(WN) I’m the Evil Lord of an Intergalactic Empire! - ตอนที่ 16

อารัมภบท เล่ม2

 

‘โลกนี้ต่างหากที่ผิด-‘ นี่คือวลีที่มักจะใช้กัน

 

อย่างไรก็ตามสำหรับผม- เลียม เซร่า เบนฟิลด์[Liam Sera Banfield] เชื่อว่าสิ่งที่ผิดไม่ใช่โลก แต่เป็นคนต่างหาก

 

ในชีวิตที่แล้ว ผมเป็นคนดีและเอาจริงเอาจังในการใช้ชีวิต

 

แต่เพราะแบบนั้น ภรรยาของผมเลยนอกใจ คนทวงหนี้ก็มักรังควานผม และร่างกายของผมก็ทรุดโทรมลงจนแทบจะพิการ

 

ผมได้ตระหนักถึงสิ่งนี้ในขณะที่กำลังจะตาย

 

สิ่งที่ผิดไม่ใช่โลก แต่เป็นตัวผมเองต่างหาก

 

เมื่อเข้าใจอย่างนั้น ผมจึงตัดสินใจว่าในชีวิตที่สองของผม ผมจะอยู่เพื่อตัวเองและเติมเต็มความปรารถนาทั้งหมดในชีวิตนี้

 

นอกจากนี้ยังมี ‘ไกด์’ ผู้อุปถัมภ์ของผมที่ให้โอกาสให้ผมได้มีชีวิตที่สองโดยการจุติมาในจักรวาลแปลกๆแห่งดาบและเวทมนตร์  

 

เวทมนตร์มีอยู่ที่นี่ แต่วิทยาศาสตร์ก็พัฒนาขึ้นเช่นกัน

 

มนุษยชาติได้ก้าวเข้าสู่อวกาศแล้ว นี่คือจักรวาลที่มีเรือประจัญบานอวกาศและอาวุธที่มีรูปร่างมนุษย์

 

โชคดีที่ผมเกิดในบ้านแบนฟิลด์

 

เป็นบ้านชั้นสูงที่รับใช้ประเทศที่เรียกว่าจักรวรรดิอัลแกรนด์ บ้านที่มีโลกทั้งใบอยู่ภายใต้การปกครอง กล่าวอีกนัยหนึ่งคือพวกเขาเป็นได้เปรียบในการใช้ชีวิต

 

ผมเกิดมาพร้อมกับช้อนเงินในปาก คราวนี้ผมสามารถใช้ชีวิตใหม่อีกครั้งได้อย่างถูกต้อง

 

โลกไม่ได้ผิด

 

สิ่งที่ผิดคือตัวผมเอง

 

ตอนนี้ผมเป็นผู้ปกครองของดาวดวงหนึ่ง

 

ลอร์ดผู้ชั่วร้ายที่ตระหนักว่าไม่มีความหมายในการเป็น ‘คนดี’

 

ผมจะอยู่เพื่อตัวเอง

 

เป้าหมายที่สองของผมในชีวิตนี้คือสนุกกับตัวเองในขณะที่ใช้ชีวิตเป็นคนชั่ว

 

◇ ◇ ◇

 

พิธีการบรรลุนิติภาวะสิ้นสุดลงแล้ว

 

ในที่สุดมันก็จบลง

 

ตลอดทั้งเดือน ไม่มีอะไรเลยนอกจากพิธีการและงานเลี้ยงที่เกี่ยวข้องกับความเป็นผู้ใหญ่ที่เพิ่งเริ่มต้นของผม

 

ผมคิดว่ามันเสียเวลา แต่อายุขัยของคนในจักรวาลนี้ช่างยาวนาน

 

ผมอาจจะดูเหมือนเด็กอายุสิบสาม แต่จริงๆ แล้วผมอายุห้าสิบแล้ว

 

ในจักรวาลนี้คนหนึ่งคน สามารถมีชีวิตอยู่ได้หลายร้อยปี ดังนั้นการที่มองว่าอายุ50ถึงเป็นผู้ใหญ่นั้นไม่ใช่เรื่องแปลก

 

เป็นเรื่องดีที่รู้ว่ามีเวลาเหลือเฟือที่จะสนุกกับทุกสิ่งที่ต้องการในชีวิตนี้

 

“หลังจากนี้เราวางแผนไว้อย่างไร”

 

