“…แปลกจริงๆ”

ขณะยืนต่อแถวอยู่ที่แผนกต้อนรับของสมาคมนักผจญภัย ฉันก็พึมพำกับตัวเองเบาๆ

ฉันแอบใช้《เช็กสเตตัส》ตรวจดูผู้คนรอบตัวโดยพยายามไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย ผลลัพธ์ที่ได้กลับชวนให้รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

———————————————
【ลิล ลิเรอิน】
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
Lv : 22

HP : 101/101
MP : 84/84
———————————————

———————————————
【คีล ไมฟาเดล】
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
Lv : 9

HP : 41/41
MP : 34/34
———————————————

จนถึงตอนนี้ฉันเช็กไปแล้วราวยี่สิบคน แต่กลับพบแค่คนที่อยู่ในช่วงเลเวล 8 ถึง 30 เท่านั้น

ตอนแรกฉันยังสงสัยว่าอาจจะประเมินเลเวล 181 ของโลวิสต่ำเกินไป แต่พอเห็นออคตาบิโอเลเวล 28 ก็เริ่มรู้สึกว่าอาจต้องประเมินเขาใหม่เหมือนกัน

จะว่าไป ความรู้สึกแปลกๆ ที่มีมาตลอดก็เริ่มปะติดปะต่อเป็นภาพชัดขึ้น

แม้แต่นักผจญภัยที่ทำอาชีพต่อสู้เป็นหลักก็มีเลเวลอยู่แค่ประมาณ 30 เท่านั้น โลวิสที่ทำตัวโอ้อวดในตอนแรก อาจเป็นเพราะเขามีฝีมือจริงๆ ก็ได้

เหงื่อเย็นๆ ไหลซึมออกมา

ถ้าคนที่นี่รู้ว่าฉันเลเวล 4122 ล่ะก็ คงโดนตราหน้าว่าเป็นสัตว์ประหลาดแล้วโดนไล่ออกไปแน่ๆ

…ฉันจำเป็นต้องมีเลเวลขนาดนี้จริงๆ เหรอ?

หรือว่า…ลูนาเอลจะโกหกฉัน?

หรือไม่เธอก็อาจจะแค่ประเมินผิดไป เพราะใช้เวลาส่วนใหญ่หลบตัวอยู่ใน “หลุมอเวจี โคคิวทัส” มานานจนหลุดจากมาตรฐานปกติก็ได้

คำพูดของลูนาเอลผุดขึ้นมาในหัว

‘ถ้าถามว่าที่ไหนอันตรายกว่า โดยเฉลี่ยก็น่าจะเป็นที่นี่แหละ…แต่บางคนก็แข็งแกร่งแบบน่ากลัวเลย แล้วนายก็อาจจะโดนเพ่งเล็งเพราะเป็นคนต่างโลกด้วย ไม่สิ ต้องโดนแน่นอน!’

บางที…การฝึกของลูนาเอลก็เป็นการเตรียมพร้อมรับมือหายนะที่ฉันต้องเผชิญในอนาคตก็ได้

ดูเหมือนโลกนี้จะมีระดับความแข็งแกร่งที่กว้างขวางกว่าที่ผมคิดไว้

แม้แต่โลวิส พอรู้ว่าฉันเป็นคนที่มาจากต่างโลก ก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไร

…แต่เดี๋ยวนะ เลเวลมันก็ยังต่างกันเกินไป ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?

“เอ๊ะ…?”

สายตาฉันไปสะดุดกับภาพวาดหน้าคล้ายโลวิสที่แปะอยู่บนผนังของกิลด์นักผจญภัย

มันน่าจะเป็นใบประกาศจับ ที่เขียนไว้ว่า “ยมทูตสีดำ โลวิส” พร้อมระบุรางวัลค่าหัวว่า “แปดสิบล้านโกลด์”

ดูเหมือน “โกลด์” จะเป็นสกุลเงินในโลกนี้

ฉันไม่เคยใช้จริงจังมาก่อนเลยไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ดูแล้วค่าของมันก็คงไม่ต่างจากเงินเยนของญี่ปุ่นมากนัก

…คะ ค่าหัวแปดสิบล้านเยนเลยเหรอ!?

“น่ากลัวใช่มั้ยล่ะ? เพราะมีคนเห็นตัวในเมือง เลยเอามาแปะตรงที่คนมองเห็นง่ายๆ น่ะสิ”

เสียงจากด้านหลังเรียกให้ผมหันไป

เป็นชายร่างผอมวัยไล่เลี่ยกับผม มีธนูสะพายหลัง

“เอ่อ…คือ เขาเป็นใครเหรอ? ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่น่ะ…”
“ไม่รู้จักโลวิสเหรอ? เป็นพวกนักผจญภัยฝีมือดีที่ถูกขับออกจากสังคมน่ะ จับพวกเดียวกันมาตั้งทีม รับงานลอบสังหารกับขัดขวางการค้า เป็นพวกอันตรายสุดๆ ว่ากันว่าเขามีสายสัมพันธ์กับผู้มีอำนาจหลายคน ถึงจะมีคนชมว่าหล่อบ้าง เป็นจอมโจรบ้าง หรือว่ามีเสน่ห์แห่งความมืด เพราะเคยเล่นงานองค์กรอาชญากรรมอื่น แต่เอาเข้าจริงก็แค่ไอ้บ้าการต่อสู้ที่เลวทรามนั่นแหละ”
“เสน่ห์แห่งความมืด…”

ฉันพยายามนึกภาพโลวิสตอนทำท่าลูบมือยิ้มแหยๆ อย่างที่เคยเห็น

เสน่ห์…แห่งความมืด?

ดูยังไงก็ไม่น่าใช่คนใหญ่คนโตอะไรขนาดนั้น…หรือว่านั่นจะเป็นตัวปลอมที่แอบอ้างชื่อโลวิส?

มะ…ไม่สิ ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนปลอมตัวนะ แต่ว่า…

ขณะมองใบประกาศจับของโลวิส ฉันก็เห็นอีกใบหนึ่งสีแดงสดแปะอยู่ถัดไป

“เอ่อ…แล้ว ใบแดงๆ ข้างๆ โลวิสนั่นคือใครเหรอ?”

เป็นภาพชายหนุ่มสวมชุดคลุม มีตาตี่เหมือนคนยิ้มอยู่ตลอดเวลา

ไม่มีค่าหัวกำกับไว้ มีแค่ชื่อที่เขียนว่า “นักบวชเทพอสูร โน้ตส์”

ในเมื่อแปะอยู่ในที่เห็นได้ชัดแบบนี้ ก็แสดงว่าคงมีคนพบเห็นตัวจริงในเมืองเหมือนกัน

“ไม่รู้จัก 《มนุษย์มังกรอสูร》 เหรอ? นายนี่ไม่รู้อะไรเลยนะ มันคือมังกรอสูรที่อยู่ในร่างมนุษย์น่ะ เป็นอสูรร้ายที่ได้รับพลังเทียบเท่ามังกรทั้งที่ยังเป็นมนุษย์ ก่อให้เกิดภัยพิบัติและโศกนาฏกรรมไปทั่ว เป็นหายนะที่มีชีวิตเลยล่ะ ที่ไม่มีรางวัลก็เพราะไม่มีมนุษย์หน้าไหนจะจัดการมันได้ไงล่ะ”

อะ…อสูรแบบนั้น…มีอยู่จริงในโลกนี้งั้นเหรอ!?

