย่หมิงจูเคยโชว์ท้องที่กำลังตั้งครรภ์อย่างถือดีต่อหน้าเธอ “ฮวนฮวน เธอแต่งงานกับจื่อเฉียนมาหลายปีแล้วแต่ไม่มีลูก รู้ไหมว่าแม่สามีนินทาเธอยังไงลับหลัง?”

ในเวลานั้น ฉือฮวนมีสภาพน่าสังเวช เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่สาวที่แสนดีถึงแสดงท่าทีเช่นนี้

แต่สิ่งที่เย่หมิงจูพูดถัดมาก็เสมือนกับค้อนหนักทุบหัวใจเธอ จนปวดร้าว

“คุณแม่ด่าเธอว่าเป็นแม่ไก่ที่ไม่วางไข่ เธอจะไม่วางไข่ก็ช่าง แต่หยุดยึดครองเล้าแล้วคืนจื่อเฉียนให้ฉันได้ไหม”

“เด็กที่ฉันอุ้มท้องไม่ใช่ลูกของชายชรา เขาเป็นลูกของเฉิงจื่อเฉียนสามีเธอ จื่อเฉียนและฉันมีความสัมพันธ์กันก่อนเธอจะแต่งงานแล้ว”

“ฉันเฝ้าคอยวันที่เขาเบื่อที่จะเล่นกับเธอ”

“ทำไมฉันไม่แต่งงานกับจื่อเฉียนน่ะเหรอ? เธอมันโง่ แน่นอนว่าเป็นเพราะเราไม่มีเงิน คนอนาถาสองคนจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง เขาก็ต้องแต่งงานกับเธอจริงไหม และฉันก็เป็นคนแนะนำให้เขาแต่งงานกับเธอเอง ไม่อย่างนั้นจะใช้ทรัพย์สินเธอเพื่อช่วยเขาทะยานสู่จุดสูงสุดในหน้าที่การงานได้ยังไง?”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!!!”

ฉือฮวนโกรธมากจนร่างกายของเธอสั่นสะท้าน ตบหน้าหยิ่งผยองของหมิงจูไปฉาดหนึ่ง

ทั้งที่ตบเบา ๆ แต่เย่หมิงจูกลับล้มลงกับพื้น กุมท้องร้องโอดโอย และหลั่งน้ำตาร้องไห้ฮือ ๆ ที่หน้าประตู

“จื่อเฉียน ช่วยฉันด้วย ฉันแค่อยากขอให้ฮวนฮวนยกโทษให้ ใครจะคิดว่าเธอจะใจร้าย กล้าทำร้ายลูกของเราได้ลงคอ!”

“ช่วยลูกเราด้วย!”

“จื่อเฉียน มอบชีวิตของฉันให้กับลูก ฉันทำผิดไปแล้ว ถ้าฉันตาย ฉันแค่อยากให้ฮวนฮวนยอมรับเขา เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณนะคะ!”

“จื่อเฉียน จื่อเฉียน คุณจะเลี้ยงลูกให้ดีใช่ไหม?”

เฉิงจื่อเฉียนกอดเย่หมิงจูที่แสนบอบบางด้วยดวงตาโกรธแค้นถึงขีดสุด เขาตบบ้องหูฉือฮวน จนเกิดเสียงอื้ออึงในหูเธอไม่หยุด

ดวงตาของฉือฮวนแดงก่ำ และนี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเฉิงจื่อเฉียนเป็นคนแปลกหน้า

“ทำไมคุณถึงใจร้ายขนาดนี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหมิงจูและเด็กในท้อง ผมจะทำให้คุณต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

ริมฝีปากของฉือฮวนสั่นระริก ความเจ็บปวดทำให้รู้สึกชาไปหมด ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

ที่แท้แล้วความรักหลายปีอาจสูญเปล่าได้ในชั่วข้ามคืน

“หมิงจู! หมิงจู! ผมจะไปเรียกรถพยาบาล คุณและลูกจะต้องไม่เป็นไร”

ทั้งที่รู้จักกับเฉิงจื่อเฉียนมาหลายปี ฉือฮวนเพิ่งเคยเห็นร่างสูงของเขาเดินโซเซและวิ่งมาด้วยความตื่นตระหนกเป็นครั้งแรก ราวกับกลัวจะสูญเสียโลกทั้งใบไป

