“ทะ ท่านหญิงเรย์เต้! จะให้ประลองกับ ‘ท่านไวซ์คนนั้น’ ทุกวันมันโหดเกินไปแล้วขอรับ!”

 

“นั่นสิ! อย่างน้อยขอแค่สัปดาห์ละครั้งไม่ได้เรอะ!?”

 

เซ็ตจังกับเคเนโวยวายพร้อมกัน ทั้งที่เมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่แท้ ๆ แต่นี่ดันประสานเสียงกันซะงั้น

 

“ไม่ได้! จะต้องซ้อมกันทุกวันไปเลย เพื่อให้แข็งแกร่งขึ้นไงล่ะ แน่นอนว่าต้องทำงานประจำวันให้เรียบร้อยด้วยนะ!”

 

“ทั้งที่ต้องทำงานด้วยเนี่ยนะ!?”

 

ใช่แล้ว อย่างที่บอกไป ฮังกาเรียตอนนี้ยุ่งจะตายอยู่แล้ว

 

“เคเนะ ตามคำสั่งเลยนะ แกต้องลาดตระเวนทั่วแคว้นเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย เริ่มเดี๋ยวนี้เลย!”

 

“ตอนนี้เลยเรอะ!?”

 

ใช่น่ะสิ เวลาเป็นเงินเป็นทองนะยะ วิ่งดิเอ๋!

 

“แล้วก็เซ็ตจัง”

 

“ขอรับ! ข้าจะทำหน้าที่องครักษ์ของท่านหญิงให้เต็มกำลัง!”

 

“อ่ะ อันนั้นไม่ต้องก็ได้”

 

“!?!”
 

“ก่อนหน้านี้ฉันให้เธอเป็นองครักษ์เบอร์สองเวลาไวซ์ไม่อยู่ แต่ตอนนี้ลดหน้าที่นั้นได้แล้ว เปลี่ยนไปช่วยงานก่อสร้างแทนซะ!”

 

“ขะ ข้าต้องไปลงแรงด้วยเรอะ!? ข้าเป็นซามูไรชั้นสูงเชียวนะ! ไม่เคยมีประสบการณ์งานพวกนี้เลย…”

 

“งั้นก็เริ่มเก็บประสบการณ์ตั้งแต่วันนี้พร้อมกับเคเนะเลยจ้ะ!”

 

กิฟต์ของเซ็ตจังคือ “โทวเก็นเท็นกะ” ใช่ไหมนะ เป็นความสามารถควบคุมแรงโน้มถ่วงในระยะสองเมตรรอบตัว ปรับให้แรงขึ้นได้ถึงสามเท่ารึเปล่า

 

ความสามารถแบบนี้มันโคตรเหมาะกับงานก่อสร้างเลยนี่นา ใช้ลดน้ำหนักวัสดุก่อสร้างให้ขนง่ายขึ้นได้ด้วย

 

“ตั้งแต่วันนี้เธอต้องทำงานกับฝึกสู้กับไวซ์ทุกวันนะ~ ไปกับเคเนเลยจ้ะ~”

 

จับเด็กมาทำงานเนี่ย~ ชั่วร้ายสุดๆไปเลย~!

 

———————————————————–

 

และแล้ว—หนึ่งสัปดาห์ให้หลัง…

 

“ฉัน…ตื่นแล้ววววว……!”

 

…แล้วคนที่เหนื่อยสุดกลับกลายเป็นฉันเองนี่แหละ…!

 

“เฮ้ออ… เดี๋ยวนี้นอนยังไงก็ไม่หายเหนื่อยเลยอ่ะ…”

 

ก็ช่วยไม่ได้อ่ะนะ… ก็งานเดิมก็วุ่นจะแย่อยู่แล้ว ไหนจะเก็บ ‘ศิลาเวท’ ไหนจะตรวจทะเบียนประชากรที่เพิ่มขึ้นไม่หยุด ไหนจะบริหารภาษี ไหนจะปั๊มเอกสารยิกๆ นี่ยังไม่นับอีกสารพัด!

 

พอประชากรพุ่งไม่หยุด งานมันก็ทะลักตามมาด้วยน่ะสิยะ!

 

“บ้าจริง! ใครมันไปดูดคนจากเขตข้างบ้านมานักหนา—…อ๋อ ตรูเองนี่หว่า!!”

