“ชิซุกะ ใจเย็นก่อนนะ เดี๋ยวเลี้ยงไอติมให้”
“คิดว่าฉันจะยอมแค่เพราะไอติมเรอะ!? ตอนนี้ฉันเป็นสัตว์ประหลาดแล้วนะ!? กาโออออ~!”

ดูเหมือนว่า ระหว่างการเติบโต ชิซุกะจะลืมความรู้สึกที่ว่า “การโวยวายในที่สาธารณะเป็นเรื่องน่าอาย” ทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง เธอทำท่าจะพ่นไฟใส่ฉันด้วยมือสองข้างที่ตั้งเป็นอุ้งมือเหมือนไดโนเสาร์ แต่คนที่แทบจะพ่นไฟออกจากหน้าเพราะความอาย กลับเป็นฉันต่างหาก แล้วมุกเมื่อกี้ก็แป้กด้วยนะ ถึงอย่างนั้นก็มีแต่ความคิดว่า ชิซุกะนี่ก็น่ารักดีแฮะ ผุดขึ้นมาในหัว

“ขอร้องล่ะ เงียบๆ หน่อย เดี๋ยวซื้อฮาเก้นดาสให้”
“ฮาเก้นดาส!? ได้! จะเงียบก็ได้ เงียบสมชื่อเลย!”
“…เย็นยะเยือกเลย”
“ว่าไงนะ? ตอนนี้ฉันมือไวเป็นพิเศษนะ มาฟุยุ?”

รู้สึกเหมือนอุณหภูมิโดยรอบตกฮวบไปในทันที คงเพราะสายตาแปลกๆ จากคนรอบข้าง หรือไม่ก็เพราะพวกเรายืนอยู่หน้าตู้แช่พวกของหมักดอง แต่ฉันอยากจะเชื่อว่าสาเหตุไม่ใช่เพราะชิซุกะกำลังพ่นลมหายใจเย็นยะเยือกออกมา เพื่อเกียรติของเธอด้วย

“โซมะคุง ขอตะกร้าหน่อย”
“จะเอาไปทำไม? ไม่ซื้อขนมนะเฟ้ย”
“ฉันดูเหมือนเด็กรึไง!? เอามานี่เลย นย๊า!”

เธอแย่งตะกร้าไปจากมือฉัน แล้วมือหนึ่งของฉันก็ว่างในที่สุด แต่แล้ว…

“เอาล่ะ… นิ้วน่ะต้องสอดแบบนี้…”
“…เฮ้ย นี่คิดจะทำอะไร?”

ถึงตะกร้าจะหลุดจากมือ แต่มือของฉันก็ไม่ได้ว่างตามที่หวังไว้ เพราะชิซุกะเข้ามากุมมือฉันไว้… แถมยังเป็นการจับแบบสอดนิ้วแนบแน่นแบบ ‘นั้น’ ซะด้วย

“จับมือกับมาฟุยุได้ ทำไมจะจับกับฉันไม่ได้ล่ะ?”
“ก็ไม่ได้แปลว่าต้องจับมือกันนี่นา… แถมแบบนี้ฉันก็ใช้มือไม่ได้ทั้งสองข้างเลยนะ”
“เอาน่า เดี๋ยวฉันจะนำทางเอง”

และแล้ว ฉันก็ถูกมาฟุยุกับชิซุกะล็อกแขนไว้ทั้งสองข้างอย่างแน่นหนา เหมือนเป็นเสาตรงกลางในการทำท่า “พัด” ตอนงานกีฬาเลยก็ว่าได้ ถ้าทั้งคู่เดินไปทางเดียวกันก็คงไม่เป็นไรหรอก แต่ปัญหาคือพวกเธอไม่มีวันเดินทางเดียวกันไง ร่างกายฉันเลยเหมือนจะถูกฉีกเป็นสองท่อนแล้วเนี่ย!

“ชิซุกะ ถ้าจะมาป่วนก็กลับไปเลย วันนี้ทำแกงกะหรี่ ไม่ต้องมาช่วย”
“หา!? แกงกะหรี่!? งั้นไปดูพวกก้อนเครื่องแกงกันเถอะ! ฉันชอบเอาแบบเผ็ดกลางกับเผ็ดมากมาผสมกันนะ~!”
“ก่อนอื่นต้องไปดูเนื้อก่อนสิ ถ้าอยากไปก็ไปคนเดียวไปเลย”
“หยุดทะเลาะกันได้มั้ย…”

ถูกมองอยู่แน่ๆ เลย!

พวกแม่บ้านแถวนั้นมองมาทางพวกเราแบบสุดๆ เลย!

พวกเขากระซิบกันแล้วด้วยว่า “นี่มันฉากรักสามเส้าแน่ๆ…”

“โอนี่จัง ส่งแมลงวุ่นวายตัวนี้กลับอพาร์ทเมนท์ไปซะ!”
“โซมะคุง จัดการน้องสาวปากดีคนนี้ออกไปที!”