แววตาของฉือฮวนตกตะลึง จิตใจเต็มไปด้วยความว่างเปล่าจนหายใจไม่ออก

จากนั้นเธอก็เห็นเย่หมิงจูที่เมื่อครู่ยังกุมท้อง ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าผ่อนคลาย และเข้ามาใกล้ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ

เสียงนั้นต่ำจนไม่ได้ยิน แต่ก็ชั่วร้ายมากดุจเจือด้วยยาพิษ

“แกสมควรโดนแล้ว ใครบอกให้แกทิ้งอวี่ไป๋มาแต่งงานกับเฉิงจื่อเฉียนกัน?”

“แกรู้ไหม? ในบรรดาผู้ชายหลายคนที่ฉันรู้จัก เฉิงจื่อเฉียนเป็นเพียงตัวเลือกสำรอง ถ้าตอนนั้นฉันยั่วยวนสืออวี่ไป๋ได้ ฉันคงประสบความสำเร็จตั้งนานแล้ว”

ดวงตาฉือฮวนพลันเบิกกว้าง

เย่หมิงจูมองสีหน้าเจ็บปวดของเธอแล้วพูดว่า “เธอคือคู่ต่อสู้ที่แพ้ฉันไปแล้ว ฉันน่าจะขยายความให้ชัดขึ้นอีกหน่อย เธอจำคืนแรกระหว่างเธอกับสืออวี่ไป๋ได้ไหม?”

“ฉันเพิ่มยาปลุกกำหนัดในน้ำดื่มของสืออวี่ไป๋ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ตกหลุมพรางการพยายามยั่วยวนของฉัน ฉันอดทนอย่างยากลำบาก ในที่สุดฉันก็ได้ผลประโยชน์จากเธอ!”

…

ความเจ็บปวดนั้นเสมือนกลืนยาพิษ แทรกซึมไขกระดูกและเลือดทีละหยด ฉือฮวนกำหมัดแน่น ดวงตาพร่ามัวด้วยความโกรธและความเจ็บปวดของชาติที่แล้วเหมือนหมอกแห่งน้ำตา

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาและชีวิตนี้ เธอต่างอดทนอย่างยากลำบาก เมื่อน้ำตาไหล เธอก็ยิ้มบางที่มุมปากด้วยอาการสั่นเทาเล็กน้อย

เย่หมิงจู เฉิงจื่อเฉียน…

ความเจ็บปวดที่พวกเธอสร้างให้ฉันในชาติที่แล้ว ในที่สุดฉันก็ได้เอาคืนเป็นสองเท่า

วันนี้ถึงตาพวกเธอแล้วที่จะกลืนยาขมที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังนี้!

…

จางเจิ้งโกรธมากเมื่อได้ยินคำพูดของเย่หมิงจู

“คุณไม่ชอบผมเหรอ?”

เขาหยิบจดหมายกองหนึ่งออกมาจากถุงผ้าใบสีเขียว และเพราะเขาตื่นเต้นมาก ซองจดหมายจึงร่วงกระจาย ดึงดูดสายตาของทุกคน ที่เห็นเต็มตาคือชื่อจางเจิ้งเป็นผู้รับและเย่หมิงจูเป็นผู้ส่ง

จางเจิ้งโกรธจนดวงตาแดงก่ำ เอ่ยน้ำเสียงสั่นเทา

“ผมมีจดหมายจากคุณมากมายอยู่ในมือ ในจดหมายแต่ละฉบับคุณก็พูดอย่างไร้ยางอายว่าคุณชอบผม อยากแต่งงานกับผมและมีลูกสักเจ็ดหรือแปดคน!”

“เย่หมิงจู คุณมีหัวใจอยู่หรือเปล่า!”

“คุณหลอกความรู้สึกผม หลอกผมให้แต่งงานกับคุณคนเดียว ถึงขนาดยอมปฏิเสธผู้หญิงสองสามคนที่ดีกว่าคุณมาก ผมรักษาตัวในกองทัพเพื่อคุณ และตั้งตารอที่จะเริ่มต้นครอบครัวกับคุณ คุณกลับทำลายความสัมพันธ์ของเราขนาดนี้ได้ยังไง”

เย่หมิงจูแทบไม่เชื่อสายตา

ในสายตาของเธอ จางเจิ้งเป็นเพียงคนที่ตามตื๊อเธออย่างไร้ศักดิ์ศรี เขาเปิดเผยเรื่องอื้อฉาวในที่สาธารณะจนเธอไม่มีที่ยืนได้ยังไง?

