ในบ้านมีทั้งเฟอร์นิเจอร์และเครื่องนอนเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นแค่ขนของเข้าไปก็เป็นอันเสร็จสิ้น

 

แม้แต่การทำความสะอาดก็ถูกทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้ทำมากนัก

 

สิ่งเดียวที่ลำบากที่สุดก็คงเป็นตอนกลางคืน พอนึกถึงสัมผัสจากมือของเอริก้าแล้ว ทำให้หลับไม่ค่อยลงเท่านั้นเอง

 

ทั้งที่แบ่งห้องกันแบบส่งๆ แต่จดหมายจากท่านเสนาบดีที่ไม่รู้ทำไมถึงไปวางอยู่บนเตียงของผมจนดูค่อนข้างน่ากลัว

 

 

*

 

 

เช้าวันถัดมา ผมกับเอริก้าส่งเมอร์เซจากลับไปที่ฟาร์ทาล

 

“ทางเราจะลองสืบสวนคนโจมตีดู แต่นายท่านทั้งหลายโปรดระวังตัวด้วยครับ”

 

เมอร์เซจาทำท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเอริก้า  

 

แต่ก็แค่ส่ายหน้าเบาๆ เท่านั้น

 

“เอาล่ะ คิดว่าถ้าไม่ประมาทก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ”

 

อย่างนี้นี่เอง พอจะเดาออกแล้วว่าเค้าต้องการจะพูดอะไร

 

“งั้นก็ เมอร์เซจาขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ คิดว่าต่อไปก็คงจะต้องรบกวนอยู่เรื่อยๆ ด้วย งั้นขออวยพรให้เดินทางปลอดภัยนะ”

 

“รบกวนฝากความคิดถึงถึงท่านพ่อด้วยนะคะ บอกท่านว่าฉันยังสบายดีค่ะ”

 

ดูจากเนื้อหาในจดหมายนั้นแล้ว ท่านเสนาบดีคงไม่สามารถวางใจได้แค่เพียงคำพูดสินะ

 

“ครับ ขอให้คุณหนูสบายดีเช่นกันนะครับ”

 

เมอร์เซจาพูดเช่นนั้นแล้วก้มหัวให้

 

“ถ้าอย่างนั้นไปกันเลยไหม”

 

หลังเห็นรถม้าที่กำลังออกไป ผมก็พูดขึ้น

 

“นั่นสินะคะ”

 

เอริก้าตอบตกลงโดยไม่ถามสักคำว่า ‘ไปที่ไหน?’

 

เมื่อวานก็คุยกันไว้แล้ว ว่าวันนี้ตั้งใจจะไปลงทะเบียนเป็นนักผจญภัยให้เสร็จทันที

 

การเป็นอาชีพนักผจญภัยมันง่ายที่สุดในโลก

 

แค่ลงทะเบียนกับกิลด์นักผจญภัยก็พอแล้ว

 

ได้ยินว่าบางประเทศมีการทดสอบหรืออะไรทำนองนั้น แต่ทั้งที่ฟาร์ทาลและออลครา ต่างก็ไม่มีการทดสอบอะไรเลย

 

รู้สึแบบกว่า จะเป็นก็เป็นเอง เติบโตเอง ใครไม่เหมาะสมก็ ตายซะ ประมาณนั้นแหละ

 

เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเกิดขึ้นเพราะความละเลยของกิลด์นักผจญภัยแต่อย่างใด

 

แต่เป็นข้อตกลงของประเทศนั้นๆ

 

กิลด์นักผจญภัยจึงถูกห้ามไม่ให้ฝึกฝนทักษะการต่อสู้ทุกประเภทรวมถึงเวทมนตร์ ให้กับนักผจญภัยในสังกัด ตามข้อตกลงกับทางประเทศ

 

มากที่สุดก็แค่ให้ความรู้ในรูปแบบของหนังสือหรืออะไรประมาณนั้น

 

ดังนั้น นักผจญภัยมือใหม่จึงมักจะหานักผจญภัยคนอื่นไว้เป็นผู้ฝึกสอนเป็นเรื่องปกติ

 

ที่นั่นพวกเขาจะได้เรียนรู้วิธีใช้ อาวุธและการต่อสู้กับมอนสเตอร์

 

มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากการสอนของโรงเรียนที่สอนทีละขั้นตอนอย่างละเอียด ทั้งเวทมนตร์และการใช้อาวุธ และส่วนใหญ่เป็นการฝึกฝนในทางปฏิบัติ

 

ส่วนตัวแล้ว วิธีของนักผจญภัยดูจะเหมาะกับนิสัยตัวเองมากกว่า แต่นั่นก็แล้วแต่คนล่ะนะ

 

ทางโรงเรียนไม่ได้สอนแค่การต่อสู้กับมอนสเตอร์ แต่ยังสอนวิธีต่อสู้กับมนุษย์ด้วยเหมือนกัน

 

กิลด์นักผจญภัยตั้งอยู่ที่ถนนสายหลักของเมือง ใกล้กับเขตแดนเวทป้องกันมากที่สุด

 

เนื่องจากการซื้อขายวัตถุดิบจากมอนสเตอร์และการซื้อหาหินเวทที่เก็บได้จากมอนสเตอร์ก็เป็นหนึ่งในงานหลัก จึงจำเป็นต้องมีโกดังเก็บของด้วย ทำให้ต้องการพื้นที่ที่ค่อนข้างกว้าง

 