ถ้อยคำจากสองหูไม่ตรงกันเลยจนฉันจะบ้าตาย ฉันไม่ใช่เจ้าชายโชโตกุนะเฟ้ย!

“พอแล้วเว้ย! พวกเธอ เงียบแล้วตามฉันมาให้หมด!”

ถ้าปล่อยให้พวกเธอทะเลาะกันแบบนี้ เราจะออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตก่อนพระอาทิตย์ตกไม่ได้แน่ ฉันเลยลากทั้งสองคนให้เดินตาม

“…น่าร้ากจัง”
“…ชอบเลย”

ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ทั้งสองก็ว่าง่ายยอมเดินตามแบบเงียบเชียบให้ฉันจูงมือ เดินตามมาแบบเรียบร้อยราวกับลูกเป็ดตามแม่

“ชิซุกะ เอาเนื้อไก่ใส่ตะกร้าหน่อย เอาแบบที่เขียนว่า ‘น่องติดสะโพก’ น่ะ”

เพราะมือฉันไม่ว่างทั้งสองข้าง เลยต้องฝากให้คนถือตะกร้าอย่างชิซุกะจัดการ

“ทำแกงกะหรี่แต่ใช้ไก่เหรอ?”
“บ้านเราทำแบบไก่น่ะ ถ้าอยากเปลี่ยนเป็นหมูก็พอไหวนะ”
“ไม่ๆ ฉันสนใจอยากลองแบบไก่ดูเหมือนกัน โอเคๆ มาฟุยุ ใส่ลงตะกร้าเลย ฉันมือไม่ว่างแล้ว”

มือไม่ว่าง?

ฉันมองดูแล้วก็เข้าใจทันที ชิซุกะจับมือฉันไว้ข้างหนึ่ง อีกมือถือตะกร้า ส่วนมาฟุยุก็จับมืออีกข้างของฉันอยู่ สรุปคือ จากพวกเราสามคน มือที่ยังว่างมีแค่มือเดียวของมาฟุยุเท่านั้น…

…ทำไมต้องจับมือกันด้วยเนี่ย แถมยังต้องเลือกทางเดินไม่ให้เกะกะคนอื่นอีก อยากแยกมือเดี๋ยวนี้เลย แต่ฉันกลับไม่มีสิทธิ์นั้น

“หนึ่งแพ็กพอใช่ไหม?”
“อืม สามร้อยกรัมก็น่าจะพอแล้ว”

ดูเหมือนว่ามาฟุยุกับชิซุกะจะเริ่มเข้าขากันมากขึ้นแล้ว แอบใส่ไก่ลงตะกร้าอย่างลงตัว ขณะที่ฉันถูกมองด้วยสายตาว่า “พวกนี้ทำอะไรกันวะ?” — พวกคุณมองผิดคนแล้วครับ ผมคือเหยื่อครับ! เราจะรีบหลบออกให้ไวเลย ช่วยอย่ามองอย่างนั้นนะครับ!

“โอเค ต่อไปไปดูพวกก้อนเครื่องแกงกัน”
“รอประโยคนี้อยู่เลย!”

แล้วพวกเราก็เดินต่อไปด้วยการจับมือกันสามคนเหมือนเด็กอนุบาล ถ้าเป็นเด็กเล็กคงดูอบอุ่นน่ารัก… แต่น่าเศร้าที่อายุเฉลี่ยของคนข้างๆ ฉันคือสิบเก้าปี คนที่เป็น ‘เด็กโข่ง’ คงไม่ใช่ฉัน แต่เป็นพวกเธอ

“อืม… ฉันชอบอันไหนน้า… ถ้าเอาเผ็ดกลางผสมเผ็ดมากมันจะอร่อยสุดๆ เลยนะ…”

พอถึงมุมวางก้อนเครื่องแกง ชิซุกะก็เริ่มลากฉันไปตามชั้นวางแบบกระตือรือร้น ฉันรู้สึกเดจาวูบางอย่างขึ้นมา แล้วก็คิดออกทันที… แบบเดียวกับตอนที่เธอย้ายมาใหม่ๆ แล้วไปซื้อไมโครเวฟนั่นแหละ ไม่คิดเลยว่าชิซุกะจะเปิ่นได้ขนาดนี้

“อันนี้รึเปล่านะ… อืม ลองถามแม่ดีกว่า…”

ตอนที่ฉันมองเธอที่กำลังจ้องกล่องเครื่องแกงแทบจะติดหน้ากล่องอยู่แล้ว ก็เกิดรู้สึกขำขึ้นมาจนแทบกลั้นไว้ไม่ไหว ชิซุกะกับซูเปอร์มาร์เก็ต ช่างไม่เข้ากันเอาซะเลย

ว่าแต่… เธอมาอยู่ในซูเปอร์ฯ ทำไมล่ะ? ปกติเธอไม่ทำอาหารเอง ใช้แค่ร้านสะดวกซื้อก็น่าจะพอแล้วนี่นา?

“ชิซุกะ แล้วเธอมาเดินซูเปอร์ฯ ทำไมเหรอ?”

