“งั้น──”
“…………”

ฉันเฝ้ารอฟังคำพูดต่อจากนั้นของชิซุกะที่ซุกหน้าอยู่ในผ้าห่ม
พร้อมจินตนาการไปต่างๆ นานา ไม่ว่าจะเป็นให้ช่วยถือของ ใช้งานสารพัด หรือแม้แต่เป็นเบ๊ส่วนตัว
ไม่รู้ว่าเธอจะโยนเงื่อนไขพิสดารแบบไหนมาใส่กันแน่
อยู่ดีๆ ก็เข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มทั้งห้าผู้ขอแต่งงานกับเจ้าหญิงคางุยะขึ้นมาทันที

“…………คะ…………คะ……คะ คะ…………”
“คะ…………?”

เสียงเบาๆ ดังลอดออกมาจากกองผ้าห่ม
จนฟังไม่ออกว่านั่นคือคำพูด หรือแค่เสียงครางกันแน่

…“คะ” อะไรกันนะ
ค้าขาย คันคอ คะน้า? หรือจะให้ไปซื้อของ? หรือจะให้เลี้ยงเนื้อย่างคาลบิอีกก็เป็นไปได้
แต่อะไรก็เถอะ ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องยากเกินไปนัก

“หะ……ห……”
“……?”

ชิซุกะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อยู่ในผ้าห่ม
ดูจากอาการคงไม่ใช่เพราะไข้กลับมาแน่ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ชิซุกะ ไหวมั้ย?”
“…พูดสิ! ต้องพูดออกไปให้ได้… ถ้าไม่กล้าตอนนี้แล้วเมื่อไหร่จะกล้าอีกล่ะ…!”
“หา?”

ฉันแนบหูลงใกล้กองผ้าห่มที่เริ่มกระวนกระวายยิ่งขึ้น
ชิซุกะกำลังบ่นอะไรบางอย่างอย่างรวดเร็ว
ดูเหมือนเธอจะยังปกติดีอยู่ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ไข้ตีกลับมาอีกล่ะนะ…
แต่บางทีนี่อาจเป็นปัญหาอีกแบบก็ได้

“……ฟู่……โซมะคุง”
“ว่าไง?”
“…………จะพูดแล้วนะ”
“อืม”

อยู่ดีๆ ก็ทำเสียงจริงจังขึ้นมา
หรือว่าจะสารภาพรัก…?
ไม่สิ ไม่มีทางหรอก ถึงจะเพิ่งฟื้นจากไข้ก็เถอะ สมองเธอคงไม่ได้เบลอถึงขนาดนั้น

ฉันเงียบฟังสิ่งที่ชิซุกะกำลังจะพูด
ห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ
แต่ไม่รู้ทำไม หัวใจฉันกลับเต้นแรงขึ้นอย่างรู้ตัว

“คือ…คือว่า…ฉัน…อยากให้โซมะคุง…มาเดตกับฉัน!”
“หา? ได้สิ แล้วเมื่อไหร่ล่ะ? ไปที่ไหน?”
“เหะ…………?”

เล่นอึกอักตั้งนาน ฉันนึกว่าจะพูดอะไรใหญ่โต
ที่ไหนได้ คำขอก็แค่เรื่องปกติ ทำเอาฉันที่ตั้งการ์ดไว้สูงถึงกับรู้สึกเสียเวลา ฉันผ่อนคลายลง ก่อนจะตอบไปอย่างสบายๆ

“จะให้ไปช้อปด้วยใช่ไหมล่ะ? ถ้าเป็นวันหยุดฉันว่างนะ ตกลงวันไหนก็บอกมาแล้วกัน”
“เอ๊ะ…………?”

ได้ยินอย่างนั้น ชิซุกะถึงกับเงยหน้าขึ้นมาจากผ้าห่ม
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง แล้วก็จ้องมาที่ฉันด้วยแววตาเหมือนลูกหมาหลงทาง

“หือ? หรือว่า…ไม่ใช่เหรอ?”
“มะ…ไม่ใช่…ก็ไม่เชิงหรอก…………”
“เหรอ เอ่อ ว่าแต่ชิซุกะ หิวมั้ย? ฉันเผื่อข้าวเย็นไว้ให้ ถ้าอยากกินเดี๋ยวอุ่นให้นะ”

ในเมื่ออาการป่วยของชิซุกะดีขึ้นแล้ว ฉันก็ไม่มีเหตุผลจะต้องอยู่ที่นี่ต่อ
ฉันลุกจากเก้าอี้แล้วเหยียดแขนยืดตัว

“…………หิว”
“โอเค งั้นไปกินกัน เดินไหวมั้ย?”
“น่าจะไหวนะ…………”

ถึงจะดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังถือว่าเพิ่งฟื้นไข้
ฉันเลยพาชิซุกะกลับมาบ้านตัวเองเผื่อเธอจะรู้สึกหน้ามืดขึ้นมา
ลองจับหน้าผากดูก็ไม่ร้อนแล้ว แถมเดินเองก็มั่นคงดี
น่าจะไม่มีปัญหาอะไร

ฉันให้ชิซุกะนั่งโต๊ะ แล้วเริ่มเตรียมข้าวเย็น
จริงๆ ก็แค่โซเม็งเย็นเท่านั้น
คลุกกับมะเขือเทศกับทูน่าที่เตรียมไว้ แล้วโรยใบโอบะซอยเป็นอันเสร็จ
อาหารเบาๆ แบบนี้ เหมาะกับคนเพิ่งฟื้นไข้ที่สุดแล้ว

“นี่ ลองชิมโซเม็งสูตรพิเศษของฉันดู ลื่นคอ กินง่ายแน่นอน”
“ว้าว น่ากินมาก! ทานแล้วนะค้า!”

