“ทำไมต้องเป็นนายท่านด้วยล่ะครับ?”

 

คนขับรถม้าเอ่ยถาม

 

เขาเป็นคนของตระกูลโซลุนซารี และหลังจากนี้ไม่ว่าจะติดต่อเรื่องใดๆ ก็ต้องผ่านเขา

 

เพราะงั้น ฉันจึงสามารถเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังได้โดยไม่ต้องกังวล

 

“น่าประหลาดใจมากที่พ่อของผมกับท่านเสนาบดีนั้น เป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน”

 

“ฮ่าฮ่า”

 

ชายผู้นั้นไม่คุ้นเคยกับสังคมชนชั้นสูงมากนักจึงตอบอย่างคลุมเครือ

 

“เข้าใจล่ะ พวกเขาทั้งคู่จะเป็นขุนนาง การที่มาร์ควิสผู้ยิ่งใหญ่และไวเคานต์ผู้น้อยแสนจะยากจนจะเป็นเพื่อนกันนั้นถือเป็นเรื่องยากมาก”

 

ผมสรุปการสนทนาอย่างคลุมเครือและยักไหล่

 

อีกด้านหนึ่งของช่องหน้าต่างเล็กที่เขาสามารถพูดคุยกับคนขับรถม้าได้ ชายคนนั้นยักไหล่และพูดว่า “เป็นขุนนางนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะครับ”

 

ใช่แล้ว มันลำบากจริงๆ ถ้าให้พูดตามตรง ผมเหมือนกับคนที่จับฉลากได้ไม้ขีดที่สั้นที่สุด

 

จากนี้ไปสถานะของฉันในวงการขุนนางก็จบสิ้นแล้วเช่นกัน ครอบครัวของผมจะถูกมองว่าเข้าข้างเสนาบดีซึ่งมีความขัดแย้งกับราชวงศ์อีกต่างหาก การใช้ชีวิตในสังคมก็จะยิ่งยากลำบากไปกันใหญ่

 

พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือ การจะหาคนมารับบทคู่แต่งงานที่หนีตามกัน ไม่ถึงสัปดาห์ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการนั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย

 

ต่อให้หาเจอ ก็คงเป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจ

 

เสนาบดีที่ประสบปัญหาก็เลยหันไปหาเพื่อนสนิทที่ดีที่สุด ซึ่งก็คือพ่อของผม

 

บังเอิญว่าพ่อผมมีลูกชายสามคน และลูกชายคนที่สองก็อยู่ห้องเดียวกันกับคุณหนูเอริกา อีกทั้งบ้านเราก็เป็นขุนนางชั้นผู้น้อยที่ยากจน ซึ่งเหมาะเจาะกับการเป็นคู่ที่การหนีตามกัน

 

เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากที่ผมเป็นผู้ถูกเลือก พูดตามตรง เหตุผลเดียวที่ผมเต็มใจเพราะว่าผมเป็นคนโง่นั่นเอง

 

แค่ได้อยู่เคียงข้างกับผู้หญิงที่อยู่สูงเกินเอื้อม ถึงแม้จะเป็นแค่สามีในนาม ผมเป็นคนโง่ที่ทิ้งชีวิตทั้งชีวิตไปเพียงเพื่อสิ่งนั้น

 

หญิงสาวที่มีค่าพอจะฝากชีวิตไว้กลับอยู่ในอาการช็อคจนสติหลุด

 

เธอฉลาดมากพอจะรู้ว่าใครควรสาปแช่งบ้าง หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดแค่วันเดียวก่อนออกเดินทางก็ตาม

 

ตอนนี้ นอกจากเจ้าชายระยำนั่นแล้ว ยังมีชื่อลูกชายของขุนนางใหญ่ที่หลงรักมิโกะแห่งแสงเพิ่มมาด้วย

 

แวบหนึ่ง ก็คิดนะว่าถ้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ตลอดไปจะทำยังไง แต่พอลองจินตนาการดูก็รู้ว่า มันก็ไม่ลำบากอย่างที่คิดแฮะ

 

ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดเอริก้า โซลนท์ซาลีก็ยังคงงดงามเสมอ ไม่ต้องกังวล มั่นใจเลยว่าจะดูแลเธอได้ทั้งชีวิต

 

บางที การได้อยู่เคียงข้างผู้หญิงแบบนี้ ผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกก็เป็นได้

 

 

–

 

 

“โอ้นายท่าน มีเรื่องจะคุยนิดหน่อย”

 

เวลาก็ล่วงเลยช่วงเที่ยงมาเล็กน้อย คนขับรถม้าชะลอความเร็วลงอย่างเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

ผมเพิ่งจะให้เอริก้า โซลนท์ซารีดื่มน้ำ ขณะที่เธอยังคงร่ายคำสาปอยู่

 

แม้เธอจะสวย แต่ก็ยังแสดงปาฏิหาริย์ในการดื่มน้ำได้ด้วยการร่ายคำสาปอย่างชำนาญ โดยไม่หกแม้แต่หยดเดียว

 

ฉันชื่นชมเอริก้า โซลซารีในใจพลางปิดฝาขวดน้ำ แล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ช่องหน้าต่างเล็กๆ ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมา

 

“ยังอยู่อีกไกล ก็เลยไม่แน่ใจ แต่บางทีอาจจะมีโจรป่าอยู่ก็ได้น่ะครับ”

 

“ห๊ะ? ใกล้งเมืองหลวงขนาดนี้เลยเหรอ?”  

