นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกเหี่ยวเฉาในชั่วพริบตา คงหมายถึงช่วงเวลาแบบนี้นี่เอง

 

ขณะที่มองดูซิสเตอร์ชาร่าที่วิ่งไปวิ่งมา ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย กำลังเดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกเรา ผมก็คิดเรื่องแบบนั้นไปด้วย

 

“เงินบริจาคนั่นมันหมายความว่ายังไงกันคะ!?”

 

คำพูดแรกที่ออกมาก็คือคำนั้น

 

“อย่างที่คิดไว้เลย มันน้อยไปใช่ไหมคะ?”

 

เสียงของเอริก้าที่ฟังดูเหมือนขอโทษ ทำให้เราสองคนตกใจอย่างกะทันหัน แน่นอนว่าสองคนนั้นก็คือผมกับชาร่า

 

“ไม่ ไม่ใช่”

 

สีหน้าของเอริก้าบ่งบอกว่าคำพูดนั้นถูกพูดออกมาอย่างจริงจัง

 

ชาร่าที่รู้เรื่องนั้นก็พูดไม่ออก

 

เออ เข้าใจนะ ความรู้สึกสับสนเมื่อเจออีกฝ่ายที่ไม่เข้าใจตรรกะหรือความคิดในแบบของตัวเองน่ะ

 

“ไม่ใช่คะ! ฉันหมายความว่ามันมากเกินไปต่างหาก!”

 

ชาร่าพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ พร้อมกับใช้มือตบโต๊ะ

 

จากนั้นก็ยกมือกุมหัวแล้วเงยหน้ามองขึ้นฟ้า

 

ช่างเป็นคนที่วุ่นวายจริงๆ

 

“ทำไมดูเหมือนฉันกำลังโกรธอยู่ล่ะเนี่ย!?”

 

ถ้าถามแบบนั้น ฝั่งนี้ก็ลำบากใจน่ะสิ

 

ว่าไปแล้ว เธออาจจะเป็นคนที่น่าสนใจกว่าที่คิดก็ได้

 

ก็แบบว่า ความประทับใจแรกคือสภาพใกล้ตาย ไม่ว่าจะเปลี่ยนยังไงอาจจะกลายเป็นคนที่น่าสนใจก็ได้

 

“ถ้ามันเยอะเกินไปก็โล่งใจแล้วล่ะค่ะ”

 

“มันไม่ได้ดีเลยนะคะ!?”

 

ชาร่าทำหน้าราวจะพูดว่า เธอนี่กำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย

 

“คุณคิดบ้างไหมว่าฉันต้องรู้สึกยังไงตอนเดินทางไปถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า!? ฉันเป็นซิสเตอร์แท้ๆ แต่คนรอบตัวดูหมือนเป็นโจรไปหมดเลยนะคะ!?”

 

นั่นมันประสบการณ์ระดับฝังใจเลยนะนั่น

 

“ในเมื่อรับฝากเงินบริจาคไปมอบให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็จำเป็นต้องมีความเตรียมใจในระดับนั้นไม่ใช่หรือคะ”

 

พอเอริก้าพยักหน้าเห็นด้วยอย่างประทับใจแบบนั้น ก็เริ่มสงสารชาร่าขึ้นมาเลยแฮะ

 

ก็ยอมรับว่าตลกดีอยู่หรอก

 

“คุยกันไม่รู้เรื่องเลย!”

 

“เสียมารยาทนะ ฉันเข้าใจดีอยู่แล้วล่ะ”

 

เอริก้าตอบกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

 

“อย่างแรกเลย ฉันต้องถูกตำหนิว่าให้มากเกินไปทำไมกัน ถ้าจะถูกตำหนิว่ามันน้อยเกินไปก็ยังพอเข้าใจได้ แต่นี่อะไรกัน ทำไมต้องบอกว่ามากเกินไปด้วย”

 

“ลองคิดถึงความรู้สึกของคนที่ขนสิคะ! ช่วยคิดถึงเรื่องนี้หน่อยเถอะค่ะ!”

