“โหดชิบเลยนะคะนัตสึกิคุง ถ้าเป็นม.ปลายมีหวังโดนไล่ออกแน่นอน”
“ไม่ๆ ม.ต้นก็ไม่รอดเหมือนกันนั่นแหละ คดีถึงหูผู้ปกครองเมื่อไหร่ มีสิทธิพักกิจกรรมชมรม หรืออย่างแย่ก็อาจจะโดนยุบชมรมไปเลย แย่สุดๆ ก็ต้องย้ายโรงเรียนหนีเลยล่ะมั้ง”

นัตสึกิที่กลับมาถึงบ้านแล้ว กำลังเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนให้ กิงโกะ กับ โคอุเมะ ฟังอยู่ในห้องนั่งเล่น

ทั้งกิงโกะและโคอุเมะต่างก็มีสีหน้า “เจ้าเล่ห์” ไม่แพ้กัน แน่นอนว่านัตสึกิเองก็เหมือนกัน

ถ้าหาก มัตสึชิมะ อาสึกะ ยอมย้ายโรงเรียนจริงล่ะก็ ชีวิตประจำวันของนัตสึกิก็คงสงบสุขขึ้นอีกหนึ่งเรื่องแน่นอน

“ว่าแต่…มินาซึกิ มิยาโกะ นี่ก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะคะ”
“รู้จักเธอด้วยเหรอ?”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ตระกูลมินาซึกิกับทางตำรวจเราน่ะ มีความสัมพันธ์กันอยู่เรื่อยๆ ฉันเคยไปทักทายอยู่สองสามครั้ง ตอนนั้นเธอก็เหมือนลูกสาวตระกูลผู้ดีแบบสุดๆ ทั้งบุคลิก ทั้งท่าที จะให้จินตนาการว่าเธอจะกล้าไปฟ้องครูเพื่อเล่นงานใครสักคนเนี่ย…นึกไม่ออกเลยจริงๆ”

ดูเหมือนกิงโกะจะเคยเจอกับมิยาโกะมาก่อน
และตอนนี้ก็ถึงกับอึ้งกับความเปลี่ยนแปลงของเธอ

นัตสึกิเองก็รู้ดีว่าเธอเปลี่ยนไปมาก แต่ มิยาโกะในตอนนี้ กลับกลายเป็นเพื่อนที่เขารู้สึกดีด้วยอย่างจริงจัง
อีกทั้งความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับ พี่สาวของเธอ—มิโอะ ก็เหมือนจะค่อยๆ ฟื้นตัวขึ้นด้วย
นัตสึกิหวังอยู่ลึกๆ ว่าพวกเธอจะกลับมาสนิทกันได้อีกครั้ง

“แล้วพวกเธอสองคนล่ะ? ไม่ใช่ว่าจะไปที่ร้านเหล้ารึไง?”
“เรื่องนั้นแหละค่ะ ฟังให้ดีนะคะ!”
“ของที่ได้มาน่ะ เพียบเลยล่ะ!”
“ทั้งที่ฉันบอกว่าแค่ห้ามเกินห้าพันเยนแล้วแท้ๆ ยัยเทวดานี่ดันจัดมาเต็มเลย ทั้งเหล้าสี่พัน ห้าพันเยน แถมซัดไปห้าขวดอีกต่างหาก!”
“ก็แหงล่ะ! ไอ้พวกนี้ปกติราคาพุ่งเกินราคาหน้าฉลากกันหมด แต่คราวนี้ขายราคาเดิมเป๊ะ จะไม่ซื้อได้ไงวะ!”
“เข้าใจความรู้สึกนะคะ…แต่มันเงินของฉันนี่นา!”
“เรื่องแค่นี้เอง อย่าจุกจิกน่า”
“จุกจิกบ้าอะไรล่ะคะ!”
“แต่ยังไงๆ เดี๋ยวเธอก็กินด้วยใช่มะ?”
“…แน่นอนอยู่แล้ว! ก็ฉันเป็นคนจ่ายนี่คะ!”

ดูเหมือนว่ากิงโกะจะถูกใช้เงินเกินงบจนหมดแรงบ่น
ในขณะที่โคอุเมะยิ้มหน้าบานเหมือนเด็กได้ของเล่น

นัตสึกิลองฟังชื่อแบรนด์เหล้าที่พวกเธอพูดถึง…แต่เขาก็ไม่รู้จักเลยสักอย่าง

“เฮ้อ…เรื่องเหล้าเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน ฮารุโกะซังฝากบอกมาว่า…เย็นนี้มีสุกี้ยากี้นะคะ”
“เย้! เนื้ออออ”
“เนื้อจ้าเนื้อออ! ได้กินสุกี้ยากี้บ้านคนญี่ปุ่นนี่แหละที่อร่อยสุดในโลก—ก็อดบอกไว้งี้น่ะ!”
“ใครฟะ…ก็อดผู้รอบรู้เรื่องสุกี้ยากี้เนี่ย?”
“เขาบอกว่าจะคัดเลือก ‘เทวทูตผู้พิทักษ์สุกี้ยากี้’ ด้วยนะเออ”
“พอเถอะค่ะ ฉันอิ่มกับเรื่องก็อดแล้วจริงๆ…”

