ตอนที่ 16 การลายล้อมของพ่อ แม่ และน้องชาย

 

ฮารุโตะกลับไปที่บ้านเพื่อเตรียมตัว แล้วก็มาถึงบ้านโทโจเป็นครั้งที่สาม

 

เขากดกริ่งหน้าบ้านคฤหาสน์ที่ยังคงโอ่อ่าเช่นเคย ทันใดนั้นก็มีเสียงตอบกลับมา

 

“ค่า~ โอสึกิคุงใช่ไหมจ๊ะ?”

 

“ครับ ผมโอสึกิครับ มาทำบริการทำความสะอาดและดูแลบ้านครับ”

 

“รออยู่เลยจ้ะ~ เรียวตะ~ พี่ชายมาแล้วนะ! ไปเปิดประตูให้หน่อย! อ้อ โอสึกิคุง รอสักครู่นะจ๊ะ เดี๋ยวเรียวตะจะไปเปิดประตูให้”

 

“ครับ ขอบคุณครับ”

 

เกือบจะทันทีที่ฮารุโตะกล่าวขอบคุณ ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

 

“พี่ชาย!”

 

“ไงเรียวตะ สวัสดีนะ”

 

“สวัสดีครับ! พี่ชายเร็วๆ! ปลาเยอะมากๆ เลยนะ!”

 

เรียวตะที่อารมณ์ดีสุดๆ พูดด้วยความตื่นเต้น เขายังคงจับมือฮารุโตะแล้วดึงเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นเหมือนครั้งที่แล้ว

 

“ยินดีต้อนรับจ้ะโอสึกิคุง”

 

เมื่อเข้ามาในห้องนั่งเล่น สิ่งแรกที่เห็นคืออิคุเอะ แม่ของโทโจ ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วทักทายฮารุโตะด้วยรอยยิ้ม

 

“ขออนุญาตนะครับ”

 

“ไง! โอสึกิคุง! ยินดีต้อนรับนะ!”

 

ตามมาด้วยชูอิจิ พ่อของโทโจ ที่ต้อนรับฮารุโตะ ที่เท้าของเขามีกล่องเก็บความเย็นขนาดใหญ่วางอยู่

 

ฮารุโตะมองไปที่กล่องเก็บความเย็นขนาดใหญ่นั้นแล้วพูดว่า

 

“โทโจซัง… อายากะซังเล่าให้ฟังแล้วครับว่าคุณชูอิจิตกปลาบุริ ปลาไท และปลาซาวาระมาได้”

 

เมื่อฮารุโตะพูดแบบนั้น ชูอิจิก็ทำสีหน้าเหมือนจะบอกว่า “ดีเลยที่ถาม!” แล้วก็เริ่มเล่าด้วยความตื่นเต้น

 

“ใช่แล้ว! มีลูกค้าบริษัทคนหนึ่งชอบตกปลาด้วยเรือ เลยได้ขึ้นเรือไปกับเขาบ่อยๆ โอ๊ย~ วันนี้โชคดีสุดๆ เลย! ตอนที่ปลาบุริตัวนี้ติดเบ็ด ตอนแรกผมนึกว่าเบ็ดไปติดอะไรใต้น้ำซะอีก! หมุนรอกเต็มแรงก็ไม่กระดิกเลย! พอใกล้จะถึง 20 เมตรสุดท้าย มันก็ดิ้นอีกแล้วก็ดึงสายออกไปแรงมาก โอ๊ย~ มันเป็นการต่อสู้ที่ถึงตายจริงๆ! ใช้เวลา 15 นาที หรืออาจจะ 30 นาทีเลยมั้งกว่าจะตกปลาบุริตัวนี้ขึ้นมาได้…”

 

“คุณ! ถ้าคุณพูดนานเกินไป ปลาที่สดๆ ใหม่ๆ จะไม่สดแล้วนะคะ!”

 

ชูอิจิกำลังเล่าเรื่องตอนที่ตกปลาบุริให้ฮารุโตะฟังอย่างกระตือรือร้น ดวงตาเป็นประกายวาววับ แต่ก็ถูกอิคุเอะขัดขึ้นมากลางคัน

 

“อืม ใช่แล้ว ปลาที่สดๆ แบบนี้ ต้องรีบให้โอสึกิคุงแล่เลยสินะ”

 

“ครับ ฝากผมจัดการได้เลยครับ”

 

ฮารุโตะยิ้มแหยๆ แล้วพยักหน้าให้ชูอิจิที่ดูเสียดายเล็กน้อย

 

“ว่าแต่ ปลาแต่ละตัวขนาดใหญ่มากเลยนะครับ อย่างปลาไทนี่ขนาดอร่อยที่สุดเลยใช่ไหมครับ?”