เมื่อกี้ยังดูหงอยๆ อยู่ แต่พอเห็นอาหารปุ๊บ ชิซุกะก็กลับมาร่าเริงทันที
ที่หน้าหงิกเมื่อกี้อาจจะแค่เพราะหิวก็ได้
แบบนี้ล่ะถึงบอกว่าชิซุกะเป็นคนง่ายๆ แต่น่าเอ็นดูดี
เวลาเห็นผู้หญิงกินอาหารอร่อยๆ อย่างมีความสุข มันดูมีเสน่ห์ในตัวอยู่แล้ว

ชิซุซู้ดเส้นโซเม็งด้วยความเร็วสายฟ้า
กินหมดเกลี้ยงในเวลาอันสั้น
ใครจะเชื่อว่าเธอเพิ่งฟื้นไข้กันล่ะ

“ขอบคุณสำหรับอาหารค่า!”
“ยินดีที่ได้ทำให้”
“อร่อยมาก! ขอรีเควสต์อีกนะคราวหน้า!”
“จริงดิ? ง่ายดี ฉันก็ชอบ”

ฉันเก็บจานชามไปล้างทันที
เพราะมัวแต่ดูแลชิซุกะจนยังไม่ได้ล้างจานของคนอื่นเลย
ไม่อยากเก็บไว้ข้ามคืนด้วย รีบล้างให้จบๆ ไปซะเลย

“…………?”

ระหว่างล้างจาน ฉันเหลือบไปมองที่ห้องนั่งเล่น
ชิซุกะกลับยังไม่กลับบ้าน แถมเอาแต่นั่งมองฉันด้วยรอยยิ้ม

…เอาอีกละ
ไม่รีบไปอาบน้ำเหรอ? เหงื่อก็ออกตั้งเยอะ

ฉันถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น
ชิซุกะก็ยังนั่งยิ้มแป้นจ้องฉันไม่เปลี่ยน

“ชิซุกะ จะไม่กลับบ้านเหรอ?”
“อืม ฉันไม่กลับ”
“หา…………?”

ถึงจะยังไม่ดึกมากก็เถอะ แค่ราวๆ สองทุ่มกว่า
แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าเธอจะอยู่ต่อทำไม

“จะไม่อาบน้ำหน่อยเหรอ? เหงื่อก็ออกตั้งเยอะ”
“อืม จริงด้วย งั้นขอยืมห้องน้ำโซมะคุงหน่อยได้มั้ย?”
“…………ทำไมล่ะ?”

ก็กลับไปอาบที่บ้านตัวเองสิ…

…อย่าบอกนะ ว่า ห้องน้ำบ้านเธอขึ้นรา!?

“ชิซุกะ อย่าบอกนะ…!”
“หือ? เปล่านะ!? ห้องน้ำฉันสะอาดแล้ว! ก็เพิ่งให้โซมะคุงช่วยทำความสะอาดเมื่อไม่นานนี้เองไง!”
“ก็จริง”

จะว่าไป การทำความสะอาดห้องน้ำบ้านชิซุกะน่ะ ทำเอาจิตใจฉันสาหัสกว่าซักผ้าอีก
อย่าถามเลยว่าทำไม รู้กันเองได้แหละ…
งั้นคิดอีกที พอมาเจอฉันเห็นตัวเธอเปลือยก็ไม่ควรตกใจขนาดนั้นแล้วล่ะมั้ง
แต่คนที่ทำผิดมันไม่มีสิทธิพูดอะไรอยู่ดี

“…แล้วถ้าไม่ใช่เพราะห้องน้ำ งั้นเพราะอะไรล่ะ?”
“เอ๋～ ก็แบบว่า…อยากดูว่าโซมะคุงใช้แชมพูยี่ห้ออะไรไง”
“งั้นก็ดูเฉยๆ ก็พอมั้ย?”
“ไม่เป็นไร ฉันจะเข้าไปใช้เองเลย! ขอไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ โซมะคุงก็พักผ่อนไปเถอะ!”

พูดจบ ชิซุกะก็วิ่งออกจากบ้านไปทันที เดี๋ยวก็คงกลับมาแหละ แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ นั้น ฉันก็ได้แต่เอียงคอสงสัย

“…ทำไมเจ้าของบ้านอย่างฉันถึงโดนสั่งให้ ‘พักผ่อน’ กันนะ……?”