ภายในสำนักงานของผม ข้าราชบริพารที่ซื่อสัตย์ของผมตอบกลับ

 

คนแรกคือหุ่นยนต์สาวใช้ อามากิ

 

เธอมีผมสีดำสวยพลิ้วถึงแผ่นหลัง และสวมชุดสาวใช้สไตล์วิคตอเรียนสุดคลาสสิก เธอเป็นสาวใช้ที่สุดยอด

 

ร่างกายของเธอเหมือนมีชีวิตจริงๆ และเธอมีความสามารถในการประมวลผลข้อมูลด้วยความเร็วที่ไกลเกินกว่าขอบเขตของมนุษยชาติ

 

เธอเป็นซุปเปอร์เมดที่ดูแลทั้งผมและอาณาเขต

 

และเหนือสิ่งอื่นใด!

 

—เธอไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆที่มีเลือดเนื้อ

 

หลังจากถูกอดีตภรรยาหักหลังในชีวิตที่แล้ว ผมก็ไม่สามารถไว้ใจผู้หญิงที่แท้จริงได้อีกต่อไป

 

“คุณจะไปเรียนต่อต่างประเทศที่บ้านขุนนาง ก่อนที่คุณจะเข้าโรงเรียนประถมของจักรวรรดิ”

 

“ชั้นประถมศึกษา… ยุ่งยากจริงๆ”

 

ขุนนางของจักรวรรดิมีหน้าที่

 

หนึ่งในนั้นคือการฝึกอบรม

 

ประการแรก เด็กขุนนางได้รับมอบหมายให้ไปอบรมกับบ้านของขุนนางคนอื่นๆ

 

ระยะเวลาที่เราใช้ไปที่นั่นไม่สำคัญ ตราบเท่าที่เราเติบโตขึ้นมาอย่างเหมาะสม

 

ปัจจุบันการรับการศึกษาจากบ้านขุนนางก่อนเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาเป็นที่นิยมในหมู่ขุนนาง

 

พ่อบ้านของผม ไบรอัน กล่าวเสริม

 

“การเข้าเรียนในโรงเรียนประถมศึกษาจะเป็นหลังจากที่ลอร์ดเลียมอายุครบหกสิบ เป็นธรรมเนียมที่จะต้องไปฝึกที่บ้านอื่นจนกว่าจะถึงเวลานั้น”

 

เขาเป็นชายชรามีหนวดมีเคราซึ่งมีผมหงอกแล้ว

 

ชุดสูทที่เขาสวมได้รับการตัดเย็บอย่างประณีต และหลังของเขาตั้งตรง

 

“มีบ้านขุนนางคนไหนบ้างที่ยอมรับผม?”

 

บ้านเบนฟิลด์เป็นบ้านที่ตกต่ำก่อนที่ผมจะขึ้นมาปกครอง

 

ด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่มีความสัมพันธ์กับขุนนางคนอื่นๆ

 

‘มีบ้านขุนนางคนไหนบ้างที่ยอมรับผม’ เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นคำถามที่ไร้เดียงสา

 

ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลราวกับบรรเทาความกลัวของผม ไบรอันตอบ

 

“โปรดวางใจ เพราะอามากิได้เลือกบ้านที่เหมาะสมในการศึกษา อาจมีราคาสูงซักเล็กน้อย แต่เป็นบ้านที่ได้รับความนิยมในการฝึกอบรมอย่างแน่นอน”

 

เห็นได้ชัดว่าพวกเขายอมรับเด็กชนชั้นสูงเช่นผม เพื่อแลกกับเงินและทรัพยากร

 

—นี่มัน ธุรกิจอย่างหนึ่งเลยนี่?

 

“ดูเหมือนว่ามันจะทำเงินได้มาก ผมก็อยากทำเหมือนกัน”

 

อามากิตอบผมด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยเหมือนสาวใช้หุ่นยนต์

 

“น่าเสียดาย ที่ทำได้ยากเมื่อพิจารณาถึงความน่าเชื่อถือ ความสำเร็จ และชื่อเสียงในปัจจุบันของเรา”

 

ไบรอันพูดแทรก

 

“ยะ…อย่างไรก็ตาม ก็มีข้อเสนอจากขุนนางที่มีอำนาจน้อยกว่า จากดินแดนโดยรอบให้ส่งลูกหลานของพวกเขามาที่นี่”

 

แต่อามากิไม่ได้สนใจในเรื่องดังกล่าว

 

เธอแค่บอกข้อเท็จจริง

 

“ไม่มีประโยชน์ที่จะหวังจากบ้านอัศวินหรือบารอน เกี่ยวกับคำพูดของนายท่านหากรับการฝึกอบรมคงต้องเล็งเป้าหมายที่ขุนนางระดับสูงกว่านั้นเพื่อที่จะทำกำไร?(*1)

 

“แต่ว่าบ้านเบนฟิลด์ไม่มีความน่าเชื่อถือพอสำหรับพวกเขา ที่จะทิ้งลูกหลานไว้กับเราใช่ไหม?”