 

เมื่อฮารุโตะพูดพลางก้มมองกล่องเก็บความเย็นที่เท้าของชูอิจิ ชูอิจิก็เริ่มเล่าทันที

 

“ปลาไทตัวนั้นน่ะ! ตอนแรกผมรู้สึกว่ารอกมันเบาลงนิดหน่อย! ผมคิดว่า ‘เอ๊ะ?’ แล้วก็วัดเบ็ดอย่างรวดเร็วเลย! แล้วเบ็ดก็ติดแน่นเลย แม้ว่ามันจะดิ้นแรงมากแต่ก็ไม่หลุดเลย…”

 

“คุณคะ?”

 

“อ๊ะ… อืม โอสึกิคุง ช่วยเตรียมปลาให้หน่อยได้ไหม?”

 

ถูกอิคุเอะขัดอีกครั้ง ชูอิจิดูหงอยไปเล็กน้อย

 

“งั้นเราเอากล่องเก็บความเย็นไปที่ครัวก่อนดีไหมครับ?”

 

ฮารุโตะรู้สึกเห็นใจชูอิจิที่อยากเล่าเรื่องตกปลาจนตัวสั่นเล็กน้อย แต่ก็ตัดสินใจว่าจะเน้นความสดของปลาเป็นอันดับแรก เขาพยายามจะจับหูหิ้วกล่องเก็บความเย็น

 

แต่กล่องมันหนักเกินคาด ทำให้ฮารุโตะหน้าตึง

 

“ฉันช่วยยกอีกข้างเอง”

 

“อ๊ะ ขอบคุณครับ ช่วยได้มากเลย”

 

ปลาบุริมีขนาดเกือบ 70 เซนติเมตร ส่วนปลาซาวาระก็ประมาณ 60 เซนติเมตร ปลาไทก็ขนาดประมาณ 40 ถึง 50 เซนติเมตร และเมื่อรวมกับน้ำแข็งในกล่องเก็บความเย็นแล้ว แม้จะยกคนเดียวได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะยกได้ง่ายๆ

 

ฮารุโตะและชูอิจิช่วยกันยกกล่องเก็บความเย็นไปที่ครัว

 

“ขอบคุณครับ ช่วยได้มากเลยครับ งั้นผมจะเริ่มแล่ปลาเลยนะครับ ไม่ทราบว่ามีเมนูอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษไหมครับ?”

 

ในขณะที่ฮารุโตะถามอยู่นั้น ประตูห้องนั่งเล่นก็เปิดออกพอดี อายากะเดินเข้ามาในห้อง

 

“อ๊ะ โอสึกิคุง มาถึงแล้วเหรอคะ เอ่อ… ยินดีต้อนรับนะ”

 

“อ๊ะ ครับ เอ่อ… ขอรบกวนนะครับ”

 

ทั้งสองคนที่ยังคงจำเรื่องราวที่โฮมโปรได้ ก็แลกเปลี่ยนคำทักทายที่ดูเก้ๆ กังๆ เล็กน้อย

 

อิคุเอะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในท่าทางของทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว แล้วก็มองลูกสาวตัวเองอย่างสนุกสนาน

 

“มะ… มีอะไรคะ?”

 

ลูกสาวที่ถูกแม่จ้องมองก็ถามกลับไปด้วยความประหม่าเล็กน้อย

 

“โอสึกิคุงกำลังจะทำอาหารที่เต็มไปด้วยความรักให้เราทาน อายากะอยากทานอะไรไหม?”

 

“อ๊ะ รัก… รักอะไรกันคะ หนูไม่รู้หรอกค่ะ”

 

อายากะตอบกลับคำพูดของแม่ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง อิคุเอะหันไปมองฮารุโตะด้วยท่าทางสนุกสนานยิ่งขึ้น

 

“รู้สิ! ใช่ไหมจ๊ะโอสึกิคุง? อาหารของโอสึกิคุงอร่อยมาก ไม่ใช่แค่ทำอาหารเก่ง แต่เพราะใส่ความรักลงไปด้วยใช่ไหม?”

 

“เอ่อ อ๊ะ ครับ คือว่า… ผมตั้งใจทำด้วยใจจริงครับ”

 

“เห็นไหมล่ะ! โอสึกิคุงตั้งใจทำอาหารเพื่ออายากะนะ!”