เธอก้าวไปหาเขาอย่างบ้าคลั่งและอยากจะฉีกจดหมายพวกนั้นเสีย

เพียงพวกมันถูกฉีกขาดก็จะมีโอกาสแก้ตัว และภาพลักษณ์ของเธอต่อหน้าเฉิงจื่อเฉียนจะไม่เปลี่ยนแปลง

ตราบใดที่เธอพูดคำเกลี้ยกล่อมได้ เฉิงจื่อเฉียนจะยังคงปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นสมบัติมีค่า!

แต่จางเจิ้งได้รับคำเตือนจากชายลึกลับตั้งนานแล้ว ก่อนที่เย่หมิงจูจะตะครุบ มือที่เหมือนคีมเหล็กก็คว้าแขนของเย่หมิงจูไว้

เขาถามทั้งตัวสั่นเทิ้ม “เย่หมิงจู คุณยังกล้าทำลายหลักฐานอีกเหรอ? ทุกคนเห็นชัดกันหมดแล้ว จดหมายในนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ยังมีส่วนที่ผมเก็บไว้ที่บ้านอีก”

“ทุกคนโปรดเป็นพยานให้ผมด้วย!”

ความคิดเห็นของประชาชนกลับตาลปัตรในทันที

“จดหมายพวกนี้ดูเหมือนเย่หมิงจูเป็นคนเขียนจริง ๆ”

“ฉันเคยเห็นลายมือของหมิงจู เหมือนแบบนี้เป๊ะ!”

“พ่อคุณเอ๊ย! เย่หมิงจูมีความสามารถทีเดียว เธออายุขนาดนี้แล้ว แต่เที่ยวคั่วผู้ชายสองคนพร้อมกันเนี่ยนะ?”

การสนทนาเสียงดังรอบตัวทำให้เย่หมิงจูเสียสติ จ้องไปที่จางเจิ้งถึงขั้นอยากจะตายไปพร้อมกับเขา

แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่บ้าคลั่งของจางเจิ้ง ซึ่งไม่ได้ดีไปกว่าเธอมากนัก เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่สามารถเผชิญหน้าต่อไปได้ จึงกัดริมฝีปากสีแดงและหลั่งน้ำตา

“จางเจิ้ง คุณอยากจะทำลายฉัน อยากให้ฉันตายต่อหน้าคุณใช่ไหม?”

เมื่อเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่แต่งแต้มอย่างพิถีพิถันของเย่หมิงจู ความโศกเศร้าในใจก็ถึงจุดสูงสุดทันที แต่แววตาเขาปะทะเข้ากับด้านหลังของเฉิงจื่อเฉียนที่กำลังกัดกระพุ้งแก้มอย่างเตรียมพร้อมที่จะเอาเรื่อง

ความโกรธที่รุนแรงกว่าความโศกเศร้าของเขาเดือดขึ้นมา และเขาก็เหวี่ยงเย่หมิงจูออกไป “ถ้าคุณใส่ใจผมจริง ๆ คุณจะไม่หลอกลวงความจริงใจของผมและหลอกเอาเงินสินสอดเป็นร้อยหยวนจากผม!”

“เย่หมิงจู ถ้าผมไม่ให้เงินหนึ่งร้อยหยวนแก่คุณ ความเจ็บป่วยของคุณยายผมก็คงจะหายขาด และเธอคงไม่ตายไปจากพวกเรา!”

“เย่หมิงจู คุณไม่เพียงเป็นหนี้ความรักและเงินผมเท่านั้น แต่ยังเป็นหนี้ชีวิตครอบครัวจางเราด้วย!”

จางเจิ้งกัดฟันกรามด้านหลังและพูดอย่างขมขื่นว่า “วันนี้ถ้าคุณไม่คืนเงินให้ผม ผมกับคุณก็ไม่จบกัน!”