ขอยอมรับตามตรงเลยว่ารอนานกว่าที่คิดไว้ซะอีก

 

แต่ผมก็รู้สึกว่าการรอครั้งนี้ก็คุ้มค่าแล้วล่ะ

 

เอริก้าเดินออกมาจากร้านนั้น ในรูปลักษณ์ของนักผจญภัยโดยสมบูรณ์

 

กางเกงกับรองเท้าบู๊ต สนับแข้งและสนับเข่าที่ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้คล่องตัว ส่วนด้านในของต้นขาก็เสริมวัสดุบางอย่างไว้หรือเปล่าก็ไม่รู้ มันดูหนาเป็นพิเศษ

 

ท่อนบนก็มีเกราะอกหนังและปลอกแขนหนัง ส่วนของหัวไหล่มีการเสริมความแข็งแรงไว้

 

ทั้งท่อนบนและล่างเป็นผ้าสีขาว แต่ก็น่าจะเป็นหนังของมอนสเตอร์เหมือนกันนั่นแหละ

 

เป็นอุปกรณ์ที่ดีมากจนรู้ได้เลยว่า ไม่เหมาะสมกับนักผจญภัยแรงก์ 1 อย่างแน่นอน ทั้งในแง่ระดับและราคา แต่กลับดูเข้ากับเอริก้าได้อย่างเหลือเชื่อ

 

“เป็นยังไงบ้างคะ?”

 

เอริก้าถาม

 

“ดูแข็งแกร่งดีนะ”

 

ลังเลอยู่สักครู่ ก็เลยตอบอย่างไปนั้น

 

“โอเคเลยค่ะ”

 

ดูเหมือนคำตอบที่ว่า ดูแข็งแกร่งดี จะถูกต้องมากกว่าการบอกเข้ากันดี

 

“ยิ่งไปกว่านั้นนะ ดูนี่สิ”

 

เธอไปอย่างนั้นแล้วชี้ไปที่ส่วนแขน

 

สงสัยเหมือนกันนะ เมื่อติดตามนิ้วไป ก็เห็นว่ามีเส้นสีฟ้าหนึ่งเส้นอยู่บนเนื้อผ้าสีขาว

 

“ดูเข้ากันดีใช่ไหม?”

 

ผมพยักหน้าไปพร้อมกับเบนหน้าหนีเล็กน้อย

 

ดูเหมือนว่าผมยังคงรู้สึกเกรงใจหรือเขินอายกับสิ่งที่ตัวเองชอบอยู่ดี

 

 

*

 

 

คอมซัส โดทวิล ขุนนางผู้ปกครองเขตแดนของมาคิโคมาร์โครว์ กำลังนั่งกุมหัวอยู่ในคฤหาสน์ของตัวเองที่เฮคาไท

 

เพราะเขาได้อ่านรายงานที่ส่งมาจากกิลด์นักผจญภัยเมื่อคืนนี้

 

เขารู้อยู่แล้วว่า คุณหนูตระกูลมาร์ควิสคนนั้นมาถึงเมืองแล้ว

 

เขาก็ได้ยินมาด้วยว่า ผู้ชายคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นองครักษ์หรือแค่คู่หูในการแสดงละครตบตานั่น ก็มาด้วย

 

แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่า คนทั้งสองคนนั้นเป็นนักผจญภัยที่สามารถล้มโกลเด้นโอเกอร์ได้ถึงสามตัว

 

คอมซัสถือเป็นบุคคลระดับสูงในอาณาจักรออลครา

 

แม้จะเป็นบุคคลสำคัญ แต่ก็อยู่ห่างไกลจากการเมืองส่วนกลาง

 

พูดให้ถูกก็คือ เขาไม่มีเวลาจะไปยุ่งกับการเมืองส่วนกลาง แต่ในแง่ของนิสัยแล้ว การได้อยู่ห่างจากความขัดแย้งในราชสำนักก็ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับเขา

 

แต่การที่อยู่ห่างจากส่วนกลาง ในครั้งนี้กลับส่งผลในทางที่ไม่ดี

 

เรื่องของคุณหนูตระกูลมาร์ควิสคนนั้น เขาก็รู้คร่าวๆ อยู่บ้าง แต่รายละเอียดลึกๆ ไม่ได้มีใครรายงานมา และเขาเองก็ไม่คิดจะรู้ให้ลึกกว่านั้นด้วย

 

ถ้าเขาอยู่ใกล้ส่วนกลางมากกว่านี้ ก็ไม่จำเป็นต้องตั้งใจอยากรู้เลย ก็น่าจะได้รับข้อมูลที่ละเอียดมากขึ้นไปอีก แต่เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เขามีเพื่อนน้อย ส่งผลให้ความรู้ของคอมซัสก็ยังคงอยู่แค่ระดับคร่าวๆ เท่านั้น