“แต่เรื่องนักบวชเทพอสูรโน้ตส์นั่น ฉันว่าน่าจะเป็นข่าวลวงมากกว่านะ เมื่อวานก็เห็นแปะอยู่ตามที่อื่นเพียบ แต่พวกทหารก็ลอกออกหมดแล้ว ถ้ามันมีอยู่จริงล่ะก็ ฉันหนีออกจากเมืองนี้ไปนานแล้วล่ะ คนกลัวกันไปเองจนข่าวปลอมแพร่ไปหมด จะตายหรือยังอยู่ก็ไม่รู้แน่ด้วยซ้ำ”

ชายคนนั้นพูดพลางหัวเราะ

ฉันเคยคิดว่าในโลกนี้มีสัตว์ประหลาดแบบนั้นเดินกันเต็มเมือง แต่ดูท่าจะไม่ถึงขนาดนั้น

ในที่สุด ก็มาถึงคิวของฉันที่หน้าเคาน์เตอร์

ฉันใช้เหรียญที่โลวิสให้มาทำการลงทะเบียนเสร็จเรียบร้อย ได้รับบัตรนักผจญภัยที่มีข้อมูลพื้นฐานระบุไว้

แต่…

ในงานที่ฉันสามารถรับได้นั้น ไม่มีงานไหนดูเป็นเรื่องเป็นราวเลยสักงาน

ล้วนแต่เป็นงานจิปาถะราคาถูกจนตกใจ

อย่างเช่น ช่วยหาสัตว์รับใช้ที่หลงทาง ขนของ ช่วยเตรียมพิธีทำสัญญากับภูติระดับต่ำสำหรับเวทอัญเชิญ…

คือ งานแบบนี้ควรทำเองก็ได้มั้ย!?

เก็บสมุนไพรในป่า หรือจัดการก็อบลินก็ยังถือเป็นภารกิจระดับ F แต่ฉันกลับยังไม่สามารถรับงานแบบนั้นได้

“ผม…คิดว่าน่าจะพอสู้ได้นะครับ…?”
“อา…ถึงยังไงก็ต้องมีอย่างน้อยสองคนขึ้นไปถึงจะรับภารกิจที่เกี่ยวกับมอนสเตอร์ได้ค่ะ เพราะเป็นข้อบังคับของนักผจญภัยระดับ F น่ะ”

พนักงานหญิงตอบกลับมาอย่างเบื่อหน่าย

…ดูท่า ฉันคงต้องค่อยๆ หาคนร่วมทีมไปพลาง ทำงานพวกขนของหรือช่วยทำสัญญาไปก่อนสินะ

ขณะที่ฉันกำลังคิดแบบนั้น ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากทางประตู

“เฮ้ โพเมร่า! ทำไมถึงไม่มาให้ตรงเวลาน่ะ? คิดจะดูถูกพวกเรารึไง?”
“เอ๊ะ…แต่ ฉันก็เพิ่งมาถึง…”
“โง่รึไง? เพราะเธอไม่มา พวกฉันเลยต้องไปซื้อของเตรียมไว้ก่อนนะ! ทั้งที่อุตส่าห์รับพวกขยะอย่างเธอเข้าทีมแล้วแท้ๆ ไม่รู้จักบุญคุณเอาซะเลยนะ เฮ้อ!”

โพเมร่ากำลังโดนชายผมฟ้าตะคอกใส่จนหดตัวเล็กลง

คงเป็นสมาชิกปาร์ตี้ที่เธอเคยพูดถึง

มีผู้หญิงอีกคนอยู่ด้วย แต่ดูเฉยชาเหมือนไม่สนใจอะไร แถมยังหาวออกมาอย่างไม่แยแส

โพเมร่าบอกว่าสมาชิกทีมของเธอทุกคนเป็นคนดี…

แต่มองยังไงก็ไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย

ชายคนนั้นดูเหมือนจะโกรธที่โพเมร่าสาย แต่จากที่เธอเคยเล่า ปกติเธอมักถูกทิ้งให้รออยู่ก่อนแล้ว แถมครั้งนี้อีกฝ่ายยังไปซื้อของก่อนโดยไม่สนใจด้วยซ้ำ จะมีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าเธอกัน?

“ฉะ…ฉันจะไปต่อแถวใหม่นะคะ!”

สาเหตุที่โพเมร่ามาสายก็เพราะฉัน

จะปล่อยเธอไว้เฉยๆ คงไม่ได้

ฉันจึงโค้งขอโทษพนักงาน จากนั้นก็คว้าบัตรนักผจญภัย แล้วรีบเดินไปหาโพเมร่าอย่างรวดเร็ว