“…เพราะอย่างนั้น ถึงจะบอกว่าฉันเกลียดมนุษย์ ก็ไม่ใช่ว่าเป็นคำโกหกหรอกนะ… บางทีจะบอกว่าไม่ถนัดจะถูกมากกว่า ฉันไม่มีความรู้สึกอยากจะขึ้นไปยังโลกเบื้องบนอีกแล้ว และบางทีนั่นก็อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะ”

เสียงของลูนาเอลดังขึ้น

มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนัก

ทั้งที่เธอเคยเดิมพันชีวิตเพื่อต่อสู้กับจอมมารเพื่อช่วยเหลือผู้คน แต่กลับถูกขับไล่อย่างโหดร้าย และสุดท้าย…แม้แต่แม่ของเธอ ผู้เป็นเหตุผลที่เธอยอมฝ่าฝืนกฎแห่งความตาย ยังปฏิเสธเธอ

“ที่ฉันอยู่ที่นี่…ก็เพราะฉันเกลียดมนุษย์ที่ทรยศฉันยังไงล่ะ”

คำพูดที่ลูนาเอลเคยพูดไว้ในตอนที่เราพบกันครั้งแรก

ลูนาเอลเองก็คงไม่ใช่ไม่เข้าใจว่าการใช้เวทต้องห้ามนั้นจะก่อให้เกิดอะไรขึ้น

ถึงได้เคยตัดใจจากการรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกครั้ง และยอมรับความตายของพ่อ

เธอเป็นคนอ่อนโยน

และเพราะอย่างนั้น เธอถึงไม่เคยคิดจะแก้แค้นต่อผู้คนหรือแม่ของตนเอง

ถ้าเธอเคียดแค้นถึงเพียงนั้น เธอคงไม่อ่อนโยนกับฉัน ซึ่งก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน

แต่ว่า…แค่คำว่า ‘ทรยศ’ ที่ยังเอ่ยออกมาหลังจากผ่านไปเป็นพันปี มันก็บอกได้แล้วว่าความเจ็บปวดของเธอนั้นลึกแค่ไหน

จะไม่อยากกลับขึ้นไปยังโลกเบื้องบนอีกก็คงไม่แปลกเลย

“…เพราะแบบนั้น ถึงนายจะรู้ว่าฉันเป็นลิช แต่ก็ยังปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นมนุษย์ธรรมดา ฉันดีใจมากเลยนะ สำหรับฉันมันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่หนึ่งเดือนครึ่งที่ผ่านมา ฉันมีความสุขมาก…ทุกวันเลย”

ลูนาเอลยิ้มเศร้า

นั่นคือรอยยิ้มแรกที่ฉันได้เห็นจากหญิงสาวผู้ซึ่งมักจะไร้อารมณ์อยู่เสมอ

“อาจารย์…ถ้าอย่างนั้น ได้โปรดให้ฉันอยู่ที่นี่เถอะ! ฉันจะอยู่ที่นี่ตลอดไปเลย! ฉัน…ฉันชอบอาจารย์มากนะ! เพราะฉะนั้น ได้โปรด…!”

ลูนาเอลเม้มริมฝีปากแน่นอย่างเจ็บปวด แล้วส่ายหน้าเบาๆ

“ขอบคุณมากสำหรับความรู้สึกของนาย…แต่ว่านายไม่ควรอยู่ที่นี่…แล้วก็ อยู่กับฉันไปก็ไม่มีทางสนุกหรอก ฉันเป็นลิช ถูกมลทินแห่งยมโลกเกาะกินอยู่ ถ้ามนุษย์มาแตะตัวฉันเข้า…มันก็จะกลายเป็นพิษร้ายที่ถึงตายได้เลย”

…นั่นคือสิ่งที่โนเบิลมิมิกพูดไว้เช่นกัน

ผู้ตายที่ยังมีชีวิตอยู่—ไม่ว่าจะเป็นเนื้อ เลือด พลังเวท หรือแม้แต่จิตวิญญาณ ทั้งหมดล้วนเป็นพิษร้ายสำหรับมนุษย์

แต่ก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไรให้ถี่ถ้วน ร่างกายก็ขยับไปแล้ว

ปกติฉันคงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้ หรือแม้แต่คิดจะทำ

แต่ว่าวันนี้…หากจากกันไปตอนนี้ ฉันคงไม่มีโอกาสได้พบลูนาเอลอีก

ฉันพุ่งเข้าไปกอดร่างของลูนาเอลที่ก้มหน้าอยู่แน่น

แม้เธอจะแข็งแกร่งอย่างน่าเกรงขาม แต่ร่างของเธอกลับบอบบางอย่างไม่น่าเชื่อ

เธอเคยมีภาระอันยิ่งใหญ่ ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง หลังความตายก็ยังต้องเผชิญชะตากรรมที่โหดร้าย จนไหลเวียนมาถึงที่แห่งนี้—“หลุมอเวจี โคคิวตัส”—และได้รับพลังอันยิ่งใหญ่

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็เป็นเพียงเด็กสาวผู้แสนบอบบาง ที่ถูกอดีตหลอกหลอนอยู่ตลอดมา

“เอ๊ะ…ม-ไม่ได้นะ! ถ้าทำแบบนั้น…มลทินแห่งยมโลกจะ…!”

