“ดูไลฟ์แล้วนะ 555 คาร์หลุดกระจุยเลย 555”

ฉันจ้องข้อความจากเซเรียจังในแอปรูอินด้วยความกังวล

“ทรมานสุดๆ เลย ไม่อยากจะเชื่อเลยล่ะ! บอกกันหน่อยก็ได้นี่!”

เซเรียจังเป็นวีทูปเบอร์บริษัทเดียวกับฉัน Virtual Real
เพราะเดบิวต์ช่วงใกล้ๆ กันเลยสนิทกันพอควร และยังติดต่อกันแบบส่วนตัวแบบนี้อยู่บ่อยๆ

ฉันถามเซเรียจัง—รุ่นพี่ของชาเลนจ์เผ็ดนรก—ไปก่อนแล้วว่ามันเผ็ดแค่ไหน เธอตอบกลับมาว่า
“ก็…ไม่เท่าไหร่มั้ง? ปกติดีออก”

แล้วฉันก็เลยทำชาเลนจ์เปยังเผ็ดนรกทั้งที่ไม่ได้ถนัดเลย

ผลที่ได้เหรอ? อย่างที่เห็น เซเรียจังน่ะผิดเต็มๆ!

“ก็บอกความจริงไปเดี๋ยวก็ไม่กล้ากินอ่ะดิ 555”
“ก็แน่อยู่แล้ว! นั่นอาหารคนจริงป่ะ!?”
“จริงจ้า 555 กินเสร็จวันถัดไปท้องเสียแทบตายเลย 555”

เซเรียจังเป็นวีทูปเบอร์แนวปีศาจน้อยจอมแสบ มักจะถูกจับคู่เป็นลูกน้องของ ‘เมโมะจัง’ เจ้าหญิงแห่งมิติมารในบริษัทเดียวกัน แฟนอาร์ตกับคู่จิ้นเลยมีเยอะมาก

ปกติเธอจะรับบทคนโดนแกล้ง กับภาพจำว่า ‘เซเรียจังโดนเมโมะจังกลั่นแกล้ง’ กลายเป็นมุกประจำ

พูดง่ายๆ คือชาเลนจ์เปยังเผ็ดนรก สำหรับเซเรียจังเป็นแค่น้ำจิ้ม

ถึงขั้นมีคอนเทนต์แฟนคลับชื่อว่า แกล้งเซเรีย ด้วย แล้วเจ้าตัวก็ดูจะชอบมันด้วยซ้ำ

แต่สำหรับฉัน—ที่รับบทเป็นเจ้าหญิงแสนเรียบร้อย—รู้สึกเหมือนตัวเองเสียบางอย่างไปตลอดกาลเพราะเปยังนี่เลย

“ว่าแต่…เอ็ตจังย้ายบ้านแล้วใช่มะ”
“ใช่จ้า! เริ่มใช้ชีวิตคนเดียวตั้งแต่วันนี้เลย!”
“ที่โตเกียวใช่ปะ”
“อื้ม! ถ้าทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วมาเจอกันแบบตัวเป็นๆ กันนะ!”

เซเรียจังอยู่โตเกียวอยู่แล้ว แปลว่าต่อไปนี้น่าจะนัดเจอกันง่ายขึ้น

การได้เจอคนที่รู้จักแค่ในโลกออนไลน์ในชีวิตจริงมันน่าตื่นเต้นจัง

“งั้นเดี๋ยวแวะไปบ้านเลยละกัน 555 อยู่คนเดียวลำบากนะ แต่สู้ๆ เข้าล่ะ!”
“ขอบใจน้า คนข้างห้องใจดีมากเลย น่าจะไปได้สวยล่ะ!”

ฉันส่งสติกเกอร์รูปชูสองนิ้วไป

“ทักทายเพื่อนบ้านแล้วเหรอ ที่โตเกียวไม่ค่อยมีคนทำแบบนั้นนะ”
“อื้ม เขาช่วยแกะของด้วยแหละ”
“…………??? อะไรนะ ให้คนไม่รู้จักเข้าบ้านมาช่วยแกะของเหรอ???”
“ใช่น่ะสิ…ไม่ดีเหรอ? ทำคนเดียวดูท่าจะไม่เสร็จแน่ๆ เลย”
“แล้วคนนั้นน่ะเป็นผู้หญิงใช่มั้ย???”
“…………”
“…………เอาจริงดิ? ปลอดภัยดีใช่มั้ย?”
“แน่นอน! ของพวกชุดชั้นในแยกไว้ต่างหากอยู่แล้ว! อีกอย่าง เขาเป็นคนดีจริงๆ นะ ถ้าไม่มีเขาฉันก็ขนคอมไม่ได้หรอก!”

