พูดอะไรอยู่น่ะ?

 

ความสงสัยนั้นปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน

 

แน่นอนว่าซิสเตอร์แสดงสีหน้าออกมาชัดเจน

 

ถ้าพูดถึงซิสเตอร์ในคริสตจักรล่ะก็ พวกเขาใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนให้กับการฝึกฝนเวทมนตร์ ซึ่งเป็นอิทธิฤทธิ์ของพระเจ้า และล้วนเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญเวทมนตร์จนเหนือกว่านักผจญภัยทั่วๆ ไป

 

ตามหลักปรัชญาของคริสตจักร ถึงแม้เวทมนตร์โจมตีจะไม่ได้ถูกฝึกฝนอย่างเข้มงวดมากนัก แต่หากเทียบกับนักผจญภัยทั่วไปแล้ว ก็ยังมีฝีมือด้านเวทมนตร์อยู่ในระดับแรงก์ 5  

 

สำหรับผู้ใหญ่บ้านที่รู้ว่าพวกเราเป็นนักผจญภัยแรงก์ 1 เขาทำหน้าราวกับกำลังสงสัยความมีสติของพวกเราโดยสมบูรณ์

 

ซิสเตอร์เป็นฝ่ายบอกให้หนีไป อาจเป็นเพราะเธอไม่เข้าใจการตอบสนองของเอริก้า ซึ่งแม้จะพกดาบไว้ที่เอว แต่ก็ดูยังไงก็เป็นเพียงคนธรรมดา

 

ถึงอย่างนั้น แม้ว่าเธอยังสาว แต่ซิสเตอร์ของคริสตจักรได้รับบาดเจ็บเพราะคู่ต่อสู้อย่างงั้นเหรอ  

 

เจ้านั่นเป็นตัวอะไรกันแน่

 

ผมครุ่นคิดพร้อมกับได้ยินเสียงคำรามของอสูรดังขึ้นอีกครั้ง

 

“ผู้ใหญ่บ้าน จริงๆ แล้ว รอบๆ หมู่บ้านมีอะไรโผล่ออกมากันแน่?”

 

ผมตัดสินใจลองถามคนที่น่าจะรู้อะไรสักอย่าง

 

“หมายถึงเรื่องอะไร”

 

ทั้งที่ได้ยินตอนพูดเรื่องของเจ้านั่นต่อหน้าต่อตาขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ยังจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ

 

ช่างเถอะ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ

 

ผมไม่สนใจผู้ใหญ่บ้าน แล้วเดินเข้าไปหาซิสเตอร์

 

ซิสเตอร์ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ จึงแสดงความสับสนออกมาเมื่อเห็นการโต้ตอบระหว่างผมกับผู้ใหญ่บ้าน แต่เธอก็ตั้งสติและทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา

 

“นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องไร้สาระนะ รีบหนีไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะถ่วงเวลาไว้ให้เอง”

 

“เอริก้า”

 

“ค่ะ”

 

เอริก้าย่อตัวลงต่อหน้าซิสเตอร์ แล้วฉีกชุดนักบวชออกส่วนหนึ่งอย่างใจเย็น โดยไม่สนใจซิสเตอร์ที่กำลังตกใจเลย

 

ซิสเตอร์ตกใจจนตัวแข็ง

 

“ซี่โครงที่หักโผล่ออกมาจากท้องเลยสินะคะ”

 

“อุ๊บ”

 

ไม่รู้ถึงสภาพร่างกายของตัวเองหรือเปล่า หรือจงใจไม่ตรวจสอบมันกันแน่ แต่เมื่อซิสเตอร์รู้รายละเอียดของบาดแผลตัวเองเข้า ก็ได้แต่ครางออกมา

 

“ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใคร หากต้องสู้ขึ้นมาล่ะก็ ถึงไม่ทำอะไรเลยก็ตายอยู่ดีนะคะ”

 

“ซิสเตอร์ แล้วเวทรักษาล่ะ?”