 

“ใช่.”

 

“…สิ่งนี้มันน่าขัดใจ… ผมจะให้เงินคุณ ดังนั้นพยายามพัฒนาในส่วนนั้นด้วย”

 

ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินด้วยเหตุผลหลายอย่าง

 

เพราะแบบนั้น ผมจึงสามารถใช้จ่ายเงินได้มากเท่าที่ต้องการ

 

เป็นเรื่องที่ดีมากที่สามารถใช้ภาษีของประชาชนเพื่อความต้องการส่วนตัวของตัวเองได้!

 

ได้ยินอย่างนั้นไรอันก็พูดเสริม

 

“ถ้านั่นคือสิ่งที่นายท่านต้องการ ฉันก็มีคำแนะนำบางอย่าง… พอดีฉันมีเพื่อนคนหนึ่งในเมืองหลวงของจักรวรรดิ เป็น ผู้หญิงที่เคยเป็นสาวใช้ในจักรวรรดิและกำลังเกษียณ เราจะจ้างเธอให้เป็นหนึ่งในผู้สอนของเราดีไหม?”

 

“นั่นฟังดูดี”

 

ไบรอันต้องการแนะนำให้เรารู้จักกับคนรู้จักคนหนึ่งของเขา

 

ผมไม่เห็นปัญหาใด ๆ ถ้ามันเป็นเพียงแค่นั้น

 

ส่วนอามากิก็พูดต่อ

 

“ถ้าคุณต้องการการยอมรับ คุณต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่จำเป็นสำหรับการเสริมการศึกษาที่เหมาะสม

ไม่ใช่แค่นั้น นายท่านต้องรวบรวมทรัพยากรมนุษย์และการลงทุนทางวัฒนธรรมที่จำเป็นด้วย”

 

เมื่อผมเห็นงบประมาณที่จำเป็นซึ่งคำนวณโดยอามากิ ผมก็ตาโตด้วยความตกใจ

 

เป็นจำนวนเงินระดับไร้สาระ ดังนั้นผมจึงตรวจสอบเงินส่วนตัวของผมทันทีเพื่อเปรียบเทียบ

 

ทำไมเป็นเงินส่วนตัวของผมน่ะเหรอ? นั่นเป็นเพราะจำนวนเงินมันเกินกว่ารายได้จากภาษีอาณาเขตของผม

 

“มีเลขศูนย์มากเกินไปสำหรับผมที่จะนับ มันจะพอไหมเนี่ย?”

 

“เท่าที่คำนวน นายท่านสามารถจ่ายได้”

 

ผมรู้สึกโล่งใจเมื่อได้รับคำตอบทันทีและตัดสินใจเตรียมงบประมาณต่อไป

 

ในอนาคตลูกหลานของขุนนางจะมาที่บ้านของผมเพื่อฝึกฝน

 

ผมจะมีอำนาจเหนือพวกเขาอย่างสมบูรณ์

 

“เตรียมตัวให้พร้อมโดยเร็วที่สุด”

 

ไบรอันกำลังปาดน้ำตา

 

“ในที่สุด เราก็มีช่องทางที่จะทำงานกับสิ่งเหล่านี้… ลอร์ดเลียม ไบรอันคนนี้มีความสุขมากในขณะนี้”

 

—อีกครั้งที่ชายคนนี้มองความตั้งใจของผมผิด

 

ผมไม่ได้แก้ความเข้าใจผิดนั้น เพราะการตอบสนองของเขาน่าสนใจมาก

 

“ต่อจากนี้ไป ผมอยากได้ยินเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานที่ที่ผมจะไปฝึก ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากจะไปบ้านที่ผมสามารถอยู่ได้อย่างสบายๆ”

 

อามากิพยักหน้า

 