เป็นที่รู้จักกันดีในเกือบทุกเมือง

 

และเป็นภาพที่คุ้นตาดีเหมือนกันนะ

 

ผมเดินไปรอบๆ บริเวณกิลด์นักผจญภัยที่คึกคักตั้งแต่เช้ามืด พร้อมกับรำลึกถึงกิลด์นักผจญภัยที่ฟาร์ทาล

 

ร้านอาหารและแผงลอยที่เปิดตั้งแต่เช้าตรู่เต็มไปด้วยนักผจญภัยที่คึกคัก

 

ที่ฟาร์ทาลคนไม่เยอะขนาดนี้แน่นอน แต่บรรยากาศก็เหมือนกันมาก

 

ผมเพลิดเพลินกับบรรยากาศราวกับระลึกถึงอดีต ส่วนเอริกะดูเหมือนจะสนุกกับการชมสิ่งแปลกใหม่ จึงมองแผงลอยและนักผจญภัยที่เดินผ่านไปมาอย่างสนใจ

 

ความรู้สึกคิดถึงแบบนั้นยังอยู่ได้จนกระทั่งเข้ากิลด์นักผจญภัยเท่านั้นเอง

 

ทันทีที่ก้าวเข้าไป ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แตกต่าง

 

จะว่าอย่างไรดี  รู้สึกเหมือนถูกสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่

 

พูดให้ถูกก็คือ เส้นพลังเวทมุ่งมายังพวกเรา มีปริมาณที่มากจนแทบไม่อยากจะนับ

 

ที่ทุกคนมองเอริก้าก็ไม่แปลกหรอก เพราะเธอสวยมาก ถ้ากลับกัน ไม่มีใครมองเลยต่างหากก็แปลว่าคนรอบข้างตาบอดกันหมด

 

แต่ทำไมสายตาถึงพุ่งมาที่ผมด้วยล่ะ?

 

ยิ่งไปกว่านั้น รู้สึกเหมือนกำลังถูกประเมินมูลค่าอยู่เลย

 

ที่กิลด์นักผจญภัยในฟาร์ทาลน่ะ ไม่ว่าใครจะเดินเข้ามา ก็ไม่เคยมีบรรยากาศแบบนี้หรอกนะ

 

แม้แต่ตอนที่ผม ซึ่งดูเป็นขุนนางเต็มตัว เดินเข้าไปในนั้น ก็แค่ถูกจับตามองแป๊บเดียว แล้วทุกคนก็หมดความสนใจแทบจะทันที

 

ก็คงเป็นเพราะสถานที่เปลี่ยนอะไรๆ ก็ปลี่ยนไปล่ะมั้ง

 

ผมตั้งใจเมินสายตาที่จับจ้องมา ส่วนเอริกะก็น่าจะรู้ตัวอยู่ แต่เธอก็ไม่แสดงท่าทีว่าจะใส่ใจเลยแม้แต่นิดเดียว เราสองคนจึงเดินลุยเข้าไปในกิลด์ที่หนาแน่นไปด้วยนักผจญภัย

 

จุดหมายคือเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

 

ที่กิลด์ยังมีหน้าที่รวบรวมคำขอสำหรับผู้ที่ต้องการวัสดุเฉพาะอีกด้วย

 

เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์นี่แหละที่ใช้รับและตรวจสอบคำขอ กิลด์นักผจญภัยส่วนใหญ่ก็มักจะลงทะเบียนกันที่นี่

 

เราสองคนยืนอยู่หน้าหนึ่งในเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่ว่างพอดี

 

ที่เคาน์เตอร์มีผู้หญิงตัวเล็กอยู่คนหนึ่ง แต่ไม่รู้ทำไม เธอดูหวาดกลัวพวกเราอย่างเห็นได้ชัด

 

เธอดูไม่สิ้นหวังขนาดที่ว่า ถูกบอกให้สู้กับมอนสเตอร์โดยไม่มีอาวุธอะไรเลย

 

ผมกับเอริก้าสบตากันโดยไม่รู้ตัว

 

พวกเราต่างทำสีหน้าราวกับว่า ‘นึกสาเหตุอะไรไม่ออก’ ก็เลยยิ่งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

แม้จะเผลอเอียงคออย่างสงสัย แต่ก็ยืนเงียบอยู่หน้าคาวน์เตอร์ต่อไปไม่ได้ จึงเอ่ยปากทักพนักงานของกิลด์

 

“อยากจะลงทะเบียนเข้ากิลด์น่ะ ไม่ทราบว่าทำที่เคาน์เตอร์นี้ได้หรือเปล่า?”

 

สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ

 

ก็เผลอจ้องตากับพนักงานหญิงของกิลด์คนนั้น

 

“เอ่อ…”

 

อย่างที่คิดไว้ ไม่สามารถทนอยู่กับความเงียบสิบวินาทีได้แน่ๆ

 

“ค่ะ!”

 

คำตอบที่ได้กลับมาเป็นเสียงดังที่ฟังดูแตกพร่า

 

สายตาที่เคยกระจัดกระจายไปในการแอบมองพวกเรานิดหน่อย กลับมาจ้องมองพวกเราอีกครั้งอย่างมากมาย

 

อืม… หรือว่าผมอาจจะเผลอทำอะไรผิดขึ้นมาจริงๆ ?

 

ผมเริ่มสูญเสียความมั่นใจกับการกระทำที่ผ่านมา เพราะการตอบสนองที่คาดไม่ถึงของพนักงานกิลด์