กับความอิสระแบบไร้ขอบเขตของ “ก็อด” นั้น ทำให้กิงโกะถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วนอนแผ่กับพื้น

“อ้อใช่ๆ เกือบลืม…ได้ยินมาว่าจะมี เทพประจำถิ่น มาเยือนเร็วๆ นี้ล่ะ”
“คนใหม่เหรอคะ?”
“อื้ม ดูเหมือนจะใช่นะ”
“แปลกแฮะ ปกติพวกเผ่าเทพจะขี้เกียจกันจะตาย
เทพท้องถิ่นหายตัวไปตนนึง ยังไม่ค่อยจะรีบส่งคนใหม่มาแทนกันขนาดนี้เลย”
“……ฉันว่านะ เผ่าเทพคงรู้เรื่องที่นัตสึกิคุงสังหารเทพเข้าแล้ว เลยอาจจะส่งใครที่พอมีฝีมือมาคอยจับตาดูไปด้วยก็ได้นะคะ”
“ไม่มีทางหรอก เทพที่ลงมาโลกมนุษย์ได้ง่ายๆ แบบนั้น สู้นัตสึกิไม่ได้อยู่แล้วแหละ”

ทั้งสามคนถกกันเรื่องเทพใหม่ที่จะมา แต่สุดท้ายก็ไม่มีข้อสรุป
ไม่อยากเป็นฝ่ายตั้งรับทีหลัง…แต่ในเมื่อไม่รู้อะไรแน่ชัด ก็ทำได้แค่รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากเทพนั่นมาถึง

ตัวนัตสึกิเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะเป็นฝ่ายเริ่มศึกก่อนแน่นอน
เว้นเสียแต่ว่า…อีกฝ่ายจะมาทำลายความสงบสุขของเขา

“ว่าแต่…หิวแล้วนะคะ”
“ยังไม่ถึงห้าโมงเลยนะ?”
“ฉันน่ะก็หิวแล้ว! ก็เพราะกิงโกะน่ะขี้งก ให้กินแค่เบอร์เกอร์ชิ้นเดียวเอง!”
“ถ้าไม่เอาเงินไปดวดเหล้า ก็ได้กินมากกว่านั้นไปแล้วล่ะค่ะ!”

ทั้งสองจ้องหน้ากันเขม็ง ถึงจะทะเลาะกันแบบนี้…แต่นัตสึกิกลับยิ้มออกมา เพราะรู้ว่าทั้งคู่เข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

แม้วันนี้จะเจอเรื่องน่าหงุดหงิดที่โรงเรียน แต่พอได้กลับมาบ้าน เห็นกิงโกะกับโคอุเมะแล้ว
หัวใจก็เหมือนได้ชำระล้างความเหนื่อยล้าไปเลย

“――หือ?”

ในจังหวะที่นัตสึกิกำลังรู้สึกอบอุ่นใจ จู่ๆ ก็มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นในสัญชาตญาณของเขา

“นัตสึกิคุง?”
“เป็นอะไรรึเปล่า นัตสึกิ?”

แม้กิงโกะกับโคอุเมะยังไม่รู้สึกตัว แต่ นัตสึกิสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของใครบางคน ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
อีกฝ่าย มีพลังเวทมหาศาล และยัง พยายามปิดซ่อนมันอย่างสุดความสามารถ…นั่นยิ่งทำให้น่ากลัวเข้าไปใหญ่
และแน่นอน—ไม่ใช่มนุษย์

“…มาแล้ว”

ปิ๊งป่อง
เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น

“หืม?”

นัตสึกิที่คิดว่าอีกฝ่ายจะบุกเข้ามาเลย ถึงกับรู้สึกแปลกใจที่อีกฝ่ายเลือกจะมากดกริ่งอย่างสุภาพ
แต่ก็ยังไม่ยอมลดความระวัง

“หือ? แปลกแฮะ…ทำไมรู้สึกคุ้นๆ ยังไงก็ไม่รู้แฮะ…”

โคอุเมะพึมพำเบาๆ ขณะที่นัตสึกิเดินไปตอบอินเตอร์คอม

“ครับ ไม่ทราบว่าใครกันครับ?”
“ขออภัยที่มาโดยไม่ได้นัดก่อนนะครับ ผมคือ ลูซิเฟอร์ ทำหน้าที่เป็นเลขานุการของ จอมปีศาจซาตาน แห่งโลกปีศาจ เป็นหนึ่งในผู้ปกครองแห่ง ‘เจ็ดบาป’
ผู้ดูแล ‘ความหยิ่งผยอง’ วันนี้แวะมาทักทาย เพราะได้ยินว่ามายแองเจิ้ลโคอุเมะฝากตัวอยู่กับพวกท่านน่ะครับ”

นัตสึกิ, กิงโกะ และโคอุเมะ
อ้าปากค้างพร้อมกันหมด

ก็ชื่อระดับตำนานจากนรกเพิ่งมาโผล่ตรงหน้าบ้าน จะให้พวกเขาทำหน้ายังไงได้อีกล่ะ!?