เมื่อได้ยินคำพูดของผมว่า คำขอนั้นล้มเหลว เอริก้าทำหน้างุนงงอยู่ชั่วครู่ จากนั้นไม่รู้ทำไมเธอก็ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

 

ปฏิกิริยาที่คาดไม่ถึงทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก เพราะเธอน่ารักเกินไป

 

“เอ่อ ใช่ ต้องใช่แน่ๆ คงจะรู้สึกตื่นเต้นเกินไปหน่อยน่ะค่ะ”

 

เธอกล่าวในขณะที่แอบมองผมเป็นระยะๆ

 

“ในสถานการณ์แบบนี้ สุภาพสตรีที่ดีควรให้เกียรติบุรุษบ้าง ก็เข้าใจอยู่ แต่ก็เผลอตื่นเต้นจนทำไปแล้วล่ะค่ะ หรือก็คือ……”

 

พวกเราสบตากัน

 

“ขอโทษค่ะ สนุกจนเผลอลืมไปว่าต้องเก็บส่วนของคุณไว้ด้วย”

 

เอริก้าก้มหัว

 

“เปล่านะ ไม่ได้หมายความว่าล้มเหลวเพราะไม่มีส่วนของผมอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ”

 

“จริงเหรอคะ?”

 

“การล่ามอนเตอร์ไม่เหมือนกับการล่าสัตว์ของพวกขุนนางนี่นา”

 

เป็นเรื่องจริงที่ทักษะของเธอ ในการต่อกรกับฝูงบอนโบประมาณร้อยกว่าตัวนั้น คงไม่ต่างอะไรจากการล่ากวางเพื่อความบันเทิงของพวกขุนนางเลยสินะ

 

“ที่จริงมันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้อธิบาย พูดตามตรง ผมประเมินความสามารถของเธอต่ำเกินไป”

 

ผมก้มหัว

 

“ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะสามารถใช้เวทมนตร์ได้จำนวนมากขนาดนั้น แถมแม่นยำมากด้วย การที่ใช้ได้พร้อมกันอย่างต่อเนื่องแบบนั้น ไม่เคยนึกถึงมาก่อนเลยครับ ถ้ารู้แต่แรก คงอธิบายไปแล้ว ขอโทษจริงๆ นะครับ”

 

เอริก้าดูสับสนในขณะที่ผมกล่าวขอโทษ

 

อาจเป็นเพราะเธอยังไม่เข้าใจสาเหตุที่ว่าทำไมคำขอถึงล้มเหลว

 

จากมุมมองของเธอ มอนสเตอร์ที่เป็นเป้าหมายในการกำจัดนั้น ถูกทำให้กลายเป็นเถ้าถ่านไปหมดแล้ว

 

“จะอธิบายให้ฟัง เอริก้า ว่างานของนักผจญภัยคืออะไร”

 

ผมทำท่าให้เธอตามมา แล้วก็เริ่มเดินไปยังสถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยมีพวกบอนโบอยู่

 

 

*

 

 

ในทุ่งหญ้าที่ไหม้เกรียมเป็นรูปวงกลมอันสวยงามปรากฏอยู่

 

ดูจากขนาดของวงกลมแล้ว คงมีบอนโบเคยอยู่ที่นี่ประมาณสองหรือสามตัว

 

ไม่เหลือซากอยู่เลย เหลือแค่เพียงขี้เถ้าเล็กน้อยเท่านั้น

 

พูดตามตรง คิดว่าน่าจะมีอะไรเหลืออยู่มากกว่านี้สักหน่อย แต่ไม่คิดเลยว่าจะทรงพลังขนาดนี้

 

พูดให้ถูกก็คือ การที่เธอสามารถทำแบบนี้ได้กับเป้าหมายหลายตัวพร้อมกัน แสดงให้เห็นว่าเอริก้าเป็นคนนอกเหนือมาตรฐานจริงๆ

 

ถ้าราชวงศ์กับขุนนางชั้นสูงต้องการจะให้เธอออกห่างจากสถาบัน พวกเขาควรให้เธอจบการศึกษาแบบกรณีพิเศษไปเลย แทนที่จะหาทางกำจัดเธอ