คำถามของฉัน ทำให้ชิซุกะยังมองชั้นวางต่อพลางตอบว่า

“หืม? มาหาโยคูลท์ 1000น่ะ เห็นว่ากำลังฮิตเลยอยากเอาไปเล่นในไลฟ์ แต่ร้านสะดวกซื้อไม่มีขายเลยอะ… อืม… น่าจะอันนี้แหละ…”
“อ๋อ โยคูลท์ 1000สินะ กำลังดังจริงด้วย”

‘โยคูลท์ 1000’ คือเครื่องดื่มนมเปรี้ยวที่กำลังฮิตสุดๆ เห็นว่าอินฟลูเอนเซอร์คนนึงไปพูดในทีวีแล้วดังเปรี้ยง ขึ้นชื่อว่าช่วยให้หลับสบายถ้าดื่มก่อนนอน แต่ฉันยังไม่เคยลอง เห็นว่าขายดีจนขาดตลาดเลยด้วยซ้ำ

“แต่เธอดูไม่ใช่คนที่มีปัญหาด้านการนอนนะ?”
“ไม่มีเลยจ้า แค่นอนลงไปก็หลับในห้านาทีแล้ว”
“ไม่แปลกใจเลย”

ก็เธอไม่น่าจะมีความละเอียดอ่อนอะไรพรรค์นั้นหรอก… ถ้าให้เดา ในกลุ่มอพาร์ทเมนท์เดียวกัน คนที่น่าจะนอนไม่หลับน่ะน่าจะเป็นฮิโยรินมากกว่า

“ชิซุกะ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ?”
“…อีกแป๊บเดียว รู้สึกจะเหลือแค่สองตัวเลือกแล้วล่ะ”

ดูเธอเหมือนมองมั่วๆ แต่จริงๆ แล้วก็คัดเลือกมาได้ดีพอสมควรเหมือนกัน เพราะมือเธอก็ไม่ว่างเลยไม่มีท่าทีหยิบของให้เห็น

“โอเค ตัดสินใจแล้ว! มาฟุยุ เอาอันนี้กับอันนี้ใส่เลย!”
“จ้าๆ”

เธอยื่นตะกร้าให้ มาฟุยุก็จัดแจงหยิบกล่องเครื่องแกงใส่เข้าไปตามคำสั่ง

“โอเค เหลือแค่ดูเครื่องดื่มอีกนิดเดียว”
“เครื่องดื่ม?”
“ก็เธอมาหาโยคูลท์ 1000ไม่ใช่เหรอ?”
“อ๊ะ จริงด้วย ลืมไปเลย”

แล้วเราทั้งสามก็เดินเรียงหน้ากระดานอีกครั้งเหมือนเดิม

“───เจอแล้ว! โซมะคุง เจอโยคูลท์ 1000แล้ว!”
“ดีใจด้วยๆ แต่อย่าเสียงดังมากล่ะ”
“…ฉันก็จะซื้อด้วย”

เราหยิบโยคูลท์ 1000 ใส่ตะกร้าสามขวด แล้วไปต่อแถวที่แคชเชียร์

“อ้าว~ คู่รักร้อนแรงขาประจำมาอีกแล้ว~! วันนี้ยังไงกันน้อ~ สองสาวขนาบข้างเลยนี่นา เก่งไม่เบานี่เรา!”
“…อึ๊ก”

แคชเชียร์ที่เจอเราบ่อยจนชอบแซวว่าเป็นคู่รัก ก็คือคุณป้าเจ้าเดิม เปอร์เซ็นต์เจอแกสูงเกินไปแล้วนะ หรือว่านี่คือป้า ‘แฝดสาม’ ที่ผลัดเวรกัน!?

“…หือ?”

ที่หน้าอกของคุณป้า มีป้ายชื่ออะคริลิกสี่เหลี่ยมสะท้อนแสงอยู่… ข้างๆ โลโก้ของซูเปอร์ฯ มีตัวอักษรตัวใหญ่เขียนไว้ว่า…

‘ซาโต้’

…หาา!? ที่ว่าซาโต้ซังนั่นคือป้าแคชเชียร์นี่เองเหรอ!?

‘อนุมัติโดยซาโต้ซัง’ อะไรของเธอฟะมาฟุยุ!

“…โซมะคุง คู่รักร้อนแรงขาประจำเนี่ย… หมายความว่ายังไง?”
“ฮิ๊ยย…”

ฉันหันไปมองเสียงของชิซุกะที่เย็นยะเยือกจนน่ากลัว แล้วก็เจอเธอในโหมดอสูรเต็มขั้น จ้องฉันด้วยสายตาเย็นชาสุดขีด

“…หึ”

แล้วเสียงหัวเราะอย่างผู้ชนะของมาฟุยุก็ดังขึ้นข้างหู…

───คืนนั้น ฉันเลยต้องลองดื่มโยคูลท์ 1000 เป็นครั้งแรกในชีวิต…

ได้โปรด… มอบการหลับสนิทให้ฉันด้วยเถิด…