 

“ไม่ ไม่ใช่แค่อายากะซังครับ แต่ตั้งใจทำเพื่อทุกๆ คนเลย…”

 

“แหม! โอสึกิคุงใจดีจังเลยนะ”

 

“ไม่ครับ…”

 

ฮารุโตะยิ้มเจื่อนๆ พลางคิดว่าคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบ้านโทโจคืออิคุเอะนี่แหละ

 

“นี่ๆ พี่ชาย! ผมอยากกินซาชิมิ!”

 

ในขณะที่ฮารุโตะกำลังสับสนกับคำพูดของอิคุเอะที่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องล้อเล่นหรือจริงจัง เรียวตะก็ยื่นคำขอออกมา

 

ฮารุโตะเห็นเป็นโอกาสที่จะหนีจากอิคุเอะ จึงย่อตัวลงเพื่อมองเรียวตะในระดับสายตาแล้วตอบว่า

 

“ได้เลย เดี๋ยวจะทำซาชิมิจากปลา 3 ชนิดให้ก่อนนะ”

 

“เย้!”

 

เรียวตะดีใจอย่างไร้เดียงสาเมื่อได้ยินคำพูดของฮารุโตะ

 

ชูอิจิก็พยักหน้าเห็นด้วยแล้วพูดว่า

 

“ปลาที่สดๆ แบบนี้ ต้องกินเป็นซาชิมิสิเนอะ! เพราะพวกเราเป็นคนญี่ปุ่นนี่นา”

 

“เข้าใจแล้วครับ งั้นมื้อเย็นวันนี้เป็นซาชิมิปลาบุริ ปลาไท และปลาซาวาระนะครับ คุณอิคุเอะกับคุณอายากะโอเคไหมครับ?”

 

ฮารุโตะถามทั้งสองคน

 

“แน่นอน! น่าตื่นเต้นจังเลย!”

 

“ฉันเองก็อยากกินซาชิมิเหมือนกัน”

 

เมื่อสมาชิกทุกคนในครอบครัวโทโจเห็นชอบ ฮารุโตะก็เริ่มลงมือทำอาหารทันที ชูอิจิเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับถุงพลาสติกในมือ

 

“ว่าแต่โอสึกิคุง คือฉันเตรียมอุปกรณ์กับผักที่น่าจะใช้ได้หลายอย่างมาให้แล้วล่ะ เพราะเดิมทีก็ตั้งใจจะให้ทำซาชิมิอยู่แล้ว”

 

“อ้อ อย่างนั้นเหรอครับ? ผมขอดูข้างในได้ไหมครับ?”

 

ฮารุโตะรับถุงพลาสติกมาจากชูอิจิ แล้วตรวจดูข้างใน

 

ข้างในมีทั้งที่ขอดเกล็ดปลา ที่ขูดผักสำหรับทำหัวไชเท้าฝอย และผักต่างๆ เช่น แครอท หัวไชเท้า แตงกวา และใบชิโสะ ซึ่งสามารถใช้ตกแต่งอาหารได้

 

“ขอบคุณครับคุณชูอิจิ มีแค่นี้ก็ช่วยเพิ่มสีสันให้อาหารได้เยอะเลยครับ”

 

เมื่อฮารุโตะกล่าวขอบคุณ อิคุเอะก็ยิ้มอย่างขบขันเล็กน้อย คล้ายจะล้อเลียนชูอิจิ

 

“คนๆ นี้อุตส่าห์ซื้อของมาตั้งเยอะแยะ แต่กลับลืมซื้อวาซาบิที่สำคัญไปได้ไงก็ไม่รู้”

 

“ฮ่าๆๆๆ  ขอโทษด้วยจริงๆนะ”

 

ชูอิจิเกาหลังหัวด้วยมือข้างเดียวอย่างอายๆ เมื่อได้ยินคำพูดของอิคุเอะ

 

ฮารุโตะรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้รู้ความจริงว่าทำไมอายากะถึงต้องมาซื้อวาซาบิที่ซูเปอร์มาร์เก็ตโดยเฉพาะ

 

“งั้นผมจะเริ่มแล่ปลาเลยนะครับ”

 

ฮารุโตะจับหางปลาบุริวางบนเขียง จากนั้นก็ล้างน้ำเบาๆ แล้วขอดเกล็ดปลาออก

 

เมื่อขอดเกล็ดออกหมดแล้ว เขาก็ตัดหัว ควักเหงือกออก ผ่าท้องแล้วควักเครื่องในออก หลังจากนั้นก็แล่เนื้อปลาเป็นสามชิ้น