“รับทราบค่ะ. ดิฉันจะค้นคว้าเรื่องนี้อย่างละเอียดเพื่อค้นหาสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับคุณในการเรียน”

 

ผมหวังว่าจะไปฝึกอย่างไม่มีปัญหา

 

◇ ◇ ◇

 

มีบุคคลที่เลียม เรียกว่า ไกด์

 

เขาสวมหมวกที่ปิดตาของเขา เสื้อคลุมหางยาว และถือกระเป๋าเดินทาง เขาเป็นผู้ดำรงอยู่ของพลังเหนือธรรมชาติ

 

แม้ว่าในเวลานี้เขาจะทุกข์ใจกับความกตัญญูของเลียมและอ่อนแอลงจนถึงขั้นที่เขาเป็นได้แค่ภาชนะอันว่างเปล่า

 

ตอนนี้เขาแนบหูกับผนังในห้องข้างๆห้องทำงานของเลียมเพื่อฟังการสนทนา

 

“ได้โอกาสล่ะ!”

 

เลียมคิดว่าชายคนนี้เป็นผู้มีพระคุณ แต่ในความเป็นจริง เขาเป็นคนที่มีชีวิตอยู่เพื่อความทุกข์ยากของผู้อื่น

 

เพื่อรออารมณ์ด้านลบที่จะมาถึง เขาได้ลากเลียมเข้ามาในจักรวาลนี้

 

แต่ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของเขา เลียมยังคงประสบความสำเร็จอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งต่อการทำงานของไกด์

 

ไกด์อ่อนแอเพราะความซาบซึ้งนั้น

 

พลังของเขาหมดลงจนแทบจะเดินไปรอบๆ ในจักรวาลนี้ไม่ได้

 

เพื่อที่จะฟื้นพลังที่หายไป- เขาตัดสินใจว่าการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาต่อจากนี้ไปจะมุ่งไปที่การแก้แค้นของเขากับเลียม

 

การแก้แค้นของไกด์จะไม่สิ้นสุดจนกว่าเขาจะทำให้เลียมสิ้นหวัง

 

อย่างไรก็ตาม…

 

“แม้ว่าฉันจะรู้ว่าโอกาสมาถึงแล้ว แต่ฉันก็ยังทำอะไรกับมันไม่ได้ บัดซบ…เลียม ฉันควรทำอย่างไรเพื่อดึงความรู้สึกด้านลบจากคุณ”

 

-เมื่อพลังของเขาอ่อนลง เขาก็ทำอะไรไม่ได้มาก

 

ถึงกระนั้นไกด์ก็ไม่ยอมแพ้

 

“มันต้องมีวิธีบางอย่าง ฉันจะแก้แค้นให้แน่นอน เลียม!”

 

ไกด์ผู้พยาบาทยังคงแนบหูกับกำแพงเพื่อแอบฟังเลียม

 

ในขณะเดียวกันก็มีแสงสีขาวเล็กๆ ปรากฏขึ้นข้างหลังเขา

 

แสงนั้นลอยอยู่ในอากาศอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ยังคงเฝ้าดูไกด์

 

◇ ◇ ◇

 

-แขกที่หน้าปวดหัวมาอีกแล้ว

 

ความจริงแล้วพวกเขาเป็นตัวแทนของโรงงานอาวุธจักรวรรดิแห่งหนึ่งที่ผมติดต่อด้วยบ่อยๆ

 

มีโรงงานผลิตอาวุธหลายแห่งในจักรวรรดิ

 

พวกเขาทั้งหมดเป็นองค์กรขนาดใหญ่ในตัวเอง โดยที่คนตรงหน้าผมคือโรงงานผลิตอาวุธที่เจ็ด

 

โรงงานอาวุธของจักรวรรดิแต่ละแห่งมีความโดดเด่นแตกต่างกัน

 

โดยเฉพาะโรงงานอาวุธที่เจ็ดมีบุคลิกที่ค่อนข้างแปลก

 

เป็นโรงงานที่แสวงหาประสิทธิภาพเพียงอย่างเดียวโดยละเลยรูปลักษณ์ภายนอก ทำให้โรงงานนี้ค่อนข้างไม่เป็นที่นิยมในสังคมชนชั้นสูง

 

อย่างไรก็ตาม ผลงานที่ออกมานั้นไม่สามารถดูแคลนได้

 

“ท่านเลียม ไนอัสคนนี้มีผลิตภัณฑ์มานำเสนอ!”

 

ผู้หญิงผมดำที่ใส่แว่นที่ให้ความรู้สึกเหมือนสาวคงแก่เรียนได้นำภาพสามมิติขึ้นมาอย่างรวดเร็วและเริ่มอธิบายเกี่ยวกับสินค้า

 

รัฐมนตรีอนุญาตให้ผมซื้อเรือประจัญบานระดับเรือธง ซึ่งโรงงานต่างๆก็รีบคว้าโอกาสมาเสนอขายให้ผมทันที

 

เมื่อผมดูวิดีโอโฮโลแกรมผมก็บ่น

 

“ประสิทธิภาพของพวกเขาดูดี แต่การออกแบบมันน่าผิดหวังไปหน่อย”

 

“แต่ครั้งนี้เราทุ่มสุดตัวในการออกแบบเลยนะ!”

 

“น่าเสียดาย คราวหน้าลองใหม่แล้วกัน”

 

ไนอัสซึ่งต้องการขายจึงเริ่มถอดเสื้อสูทออก  

 

ฉันมองเห็นสีฉูดฉาดของชุดชั้นในที่เธอสวมใต้เสื้อของเธออย่างเลือนลางได้

 

“ท่านลอร์ดคะ ได้โปรดซื้อเรือประจัญบานลำนี้ด้วยเถอะค่ะ”

 

ผมค่อนข้างให้ประเมินเธอไว้สูงในการพยายามดึงดูดลอร์ดที่ชั่วร้ายอย่างผม

 

แต่ก็ยังคงเป็นสาวที่น่าผิดหวัง

 

ผมไม่ชอบชุดชั้นในที่ฉูดฉาด

 

ในความทรงจำของผมเกี่ยวกับอดีตภรรยา จำนวนชุดชั้นในที่ฉูดฉาดของเธอเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่เราจะหย่าร้างกัน

 

ผมรู้สึกอารมณ์เสียเพียงแค่คิดเกี่ยวกับมัน

 

“คุณทำตัวน่าสมเพชอีกแล้ว”

 

“ทั้งที่ฉันลงทุนขนาดนี้!”

 

ไนอัสเริ่มร้องไห้

 

“ได้โปรดซื้อมัน! ฉันรับปากผู้บังคับบัญชาของฉันไปแล้ว ว่าจะขายได้แน่ ไม่งั้นเขาจะโกรธฉัน!  และการประเมินโรงงานกำลังจะมาในเร็วๆ นี้ด้วย!”

 

เมื่อพูดถึง’การประเมิน’ ในชีวิตที่แล้วของผม คำนั้นทำให้ผมกลัวจนบรรยายไม่ถูก

 

“…ตกลง ผมจะซื้อเรือประจัญบาน กลับไปซะ”

 

“คุณปฏิบัติกับฉันเย็นชาเกินไปแล้ว! คุณเบื่อฉันแล้วงั้นเหรอ!”

 

“หยุดกล่าวหาผมแบบนั้น!”

 

ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้ใครมาประณามผมในสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ

 

“แล้วทำไมมันถึงยากนักที่จะขายยานระดับสุดยอดของเราให้คุณ!”

 

“ไม่ นั่นมัน-”

 

เมื่อผมจะอธิบาย ทหารอีกคนก็เข้ามาในห้อง

 

เธอมียศร้อยโท แม้ยศจะไม่สูงแต่เธอเป็นทหารอายุน้อยที่มีความสามารถ

 

ผมสีบลอนด์ของเธอหยักศกเล็กน้อย

 

มันยาวจนถึงหลัง และดวงตาสีเขียวที่ดูอ่อนโยน

 

เธอชื่อ ยูลิเซีย โมริซิลล์[Eulisia Morisille]

 

เธอเป็นสมาชิกของโรงงานอาวุธที่สาม และมาที่นี่เพื่อขายเรือธงให้ผมด้วย

 

“อย่าทำตัวน่าสมเพชที่นี่กัปตัน”

 

ไนอัสซึ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นกัปตันด้านเทคโนโลยี ถูกยูลิเซียมองด้วยสายตาดูถูก

 

แค่มองก็รู้แล้วว่าทั้งสองคนไม่ลงรอยกัน

 

“โรงงานอาวุธที่สาม?! นายท่าน นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!?”