ฉันนึกภาพโซมะคุงที่ยกคอมหนักๆ ขึ้นมาง่ายๆ แล้ว…หัวใจก็เต้นแรงวูบวาบ

“ก็…พอเข้าใจได้แหละมั้ง ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะ ผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตราย แล้วพวกเรายิ่งมีความเสี่ยงเรื่องข้อมูลส่วนตัวอีก”
“จะระวังนะ ขอบคุณนะ เซเรียจัง”

…แน่นอนว่า “จริงๆ ถูกจับได้ไปแล้ว!” แต่ฉันไม่ได้พูดหรอกนะ

วันย้ายบ้านวันแรกสุดโกลาหลของฉันก็จบลงแบบนี้แหละ

…
……
……โซมะคุง

ไม่เอาน่า~

◆

“โซมะ ดูอะไรอยู่น่ะ?”
“วีทูปเบอร์”
“อีกแล้วเหรอ เอ็ตจังอีกล่ะสิ ชอบซัจริงนะ”

คนที่ถือถาดแกงกะหรี่มานั่งลงข้างๆ คือเคย์สุเกะ เพื่อนจากคณะเดียวกัน ชื่อเต็มจำไม่ได้หรอก แต่ฉันกินข้าวกลางวันที่โรงอาหารกับหมอนี่แทบทุกวัน

ที่โรงอาหารถึงจะคนเยอะ แต่ที่นั่งก็ยังพอเหลืออยู่ เลยมีโต๊ะประจำที่พวกเรานั่งกันโดยไม่ได้นัด ถ้าใครไม่มาก็กินคนเดียวไป ความสัมพันธ์หลวมๆ แบบนี้ก็ไม่ได้แย่นะ

“เอ้า มากินกันเถอะ”

ฉันเก็บมือถือที่กำลังดูมีทูป แล้วยื่นตะเกียบไปที่ราเม็งร้อนๆ

เคย์สุเกะเริ่มตักแกงกะหรี่แล้วพูดขึ้น

“รู้ยัง? ราชินีผู้ปัดตกแห่งคณะวิศวะคราวนี้ปฏิเสธหัวหน้าชมรมเทนนิสไปอีกคนแล้วนะ คนที่ได้เป็นเดือนมหาลัยปีที่แล้วนั่นแหละ”
“ราชินีผู้ปัดตกแห่งคณะวิศวะ? อะไรของนาย”
“เฮ้ย ไม่รู้ได้ไง! นางคือสุดยอดสาวงามประจำมหาลัยเราเลยนะ!”
“อย่าหันมาพูดตอนเคี้ยวข้าวสิ สกปรก”

ราชินีผู้ปัดตก…?

ฉันพยายามค้นในหัว แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องของคนแบบนี้เลย

“ใครล่ะเนี่ย”
“เด็กปีหนึ่งชื่อ มินาเสะ มาฟุยุ ได้ยินชื่อป่ะ? ตั้งแต่เมษามาผู้ชายทั้งคณะพูดถึงแต่เธอเลยล่ะ”
“มินาเสะ มาฟุยุ…?”

ชื่อมันคุ้นๆ แต่หน้ากลับนึกไม่ออก

“อาจจะเคยได้ยินแหละมั้ง”
“รู้แล้วสิท่า ปีนี้เธอคือเต็งหนึ่งดาวมหาลัยเลยนะ แต่เจ้าตัวเหมือนไม่สนใจเลย ใครเข้าไปคุยก็โดนเมินหมด”
“ก็ไม่แปลกหรอก ถ้าเข้ามาเรียนแล้วโดนจีบตั้งแต่วันแรกใครจะอยากตอบล่ะ”

ฉันกินราเม็งพลางรู้สึกสงสารคนที่ชื่อมินาเสะ มาฟุยุคนนั้น ทั้งที่มาเรียน กลับต้องเจอผู้ชายไม่รู้จักมาจีบไม่เว้นวัน ถูกลากเข้าวงการดาว-เดือนโดยไม่เต็มใจ ใครๆ ก็คงเบื่อกันทั้งนั้น

คนไม่ป๊อปก็มีเรื่องให้เครียดของตัวเอง คนป๊อปก็เหมือนกัน

ฉันก็ไม่ได้ไม่สนใจผู้หญิงที่ทำให้มหาลัยทั้งหลงใหลหรอก แต่ถ้าหัวหน้าชมรมยังจีบไม่ติด ฉันก็ไม่มีหวังแน่นอน

ชื่อ มินาเสะ มาฟุยุ เลยถูกลบออกจากหน่วยความจำเรียบร้อย เพราะฉันมี ท่านเอ็ต ข้างห้องอยู่แล้ว ดีกว่าดาวมหาลัยนิรนามแน่นอนใช่มั้ยล่ะ?