 

พวกเราออกจากเมืองหลวงมาได้ประมาณแปดชั่วโมง เดินทางด้วยความเร็วที่เหมาะกับถนนหลวง แต่ก็ยังอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงเท่าไร

 

แม้จะเป็นประเทศที่กำลังเนรเทศพวกเรา แต่ความปลอดภัยของประเทศนี้แย่จริงเหรอ?

 

“คิดว่าเพราะมันใกล้มากก็ได้ครับ”  

 

คนขับรถม้าพูดในขณะที่เขามองไปทางป่าข้างทาง ซึ่งยังอยู่ห่างออกไปอย่างสบายๆ

 

ตามคำบอกเล่าของคนขับรถม้า ถนนสายนี้ที่ทอดยาวไปทางทิศตะวันตกจากเมืองหลวงนี้เป็นเส้นทางที่มีรถบรรทุกสินค้า และบริเวณนี้ยังอยู่ไกลจากเมืองหลวงมากที่สุด แถมเป็นทางผ่านที่ต้องแวะไม่ว่าจะขาเข้าและขาออกจากเมืองหลวงก็ตาม

 

อัศวินแห่งเมืองหลวงตระหนักถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดี ดังนั้นพวกเขาจึงเน้นการลาดตระเวนเพื่อตามล่าโจร

 

ในทางกลับกัน หากคุณเลือกเวลาดีๆ ก็จะเป็นจุดที่ง่ายต่อการเล็งเหยื่อ

 

“แถมตอนนี้ก็ไม่มีรถม้าคันอื่นผ่านมาเลย”  

 

“เข้าใจแล้ว”  

 

ผมยังตีความได้อีกว่า นี่คือรถม้าหรูประเภทที่คนรวยเค้ามีกัน พอคิดแบบนั้นจึงตัดสินใจเชื่อคนขับ

 

ฉันคว้าดาบที่วางพิงไว้ขึ้นมา พร้อมพูดกับเขาว่า

 

“ถึงอย่างนั้นนายก็เป็นนักผจญภัย”  

 

“ห๊ะ?  ท่านรู้ได้ยังไงครับ?”  

 

คนขับดูเหมือนจะแปลกใจ จึงยิ้มแห้งๆ ให้เขา

 

“ระยะห่างขนาดนี้แล้วยังสังเกตเห็นพวกโจรได้ ก็น่าจะมีแค่พวกนักผจญภัยที่มีสกิลหรืออดีตนักผจญภัยเท่านั้นแหละ ด้วยเหตุผลทางการเมือง ท่านเสนาบดีไม่สามารถทำให้นักผจญภัยเป็นผู้ติดตามได้ ถ้าอย่างนั้น การที่คิดว่าเขาเป็นนักผจญภัยที่ทำสัญญาส่วนตัวกับท่านเสนาบดี ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยใช่ไหมล่ะ”  

 

“โอ้โห ขุนนางนี่คิดลึกจริง ๆ แฮะ”

 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ

 

“นายอยู่แรงค์อะไร?

 

“แรงค์หกครับ”

 

โอ้ สมกับเป็นตระกูลมาร์ควิส ถึงขนาดจ้างนักผจญภัยระดับสูงสุดที่พอจะจ้างได้แบบต่อเนื่อง

 

แรงค์ 6 ก็ถือว่าอยู่ในขอบเขตที่เลิกเป็นมนุษย์ไปครึ่งหนึ่ง

 

การจะจ้างคนที่มีแรงค์สูงกว่านี้นั้นเป็นเรื่องยาก

 

ไม่ใช่แค่เรื่องเงินทุนเท่านั้น เพราะคุณไม่สามารถคาดหวังให้อีกฝ่ายพร้อมทำงานตลอดเวลา

 

อย่างไรก็ตามครอบครัวของผม การจะจ้างใครสักคนที่อยู่แรงค์ 6 อย่างต่อเนื่องนั้นเป็นไปไม่ได้เลย ในแง่ของเงินทุน

 

“รู้จำนวนไหม?”

 

“มีหกคนอยู่ในป่าทางขวามือนั่นครับ และน่าจะมีอดีตนักผจญภัยหนึ่งคนด้วยแต่…”

 

เขามองออกไปในระยะไกลเพียงชั่วขณะ

 

“เอาล่ะ แค่พวกกระจอกนั่นแหละ”

 

คงเจาะบาเรียของรถม้าไม่ได้หรอกมั้ง ชายคนนั้นพึมพำกับตัวเอง

 

ผมจึงเหน็บดาบเข้ากับเข็มขัดตรงเอว

 

“ผมจะออกไปคนเดียว”

 

“หา?”

 

ชายคนนั้นหันมามองผ่านหน้าต่างอย่างตกใจ

 

“ไม่ได้ดูถูกการประเมินของนายหรอกนะ แต่จะระมัดระวังหากมีอดีตนักผจญภัยอยู่แถวนั้น แล้วเชื่อในการประเมินของนาย ดังนั้นจะออกไปคนเดียว ถ้าพวกเขาเป็นคนที่ไม่สามารถเจาะบาเรียของรถม้าคันนี้ได้ ผมคนเดียวก็พอ”

 

ชายขับรถม้ามองหน้าฉันครู่หนึ่ง ก่อนจะยักไหล่ ซึ่งหมายความว่า เชิญตามสบาย

 

“ถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็หนีไปได้เลยไม่ต้องห่วง”

 

“นักผจญภัยจะลืมได้อย่างไรว่าใครเป็นคนจ่ายเงินให้ครับท่าน”

 

อดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบประชดประชันของชายคนนั้น

 

พูดอีกอย่างหนึ่ง ความปลอดภัยของ เอริก้า โซลน์ซารี อยู่ในมือของผม

 

“เอาล่ะ ไปแล้วนะ”

 

ผมกระโดดออกจากรถม้า