 

จุดประสงค์ในการก่อตั้งสถาบัน คือการฝึกฝนบุคลากรให้ไม่แพ้กับเหล่านักผจญภัย

 

ความสามารถของเธอเป็นแบบนี้ในเวลาสามปี ถ้าปล่อยให้จบการศึกษา ก็คงไม่มีใครออกมาว่าหรอก

 

ผมคิดแบบนั้น แล้วรู้สึกทึ่งกับเวทมนตร์ที่มหาศาลและมีความแม่นยำอันน่าเหลือเชื่อ ซึ่งมันไม่ส่งผลกระทบนอกวงกลมแม้แต่น้อย

 

“เห็นอะไรไหม?”

 

เอริก้าเอียงคอเมื่อได้ยินคำถามของผม

 

“เถ้าถ่านสินะคะ”

 

“ถูกต้อง ไม่มีอะไรนอกจากเถ้าถ่าน”

 

แม้เธอจะถูกเรียกว่าอัจฉริยะ ก็ไม่แปลกที่จะไม่เข้าใจ เพราะเธอเติบโตมาในฐานะขุนนางเท่านั้น

 

ในทางกลับกัน การต่อสู้ของเธอ หากเป็นในหมู่ขุนนางแล้วล่ะก็ คงได้รับคำชื่นชมแน่นอน

 

แต่ในฐานะนักผจญภัย มันเป็นปัญหา

 

“จำได้ไหม? ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อมอนเตอร์ตาย”

 

“มีหินเวทมนตร์ที่เป็นแกนกลางกับเศษหินเวทมนตร์ บางครั้งก็จะมีส่วนหนึ่งของร่างกายที่ไม่กลายเป็นเศษหินเวทและยังคงอยู่”

 

เอริก้าตอบกลับด้วยสีหน้าสับสนเล็กน้อย เพราะไม่เข้าใจความหมายของคำถาม

 

“ถูกต้องแล้ว พวกเราเหล่านักผจญภัยก็ใช้หินเวทมนตร์นั่นเป็นหลักฐานว่าจัดการกับมอนสเตอร์นั้นได้แล้ว”

 

เอริก้าเข้าใจที่ผมพูดทันที

 

“ถ้าอย่างนั้น…… เข้าใจแล้วล่ะค่ะ นั่นหมายความว่าคำขอนั้นล้มเหลวจริงๆ”

 

“ขอโทษจริงๆ ถ้าผมอธิบายตั้งแต่แรกก็คงจะดี นี่คือความผิดของผมเอง”

 

ผมขอโทษเอริก้า นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะทำเพื่อไม่ให้เธอท้อแท้หรืออะไรแบบนั้น แต่เป็นการกระทำที่สมควรทำในฐานะนักผจญภัย

 

การพยายามแบ่งปันข้อมูลและความรู้เป็นพื้นฐานที่สุดของนักผจญภัย

 

ครั้งนี้เป็นผมเองที่ละเลยเรื่องนั้นไป ถ้าอาจารย์รู้เข้า คงโดนสั่งสอนอย่างหนักแน่นอน

 

“แต่ปัญหาที่แท้จริงไม่ใช่ว่าคำขอล้มเหลวหรอกนะ”

 

ชีวิตของพวกเรานักผจญภัยจริงๆ แล้วก็เป็นแค่ใช้ในการปกปิดเท่านั้น ดังนั้นแม้ว่าคำขอจะล้มเหลว ก็ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่อะไร

 

อย่างไรก็ตาม ความล้มเหลวครั้งนี้ก็จะมีบางคนที่ต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน

 

“มันหมายความว่า ถึงแม้จะกำจัดมอนสเตอร์ได้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถแสดงหลักฐานให้ผู้ว่าจ้างเห็นได้นั่นแหละครับ”

 

ชาวบ้านในหมู่บ้านเกษตรกรรมที่เป็นผู้ว่าจ้างคำขอนี้ จะต้องเผชิญกับทางเลือกที่ยากลำบากสองทาง

 

