หลังจากใช้ชีวิตวันแรกในเมืองอาโรเบิร์กเสร็จสิ้น ฉันก็กลับมาที่โรงแรมที่พักไว้ แล้วนัดเจอกับโพเมร่าเพื่อพาเธอขึ้นมาที่ห้องของฉัน

เพราะหาสถานที่ที่เงียบสงบพอจะสอนเวทมนตร์ได้ยาก จึงเลือกที่นี่แทน

“ขะ ขอบพระคุณมากค่ะ คานาตะซัง! เอ่อ…โพเมร่าน่ะ…ความจำก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่…แต่จะพยายามสุดความสามารถเลยค่ะ!”

โพเมร่ากำหมัดแน่นแสดงความมุ่งมั่น

“ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่เรียนรู้อะไรเร็วเท่าไหร่หรอกครับ ไม่ต้องกังวลไป ถึงตอนนี้จะยังไม่ค่อยรู้เรื่องเวทขาวเท่าไหร่ก็เถอะ…”

ฉันพูดพลางชูมือขึ้นวาดเวทวงกลางอากาศ

“เวทมิติขั้นที่แปด ถุงมิติ 《ดิเมนชั่น พ็อกเก็ต》”

พวกถุงเวททั่วไปมักมีข้อจำกัดเรื่องปริมาตรค่อนข้างมาก ฉันจึงใส่ไว้แค่ของที่ใช้บ่อยจริงๆ เท่านั้น

ส่วนพวกตำราเวท ฉันเก็บไว้ในมิติอื่นด้วยเวทมิติ เพราะมันสามารถขยายขอบเขตได้ตามพลังเวทของผู้ใช้ จึงมีความยืดหยุ่นมากกว่ามาก

“วะ เวทมิติขั้นแปด…คานาตะซังใช้ได้ถึงระดับนั้นเลยเหรอคะ!? นั่นมัน…!”

โพเมร่าถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

ถึงอย่างนั้น เวทอย่าง《ดิเมนชั่น พ็อกเก็ต》ถึงโลวิสก็ยังใช้ได้ ฉันจึงไม่ได้คิดว่าเป็นอะไรที่พิเศษนัก

ฉันสอดมือเข้าไปในวงเวท แล้วดึงเอาตำราเวทเล่มหนึ่งออกมา

“มะ…หนามากเลย…ตำราเล่มนี้ ดูเหมือนจะมีราคาสูงมากเลยนะคะ…?”
“อันนี้ได้รับต่อมาจากอาจารย์น่ะ ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องมูลค่าของมันเท่าไหร่…แต่อย่างน้อยก็เป็นของที่มีความหมายกับฉันมาก ถ้าใช้ด้วยความระมัดระวังจะดีใจมากเลย”
“ขะ เข้าใจแล้วค่ะ! จะระวังให้มากที่สุดเลยค่ะ! ต้องล้างมือก่อนอ่านด้วย…แต่ว่า ตำราแบบนี้…น่าจะมีเนื้อหาที่ลึกมากระดับเวทขั้นสูง…อย่างโพเมร่าจะเข้าใจได้จริงๆ เหรอคะ…?”

โพเมร่ามองตำราตรงหน้าอย่างไม่มั่นใจ

“เอ่อ…แล้วก็อันนี้ แล้วก็อันนี้…”

ฉันหยิบตำราเวทเพิ่มจาก《ดิเมนชั่น พ็อกเก็ต》ทีละเล่ม

ยิ่งวางซ้อนกันมากขึ้น สีหน้าของโพเมร่าก็เริ่มแข็งขึ้นเรื่อยๆ

แป๊บเดียวก็กลายเป็นสิบเล่มเข้าไปแล้ว

เท่านี้คงพอเริ่มต้นได้ละ

สิ่งที่โพเมร่าต้องเรียนรู้ในตอนนี้คือ เวทขาวที่เหมาะกับเธอทั้งด้านทักษะและการสนับสนุนผู้อื่น รวมถึงเวทภูติที่เข้ากับเผ่าพันธุ์ของเธอ

อย่างอื่นเอาไว้ก่อน

แม้อาจต้องใช้เวลาสอนพอสมควร แต่การสอนคนอื่นก็ช่วยให้ฉันเข้าใจเวทเหล่านี้ได้ดีขึ้นเช่นกัน แล้วในช่วงพักก็จะฝึก《วิชาจิตคู่ขนาน》ไปด้วยได้

“คะ…คานาตะซัง…? ปะ…ปริมาณขนาดนี้เลย…? คือ…ที่คุณตั้งใจช่วยสอนให้มากขนาดนี้ โพเมร่าก็ดีใจมากค่ะ แต่ดูเหมือนมันจะเกินความสามารถของโพเมร่าพอสมควร…คือ แบบนี้ตั้งใจจะให้เรียนทั้งหมดในระยะเวลา…ประมาณเท่าไหร่เหรอคะ…? รู้สึกว่าแค่เข้าใจทั้งหมดนี่ก็คงใช้เวลาหลายปีเลย…”
“อ้อ ไม่เป็นไร อย่างน้อยฉันตั้งใจเผื่อเวลาไว้…ประมาณสองวันน่ะ”
“ส…สองวันเหรอคะ!?”