 

ชูอิจิมองปลาบุริที่ถูกแล่เป็นสามชิ้นอย่างรวดเร็วแล้วก็ประทับใจ

 

“ฝีมือดีจริงๆ เลยนะ ดูแล้วสบายตาจริงๆ”

 

“ขอบคุณครับ ผมเองก็ไม่ค่อยได้แล่ปลาตัวใหญ่ๆ แบบนี้มาก่อน ก็เลยกังวลว่าจะแล่ได้ดีไหม แต่เพราะมีสิ่งนี้ ก็เลยแล่ง่ายมากเลยครับ”

 

พูดพลางฮารุโตะก็ยกมีดเดบะในมือขึ้นเล็กน้อย

 

มีดเดบะที่เขาใช้อยู่เป็นของบ้านโทโจ ซึ่งเป็นมีดที่ดูหรูหรามาก มีชื่อสลักอยู่ที่โคนใบมีด ความคมของมันยอดเยี่ยมมาก แม้แต่ปลาบุริตัวใหญ่ที่มีกระดูกแข็ง เขาก็สามารถแล่ได้อย่างปลอดภัยไร้กังวล

 

ฮารุโตะจัดการแล่ปลาทั้งหมดเป็นสามชิ้นก่อน จากนั้นก็เลาะกระดูกส่วนกลางออก และแล่กระดูกท้องทิ้ง เพื่อให้ง่ายต่อการรับประทาน

 

“สุดยอดเลยนะเนี่ย ฉันก็อยากจะลองเรียนวิธีแล่ปลาจากโอสึกิคุงบ้างจัง”

 

อิคุเอะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วมองเข้ามาในครัวพลางพูด

 

“ถ้าผมสอนได้ ผมยินดีสอนให้นะครับ?”

 

ฮารุโตะตอบขณะที่กำลังแล่หนังออกจากเนื้อปลาที่แล่ไว้สามชิ้น

 

“อ้าว จริงเหรอ? งั้นไว้คราวหน้าฉันจะขอให้สอนนะ? อายากะจะลองเรียนด้วยกันไหม? จะได้เป็นประโยชน์ตอนที่เธอทำปลาให้สามีในอนาคตทานนะ?”

 

“เอ๊ะ? คือว่า… หนู…”

 

อิคุเอะทำสีหน้ายิ้มกริ่ม “อุฟุฟุฟุ” เมื่อเห็นอายากะแสดงท่าทีลังเลเล็กน้อย

 

“ไม่อยากเรียนเหรอ? อ๊ะ แต่ถ้าสามีของลูกเป็นคนอย่างโอสึกิคุงก็คงไม่เป็นปัญหาหรอกใช่ไหมล่ะ?”

 

“แม่คะ! โอสึกิคุงอยู่นะคะ แม่พูดอะไรน่ะ!?”

 

อายากะหน้าแดงก่ำทันทีเมื่อแม่พูดจาที่ไม่เข้าท่าต่อหน้า อิคุเอะกลับพูดอย่างใจเย็นเมื่อเห็นอาการของลูกสาว

 

“อ้าว แม่แค่พูดว่า ‘คนอย่างโอสึกิคุง’ เองนะ?”

 

“…แม่ น่ารำคาญ”

 

อายากะทำหน้าบึ้งและแสดงท่าทีไม่พอใจกับความร้ายกาจของอิคุเอะ อย่างไรก็ตาม อิคุเอะก็พูดคุยกับฮารุโตะอย่างสนุกสนาน

 

“โอสึกิคุง ลูกสาวฉันเข้าใจผิดไปหน่อย ขอโทษด้วยนะจ๊ะ อายากะอาจจะซื่อๆ ไปบ้าง แต่ก็ช่วยเป็นเพื่อนกับเธอต่อไปเรื่อยๆ ด้วยนะ”

 

“ฮ่าๆๆ ผมเองก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

 

ฮารุโตะหั่นเนื้อปลาที่แล่ไว้เป็นชิ้นๆ พลางเหลือบมองอายากะที่กำลังส่งรังสี ‘ฉันไม่พอใจ’ ประท้วงแม่ เขาจึงหัวเราะแล้วตอบไปแบบปลอดภัยไว้ก่อน ตอนนี้ดูเหมือนคำประท้วงของลูกสาวจะยังไม่ส่งไปถึงแม่เลยแม้แต่น้อย

 