พวกเขาจะเชื่อคำพูดของนักผจญภัยที่บอกว่าปราบได้แล้ว ทั้งที่ไม่มีหลักฐานมายืนยัน หรือจะไม่เชื่อเลย นั่นแหละคือคำถาม

 

ถ้ามีหินเวทมนตร์เหลือสักก้อนหรือสองก้อน เรื่องราวอาจจะต่างออกไปก็ได้ แต่มันกลับกลายเป็นเถ้าถ่านไปหมดแล้วน่ะสิ

 

เอาจริงๆ แค่มอนสเตอร์ระดับบอนโบก็เถอะ แต่ที่หินเวทมนตร์กลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตาแบบนั้น ช่างรุนแรงเหลือเกิน

 

การว่าจ้างคำขอของกิลด์นักผจญภัยอย่างต่อเนื่องก็ต้องเสียค่าใช้จ่าย ถึงจะเชื่อว่ามีการกำจัดมอนสเตอร์จริงๆ ความไม่สบายใจคงยังเหลืออยู่ดี

 

หลังจากที่ผมอธิบายไป เอริก้าก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า

 

“ไปรับผิดชอบกันเถอะค่ะ”

 

 

*

 

 

เอริก้าบอกว่าเธอจะรับผิดชอบเอง

 

เธอบอกว่า ในเมื่อภารกิจล้มเหลว ก็มีหน้าที่ต้องอธิบายเรื่องนั้น

 

ผมบอกว่า หากให้กิลด์นักผจญภัยคนอธิบายก็คงไม่ต่างกันหรอก แต่เอริก้ากลับบอกมาว่าเธอจะไปอธิบายกับชาวบ้านด้วยตัวเอง

 

นี่แหละคือตัวเธอจริงๆ

 

หมู่บ้านในชนบทตั้งอยู่ไม่ไกลจากทุ่งหญ้าที่ปราบพวกบอนโบ แค่ใช้เวทเสริมพลังก็วิ่งไปถึงทันที

 

ถึงจะเรียกว่าหมู่บ้านชนบทก็เถอะ แต่ก็เป็นหมู่บ้านที่คอยสนับสนุนเสบียงอาหารของเฮคาไท

 

นอกจากจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีเท่านั้น แต่ยังมีพื้นที่ค่อนข้างใหญ่อีกด้วย

 

ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีเครื่องมือผลผลิต มีแต่รั้วล้อมรอบเครื่องมือเวทสำหรับกันมอนสเตอร์ตั้งอยู่ทั่วบริเวณ ซึ่งหน้าตาของมันก็คือหุ่นไล่กานั่นแหละ

 

พวกเราคลายเวทเสริมพลังที่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน แล้วไปทักทายยามเฝ้าประตูวัยกลางคนที่ยืนถือหอกตั้งท่าพร้อมรับมือเพราะสงสัยที่พวกเรากำลังเดินเข้ามา

 

“พวกเราเป็นนักผจญภัยจากเฮคาไท มาเรื่องคำขอที่ส่งให้ทางกิลด์ ช่วยติดต่อผู้รับผิดชอบให้ได้ไหม?”

 

พอพูดจบก็ยื่นบัตรประจำตัวนักผจญภัยของกิลด์ให้ดู

 

ชายคนนั้นมองบัตรกิลด์ของผมกับเอริก้าสลับกันไปมา ก่อนจะทำท่าทางสงสัย

 

ก็เข้าใจความรู้สึกนั่นแหละ เพราะตอนนี้พวกเราทั้งสองคนยังอยู่แค่แรงค์ 1 เอง

 

นักผจญภัยแรงค์ 1 แค่สองคนจะมาทำอะไร? ก็คงคิดแบบนั้นแหละนะ

 

แม้ว่าชายคนนั้นจะยังสงสัยพวกเราอยู่ แต่พอดูบัตรกิลด์ก็เชื่อขึ้นมาทันที จึงอนุญาตให้เข้าหมู่บ้าน พร้อมกับบอกตำแหน่งบ้านของผู้ใหญ่บ้านให้ด้วย

 

เอาล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้กันนะ?

 

 

-คนแปล-

“สองคนนั้นมันเป็นสเมิร์ฟ!?”