“โซมะคุง ทางนั้นโอเคมั้ย？เปียกรึเปล่า?”
“ทางนี้ไม่เป็นไร แล้วเธอล่ะ?”
“ฉันก็โอเค! ต่อให้เปียกก็แค่กลายเป็นสาวเปียกน้ำสุดเซ็กซี่ไงล่ะ~”
“…ไม่เข้าใจที่พูดเลย…”

ร่มที่ชิซุกะเอามานั้น ถึงจะเป็นร่มพลาสติกก็จริง แต่ก็จัดว่าใหญ่กว่ามาตรฐานทั่วไปอยู่พอตัว
แต่ถึงอย่างนั้น—สำหรับสองคน มันก็ยังเล็กเกินไปอยู่ดี เราสองคนเลยต้องเดินไปพลางเปียกไหล่กันไปทีละข้าง

ร่มอยู่ในมือของชิซุกะ แต่เพราะฉันสูงกว่าเธอ เธอเลยต้องยกมือสูงๆ คอยถือไว้ตลอด ดูก็รู้ว่าลำบากมาก

“เดี๋ยวฉันถือให้”
“แต่ว่า…”
“ไม่เป็นไร ถือเองจะได้ไม่เหนื่อยไง”

ฉันเอื้อมมือไปจับตรงที่จับของร่มเบาๆ แล้วชิซุกะก็ยอมปล่อยมือออกจากด้ามอย่างเกรงใจ

“…ขอบใจนะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไหนๆ เธอก็อุตส่าห์มาหาแล้ว อย่างน้อยขอทำหน้าที่เท่านี้ละกัน”

ระหว่างที่ฉันถือร่มไว้ให้พอดีกับส่วนสูงของชิซุกะเพื่อให้เธอไม่เปียก
เสียงฝนตกก็กลบทุกอย่างจนเหลือเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ ของชิซุกะเท่านั้น
…รู้สึกเหมือนทั้งโลกมีแค่เราสองคนยังไงไม่รู้

…ก็ช่วยไม่ได้นี่นา นี่มันครั้งแรกในชีวิตที่ได้กางร่มด้วยกันแบบนี้เลยนะ
จะให้หัวใจเต้นแรงหน่อยก็ไม่แปลกใช่มั้ยล่ะ?

“…”

ฉันแอบมองไปข้างๆ ชิซุกะ เธอกลับทำหน้าตาจริงจังผิดวิสัย
ถ้าเธอทำตัวโวยวายหรือกวนๆ แบบเดิม ฉันคงไม่ต้องรู้สึกประหม่าขนาดนี้
ทำไมถึงได้เงียบผิดปกติตอนนี้ล่ะนะ

“──ฉันน่ะ”
“หือ?”

สัญญาณไฟคนข้ามเพิ่งเปลี่ยนเป็นแดง เราจึงหยุดยืน แล้วจู่ๆ ชิซุกะก็เอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามอง

“เพิ่งรู้ตัวว่า…ไม่เคยกางร่มกับผู้ชายมาก่อนเลยมั้ง”
“…งั้นเหรอ”

ที่แท้ เธอก็คิดเรื่องเดียวกับฉันสินะ
ฉันนึกว่ามีแค่ฉันคนเดียวที่คิดอะไรโรแมนติกแบบนี้อยู่

“โซมะคุงล่ะ? เคยกางร่มกับผู้หญิงมาก่อนไหม? อย่างกับมาฟุยุจังอะไรแบบนั้น”

ชิซุกะยังคงจ้องข้ามถนนไปข้างหน้า ไม่รู้ว่าเธอมองอะไร หรือกำลังคิดอะไรอยู่
แต่ใบหน้านั้นกลับดูสงบจนแทบไม่น่าเชื่อ ไม่แสดงความเขินหรือกระสับกระส่ายเลยสักนิด
ตรงกันข้ามกับฉันที่ในหัวกำลังวุ่นวายไปหมด ใจเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ออก

ก็คนที่อยู่ข้างๆ นี่มันชิซุกะนะ

ฉันจะไปตื่นเต้นอะไรนักหนาเนี่ย

ทั้งที่รู้ตัว…แต่ก็ห้ามใจไม่ได้จริงๆ

“…ไม่มี นี่ก็ครั้งแรกเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ งั้นเราก็เป็นมือใหม่ด้วยกันสินะ”
“…”

…เดี๋ยวนะ นี่ใช่ชิซุกะตัวจริงรึเปล่า? หรือว่าเป็นใครปลอมตัวมา?

ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าหันไปมองเธอแล้ว
จึงได้แต่มองหยดฝนที่ไหลลงมาจากปลายร่มอย่างเงียบงัน
ทั้งที่อากาศเย็นชื้นเพราะฝนตก แต่แก้มฝั่งที่อยู่ใกล้ชิซุกะกลับร้อนผ่าว

“โซมะคุง ไฟเขียวแล้วล่ะ”
“…อืม”

…ฉันเริ่มสาปแช่งที่ตั้งของสำนักงาน VirtualReal แล้วจริงๆ นะ

เงินก็มีแท้ๆ ทำไมไม่สร้างให้ใกล้สถานีรถไฟกว่านี้ฟะ

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป…ฉันต้องรู้สึกอะไรแปลกๆ แน่ๆ

◆

อ๊าาา แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว!

ฉันได้กางร่มกับโซมะคุงจริงๆ ด้วย!?!

ทำยังไงดีล่ะเนี่ย มองหน้าข้างๆ ไม่ได้เลย!!