 

“เวทฟื้นฟูน่ะ ใช้ได้นิดหน่อยเอง คือว่า…… ไม่ค่อยถนัดน่ะค่ะ”

 

ซิสเตอร์ที่ทำสีหน้าเจ็บปวด แต่ก็ยังเขินอายไปด้วย

 

คริสตจักรให้ความสำคัญกับการเรียนรู้เวทรักษาเป็นอันดับแรกๆ ดังนั้นสำหรับเธอแล้ว การที่บอกว่าไม่ถนัดก็คงเป็นเรื่องน่าอายอยู่ไม่น้อย

 

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นแปลว่าเธอใช้เวทได้นิดหน่อยสินะ ต่อจากนี้พวกเรากำลังจะไปจัดการ’เจ้านั่น’กัน”

 

ซิสเตอร์ส่ายหน้า

 

“คุณพูดอะไรน่ะ เจ้านั่น… มอนเตอร์ตัวนั้น”

 

ซิสเตอร์ดูเหมือนกำลังจะบอกตัวตนที่แท้จริงของเจ้านั่น ที่ผมอยากรู้ แต่สุดท้ายก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว

 

เพราะสายตามองเห็นร่างของเจ้านั่นเข้าแล้วยังไงล่ะ

 

“นั่นคือโกลเด้นโอเกอร์ใช่ไหม”

 

เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อยืนยันตัวฝ่ายตรงข้าม ซิสเตอร์ก็ครางออกมาว่า ‘อ๊าา’

 

ไม่ใช่เสียงแห่งการเห็นด้วย แต่น่าจะเป็นเสียงคร่ำครวญต่อพวกเราที่ไม่ยอมหนีไปซะที

 

“เฮ้ นาย”

 

ผมเรียกชายขับรถม้าคนนั้นที่กำลังทำหน้าเซ็งสุดๆ เพราะพวกเรายืนขวางจนเขาหนีไม่ได้

 

“ฝากบอกชาวบ้านที่หนีออกไปนอกหมู่บ้านว่า อย่าไปไกลเกินไปล่ะ”

 

“คุณกำลังพูดถึงอะไร”

 

คนที่พูดแบบนั้นก็คือผู้ใหญ่บ้านนั่นเอง

 

ผมไม่สนใจผู้ใหญ่บ้าน แล้วพยักหน้าให้กับเอริก้า

 

ไม่รู้ทำไม รู้สึกว่าเพียงแค่นั้นก็เข้าใจกันได้แล้ว

 

เอริก้าพยักหน้าตอบกลับผม แล้วสอดมือเข้าไปใต้รักแร้ของซิสเตอร์ โดยไม่สนใจซิสเตอร์ที่ส่งเสียงถามอย่างสับสนว่า ‘จะทำอะไร’ และยังพาซิสเตอร์ไปนั่งพิงที่รั้วใกล้ๆ

 

แค่จะลุกขึ้นจากท้ายรถ คงต้องฝืนใช้แรงใจอย่างมาก ถ้าโดนจับให้นั่งลงในสภาพแบบนี้อีก การจะลุกขึ้นมาในทันทีก็ลำบากไม่น้อยเลย

 

ผมตัดสินใจพูดกับผู้ใหญ่บ้าน

 

“มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่คุณหวังไว้ก็เถอะ แต่ผมจะไปจัดการเจ้านั่นให้เอง เพราะผมก็เผลอรับคำขอของลูกสาวที่เป็นห่วงพ่อไปแล้วด้วย”

 

“อย่าโทษกันแบบนั้นเลยนะ คราวหน้าก่อนจะรับคำขอ จะปรึกษาอย่างเหมาะสมอย่างแน่นอน”

 

ในสายตาของหัวหน้าหมู่บ้าน เห็นพวกเราเป็นยังไงกันนะ?

 

นักผจญภัยแรงก์ 1 ที่ไม่รู้จักแม้แต่ฝีมือตัวเองงั้นเหรอ?

 

หรือว่าจะเป็นแค่หนุ่มสาวสองคนที่สติไม่ดีกันแน่?

 

ก็แบบว่า ที่ดูฝีมือเอริก้าไม่ออก สายตาคงแย่แน่ๆ ต่อให้มองเห็นพวกเราเป็นแบบไหน มันก็ไม่สำคัญนักหรอก

 

พลังเวทไหลเวียนไปทั่วร่างกาย

 

ส่งพลังลงไปที่ขา

 

“คุณซิสเตอร์ โปรดรอสักครู่ ฉันจะไปจัดการให้เสร็จโดยเร็วค่ะ”

 

เมื่อได้สัญญาณจากคำพูดของเอริก้า พวกเราก็พุ่งตัวออกไปทันที