 

ฟาดหมอนใส่กำแพงด้วยความโมโห!

 

ฮือออออออ~ อยากจะโยนความผิดให้ใครซักคน แต่ในหัวมีแต่หน้าตัวเองเต็มไปหมดเลยยยยยย!

 

“อ่าา… ไม่ไหวแล้วล่ะ วันนี้ขี้เกียจเตรียมตัวเองสุดๆ ใครก็ได้~!”

 

ฉันดีดนิ้วแบบแห้งๆ แป๊ะ แล้วก็มีเสียง ตึง! เพล้ง! ตามมาทันที… ก่อนจะมีเมดคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยรอยช้ำโผล่มาพร้อมเสียง “รับทราบค่ะ!”

 

“แฮ่ก… แฮ่ก… มีอะไรให้รับใช้เจ้าคะ คุณหนูเรย์เต้?”

 

“ชั้นควรถามมากกว่านะ ว่าเธอไปโดนอะไรมา”

 

อ้อ ยัยนี่เอง… เมดม่ายจากเขตข้างๆ ที่เคยเกือบฟัดกับเคเนลริคมาแล้วหนนึง… แต่ช่างเถอะ เรื่องเก่า

 

“รอยนี่… ไปซัดกับใครมาอีกล่ะ?”

 

“…เจ้าค่ะ พอได้ยินว่าคุณหนูเรียกตอนเช้า พวกเราก็คิดกันว่า ‘อีเวนต์แต่งตัวให้คุณหนูเรย์เต้’ ตอนเช้าในตำนาน… ได้เปิดแล้ว…”

 

“อีเวนต์แต่งตัวของชั้นมันกลายเป็นตำนานได้ไงยะ!?”

 

ชั้นถึงต้องสั่งงดกิจกรรมนี้ก็เพราะพวกแกนั่นแหละ! เล่นซัดกันทุกเช้าแบบนี้ใครจะกล้าจัดต่อ!?

 

“ให้ตายสิ… อยากเป็นคนเตรียมตัวให้ฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? อยากได้เงินพิเศษรึไง?”

 

“ไม่เลยค่ะ ทั้งหมดนี้มาจากใจที่อยากรับใช้คุณหนูเรย์เทะเท่านั้น!”

 

“ไม่เชื่อหรอกย่ะ!”

 

อย่ามามองฉันเป็นผู้หญิงหัวอ่อนเด็ดขาดนะ! ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน ฉันก็คือคุณหนูสุดโหดค่ะ เข้าใจมั้ย!?

 

“ไม่ต้องมาประจบ รีบหวีผมให้ฉันได้แล้ว!”

 

“คะ-ค่ะ!”

 

เอาล่ะ…

 

ฉันนั่งลงที่หน้ากระจก พร้อมหยิบตารางก่อสร้างขึ้นมาดู ระหว่างนี้ก็ต้องเช็กเอกสารบ้างล่ะนะ

 

“…คุณหนูเจ้าคะ ตอนเช้าควรพักผ่อนสักหน่อยก็ได้นะคะ…”

 

“หืม? พูดอะไรของเธอน่ะ?”

 

อย่าพูดบ้า ๆ น่า

 

“ฉันคือราชินีแห่งความชั่วร้ายไม่ใช่เหรอ? ต้องรีบสร้างสภาพแวดล้อมที่พร้อมให้ใช้งานไวๆ จะได้เอาไว้ใช้งานพวกแรงงานทั้งหลายให้หนักกว่าเดิม!”

 

“…!”

 

แค่นี้ก็ไม่เข้าใจเหรอ ฉันยักไหล่เบา ๆ แล้วก็เห็นเมดที่สะท้อนอยู่ในกระจกยิ้มอย่างมีความสุขเฉยเลย

 

“เดี๋ยวสิ! ฉันเพิ่งบอกจะกดขี่พวกเธอแท้ ๆ ทำไมดูยิ้มแย้มขนาดนั้น? อย่าบอกนะว่าเธอเป็นมาโซ!? หรือเป็นพวกโรคจิตเหมือนแอชลีย์นั่น?”

 

“…ค่ะ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นะคะ”

 

“หาาาาาาาาาาา!?”

 

เธอพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข

 

“ก็เพราะ… ฉันอยากอยู่เคียงข้างท่านราชินีแห่งความชั่วร้ายไปตลอดชีวิตยังไงล่ะคะ”