ทันใดนั้นชูอิจิก็ยกมือขึ้นลูบคาง แล้วเริ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“อ้อ… ถ้าอายากะแต่งงานกับโอสึกิคุง โอสึกิคุงก็จะกลายเป็นลูกเขยสินะ… อืม… ก็เข้าท่านะ แต่ว่า… ยังไม่อยากส่งลูกสาวสุดที่รักออกเรือนเลยนี่สิ…”

 

ชูอิจิบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางจมดิ่งสู่โลกส่วนตัวของเขาและแสดงความทุกข์ใจ

 

คำพูดที่น่าตกใจของเขาทำให้อายากะลืมเรื่องที่กำลังประท้วงแม่ไปเสียสนิท

 

“พ่อคะ! อย่าเพ้อเจ้ออยู่คนเดียวสิคะ!!”

 

ในกรณีของอิคุเอะ อายากะรู้ดีว่าแม่แค่ล้อเล่นหรือพูดเล่น จึงอาจจะมีอาการงอนหรืออารมณ์เสียบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันก็เหมือนกับการหยอกล้อกันระหว่างแม่กับลูกสาว

 

แต่คำพูดของชูอิจิเมื่อครู่นี้ดูจริงจังมาก

 

การที่เขาพูดพึมพำกับตัวเองราวกับกำลังครุ่นคิดอยู่คนเดียว ทำให้รู้สึกว่าเขาพูดจริงจังมากๆ

 

อายากะรีบร้อนดึงพ่อที่กำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิดออกมา

 

แต่แล้วก็มีตัวป่วนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวปรากฏตัวขึ้นอีก

 

“พี่ชายจะแต่งงานกับพี่สาวเหรอครับ?”

 

“อุ๊ย!? เอ่อ… ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น…”

 

“เรียวตะ! อย่าพูดอะไรที่ทำให้โอสึกิคุงเสียสมาธิตอนที่เขากำลังถือมีดสิ! มันอันตรายนะ!”

 

อายากะจับมือน้องชายที่กำลังดูการแล่ปลาของฮารุโตะอยู่ข้างๆ แล้วดึงเขาออกมา

 

“แต่ว่า… ถ้าพี่สาวแต่งงานกับพี่ชาย พี่ชายก็จะเป็นพี่ชายจริงๆ ของผมใช่ไหมครับ?”

 

เรียวตะมองอายากะด้วยสีหน้าตื่นเต้น ราวกับกำลังจินตนาการถึงตอนที่ฮารุโตะกลายเป็นพี่ชายจริงๆ ของเขา ทำให้อายากะอดไม่ได้ที่จะหลบสายตา

 

“จะบ้าเหรอ! เรายังเป็นนักเรียนมัธยมปลายอยู่เลยนะ!”

 

“อ้าว ถ้าพ่อแม่เห็นด้วยก็แต่งงานได้นะจ๊ะ?”

 

“พอเลยค่ะ! แม่เงียบไปเลย!”

 

หลังจากนั้นสักพัก บ้านโทโจก็เต็มไปด้วยสถานการณ์ราวกับในมังงะแนวรักตลก

 

ฮารุโตะสัมผัสได้ถึงอันตรายว่าการเข้าไปยุ่งตอนนี้อาจจะทำให้สถานการณ์แย่ลง จึงตัดสินใจจดจ่อกับการทำปลาตรงหน้าเป็นการหนีความจริง

 

เมื่อทำอาหารเสร็จ ฮารุโตะก็ยกจานซาชิมิขนาดใหญ่ขึ้นมา

 

“เอ่อ… ซาชิมิทำเสร็จแล้วครับ…”

 

ฮารุโตะยกจานซาชิมิขนาดใหญ่ไปวางบนโต๊ะอาหารอย่างลังเลใจ ในขณะที่เขากำลังทำอาหารอยู่นั้น บ้านโทโจก็กลายเป็นสถานการณ์ที่วุ่นวายอย่างมาก

 

ชูอิจิกำลังคิดอย่างจริงจัง เรียวตะถามเรื่องการแต่งงานอย่างไร้เดียงสา อายากะหน้าแดงก่ำแล้วพยายามห้าม และอิคุเอะก็มองสถานการณ์นั้นอย่างสนุกสนาน พร้อมกับแทรกบทสนทนาเป็นครั้งคราว

 

ฮารุโตะเรียกคนในครอบครัวโทโจอย่างเกรงใจ

 

“เอ่อ… ผมทำซุปหัวปลาบุริด้วยนะครับ เชิญทานด้วยกันเลยครับ”