“…”

…ใจเย็นๆ ก่อน มันรุนแรงเกินคาด
ไม่คิดว่าแค่กางร่มด้วยกันจะทำให้รู้สึกใกล้ชิดขนาดนี้…

ใจเย็นสิ รินโจ ชิซุกะ
เธอมักจะพลาดเวลาตื่นเต้นตลอด ครั้งนี้ต้องไม่พลาด
นี่คือโอกาสทองในรอบชีวิต สูดหายใจลึกๆ แล้วตั้งสติก่อน

…หันเนียะ หะระนัม… โชวเก็งบะซัตสึ… โบซัตสึ…

ฟูว์… ค่อยยังชั่ว

ตั้งสติได้พอควร เลยลองแอบมองหน้าโซมะคุงข้างๆ ดู

“โซมะคุง ทางนั้นโอเคมั้ย？เปียกรึเปล่า?”
“ทางนี้ไม่เป็นไร แล้วเธอล่ะ?”
“ฉันก็โอเค! ต่อให้เปียกก็แค่กลายเป็นสาวเปียกน้ำสุดเซ็กซี่ไงล่ะ~”
“…ไม่เข้าใจที่พูดเลย…”

พูดอะไรไม่รู้เรื่องจริงๆ ด้วย
ดูท่าฉันจะยังเบลอๆ อยู่แฮะ

ร่มที่ฉันถือมันเล็กเกินไปสำหรับสองคน
ความจริงแล้วไหล่ฉันโดนฝนเปียกอยู่นิดหน่อย
แต่ฉันยอมให้ตัวเองเปียกดีกว่าให้โซมะคุงเปียก
แอบภูมิใจเล็กๆ ที่โกหกได้น่าเนียนขนาดนี้

“เดี๋ยวฉันถือให้”
“แต่ว่า…”
“ไม่เป็นไร ถือเองจะได้ไม่เหนื่อยไง”

โซมะคุงคว้ามือจับของร่มฉันไปแบบไม่ให้ตั้งตัว
ฉันตกใจจนปล่อยมือออกไป—ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังกล้าจับมือเขาอยู่เลยแท้ๆ

“…ขอบใจนะ”
“ไม่ต้องเกรงใจ ไหนๆ เธอก็อุตส่าห์มาหาแล้ว อย่างน้อยขอทำหน้าที่เท่านี้ละกัน”

เดี๋ยวก่อน ขอพูดอะไรหน่อย

…โซมะคุง ทำไมวันนี้ถึงได้เท่ขนาดนี้เนี่ย!?

อะไรกันเนี่ย ท่าทางแมนๆ แบบนั้น!?

คิดจะทำฉันหลงให้สุดเหวี่ยงเลยรึไง!?

“…”

ฉันพยายามกลั้นใจเดินต่อ เพื่อไม่ให้หัวใจเต้นแรงเกินควบคุม
ถ้ามองหน้าเขาตอนนี้ ฉันต้องทำอะไรบ้าๆ แน่ๆ เลยหลบสายตาไว้ก่อน

“…”

ฉันไม่พูด โซมะคุงก็ไม่พูด
ไม่รู้ว่าเขาไม่มีเรื่องจะคุย หรือแค่รู้สึกประหม่าพอๆ กัน
เลยทำให้เราสองคนเดินไปถึงสถานีในความเงียบแบบนั้น

แต่พอไฟแดงกั้นไว้ ฉันทนความกระอักกระอ่วนไม่ไหวเลยพูดขึ้นมา

“──ฉันน่ะ…”
“หืม?”

โซมะคุงตอบสั้นๆ อย่างตกใจนิดๆ
ฉันเองก็ไม่รู้ว่ากำลังจะพูดอะไรออกไปเหมือนกัน

“พอคิดดูแล้ว… ฉันไม่เคยกางร่มกับผู้ชายมาก่อนเลยก็ได้นะ”
“…งั้นเหรอ”

กรี๊ดดดด!?!?!
พูดอะไรออกไปเนี่ย ฉัน!?

ก็ใช่แหละ ว่ากำลังตื่นเต้นเรื่องสองคนใต้ร่มคันเดียวกัน
แม้จะพยายามนิ่งแค่ไหนก็ทำไม่ได้สักที

แต่พูดออกไปแบบนี้มันเกินไปแล้ว!

“แล้วโซมะคุงล่ะ? เคยกางร่มกับผู้หญิงมาก่อนไหม? อย่างกับมาฟุยุจังอะไรแบบนั้น?”

อ๊ากกกก ฉันไม่ใช่ตัวเองแล้วแน่ๆ
คงเพราะบรรยากาศโรแมนติกมันรุกหนักเกินไป หัวใจเลยล้มเหลวในการควบคุมคำพูด
ฉันยกทุกอย่างให้ “ฉันในเวอร์ชันไม่ใช่ฉัน” ไปจัดการแล้วกัน ยังไงก็หยุดไม่อยู่แล้ว

“…ไม่มี นี่ก็ครั้งแรกเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ งั้นเราก็เป็นมือใหม่ด้วยกันสินะ”

…เอ๋? …เดี๋ยว…

นี่มัน…นี่มันจะเป็นฉากจูบแรกใช่มั้ย!?

จะทำยังไงดีล่ะ!? ยังเตรียมใจไม่ทันเลยนะ!?

ดีใจนะ!
แต่ก็ยังไม่พร้อมอะ!

ระหว่างที่ฉันกำลังวุ่นวายในหัว สัญญาณไฟก็เปลี่ยนเป็นเขียว

“โซมะคุง ไฟเขียวแล้วล่ะ”
“…อืม”

แล้ว ‘ฉันเวอร์ชันนิ่ง’ ก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยสุดขีด ทั้งที่ในใจกำลังกรีดร้องสุดเสียงอยู่…