พูดถึง วีทูปเบอร์ แล้ว หลายคนก็คงจะนึกถึง สตรีมเกม ขึ้นมาก่อนเป็นอันดับแรก
แต่จริงๆ แล้วฉันไม่ค่อยชอบเล่นเกมเท่าไหร่ จะให้เล่นเองหรือดูคนอื่นเล่นก็ไม่อิน
ตอนดูสตรีมของท่านเอ็ต ฉันก็มักจะเลือกดูช่วงที่พูดคุยมากกว่า

บางทีอาจเป็นเพราะตั้งแต่เด็กฉันแทบไม่ได้เล่นเกมเลยก็ได้

แต่ถึงจะไม่เล่นเกมอยู่แล้ว
พอมีอีเวนต์ใหม่อย่าง “การเป็น วีทูปเบอร์” เข้ามาเสริม ฉันก็ยิ่งหมดแรงจะเล่นเข้าไปใหญ่

ทั้งเรื่องมหา’ลัย ทั้งงานบ้าน ทั้งมื้ออาหารของชมรมโซมะที่ต้องใส่ใจไม่ให้พลาด
ยังไม่รวมการสตรีมที่ยังไม่ชิน
พอรวมเข้ากับการดูแลชิซุกะ การรับมือกับมาฟุยุจัง และการจัดการฮิโยรินยามเมา
ก็ได้แต่นับว่า—ฉันกำลังใส่รองเท้ากี่คู่กันแน่เนี่ย…

แน่นอนว่าสิ่งที่หลุดมือได้ง่ายสุดก็คือการสตรีม วีทูปเบอร์ ที่ได้รับอนุญาตให้ “ทำตามอัธยาศัย”
ก็เลยลงเอยด้วยการสตรีมแค่พวก คุยเรื่อยเปื่อย ไปเรื่อยๆ

ชื่อสตรีมวันนี้ก็ยังคงเป็น
“พูดคุยเรื่อยเปื่อย 【โอโตนะ โคโดโมะ/Virtual Real】”
ชื่อที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ เน้นแค่เนื้อหา…
แต่ก็มี “โอเน่จังสายว่าง” ถึง 40,000 คน มารวมตัวกันอีกแล้ว

ฉันไม่ได้พูดเก่งอะไรเลย ไม่ได้มีสาระให้ด้วยซ้ำ
แต่คนพวกนี้กลับมานั่งฟังผู้ชายพูดไร้สาระในคืนวันธรรมดา…
พูดยังไงดี—มันทำให้รู้สึกว่าคงต้องห่วงอนาคตของญี่ปุ่นแล้วล่ะ

“ทุกคนครับ ถึงจะมีคนมาดูกันเยอะทุกครั้งแบบนี้ผมก็ดีใจนะ แต่… นี่มันแค่สตรีมคุยเรื่อยเปื่อยจริงๆ นะ? ไม่มีอะไรตลกเลยนะ? เอาจริงๆ ผมก็ค่อนข้างสับสนเหมือนกัน”

คอมเมนต์: “พี่สาวมีแค่โคโดโมะคนเดียวเท่านั้นเองน้า ; ;”
คอมเมนต์: “พูดแบบนั้นก็เพิ่มจำนวนสตรีมสิ”
คอมเมนต์: “พวกโอเน่จังก็เป็นผู้ใหญ่ขี้เหงาน่ะสิ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะจ๊ะ?”

“อะ…โทษทีครับ ผมจะพยายามครับ”

คอมเมนต์: “ไม่เป็นไร”
คอมเมนต์: “หน้าที่ของโอเน่จังคือต้องเฝ้ามองน้องชายไงล่ะ”
คอมเมนต์: “วันนี้ทำอาหารอะไรเหรอ?”

ฉันเริ่มชินกับจังหวะแบบนี้แล้ว
ถึงจะพูดอะไรแรงๆ ก็มีบรรยากาศที่ปล่อยผ่านได้
สำหรับมือใหม่ด้านการสตรีมอย่างฉัน นั่นคือสิ่งที่ช่วยได้มากเลย
เพราะไม่แน่ว่าอาจจะเผลอหลุดอะไรออกไปก็ได้

“วันนี้ทำ… มะเขือม่วงกับรากบัวลวกกินล่ะ ช่วงนี้ร้อน ๆ ก็อยากกินอะไรเบาๆ ไง”

…จริงๆ แล้วนี่โกหก
ฉันแค่ว่าจะทำเมนูนั้นไว้สำหรับคราวหน้าเท่านั้นเอง

มื้อเย็นของชมรมโซมะไควันนี้คือ “อุด้งหม้อร้อน”
คอนเซปต์คือ ‘วันที่ร้อนก็กินของร้อนให้เหงื่อออกไปเลย’ ประมาณนั้น

แล้วทำไมฉันต้องโกหกน่ะเหรอ?
ง่ายมาก—ก็เพราะชิซุกะดันไปจัดกิจกรรมใน สึบุยัคกี้ ที่ชื่อว่า “อาหารเอ็ต”
โพสต์แค่ภาพอาหารที่ฉันทำ พร้อมข้อความสั้นๆ
กลายเป็นแคมเปญไวรัลทุนต่ำที่ดังระเบิด

ตอนนี้ท่านเอ็ตเลยได้ภาพลักษณ์ “คุณหนูเรียบร้อยผู้มีเสน่ห์แบบแม่บ้าน”
ซึ่งก็คือฝันของผู้ชายทั่วไปนั่นเอง

ล่าสุด ถึงขั้นมีสำนักพิมพ์ติดต่อมาอยากให้ออก “หนังสือสูตรอาหาร” ด้วย
ชิซุกะก็เลยแทบคลั่ง
แน่นอน ฉันรีบปฏิเสธทันทีเพราะสงสารคนซื้อ

ถ้าบอกความจริงไป
ไม่เกินสองสามวัน ข่าวอย่าง “โอโตนะ โคโดโมะกับเฮ็นริเอ็ตต้าอยู่กินกัน!?” คงโผล่ตามเว็บแน่นอน
แม้จะเป็นข่าวที่ “จริงครึ่งหนึ่ง” ก็เถอะ
แต่บางอย่างก็ต้องเก็บไว้เป็นความลับ
ถึงได้โกหกแบบนั้น

คอมเมนต์: “น่าอร่อยจัง”
คอมเมนต์: “ฉลองยอดซับ 500,000 ด้วยเมนูโฮมเมดมั้ย?”
คอมเมนต์: “มาทำที่บ้านโอเน่จังสิ~”

“เอ่อ… ขายอาหารโฮมเมดนี่คงลำบากล่ะนะ เรื่องความสะอาดก็ไม่ง่าย อีกอย่างฝีมือผมยังไม่ถึงระดับที่ให้ใครต้องจ่ายเงินมากินด้วย ถ้า Virtual Real มีอีเวนต์จริงๆ แล้วมีโซนฟู้ดคอร์ท ให้ผมไปช่วยทำกับข้าวตรงนั้นอาจจะเวิร์กมากกว่า”

ถ้าเทียบกับคนรุ่นเดียวกัน ฉันก็ถือว่าเข้าขั้นอยู่
แต่ยังไงก็เป็นแค่ระดับ “ทำกินเอง”
ถ้าเอาไปขายอาจไม่มีใครแฮปปี้เลยก็ได้

คอมเมนต์: “ฟังดูน่าสนใจ”
คอมเมนต์: “รออีเวนต์เลย!”
คอมเมนต์: “โอโตนะ โคโดโมะกับคลาสสอนทำอาหาร”

“ให้ขึ้นเวทีน่ะไม่มีทางอะ ถ้าจะไปร่วมขออยู่หลังครัวดีกว่า สบายใจกว่าเยอะ”

…บทพูดฉันนี่ไม่มีสาระเลยใช่มั้ย?
แต่ก็มีคน 40,000 มานั่งฟังอยู่นะ…

มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกกันแน่…

คอมเมนต์: “ตัวเอกงานมาทำงานพาร์ทไทม์ซะงั้น 555”
คอมเมนต์: “อยากดูโคโดโมะทำหน้าเหวอๆ บนเวที”
คอมเมนต์: “โคโดโมะ ต้องจัดไลฟ์ร้องเพลงแล้วแหละ!”

“ร้องเพลง?”

ร้องเพลง…? อ๋อ หมายถึงไลฟ์คาราโอเกะนั่นสินะ
เคยได้ยินชิซุกะบอกว่าถ้าจะทำต้องขออนุญาตล่วงหน้า
เพราะติดเรื่องลิขสิทธิ์
แถมฉันก็ไม่ได้ร้องเพลงเก่งอะไรเลย
ไม่ได้เรียนร้องเพลงด้วย
ดังนั้นก็ไม่ได้คิดจะจัดไลฟ์เพลงอยู่แล้ว

“ไม่ได้ร้องเก่งหรอกครับ… แถมยังเขินด้วย คงไม่จัดหรอกนะ”

พูดแบบไม่ได้คิด… แล้วก็ตระหนักได้ทันที
ฉันพลาดแล้ว
เผลอโยน “เหยื่อ” ให้พวกโอเน่จังเข้าซะแล้ว

────เพราะกลุ่มคนว่างงาน 40,000 คนนี้
พื้นฐานเป็น สายซาดิสม์ ล้วนๆ
คอยหาโอกาสแกล้งฉันทุกวินาที
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

คอมเมนต์: “โอเน่จังอยากฟังเสียงน้องจังเลยน้า~”
คอมเมนต์: “อยากได้ไลฟ์ร้องเพลง! จะส่งเรื่องให้ Virtual Real นะ”
เฮ็นริเอ็ตต้า: “ร้องซะ”
คอมเมนต์: “แรกๆ ก็ต้องเขินกันทั้งนั้นแหละนะน้อง~”

“…หืม?”

เมื่อกี้… ฉันเห็นชื่อมีสีขึ้นแวบผ่านตาในคอมเมนต์…?

พอลองเลื่อนขึ้นไปดู
ก็เจอชื่อของ “เฮ็นรีเอ็ตต้า คุณหนูเรียบร้อยผู้เป็นแม่บ้านในฝัน” อยู่ตรงนั้น

…ยัยนั่น เดี๋ยวเจอกันแน่

คอมเมนต์: “ท่านเอ็ตมาเอง 555”
คอมเมนต์: “แรงกดดันจากรุ่นพี่ล่ะ”
คอมเมนต์: “โคโดโมะโดนแกล้งแล้วววว”

คอมเมนต์ไหลกันจนหยุดไม่อยู่
เหมือนทุกคนสรุปไปแล้วว่าฉันต้องร้องเพลง

“เดี๋ยวๆ คือผมต้องร้องจริงเหรอ? เขินนะเนี่ย”

คอมเมนต์: “ใช่”
คอมเมนต์: “แค่นิดเดียวก็ได้~”
คอมเมนต์: “โคโดโมะ ร้องซะ”
　
“ไม่ๆ คือถ้าจะจัดไลฟ์ร้องเพลงมันต้องขอลิขสิทธิ์ล่วงหน้านะ น่าจะไม่ได้น่ะ คงลำบากเรื่องลิขสิทธิ์”

คิดว่าคราวนี้ ลิขสิทธิ์ จะเป็นเกราะป้องกันฉันได้…

────แต่ฉันคิดผิด

เฮ็นริเอ็ตต้า: “ถ้าร้องอะแคปเปล่าก็ไม่มีปัญหา”
　
“…………ห๊ะ?”

คอมเมนต์ระเบิดทันที
พร้อมๆ กับที่มือถือฉันดังขึ้น

ข้อความจาก ไรม์: ‘โซมะคุง รอฟังอยู่นะ♪’

…ยัยนั่น เตรียมตัวอดข้าวเย็นพรุ่งนี้ไว้เลย
จะร้องไห้ขอให้ทำให้ก็ไม่ช่วยเด็ดขาด

คอมเมนต์: “ตกลงตามนี้!”
คอมเมนต์: “ให้ร้องเพลงอะไรดี~?”
คอมเมนต์: “อยากฟังเพลงกล่อมเด็กจังเลย~”

ตอนนี้พวกเขาเริ่มวางแผนสารพัดวิธีทำให้ฉันอับอาย
ทั้งที่เจอกันได้แค่ราวๆ สองสัปดาห์แท้ๆ
แต่ทุกคนก็เข้าขากันอย่างกับฝาแฝด…

────ท้ายที่สุด ฉันก็ต้องขายขี้หน้าแบบที่คาดไว้
แต่พูดตามตรง… ใจหนึ่งก็แอบ “เต็มใจ” อยู่ไม่น้อย

ก็แหม… คนมาฟังทั้งที
ก็อยากให้เค้ามีความสุขกลับไปบ้าง

…นิสัยแบบนี้แหละ
ที่ทำให้ฉันต้องใส่รองเท้าหลายคู่จนมาถึงตอนนี้

ถึงจะรู้ตัว
แต่นิสัย… มันเปลี่ยนกันง่ายๆ ซะที่ไหนกันล่ะ