ยืดเยื้อไปก็ไม่เกิดผลอะไรนัก

สุดท้ายแล้ว ถ้าระดับเวทต่ำ พลังเวทก็ต่ำตาม ต่อให้เรียนรู้จากตำราแต่ถ้าระดับยังไม่ถึง ก็จับแก่นแท้ไม่ได้หรืออาจไม่สามารถร่ายเวทสำคัญได้อยู่ดี

แต่ว่าถ้าทักษะเวทยังไม่ดีพอ การจะเลเวลอัพอย่างมีประสิทธิภาพก็ยากเช่นกัน

ดังนั้น ฉันจึงคิดว่า การฝึกเวทไปพร้อมกับการเพิ่มเลเวลไปด้วย เป็นแนวทางที่ดีที่สุด

อย่างน้อย ลูนาเอลเองก็เคยสอนฉันด้วยแนวทางแบบนั้น

คิดถึงตอนนั้นแล้วฉันก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

ตอนที่ลูนาเอลสอนฉัน เธอก็ดูมีความสุขเล็กๆ เหมือนกัน…ตอนนี้ฉันเข้าใจเหตุผลแล้วล่ะ

“ยังมีน้ำยาเร่งสมาธิ กับน้ำยาเพิ่มความจำที่อาจารย์ผสมไว้ให้ด้วยนะ ใช้ได้ดีแน่นอน” (TN: อ่า…ศิษย์มันได้ครูมาเต็มๆ เลย…)
“น้ำยาเร่งสมาธิแบบบังคับด้วย…!?”

โพเมร่าหน้าซีดลงเรื่อยๆ

ดูเหมือนความกังวลจะครอบงำเธออย่างหนัก

พูดก็พูดเถอะ ตอนฉันฝึกกับลูนาเอล ทรมานจนเคยคิดขึ้นมาว่า ‘บางทีลูนาเอลอาจจะข่มขู่ฉันอยู่ด้วยความกลัวโลกภายนอก แล้วใช้การฝึกอันหฤโหดทำลายจิตใจฉันเพื่อให้เลิกคิดที่จะหนีออกจาก หลุมอเวจี โคคิวทัสรึเปล่านะ?’ …แค่คิดแบบนั้นก็เสียมารยาทสุดๆ แล้ว

แน่นอนว่า ลูนาเอลไม่มีเจตนาแบบนั้นเลย

ตรงกันข้าม เธอถึงขั้นผลักไสฉันออกจาก โคคิวทัสเพื่อให้ฉันได้ใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ธรรมดาเสียด้วยซ้ำ

มนุษย์น่ะ ถ้าลองทำจริงๆ ไปเรื่อยๆ ก็จะเริ่มชินในที่สุด

ฉันเองก็ผ่านมาได้แล้ว

ตอนนั้นก็ทรมานสุดๆ เหมือนกัน แต่พอเวลาผ่านไป ความทรงจำแย่ๆ ก็เลือนหายไปเอง ตอนนี้กลับกลายเป็นความทรงจำดีๆ แทน

“อ้อ จริงสิ ยังมีน้ำยาทดแทนการนอนด้วย อาจารย์บอกว่าไม่ควรใช้ต่อเนื่องหลายวัน เราค่อยๆ ใช้ไปตามสถานการณ์ก็แล้วกันนะ”
“น้ำยาทดแทนการนอนเหรอคะ…!?”

ฉันเริ่มครุ่นคิดว่าจะเริ่มสอนจากจุดไหนก่อนดี

สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องเรียน《วิชาจิตคู่ขนาน》ซึ่งเป็นทักษะที่จำเป็นในการต่อสู้กับมนุษย์ด้วย

ถึงจะไม่อยากให้ห่างตัวไปนัก แต่ก็คงต้องให้เธอยืม《การแสวงหาของราชาเวท》ไปด้วย

ฉันคิดพลางสอดมือเข้าไปใน《ดิเมนชั่น พ็อกเก็ต》หยิบโพชั่นออกมาตั้งเรียงกัน

“อะ เอ่อ…คานาตะซัง…คือ…เรื่องนี้โพเมร่าเริ่มเองก็จริงค่ะ…แต่…ยังตัดสินใจไม่ได้เลย…เอ่อ…โพเมร่าคิดว่าความสามารถของตัวเองห่างจากคานาตะซังมากกว่าที่คิดไว้…แบบนี้มันอาจจะเสียมารยาทก็ได้นะคะ ที่คนอย่างโพเมร่าจะมาขอเรียนกับคานาตะซัง…”
“หา…?”

ฉันหันกลับไปมองโพเมร่าพร้อมกับโพชั่นในมือ

ตาฉันสบกับเธอพอดี

เหงื่อเม็ดโตไหลอาบแก้มเธอไม่หยุด

…เมื่อกี้ เธอพูดว่า อยากเลิกเรียนแล้ว…รึเปล่านะ?

หรือฉันควรเริ่มอย่างค่อยเป็นค่อยไปมากกว่านี้?

“ขอโทษครับ เมื่อกี้ฉันมัวแต่จัดโพชั่นอยู่น่ะ เลยไม่ได้ฟังชัดๆ…”
“เอ๊ะ เอ่อ…คือ…คือ…”

โพเมร่าก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา พร้อมทั้งยกมือขึ้นมาเก้ๆ กังๆ

“มะ ไม่ค่ะ…แค่คานาตะซังเตรียมไว้ให้ขนาดนี้ โพเมร่าก็ดีใจมากแล้วค่ะ… จะ จะจะ…จะขอพยายามสุดชีวิตเลยค่ะ!”

…อย่างนี้นี่เอง สรุปว่าแค่ฉันฟังผิดไปสินะ (TN: หนีปายยย)