“เฮ้อ ถ้าฉันเกิดช้ากว่านี้สองปีนะ…”
“ฝันไปเถอะ ไม่มีทางหรอก งั้นฉันไปก่อนนะ”
“โชคดีเด้อ~”

ฉันทิ้งเคย์สุเกะไว้กับมโนชีวิตในมหาลัยสีชมพู แล้วลุกขึ้นเพราะมีเรียนคาบสี่
แม้จะไม่ใช่วิชาบังคับ แต่วิชา ‘สื่อสารสนเทศ’ ที่ลงไว้เพราะความสนใจนั้นดันสนุกกว่าที่คิด

เนื้อหาน่ะน่าสนใจมาก เพราะมันใช้ได้จริงในชีวิตประจำวัน

ต่างจากคณิตศาสตร์ที่มักคิดว่า “จะใช้ปริพันธ์ไปทำอะไรฟระ” วิชานี้พูดถึงเรื่องพวกความปลอดภัยออนไลน์ การทำเว็บไซต์ วิธีสร้าง CG—สิ่งที่เราทุกคนต้องเจอบนคอมและมือถือทั้งนั้น

รู้ไว้ก็ไม่เสียหาย ไม่แน่อาจช่วยชีวิตในโลกยุคดิจิทัลก็ได้ ฉันเลยค่อนข้างชอบวิชานี้อยู่ไม่น้อย

◆

ห้องเรียนขนาดไม่ใหญ่นัก นร.ก็มีประปราย ส่วนใหญ่เป็นรุ่นน้อง

ฉันนั่งแอบเงียบๆ ตรงมุมหลังสุด กำลังจะใส่หูฟังแต่ก็หยุดไว้ เพราะใกล้จะเริ่มแล้ว

“มาฟุยุ~ ได้ข่าวว่าโดนสารภาพอีกแล้วเหรอ?”
“…อืม ปฏิเสธไปแล้วแน่นอน”
“เฮ้อ เมื่อไหร่พวกผู้ชายจะเข้าใจซะทีน้า ทั้งที่รู้ว่าเธอมีคนในใจอยู่แล้วแท้ๆ”
“ก็ไม่เชิงหรอก…”

ห้องเรียนเป็นแบบขั้นบันไดเหมือนโรงหนัง มองจากแถวหลังเห็นทุกอย่าง

สองสาวนั่งอยู่แถวหน้า หนึ่งคนผมสีชมพูบ็อบคัตดูร่าเริง อีกคนผมยาวสีดำสนิทดูนิ่งขรึม

ฉันว่าง ก็เลยฟังบทสนทนาไปเรื่อยๆ

“ก็เธอเคยบอกเองไม่ใช่เหรอ! ลืมรักแรกไม่ได้เลยไม่คิดจะคบใครไง”
“ก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้นหรอก แค่รู้สึกว่าเขายังอยู่ในใจเฉยๆ ต้องย้ายบ้านเพราะพ่อย้ายงานตั้งแต่เด็ก แล้วไม่ได้เจอกันอีก เลยเหมือนยังไม่ลืมซะทีเดียว ก็เลยยังไม่อยากมีใครตอนนี้น่ะ”
“…”

สาวผมดำดูจะเป็นคนที่มีหนุ่มๆ เข้ามาจีบ แต่กลับลืมรักแรกไม่ได้…เศร้าจังแฮะ

“ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนโรแมนติกนะเนี่ย ถ้าเป็นฉัน ลืมไปตั้งแต่สิบปีก่อนละ”
“ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะกลับไปเจอเขาหรอก…แต่ขอเก็บความรู้สึกนี้ไว้อีกหน่อยก็พอแล้ว”

หัวใจฉันแทบจะร้องไห้ออกมา

เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างบริสุทธิ์นัก รักแรกของเธอช่างลึกซึ้ง หากไม่ได้สมหวัง มันจะน่าเศร้าเกินไปไหม

คนที่เธอรักอยู่ไหนกัน—รีบกลับมาหาเธอซะทีเถอะ

จริงๆ เลยนะ

“ว่าแต่…ลองเสิร์ชชื่อในอินสตาหรือเฟซบุ๊กยังล่ะ? อาจจะเจอก็ได้นะ”
“ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ด้วยสิ…แค่ชื่อเนี่ยนะ จะเจอจริงเหรอ?”
“ก็…ไม่แน่หรอก แต่ถ้าเขาเล่นอยู่ก็น่าจะเจออยู่นะ ลองบอกชื่อมาสิ”

สมกับเป็นเด็กเรียนสื่อสารสนเทศ

ใช้ สื่อออนไลน์ ตามหาคนที่รู้แค่ชื่อ…ก็พอเป็นไปได้อยู่

อาจจะน่ากลัวในแง่ข้อมูลส่วนบุคคล แต่นี่มันรักแรกนะ เป็นเรื่องดีแน่นอน

กู๊ดจ็อบ อินสตา
กู๊ดจ็อบ เฟซบุ๊ก

สาวผมดำลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจหันไปสบตาเพื่อน

“เอ่อ…เท็นโด โซมะ เท็นที่หมายถึงสวรรค์、โดที่หมายถึงเป็นเด็กหรือลูก แล้วก็โซที่หมายถึงสีฟ้า แล้วก็มะที่หมายถึงม้า”
“…เอ๊ะ นั่นมัน…ฉันเหรอ?”