ลูนาเอลตกใจจนแทบลนลาน

ความเจ็บแสบแล่นผ่านผิวหนัง ลมหายใจก็เริ่มติดขัด

แต่มันยังไม่ถึงขั้นทนไม่ไหว

ตอนฝึกฝนกัน ยังเจ็บปวดกว่านี้ตั้งเท่าไหร่

ฉันยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น

ผิวของเธอเนียนลื่นอย่างไม่น่าเชื่อ

“เห็นมั้ยล่ะ…แค่นี้เอง ไม่เป็นอะไรเลย สำหรับฉันน่ะ ไม่มีปัญหาหรอก ก็เพราะอาจารย์ฝึกให้ฉันแข็งแกร่งขึ้นไง”

ใบหน้าของลูนาเอลแดงก่ำขึ้นมาจนถึงแก้มขาว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ

ฉันฝืนยิ้มให้

…แต่บางที ฉันควรจะเพิ่มเลเวลให้มากกว่านี้อีกหน่อย

ถ้าทำได้ บางทีผลกระทบจากมลทินแห่งยมโลกของเธอก็อาจจะเบาลงกว่านี้

“เพราะฉะนั้น ได้โปรดให้ฉันอยู่ข้างๆ…!”

ลูนาเอลยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วหลับตาแนบตัวเข้ามาในอ้อมแขนของฉัน เหมือนต้องการสัมผัสกับไออุ่นของมนุษย์

“…ขอบคุณนะ คานาตะ”
“อาจารย์…!”

ทันใดนั้น ลูนาเอลก็ผลักฉันออกสุดแรง

“เอ๊ะ…!?”

ร่างของฉันลอยขึ้นกลางอากาศ

ถ้าเป็นแบบนี้ จะกลิ้งตกลงไปยังชั้นล่างแน่

ต้องใช้เวท ช็อตเกต เพื่อหาจังหวะตั้งตัวกลางอากาศ

แต่ตอนที่ฉันกำลังร่ายเวท ลูนาเอลเองก็เริ่มร่ายเวทเช่นกัน

ไม่ทันแน่ เวทของลูนาเอลจะเสร็จก่อนฉันแน่นอน

“เวทมิติขั้นที่สิบเจ็ด 《รอยแยกแห่งอากาศ แฟรคเจอร์》”

จากวงเวทของลูนาเอล กิ่งก้านสีดำคล้ายพืชก็แผ่ขยายออกไปทั่วบริเวณ

รากเหล่านั้นทะลุผ่านพื้น เสาหิน และบันได

แล้วในพริบตา พวกมันก็ส่องแสง แล้วแยกทุกสิ่งรอบตัวออกเป็นชิ้นๆ

ตัวฉันเองก็ถูกผลักตกลงไปพร้อมกับกองเศษหินจากพื้นห้องที่แยกออก

ลูนาเอลลอยอยู่กลางอากาศด้วยเวทอื่น

“อ-อาจารย์…ทำไมถึง…!”
“คานาตะ…ฉันเองก็ชอบนายมาก…แต่เพราะแบบนั้น ฉันถึงอยากให้นายได้ใช้ชีวิตของ ‘มนุษย์’ อย่างเต็มที่ อย่างช้าๆ และมีความสุข”

น้ำตาเอ่อขึ้นในดวงตาของลูนาเอลที่ฉันมองเห็นผ่านช่องว่างของเศษหิน

“…เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ฉัน…ไม่อาจทำได้”

ร่างของลูนาเอลค่อยๆ หายลับไปหลังซากหินพัง

ฉันได้แต่ยืนตะลึงกับทั้งน้ำเสียงและคำพูดของเธอ จนไม่รู้จะพูดอะไรกลับไป

แต่แล้วก็กัดฟันแน่น ตะโกนสุดเสียงออกไป

“ฉันจะกลับมาที่ ‘หลุมอเวจี โคคิวทัส’ แห่งนี้ให้ได้แน่นอน! ฉันจะออกเดินทาง เหมือนที่อาจารย์ว่าไว้…ไปมองโลกใบนี้ให้ทั่ว แล้วหลังจากนั้น ฉันจะกลับมา—กลับมาหาอาจารย์นะ…ลูนาเอล!”