“พี่ชาย พี่สาว เจ็บท้องเหรอ…?”

 

ผมกับมิซากิหันไปมองโคโคอะที่กำลังจ้องมาทางเราด้วยแววตาเป็นห่วง เด็กคนนี้คงเข้าใจว่าการที่พวกเราวางมือทาบหน้าอกกันอยู่นั้น หมายถึงอาการเจ็บท้องล่ะมั้ง

 

“เอ๊ะ? เป็นอะไรรึเปล่าคะ? จะให้แวะที่ไหนไหม?”

 

เสียงของโคโคอะทำให้ซาซากาวะซังหันมาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเช่นกัน เธอยังคงอ่อนโยนและใส่ใจเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ… ถ้าเมื่อเทียบกับอีกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วล่ะก็…

 

“หึ…”

 

ซูซุมิเนะซังยกมุมปากยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ทางจมูก ดูท่าว่าจะกำลังสนุกกับการเห็นพวกเรากำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเข้าอย่างจัง

 

ผมเริ่มมั่นใจขึ้นทุกทีว่า เธอคนนี้มีนิสัยซาดิสม์โดยกำเนิดแน่ๆ

 

“ไม่ครับ ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ”

 

ผมยิ้มบางๆ แล้วตอบเสียงใสเพื่อไม่ให้ทุกคนต้องเป็นห่วง

 

“อืม หนูก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน”

 

มิซากิก็ยิ้มพร้อมพยักหน้าเบาๆ จริงๆ แล้วสุขภาพเราไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย แค่บาดแผลมันเกิดขึ้นที่หัวใจต่างหาก…

 

พูดตามตรง ถ้าผมรู้ตั้งแต่แรกว่าคุณครูเป็นพี่สาวของมิซากิล่ะก็ผมคงไม่รับบทแฟนจอมปลอมแบบนี้หรอก

 

“ถ้างั้นก็ดีแล้วค่ะ…”

 

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่สีหน้าของคุณครูก็ยังคงดูเป็นกังวลอยู่ดี แม้แต่เงาที่สะท้อนในกระจกก็ยังดูไม่ค่อยเบาใจสักเท่าไร

 

“พี่ชาย พี่สาว ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ…?”

 

โคโคอะยังคงมองเราด้วยแววตาไม่วางใจ ถึงจะเอาแต่ใจบ้างตามประสาเด็ก แต่ก็เป็นเด็กที่อ่อนโยนและรู้จักใส่ใจผู้อื่นจริงๆ

 

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ สบายใจได้เลยนะ”

 

เพื่อให้เธอรู้สึกอุ่นใจ ผมจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กๆ นั่นเบาๆ ถึงจะต้องยื่นมือข้ามมิซากิที่นั่งอยู่ตรงกลางไปหน่อย แต่ก็ขอให้เธอช่วยอดทนสักนิดก็แล้วกัน – แต่แล้วตอนที่คิดแบบนั้นอยู่ …จู่ๆ รถก็เบรกกระทันหันทำเอาผมเสียหลักไปทันที

 

“อะ…!”

 

เสียงของผมกับมิซากิดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

 

เพราะแรงเหวี่ยงตอนรถเบรก ผมเลยเผลอเอนไปซบมิซากิแบบเต็มแรง และแขนของผมก็ดันไปกดอยู่ตรงหน้าอกของมิซากิเข้าอย่างจัง

 

…นี่มันเป็นท่าที่แย่ที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ!

 

“～～～～～!”

 

มิซากิหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันทีแล้วร้องออกมาเป็นเสียงเบาๆ แบบไร้ถ้อยคำ

 

พอมองดูดีๆ ก็เห็นว่าเธอตาลายเหมือนกับตัวการ์ตูนไปแล้ว เรียกได้ว่าเธอเขินหนักเอาเรื่องเลยทีเดียว

 

“ข…ขอโทษนะ…!”

 

ผมรีบผละตัวออกมาแทบจะในทันที ขอให้โคโคอะเป็นพยานเลยว่าผมไม่ได้ตั้งใจทำเรื่องแบบนั้นเลยสักนิด

 

“ขอโทษค่ะ พอดีรถคันหน้าเบรกกระทันหัน ฉันก็เลยเบรกตาม…”

 

“ไม่ใช่ความผิดของคุณมิโซระหรอกค่ะ ทางแยกตรงนี้ไม่มีสัญญาณไฟคนข้ามน่ะ พอไฟเหลืองขึ้นมาทันที รถคันหน้าก็ตกใจเลยเบรกแรงแบบนั้น”

 

เหตุการณ์ทั้งหมดถูกอธิบายโดยซาซากาวะซังกับซูซุมิเนะซัง ดูเหมือนจะเป็นแค่จังหวะและโชคไม่ดีล้วนๆ

 

“…………”

 

มิซากิก้มหน้ามองต่ำแล้วเอามือกอดอกเอาไว้แน่น หน้าของเธอยังคงแดงไม่หาย

 

ถึงจะเป็นแฟนกันในนามก็เถอะ แต่เรายังไม่เคยแตะต้องกันในเชิงนั้นเลยสักครั้งเดียว สำหรับเธอที่เป็นคนใสซื่อและบริสุทธิ์แบบนั้น คงจะรู้สึกช็อกอยู่ไม่น้อย

 

“เห็นว่าไปบ้านกันทุกวันเลยนึกว่าความสัมพันธ์จะคืบหน้าไปเยอะแล้ว… แต่จากที่เห็นตอนนี้คงยังอีกไกลเลยสินะ…”

 

“!!!”

 

ไม่รู้ซาซากาวะซังพึมพำอะไรเบาๆ ออกมา แต่ดูเหมือนซูซุมิเนะซังจะได้ยินเข้าแล้วเธอก็หน้าแดงเถือกทันทีก่อนจะรีบก้มหน้าลงคล้ายกับมิซากิ

 

อะไรกันแน่นะที่ทำให้ทั้งสองคนมีปฏิกิริยาแบบนั้น…

 

บรรยากาศในรถตอนนี้เรียกได้ว่าปั่นป่วนสุดๆ อึดอัดก็อึดอัดแถมยังรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นไข้เลย

 

“…หืม?”

 

มีแค่โคโคอะคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่เข้าใจอะไรเลย เธอทำหน้างงๆ แล้วมองหน้าผมกับมิซากิสลับกันไปมาอย่างไร้เดียงสา