 

“ดังนั้น ถึงคุณจะเป็นซิสเตอร์ ด้วยความตั้งใจที่พร้อมจะเห็นคนในเมืองทั้งหมดเป็นโจร แล้วรับผิดชอบขนไปส่งยันบ้านเด็กกำพร้า การเลือกคนของฉันไม่มีผิดพลาดเลยนะคะ”

 

ชาร่าเงยหน้าขึ้นฟ้าอีกครั้ง

 

ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ดีใจนิดหน่อยแต่รู้สึกหงุดหงิด!

 

เข้าใจนะว่าคุณรู้สึกอยากจะตะโกนแบบนั้น แต่ช่วยสงบๆ ลงหน่อยได้ไหม?

 

ผมคิดเรื่องแบบนั้นพร้อมกับดื่มน้ำไปด้วย

 

 

*

 

 

เพราะเริ่มรู้สึกว่ากำลังจะถูกไล่ออกจากร้านแล้ว ผมจึงให้ชาร่านั่งลงที่เก้าอี้เพื่อสงบสติอารมณ์

 

อย่างที่คิดไว้ ร้านอาหารที่ทำธุรกิจกับพวกนักผจญภัยอยู่เป็นประจำ เลยดูจะชินกับเสียงเอะอะโวยวายบ้าง ถึงได้แค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วก็ปล่อยผ่านไป

 

“ว่าแต่ มีธุระอะไรถึงได้มาตามพวกเรากันล่ะ? คงไม่ใช่แค่เรื่องบริจาคเงินจำนวนมากหรอกนะ ถึงขั้นต้องตามหาแต่เช้าใช่ไหมล่ะ?”

 

ไม่สิ ถ้าเป็นเด็กคนนี้ล่ะก็ รู้สึกว่าเธอน่าจะทำแบบนั้น

 

แม้แต่ตอนที่เจอกันครั้งแรก เธอก็ยังพยายามจะสู้กับเจ้าโกลเด้นโอเกอร์ ทั้งที่บาดเจ็บสาหัสอยู่

 

นิสัยเธอคงไม่ใช่คนเงียบๆ หรือเรียบร้อยหรอกนะ

 

“ก็ใช่นะคะ เรื่องนั้นก็มีส่วนสำคัญอยู่เหมือนกันค่ะ”

 

ชาร่ายกแก้วน้ำที่ทางร้านเสิร์ฟมาดื่ม เพื่อให้ริมฝีปากชุ่มขึ้นเล็กน้อย

 

“เพราะจำนวนเงินมันมากขนาดนั้น หลังจากนำไปส่งให้บ้านเด็กกำพร้าแล้ว ฉันจึงคิดว่าควรต้องรายงานให้กับท่านบิชอปด้วย……”

 

ถ้าจะสรุปเรื่องราวของชาร่าก็เป็นดังนี้

 

เมื่อรายงานเรื่องการบริจาคให้บ้านเด็กกำพร้าต่อท่านบิชอป จึงจำเป็นต้องอธิบายไปด้วยว่า คนที่ช่วยเหลือเธอนั้นคือคู่สามีภรรยานักผจญภัย

 

พอท่านบิชอปทราบเรื่องนั้น ก็รู้สึกประทับใจอย่างมาก และท่านได้กล่าวว่า โปรดช่วยเหลือผู้มีพระคุณคู่สามีภรรยานักผจญภัยด้วยเถิด

 

ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้น

 

ช่างเป็นเรื่องน่ารำคาญอะไรเช่นนี้

 

เรื่องราวที่เล่าจากมุมมองของชาร่านั้น ดูเหมือนนักผจญภัยที่ยอดเยี่ยมตามแบบคริสตจักรชื่นชอบ อย่างเช่นรับงานจากเด็กหญิงตัวน้อยโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย ปราบโกลเด้นโอเกอร์ที่กำลังจะโจมตีหมู่บ้าน บริจาคเงินส่วนใหญ่จากการขายหินเวทมนตร์ให้กับบ้านเด็กกำพร้า  

 

ถ้าหากได้รับความไว้วางใจจากคริสตจักรมากขึ้น ก็อาจจะมีคำสั่งงานเฉพาะตัวเข้ามา จึงเป็นเรื่องที่ต้องกังวล

 

แต่ผลที่ออกมากลับเหนือความคาดหมาย ถึงขั้นต้องส่งซิสเตอร์มาประจำการ

 

ทางคริสตจักรบางครั้งจะส่งบาทหลวงหรือซิสเตอร์ไปประจำการกับนักผจญภัยที่พวกเขาให้การยอมรับ

 

นั่นก็เพราะภายในคริสตจักรมีฝ่ายที่เชื่อว่าการสนับสนุนนักผจญภัยที่ปราบมอนสเตอร์ ก็คือการช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอนั่นเอง

 

ดูเหมือนว่าชาร่าก็เป็นคนของกลุ่มนั้น

 

สำหรับนักผจญภัยแล้ว บุคลากรจากคริสตจักรถือเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์ โดยเฉพาะเวทฟื้นฟู

 

โดยทั่วไปแล้ว คนมักจะรู้สึกซาบซึ้งมากกว่ารังเกียจ

 

แต่สำหรับผม การที่เธอพูดด้วยท่าทีที่ว่า จะส่งคนไปให้ก็แล้วกัน มันเหมือนกับการดูถูก จึงน่าหงุดหงิดสุดๆ เลยล่ะ

 

ด้วยเหตุนี้เอง ชาร่าก็เลยออกตามหาพวกเราตั้งแต่เช้าตรู่ ไล่เดินหาตามโรงอาหารที่เหล่านักผจญภัยชอบไปรวมตัวกันนั่นแหละ

 

“นั่นเป็นเรื่องที่น่าขอบคุณจริงๆ ค่ะ”

 

ผมหันไปมองเอริก้าด้วยความตกใจ

 

“พวกเรากำลังคุยกันอยู่น่ะค่ะ ว่าต่อจากนี้จะเริ่มเลื่อนแรงค์กัน”

 

เธอส่งสายตามาถามว่า ใช่ไหมล่ะ? และก็เผลอพยักหน้าตอบโดยไม่ทันคิดจนได้

 

“ถ้าคุณชาร่ายินดีจะมาร่วมงมือด้วยกันล่ะก็ คงจะช่วยได้มากเลยค่ะ”

 

“เรียกว่าชาร่าก็พอแล้วค่ะ คุณผู้หญิง”

 

“ถ้าอย่างนั้น เรียกฉันว่าเอริก้าเฉยๆ ก็พอค่ะ”

 

ทำไมเธอถึงคุยกับพวกคนของคริสตจักรอย่างสนิทสนมขนาดนั้นกันล่ะ

 

สำหรับผมแล้ว พวกคนของคริสตจักรก็เป็นหนึ่งในคนที่พรากเอาอนาคตอันสดใสของเธอไปเสียด้วยซ้ำ

 

“นิสัยของฉันกับหลักการของคริสตจักรนั้นเข้ากันได้ดีค่ะ”

 

เธอยิ้มอย่างร่าเริง

 

คนนั้นคือพวกเดียวกันกับคนที่บอกให้เธอตายเลยนะ

 

“เอ่อ เอริก้าคนนั้น? สามีของเธอดูหน้าแปลกๆ ไปนะ ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

 

ชาร่าถามเอริก้าด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

 

“อย่าคิดมากเลยค่ะ แน่ใจว่าเขาแค่กำลังคิดเรื่องยุ่งยาก อยู่เท่านั้นเอง ชิน”

 

ด้วยเสียงของเอริก้าทำให้ผมเงยหน้าขึ้นจากตะกอนความคิด

 

“ไม่ต้องคิดจนทำหน้าตาแบบนั้นก็ได้นะคะ เพราะอย่างที่บอก เพื่อนสนิทของฉันได้รับความช่วยเหลือจากคริสตจักรอย่างมาก แล้วทางคริสตจักรก็เป็นผู้ดูแลเพื่อนคนสำคัญของฉัน ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”

 

ความกังวลที่เธอพูดถึงนั้น หมายถึงความรู้สึกของเอริก้าเองหรือเปล่านะ

 

ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ก็ช่างเถอะ เธอพูดแบบนั้นก็โอเคแล้ว

 

ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งครั้ง

 

ดีล่ะ สงบลงแล้ว

 

“ถ้าเธอพูดแบบนั้น ผมก็จะหยุดคิดเรื่องนั้น”

 

พูดแบบนั้นแล้วพร้อมกับยิ้มให้ดู

 

“ผมคือ ชิน ลองแดกเกอร์  ขอฝากตัวด้วยนะ ชาร่า”

 

ผมพูดกับชาร่าที่ยังแสดงสีหน้าไม่เข้าใจอยู่แบบนั้น