 

คอมซัสเป็นคนขี้ระแวง ชอบวิตกกังวล และมีนิสัยที่อ่อนแอต่อการเตรียมตัวไม่พร้อมหรือถูกโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว

 

ด้วยนิสัยที่ชอบวิตกกังวลนั้นเอง คอมซัสจึงทุ่มเททำงานอย่างไม่หยุดหย่อนทั้งวันทั้งคืน ในฐานะขุนนางผู้ปกป้องประเทศจากดินแดนปีศาจ

 

การประสานงานกับนักผจญภัยซึ่งเป็นกำลังหลักในการต่อสู้กับมอนเตอร์ และกับกิลด์ที่รวมรวมนักผจญภัยเหล่านั้น รวมทั้งการบังคับบัญชาและการจัดการกองทัพของขุนนางชายแดนซึ่งถือเป็นกำลังรบที่ใหญ่ที่สุดรองจากกษัตริย์

 

ข่าวสารครั้งนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของการประสานงานกับกิลด์นักผจญภัยเช่นกัน โดยธรรมชาติแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างกองทัพและชนชั้นสูงที่สังกัดราชอาณาจักร กับนักผจญภัยและกิลด์ของพวกเขา มักจะไม่ค่อยดีนัก หรือพูดง่ายๆ คือทั้งสองฝ่ายมักจะเกรงใจซึ่งกันและกัน ทำให้ความสัมพันธ์นั้นค่อนข้างซับซ้อนและละเอียดอ่อน

 

คอมซัสเป็นคนที่ยึดถือความเป็นจริง ดังนั้นจึงไม่สนใจเรื่องแบบนั้น

 

แม้จะไม่ได้นำมาใส่ใจนัก แต่กับรายงานแบบนี้ที่ทำให้คนแบบเขาต้องตกใจ จึงอยากให้มีการเขียนข้อความที่ใส่ใจมากกว่านี้ เพื่อไม่ให้ฝ่ายนี้ต้องประหลาดใจมากนัก

 

เมื่อได้ยินมาก็พบว่าสองคนนั้นอายุเพียง 16 ปี และเป็นนักผจญภัยแรงค์ 1

 

ฝ่ายชายดูเหมือนจะเป็นนักผจญภัยแรงค์ 4 ในฟาร์ทาล แต่ถึงอย่างนั้น การที่สองคนกำจัดโกลเด้นโอเกอร์ถึงสามตัว พูดแบบสุภาพก็คงต้องบอกว่าบ้าบิ่นเกินไปจริงๆ

 

เรื่องที่ได้ยินบ่อยๆ คือนักผจญภัยในฟาร์ทาลมีจำนวนน้อยแต่เต็มไปด้วยยอดฝีมือ แต่กับคนที่เป็นอดีตนักผจญภัยแรงค์ 4 กับชนชั้นสูงที่ยังไม่จบการศึกษาแบบนี้ มันก็ยังคงไม่เข้าใจความหมายของเรื่องนี้เลย

 

โดยปกติแล้ว การที่นักผจญภัยผู้มีความสามารถเพิ่มมากขึ้นนั้น ถือเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งทั้งสำหรับขุนนางมาคิโคมาร์โครว์ ขุนนางแห่งชายแดน และสำหรับเมืองเฮคาไทด้วย

 

แต่สองคนนั้นก็คือสองคนที่ถูกกล่าวถึง

 

ในความเข้าใจของโคมซัสนั้น หญิงสาวชนชั้นสูงที่ถูกเนรเทศออกนอกประเทศ จะใช้ชีวิตอย่างสงบในเมืองของตนเองเท่านั้น

 

เขาไม่เคยจินตนาการเลยว่าเธอจะเป็นนักผจญภัยที่ทำงานได้แบบนี้ ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจความหมายของมันเลย

 

เมื่อเป็นแบบนั้น ความกังวลก็เกิดขึ้นทันที

 

นี่คือการรับมือกับทางคริสตจักร

 

คนที่วางแผนลอบสังหารมิโกะแห่งแสง จะถูกคริสตจักรคิดอย่างไรเมื่อตอนที่เธอเริ่มโดดเด่นในฐานะนักผจญภัย?

 

จะปล่อยไว้เฉยๆ ใช่ไหมนะ? หรือว่าจะมีอะไรบางอย่างมาพูดคุยกับตัวเองหรือเปล่า?

 

โคมซัสกำลังกุมขมับด้วยความกังวลเมื่อรู้สึกได้ว่าปัญหาความยุ่งยากกำลังจะเกิดขึ้นในเมืองที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของตนเอง