ร้านขายอาวุธที่ลานะแนะนำมา ถ้าจะให้พูดแบบตรงๆ แล้วล่ะก็

 

“มันทรุดโทรม”

 

“โทรมจริงๆ เลยนะคะ”

 

โทรมมากเลยแหละ

 

มันโทรมแบบสุดๆ ไปเลย

 

มันโทรมขนาดที่ว่า ยังกล้าคิดจะค้าขายในสภาพแบบนี้ได้ยังไงกัน

 

ถ้าไม่ใช่การแนะนำจากลานะ ก็คงไม่แม้แต่จะคิดจะเข้าไปเลยด้วยซ้ำ

 

ว่าไปแล้ว บางทีอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่คือร้านขายอาวุธ

 

เอริก้ามองมาทางนี้ด้วยแววตาราวกับกำลังถามว่าจะทำยังไงดี ก็เลยรวบรวมความกล้าแล้วก้าวเท้าเดินต่อไป

 

พอเปิดประตูด้วยความกังวลว่าแค่แตะก็อาจจะพังเอาได้ สิ่งที่ปรากฏหลังประตูกลับเป็นร้านที่สะอาดเกินคาด

 

จะเรียกว่าสะอาดก็ไม่ใช่ นี่มัน

 

“ไม่มีอะไรเลยนะคะ”

 

เอริก้าพูดขึ้นจากด้านหลังของผม

 

ภายในร้านไม่มีทั้งอาวุธ ไม่มีทั้งชั้นวาง ไม่มีอะไรเลย

 

ในชั่วขณะหนึ่ง ก็นึกว่าตัวเองเข้าร้านผิดหรือเปล่า แต่บนเคาน์เตอร์ของร้านก็มีป้ายไม้เขียนไว้ว่า ร้านขายอาวุธโทรุรอสโซ วางอยู่

 

แม้จะรู้สึกสับสนกับร้านที่ไม่มีแม้แต่การจัดแสดงสินค้า และไม่มีแม้แต่เงาของคน แต่ก็ยังเดินไปถึงเคาน์เตอร์

 

บนเคาน์เตอร์ก็ไม่มีแม้แต่กระดิ่งสำหรับเรียกพนักงาน จึงคิดว่าไม่มีอะไรเลยจริงๆ แล้วพอก้มลงมองที่เคาน์เตอร์ ก็มีคนกลิ้งอยู่

 

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”

 

ผู้หญิงที่สวมแว่นตากำลังขอโทษ พลางสะบัดผมขึ้นลงแรงๆ ผมสีดำที่ยุ่งเหยิงยาวสะเปะสะปะจนถึงเอว แอบน่ากลัวนิดๆ

 

“มันว่างเกินไปก็เลยเผลอหลับ ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ตกใจนะคะ”

 

ถึงจะว่างแค่ไหนก็เถอะ ก็ยังอยากให้หยุดนอนในที่แบบนั้นนะ

 

ตกใจแทบแย่ นึกว่าตัวเองไปเจอที่เกิดเหตุฆาตกรรมเข้าให้แล้ว

 

“จริงๆ เลยค่ะ ไม่รู้สึกถึงการมีอยู่เลยนะคะ ก็นึกว่าเป็นศพน่ะค่ะ”

 

พอเอริก้าประท้วงขึ้นมา หญิงสาวผมดำก็พูดว่า ‘ขอโทษค่ะ’ พร้อมกับสะบัดผมไปมาอย่างแรงๆ

 

“เอาล่ะ ช่างเรื่องนั้นไว้ก่อนค่ะ”

 

เอริก้าหยุดหญิงสาวที่กำลังกล่าวคำขอโทษไว้ แล้วพูดต่อ

 

“ที่นี่เป็นร้านขายอาวุธจริงหรือเปล่าคะ?”

 

สายตาเหลือบมองเคาน์เตอร์เล็กน้อย

 

“คุณเจ้าของร้านโทรุรอสโซใช่ไหมครับ?”

 

“อ๊า ขอโทษทีค่ะ ที่แนะนำตัวช้าไปหน่อย ข้าเป็นเจ้าของร้านอาวุธโทรุรอสโซ มีชื่อว่า เทเปะ โทรลอสโซ ค่ะ เอ่อ ท่านเป็นลูกค้า? ใช่ไหมคะ?”

 

สรรพนามแทนตัวเองแปลกดีแฮะ สำเนียงที่ใช้ก็คล้ายสำเนียงทางตอนใต้ อาจจะมาจากแถวนั้นก็ได้

 

“อา ใช่ เป็นลูกค้าที่มาซื้อดาบ”

 

“โอ้โห~”

 

พอผมตอบกลับไป เทเปะก็ส่งเสียงแปลกๆ ออกมา

 

จะทำยังไงดี อยากกลับบ้านแล้ว

 

“ว๊ากก ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!”

 

คงเผลอแสดงสีหน้าออกไป เทเปะก็เลยรีบเกาะแขนผมแน่น

 

ถึงจะเผลอประมาทไปก็เถอะ ไม่คิดว่าเทเปะจะแรงเยอะขนาดนั้น แต่ก็เกือบเสียหลักไปเหมือนกัน

 

“เพราะไม่ได้มีลูกค้ามานานแล้ว ก็เลยเผลอตื่นเต้นเกินไปหน่อยค่ะ”

 

เทเปะน้ำตาคลอ พยายามอ้อนวอนอย่างจริงจัง

 

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วครับ”

 

ช่วยปล่อยผมเร็วๆ ทีเถอะ

 

ใบหน้าของเอริก้าดูไม่ค่อยพอใจนิดหน่อย

 

ในฐานะบุตรสาวของขุนนางมาร์ควิสที่เคยเป็นในอดีต การที่เห็นพนักงานไม่มีมารยาทเพียงแค่ดูเฉยๆ ก็รู้สึกไม่พอใจแล้วล่ะ

 

แต่เทเปะไม่ได้ปล่อยแขนผมเลย แถมยังเริ่มลูบแขน พร้อมกับพึมพำเสียง โฮ่ เฮ้ ออกมา

 

ทุกครั้งที่หน้าอกขนาดใหญ่ของเทเปะจะกระทบกับแขนของผม

 

ถึงแม้จะผ่านผ้ากันเปื้อนหนังที่แข็งกระด้าง ก็ยังรับรู้ได้โดนไม่ตั้งใจ

 

พอได้แล้ว แม้อยากจะตะโกนให้ปล่อยก็ตาม ผมเริ่มคิดว่าเทเปะกำลังจ้องดูอย่างตั้งใจ

 

“ลูกค้าแปลกจังเลยนะคะ ปกติแล้วนี่คือท่าฟันดาบของอัศวินที่พวกขุนนางใช้ แล้วนี่เป็นสไตล์ส่วนตัวเหรอ? ไม่หรอก นี่น่าจะเป็นวิชาดาบที่มีต้นกำเนิดจากทางใต้สินะคะ กล้ามเนื้อแบบนี้หายากมากเลยนะ”

 

เทเปะพูดทายต้นกำเนิดวิชาดาบของผมออกมาอย่างกะทันหัน

 

พูดง่ายๆ ก็คือ เธอกำลังมองกล้ามเนื้อของผมอยู่

 

แต่ว่า แค่ดูจากกล้ามเนื้อเพียงอย่างเดียว ก็รับรู้ถึงเรื่องนั้นเหรอเนี่ย?

 

แน่นอนว่าวิชาดาบของผมเป็นวิชาที่เรียนจากกองอัศวินในโรงเรียน แล้วก็ได้รับการสอนวิชาดาบที่ว่ากันว่าสืบทอดมาจากทางใต้จากอาจารย์ ทำให้มันกลายมาเป็นรูปแบบปัจจุบันแบบนี้

 

“โอ้ แถมลูกค้าดูเหมือนจะเป็นสายดาบแท้ๆ เลยนะคะ? ส่วนเวทมนตร์ ดูเหมือนจะใช้เวทเพิ่มพลังร่างกายได้ค่อนข้างดี…… แต่ดูเหมือนจะไม่ถนัดเวทที่ปล่อยออกไปอย่างมากเลยนะคะ”

 

มันน่ากลัวตรงที่เธอทายจุดเด่นของผมได้ทีละข้อๆ แบบไม่หยุดเลย

 

แค่ดูจากกล้ามเนื้อแขนแค่ข้างเดียวก็รับรู้ได้ขนาดนั้น มันไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆ

 

ความรู้สึกที่ใกล้เคียงกับความกลัวก็ผุดขึ้นมา

 

“พอแค่นั้นเถอะค่ะ”

 

และคนที่หยุดเทเปะไว้ในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรเพิ่มเติมก็คือเสียงของเอริก้า

 

“พูดเรื่องนี้โดยไม่ถามเจ้าตัวก่อนแบบนี้ มันเกินไปแล้วนะคะ”

 

เมื่อได้ยินเสียงที่เย็นชาของเอริก้า เทเปะก็ร้องเสียงแหลมแล้วปล่อยมือออก พร้อมกับก้มศีรษะขอโทษว่า ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

 

รู้สึกว่าเทเปะไม่ได้ตั้งใจทำผิด แต่ว่าผมก็สงสารที่เห็นเทเปะขอโทษอยู่หลายครั้ง อีกอย่างเวลาที่เทเปะขอโทษ ผมก็มักจะถูกเส้นผมของเธอปัดโดนหน้า ก็เลยจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ไม่รู้ทำไม ผมกลับโดนดุไปด้วย

 

มีสามีที่ให้ผู้หญิงอื่นสัมผัสตัวเองอย่างใกล้ชิดต่อหน้าภรรยาจะมีที่ไหนกันล่ะครับ  

 

ในฐานะที่ต้องมาเกี่ยวข้องกับละครปลอมๆ นี้ ผมก็รู้สึกละอายที่ไม่ได้ใส่ใจถึงขนาดนั้น และได้สำนึกผิดอย่างลึกซึ้งเลยล่ะนะ