 

“ก็อย่างที่เห็น ผมซื้อยานจากพวกเขาไปแล้ว”

 

เพราะการสมดุลระหว่างประสิทธิภาพ การออกแบบ และสิ่งต่างๆๆ นั้นค่อนข้างดี ทำให้พวกเขาได้รับความนิยมอย่างมาก

 

ผมซื้อของอย่างอื่นอีกมากมายจากพวกเขาด้วย

 

ไนอัสทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้ชีวิตชีวา

 

“คุณแย่ที่สุด!”

 

“…คุณเป็นผู้หญิงที่น่าผิดหวังจริงๆ”

 

ยูลิเซียสะบัดผมของเธอด้วยนิ้วขณะที่เธอเดินมาหาผม

 

“ขอบคุณสำหรับการซื้อของคุณ ฉันหวังว่าเราจะสามารถสานต่อความสัมพันธ์ที่ดีนี้ในการทำธุรกรรมในอนาคตได้เช่นกัน”

 

ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่จมูกเมื่อเข้าใกล้ยูลิเซีย ผู้หญิงที่มีสเน่ห์ตามธรรมชาติ

 

โอ้ นี่แหละ

 

ความงดงามที่ไม่ให้ความรู้สึกน่าสมเพช

 

“ผมจะซื้อจากโรงงานของคุณอีกค เพียงให้แน่ใจว่าคุณเป็นคนขาย”

 

“คุณต้องการติดต่อผ่านฉันโดยเฉพาะ? ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมาก”

 

ในการสนทนาที่สบายๆของเรา ไนอัสจ้องมาที่ผมด้วยแววตาที่บอกว่าเธอยอมแพ้แล้ว

 

“…เห…อย่าร้องไห้ ผมเข้าใจ ฉันจะซื้อยานลำอื่นจากคุณ”

 

“ฉัน…ไม่เป็นไร งั้นอย่างน้อยต้องสามลำนะ”

 

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความรู้สึกละอายเลย

 

ยูลิเซียทำหน้าประหลาดใจ

 

ตรงกันข้าม ขณะที่ผมเซ็นสัญญา ไนอัสเริ่มยิ้มแย้มแจ่มใส

 

ดูเหมือนว่ายูลิเซียจะพูดไม่ออกสำหรับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

 

—โรงงานที่เจ็ดไหวไหมเนี่ย?

 

◇ ◇ ◇

 

-อืม…

 

พอคิดดูแล้ว ผมกำลังจะเข้าฝึกอบรมเร็วๆ นี้

 

ไม่ว่ายังไง ผมก็จะไม่อยู่อาณาเขตไปพักหนึ่ง

 

กลับมาได้เพียงช่วงวันหยุดสั้นๆ

 

แม้ผมจะซื้อเรือประจัญบานระดับเรือธงมา ผมก็ไม่สามารถใช้งานได้นานหลายทศวรรษ

 

มันสามารถอธิบายได้ว่าเป็นของเสียเท่านั้น

 

ผมเพิ่งซื้อมันมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

“ยานสามลำนั้นไม่ได้มีความจำเป็นเลย”

 

แค่ลำเดียวก็เพียงพอแล้ว

 

อามากิถูเกลือเข้าไปในบาดแผลขณะที่บ่นเรื่องนี้

 

“เมื่อถึงเวลาที่นายท่านกลับมา ยานรุ่นใหม่ๆก็จะออกมาพร้อมคุณสมบัติที่ดีกว่า”

 

“ผมควรจะรออีกนิดก่อนจะซื้อสินะ”

 

“ใช่ค่ะ. โปรดระวังจากนี้ไป อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณซื้อมาแล้ว เราจึงอาจนำไปใช้ได้เช่นกัน เรายังสามารถเพิ่มพวกเขาในกองกำลังส่วนตัวของเราได้”

 

“ถ้าไม่ใช่งานมันก็จะไร้ประโยชน์ไปจริงๆ”

 

อา… ผมลงทุนไปโดยเปล่าประโยชน์

 

—–

ช่วงพิเศษท้ายตอน!!   ความเจ็บปวดของไบรอัน!!

—–

ไบรอัน (´；ω；｀) มันเจ็บปวด… ลอร์ดเลียมติดกับดักความงาม มันช่างเจ็บปวด

 

—–

เชิงอรรถ

*1) บารอนกับอัศวินเป็นยศต่ำซึ่งอามากิมองว่าคงไม่ได้กำไรในเชิงธุรกิจ