「ฮ้าาาาา!!」

 

ด้วยพลังใจอันแรงกล้า ดาบของนักดาบหนุ่มฟาดฟันลงไป ตัดหัวก็อบลินขาดสะบั้น เมื่อนักดาบมองไปรอบๆ ก็พบว่าก็อบลินทุกตัวล้มลงหมดแล้ว เขาหันไปหาเพื่อนๆ ที่รออยู่ข้างหลัง

 

「ไม่มีร่องรอยของสัตว์ประหลาดตัวอื่นแล้ว ดูเหมือนจะจบแล้วนะ」

 

จอมเวทหนุ่มพูดขึ้นจากด้านหลังนักดาบ

 

「อัลคุง เหนื่อยไหม ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะ?」

 

นักบวชสาวถามนักดาบหนุ่ม

 

「นี่ อัล รีบมาเก็บชิ้นส่วนของพวกมันกันได้แล้ว!」

 

เรนเจอร์สาวผู้สะพายธนูไว้ข้างหลัง ดึงมีดสั้นจากเอวออกมาแล้วเริ่มจัดการซากก็อบลิน

 

「ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะ มี่!

เดี๋ยวฉันไปช่วย! เรนกะจัดการไปก่อนเลย! 

คุณชินจิครับ ขอโทษนะครับ」 

 

「เข้าใจแล้ว วางใจเรื่องการเผ้าระวังได้เลย จริงไหม เฟรลี่」

 

เมื่อจอมเวทเอ่ยปากเรียกภูตสาวน้อยขนาดเท่าฝ่ามือที่นั่งอยู่บนไหล่ของเขา เธอก็โบกมือเบาๆ นักดาบรู้ดีว่าแม้จะมีรูปลักษณ์ที่น่ารักและดูพึ่งพาไม่ค่อยได้ แต่เธอมีความสามารถในการตรวจหาศัตรูได้อย่างแม่นยำจากการผจญภัยที่ผ่านมา เขาจึงกล้าออกไปแนวหน้าอย่างสบายใจ การผจญภัยครั้งนี้จึงจบลงโดยไม่มีปัญหาใดๆ

 

นี่คือการผจญภัยครั้งที่ 3 ของการทดลองปาร์ตี้ร่วมกันระหว่างสามสมาชิกของปาร์ตี้ “หมาป่าทะยาน” อันประกอบด้วย อัลวิน นักดาบหนุ่ม, มีริส นักบวชสาว, เรนกะ เรนเจอร์สาว และชินจิ จอมเวทหนุ่มผู้ฉายเดี่ยว

 

 

 

「งั้นก็ มาฉลองการเข้าร่วมปาร์ตี้อย่างเป็นทางการของคุณชินจิ… ชนแก้ว!」

 

「「「ชนแก้ว!」」」

 

หลังจากจบการผจญภัย ทั้งสามคนของ “หมาป่าทะยาน” ก็ได้ตัดสินใจเชิญชินจิเข้าร่วมปาร์ตี้

 

「เขาไม่มองฉันกับมีด้วยสายตาแปลกๆ ก็ดีนะ ถ้าจะให้ดีน่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า」 

 

「ขอร้องล่ะน่า! ผู้หญิงสามคน ผู้ชายคนเดียวนี่เหนื่อยแน่!」 

 

「ว่าไงนะ!? จะบอกว่าอยู่กับพวกเรา แล้วเหนื่อยเหรอ!?」

 

「ท…ทั้งสองคนใจเย็นๆ นะ…」

 

มีริสพยายามปลอบสองคนที่กำลังโวยวาย ชินจิหัวเราะแห้งๆ แล้วดื่มเหล้า

 

「ปาร์ตี้ก่อนหน้าของผม สมาชิกในปาร์ตี้มีลูกกันเลยต้องยุบปาร์ตี้น่ะครับ ถึงจะเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ก็ค่อนข้างกะทันหัน ถ้าปรึกษากันก่อนหน้าก็คงไม่บ่นหรอกครับ」

 

ชินจิพูดพลางมองไปไกลๆ มีริสพึมพำคำว่า “ลูก…” ด้วยใบหน้าแดงก่ำแล้วก้มหน้าลง และแอบมองอัลวินเป็นระยะ ส่วนเรนกะก็มองอัลวินด้วยสายตาจับผิด เมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น ชินจิก็เอียงคอพลางคิดว่า “โอ๊ะ หรือว่า?”

 

「ผะ…พวกเราไม่เป็นแบบนั้นหรอกน่า ไม่ต้องห่วง! ใช่ไหมมี่!」

 

「มะ…ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นค่ะ!!」

 

มีริสตะโกนเสียงดังผิดปกติด้วยใบหน้าที่แดงก่ำจากคำพูดของอัลวินที่หลุดออกมาอย่างกะทันหัน ชินจิที่เข้าใจสถานการณ์จึงก้มหัวขอโทษอย่างตรงไปตรงมาว่าเป็นการพูดเรื่องที่ขาดมารยาทไปหน่อย ทั้งสองคนก็รีบร้อนตอบกลับชินจิอย่างงงๆ

 

「พวกเธอสองคนไม่เคยจีบกันตอนผจญภัยนี่นา นายจะไม่รู้ก็เป็นเรื่องธรรมดาแหละ ทั้งที่ตอนเดทกันหวานกันซะขนาดนั้น~」

 

เมื่อเรนกะพูดเย้าแหย่

 

「โฮ่… เรื่องนั้นเล่ารายละเอียดมาหน่อยสิ」

 

ชินจิก็เริ่มเล่นตามน้ำ

 

「อ๊ะะะ เรนกะ! ทำไมเธอถึงรู้เรื่องนั้นได้ล่ะ!」

 

「ก็บังเอิญไปเจอตอนพวกนายเดินด้วยกันในเมืองน่ะสิ~」

 

「ร…เรนกะจัง!!」

 

「ไม่หรอกนะ การแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้ดีก็เป็นเรื่องที่ดีนะ จะว่าไปปาร์ตี้เก่าของฉันก็…」

 

เรื่องราวทั่วไปเริ่มขึ้น เสียงหัวเราะดังขึ้น การสนทนาเป็นไปอย่างสนุกสนานไม่หยุดหย่อน เหล้าก็ไหลลื่นไม่ขาดสาย

 

(อา…สุดยอดไปเลย! นี่แหละการเป็นนักผจญภัย!)

 

เมื่อมองมีริสคนรัก, เรนกะที่ไว้ใจได้ และสมาชิกใหม่ที่เข้ากันได้ดีอย่างชินจิ อัลวินรู้สึกมีความสุขมาก เขาไม่เคยสงสัยเลยว่าสิ่งเหล่านี้จะจะคงอยู่ตลอดไป

 

 

 

「งั้นก็ พรุ่งนี้เจอกันนะ」 

 

「อืม เจอกันที่กิลด์นะ ขอโทษด้วยนะที่เอาแต่ใจเรื่องไม่อยากเปลี่ยนที่พัก」 

 

「ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องกังวลนะครับ งั้นไว้เจอกันครับ」

 

อัลวิน มีริส และเรนกะก็เดินทางกลับที่พัก

 

อัลวิน ถาม ชินจิ ว่าจะเปลี่ยนมาพักที่เดียวกันไหม แต่เขาก็ปฏิเสธด้วยสีหน้าขอโทษ เมื่อหันกลับไปก็เห็นแผ่นหลังของชินจิที่เดินออกจากบาร์ไปด้วยท่าทีที่มั่นคง

 

「พักที่เดียวกันน่าจะสะดวกกว่านะ~」

 

「เอาเถอะน่า เรนกะจัง ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณชินจินะ ฉันเองก็ไม่อยากเปลี่ยนที่พักจากตอนนี้ไปที่อื่นเหมือนกัน」

 

「มี่ชอบที่พัก “ยาโดริกิ” สินะ」 

 

「ค่ะ บริการดีด้วยค่ะ…แล้วก็มีริริจังอยู่ด้วยคะ」

 

ริริกะจัง ลูกสาวคนเดียวของเจ้าของโรงแรมอายุ 2 ขวบ มีริสชอบเธอมากถึงขนาดแบ่งเวลาว่างในวันหยุดไปเล่นด้วย อัลวินนึกถึงภาพที่น่ารักนั้น แต่ก็นึกถึงเรื่องที่คุยกันตอนดื่มขึ้นมา… เขาจึงจินตนาการภาพของตัวเองในฐานะสามีและมีริสในฐานะภรรยา และลูกสาวของพวกเขาก็คือริริกะจัง เขาจึงหน้าแดงขึ้นมาคนเดียว เรนกะผู้ตาไวไม่พลาดที่จะสังเกตเห็น

 

「อัล หน้าแดงทำไมยะ หรือว่า…กำลังจินตนาการภาพตัวเองกับมี่กำลัง… ทำลูกกันอยู่ล่ะสิ~」

 

「บ้า! เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่ายังไม่ถึงเวลา!!」 

 

「ตรงเป๊ะเลยนี่นา ลามกจังเลย~♪」

 

ใบหน้าของมีริสที่เดินตามหลังสองคนที่กำลังร้อนรนอยู่ก็แดงก่ำเหมือนอัลวิน

 

(ฉันก็คิดเหมือนกัน…)

 

มีริสรู้สึกมีความสุขที่พวกเขาจินตนาการถึงการแต่งงานและมีลูกด้วยกันในอนาคต ในขณะเดียวกัน การมีลูกก็หมายถึง…

 

(อัลก็คงอยากทำเหมือนกันใช่ไหม…?)

 

มีริสเคยมีประสบการณ์เพียงแค่การจูบแบบคู่รักกับอัลวินเท่านั้น เธอหลีกเลี่ยงเรื่องนี้มาตลอด แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สนใจเลย ทว่าเธอมองว่าการเริ่มต้นจากตัวเองเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสม จึงรอให้อีกฝ่ายเป็นคนเริ่มก่อน

 

(ถ้าบรรยากาศดีๆ แล้วเขารุกขึ้นมา…ก็อาจจะ…เอิ๊กๆ)

 

มีริสไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธ แม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลาที่จะมีลูก แต่เธอก็อยากกอดคนที่เธอรัก

 

「มีก็หน้าแดงก่ำเลย… ฉันจำไม่ได้นะว่าเลี้ยงมาให้เป็นคนหื่นกามแบบนี้!」

 

「อ๊า!!」

 

มีริสที่กำลังจมดิ่งอยู่ในจินตนาการก็ถูกเรนกะที่เดินเข้ามาอยู่ข้างๆ กอดไว้ ทำให้เธอตกใจจนส่งเสียงร้องออกมา

 

「เดี๋ยวสิ! เรนกะ เธอไม่ได้เป็นคนเลี้ยงมาสักหน่อยนี่!」

 

「ว่าไงนะ~? ฉันอยู่กับเธอมาตั้งแต่บ้านเกิดเลยนะ เป็นพี่สาวที่โตมาก่อน จะบอกว่าเลี้ยงมาก็ไม่ผิดหรอก!」

 

「ฮ่าๆ…」

 

พวกเขาทั้งสามคนอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่เด็ก และคิดว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

 

ในเวลานั้น ทั้งสามคนคิดแบบเดียวกัน

 

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่า วันหนึ่ง… ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป