ถ้าจะบรรยายโดยมองอย่าง “เป็นกลาง” ที่สุด เท่าที่สายตาจะจับต้องได้ล่ะก็…
――รินโจ ชิซุกะ เป็นผู้หญิงตัวเล็กแกร็นไร้ทรวดทรงเอามากๆ

ไม่มีหน้าอก
ก้นก็ไม่มี
เอวเล็กก็จริง แต่ก็เพราะทั้งตัวเล็กไปหมดนั่นแหละ
คงเป็นผลจากการกินอยู่ไม่เป็นเวลา… ไม่สิ น่าจะเป็นพฤติกรรมการใช้ชีวิตมากกว่า

‘กินเท่าไรก็ไม่อ้วนเลยล่ะ～’
วันหนึ่งชิซุกะเคยพูดแบบนั้น
น่าจะตอนในโซมะไค ตอนเธอยื่นชามข้าวมาให้เติมเพิ่ม …ใช่ ชิซุกะเติมข้าวเองยังทำไม่เป็นด้วยซ้ำ
ในกลุ่มโซมะไค ผู้หญิงตัวเล็กหมดทุกคน เลยไม่มีใครซีเรียส แต่ถ้าคำพูดแบบนั้นไปเข้าหูบางคนล่ะก็ อาจโดนสาปแช่งไปถึงลูกหลานเลยก็ได้

พูดถึงเรื่องนั้น… ฮิโยรินเหมือนจะกำลังไดเอตอยู่นี่นา
บางทีชิซุกะอาจจะโดนฮิโยรินหมั่นไส้เข้าแล้ว
เล่นกินขนมกรุบกรอบตอนดึก หาวตอนกลางวัน ขี้เกียจออกจากบ้าน
แต่กลับเอวเล็กกว่าอีกฝ่าย—สำหรับผู้หญิงแล้ว
นี่อาจจะเป็นเรื่องที่รับไม่ได้ยิ่งกว่าโดนขึ้นภาษีในแต่ละปีเสียอีก

รินโจ ชิซุกะ เป็นผู้หญิงตัวเล็กแกร็น
ฉันท่องคำนี้ในหัว

ชิซุกะ เป็นผู้หญิงตัวเล็กแกร็น

ไม่มีสิ่งใดให้น่าตื่นเต้นเลย
…ไม่ควรจะมีสิ่งใดเลยต่างหาก

◆

“…โซมะคุง หลับแล้วเหรอ?”

เสียงของชิซุกะดังขึ้นในห้องที่เงียบงัน
แน่นอน ฉันหลับไม่ลง
ประสาทรับรู้ทั้งห้าเหมือนจะคมขึ้นผิดปกติ
รู้สึกเหมือนกลิ่นหอมหวานของชิซุกะกระจายไปทั่วห้อง

…เสียงของชิซุกะนี่ มันน่ารักขนาดนี้เลยเหรอ?

คิดดูดีๆ แล้ว
ตอนแรกฉันก็ชอบเสียงของ “ท่านเอ็ต” อยู่แล้ว
ถึงจะไม่ได้เหมือนกันซะทีเดียว
แต่ถ้าเสียงจากคอเดียวกันให้ความรู้สึกคล้ายกัน
มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะชอบเหมือนกัน… แม้ไม่อยากยอมรับเลยก็ตาม

“…ยังไม่นอน*

ได้โปรด… นอนได้แล้วเถอะ…
ฉันภาวนาในใจอย่างสุดแรง
จริงๆ เธอกลับห้องตัวเองตอนนี้เลยก็ได้ ฉันจะไม่ว่าอะไรเลย
เพราะถ้ายังเป็นแบบนี้ ฉันต้องไม่ได้นอนแน่นอน
ตาสว่างสุดๆ ไม่มีแววจะง่วงเลยสักนิด
ทั้งที่เปิดแอร์อยู่แท้ๆ แต่เหงื่อกลับชุ่ม
เสียงหัวใจที่เต้นดังจนกลัวว่าเธอจะได้ยินมัน

“ดีจัง… ว่าแต่ คุยกันหน่อยได้มั้ย?”

จากเสียงแล้ว ดูเหมือนเธอนอนหงาย มองเพดานอยู่
ฉันหันหลังให้เธออยู่อีกด้าน
เตียงฉันวางชิดผนังด้านหนึ่ง
ตอนเธอสั่งให้ฉันนอนเตียงเดียวกัน ฉันก็อยากนอนหันเข้ากำแพง
เพราะคิดว่ามันจะทำให้ใจว่างเปล่าได้มากที่สุด
แต่ชิซุกะดันเลือกนอนชิดกำแพงแทน
ฉันเลยต้องนอนหันหลังให้เธอ และพยายามหลับให้ได้สุดชีวิต แต่ก่อนจะได้ทำงั้น เธอก็ดันพูดขึ้นมาก่อน

“…คุย?”

บทสนทนาเงียบๆ ก่อนนอนแบบนี้ ทำให้นึกถึงตอนทัศนศึกษากับเพื่อนสมัยมัธยม
ตอนที่คุยกันเรื่องผู้หญิงที่แอบชอบในห้อง
ฉันพูดว่าอะไรไปบ้างนะ… นึกไม่ออกเลย

“อื้ม… พวกเราน่ะ ไม่ค่อยได้คุยกันแบบสงบๆ แบบนี้เลยใช่ม้า?”

เพราะเธอเสียงดังไงล่ะ
ฉันอยากจะตอบแบบนั้นมาก แต่ก็กลั้นไว้

“ก็…อาจจะจริง”

ถ้าให้ว่ากันตามตรง
ทั้งกับมาฟุยุจัง ทั้งกับฮิโยริน ก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้นั่งคุยสงบๆ เหมือนกัน
ต่อให้เกิดเรื่องวุ่นวายแค่ไหน สุดท้ายเราก็แค่เพื่อนบ้าน
ที่กินข้าวเย็นด้วยกันเฉยๆ เท่านั้น

“โซมะคุงน่ะ… ตอนนี้ สนุกมั้ย?”

คำถามของเธอฟังดูเหมือนเตรียมไว้ล่วงหน้า

“หมายถึงอะไร?”

เพราะมองไม่เห็นหน้าก็เลยเดาอารมณ์เธอไม่ออกเลย

“ก็… ฉันเป็นคนชวนนายมาเข้าวงการ VirtualReal แบบดื้อๆ เลยนี่นา กลัวว่าจะรบกวนนายอยู่เหมือนกัน”
“……อ่า”

VTuber หน้าใหม่ ‘เด็กโข่งสุดผู้ใหญ่’
ตอนนี้กำลังทำกิจกรรมอย่างจริงจัง
ช่องเพิ่งจะทะลุ 500,000 ซับเมื่อไม่นานมานี้
ทั้งที่ไม่ได้ไลฟ์บ่อยแท้ๆ แต่กลับมีคนติดตามเยอะ
มายะซังยังพูดเลยว่า “ไลฟ์พูดคุยนี่ดังมากกว่าสตรีมเกมอีกนะ”
แต่เพราะฉันไม่ค่อยรู้เรื่อง VTuber เลยได้แต่พยักหน้าไปแบบงงๆ ถึงอย่างนั้น ฉันก็สนุกกับมันอยู่ไม่น้อย

“ไม่รบกวนหรอก ถือว่าได้เปลี่ยนบรรยากาศดีซะอีก”

ได้พูดคุยเรื่องรอบตัวกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
มันรู้สึกแปลกใหม่และน่าพอใจ
อาจเป็นเพราะคอมเมนต์จากคนดูค่อนข้างอบอุ่นด้วยก็ได้ …แม้จะมี “โอเน่จังสายบุก” อยู่บ้างก็เถอะ

“ถ้านายว่างั้นก็ดีแล้วล่ะ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องทำอาหาร เรื่องสตรีม… ฉันกลัวว่านายจะเหนื่อยน่ะสิ”
“…รวมงานบ้านของเธอด้วยน่ะนะ”
“อึก… ขอโทษ”
“ล้อเล่นน่า ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก”
“จริงเหรอ!?”

แค่ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้วว่าเธอกำลังยิ้มกว้างอยู่

“แค่ยืนมองบ้านรกขึ้นเรื่อยๆ มันน่าอึดอัดกว่าตั้งเยอะ”
“งั้นเหรอ… เข้าใจล่ะ”

อา… ท่าทางจะทำหน้าหงอยอีกแล้ว
เป็นคนที่อ่านอารมณ์ง่ายจริงๆ

“…ก็เพราะเธออยู่ข้างๆ ถึงได้ช่วย ‘โอชิ’ ไว้ทันนี่แหละ ดีแล้วล่ะ”
“……หะ”

วันนี้เธอแค่ไม่สบายเล็กน้อย
แต่คำว่า “โรคเกิดจากใจ” มันก็จริงอยู่
กระต่ายอาจไม่ตายเพราะเหงา
แต่ชิซุกะนี่แหละ… ตายเพราะเหงาได้แน่ๆ
ถ้ามีใครอยู่ด้วยถึงหายเร็วขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“……!”

ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกถึงบางอย่างที่แตะหลัง
เป็นสัมผัสที่นุ่ม อบอุ่น… ใช่แน่ๆ
นั่นคือร่างกายของชิซุกะ

…ถ้าเชื่อสัมผัสจากแผ่นหลังล่ะก็—
ตอนนี้ชิซุกะกำลังหันมาทางฉัน
ศีรษะ กับมือของเธอกำลังแตะอยู่

“…ชิซุกะ…?”
“ราตรีสวัสดิ์นะ โซมะคุง”

มือของชิซุกะพาดผ่านแผ่นหลังฉัน มากอดรอบเอวจากด้านหลัง
จากนั้น เธอก็ซุกตัวเข้ามากอดฉันแน่น แล้วค่อยๆ หลับไป…

แน่นอน—ฉันไม่ได้นอนแม้แต่วินาทีเดียว