สิบกว่านาทีต่อมา เราจับกุมผู้ต้องสงสัย มาฟุยุ ซึ่งออกมาจากบ้านของโซมะคุงด้วยสีหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยมีฮิโยริซังซึ่งไม่รู้มาโผล่ตอนไหนร่วมด้วย… ทั้งที่ตัวเธอมีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวมาด้วยนิดหน่อย

พอมาฟุยุทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแล้วใช้กุญแจล็อกบ้านโซมะคุงอย่างหน้าตาเฉย มันก็รู้สึกเหมือนเธอจะอวดอะไรบางอย่าง ฉันเลยแอบกรีดร้องในใจว่า

“กี๊───!”

…ปกติแล้วฉันควรจะลากเธอกลับห้องตัวเองเพื่อสอบสวนต่อ แต่…สภาพห้องของฉันตอนนี้ไม่อำนวยให้พาใครเข้าไปเลยสักนิด สุดท้ายเราก็เลยไปคุยกันที่ห้องของมาฟุยุแทน ส่วนห้องของฮิโยริซังก็…ดูเหมือนจะเละไม่ต่างกัน แสดงว่าเราเป็นพวกเดียวกันสินะ?

“ห้องเธอนี่เรียบร้อยดีเนอะ…”
“เหรอ? ฉันว่าก็ธรรมดานะ”

ห้องของมาฟุยุ พูดง่ายๆ คือไม่มีความสิ้นเปลืองใดๆ เลย

มีโซฟา ทีวี โต๊ะเตี้ย ทุกอย่างจัดวางอย่างเหมาะสม ถึงจะไม่ได้มีของน้อย แต่ก็ให้ความรู้สึกเรียบง่าย ไม่มีลวดลาย ไม่มีพรมอะไรทั้งนั้น

สรุปง่ายๆ คือ ตรงข้ามกับห้องฉันอย่างสิ้นเชิง… สะอาดเรียบร้อยสุดๆ

“ไม่มีที่นั่งสินะ… ชิซุกะนั่งพื้นละกัน ฮิโยริซังเชิญที่โซฟาเลย”
“เอ๋… งั้นเหรอจ้ะ? แบบนี้ดีแน่เหรอ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ ชิซุกะน่ะเหมาะกับพื้นอยู่แล้ว… หึ”
“กี๊ย์！？ หน็อยแน่ะ ไอ้เด็กปากดี…!”

ขณะที่ฉันกำลังโมโหอยู่ มาฟุยุเดินไปหยิบหมอนอิงจากอีกห้องหนึ่งแล้วโยนมันลงหน้าชุดโซฟา

“เอ้า ลงจอดซะ”
“ฟังดูแปลกๆ ชะมัดเลยนะคำพูดนั่น…ก็ ขอบใจแล้วกัน”

ฉันหันบั้นท้ายไปนั่งตรงหมอนเป้าหมาย ฟุบ…สัมผัสอ่อนนุ่มนั้นช่วยปกป้องบั้นท้ายที่นุ่มยิ่งกว่าของฉัน มาฟุยุก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

“แล้ว…มีอะไรล่ะ? จู่ๆ ก็มาดักรอฉันแบบนั้น”

มาฟุยูที่นั่งบนโซฟาข้างๆ ฮิโยริจ้องฉันกับฮิโยริ—แต่แน่นอนว่าฉันที่นั่งตรงข้ามคือเป้าหมายหลัก—ด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ก็คงเข้าใจได้น่ะนะจากมุมมองฝั่งนั้น…แต่ฉันเองก็อยากเค้นความจริงจากมาฟุยุให้ได้มากกว่าน่ะสิ

ฮิโยริดูเป็นห่วงผลัดกันมองฉันกับมาฟุยุไปมา แต่บางทีก็เผลอมองผิดทิศทางเหมือนคนเมา

ฉันสูดลมหายใจเข้าเบาๆ อย่างระมัดระวังไม่ให้มาฟุยุสังเกตเห็น

…ฉันจะต้องได้คำอธิบายที่ชัดเจนแน่นอน

“…มาฟุยู ทำไมเธอถึงมีกุญแจบ้านของโซมะคุงล่ะ”
“ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าจะเป็นเรื่องนี้ น้องสาวถือกุญแจบ้านพี่ชาย มันแปลกตรงไหน?”

ดูท่ามาฟุยุจะคาดการณ์ไว้แล้ว ถึงไม่แม้แต่จะเลิกคิ้วสงสัย

“เธอไม่ใช่น้องสาวซักหน่อย!”

ฉันจ้องเขม็งใส่มาฟุยุสุดแรงจนหน้าบานแก้มพองเหมือนปลาปักเป้า ต้องขู่ไว้ก่อน!

“หน้าตาตลกจัง”
“เอ๊ะ? ไม่กลัวเลยเรอะ?”
“ไม่เลย แล้วเธอจะทำอะไรได้ล่ะ ชิซึกะ”
“จะทำให้เธอกลัว แล้วฉวยโอกาสช่วงชุลมุนแย่งกุญแจมาไง”
“นั่นมันอาชญากรรมชัดๆ ถ้ามีโจรอยู่ข้างในเอง ระบบรักษาความปลอดภัยของแมนชั่นก็คงหมดความหมายล่ะ”
“พูดแบบนั้น เดี๋ยวก็ลากเธอข้อหาแกะกุญแจเข้าไปหรอก!”
“ฉันได้มาอย่างถูกต้องนะ”
“เอาเถอะๆ ใจเย็นกันก่อนนะ ทั้งสองคน…”

ฮิโยริรีบห้ามฉันกับมาฟุยุที่เริ่มปะทะคารมกันอย่างรุนแรง
พวกเราเถียงกันหยาบๆ เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเลยไม่คิดอะไรมาก แต่ในสายตาฮิโยรินี่อาจดูเป็นสถานการณ์ฉุกเฉินก็ได้

“เฮ้อ…ว่าแต่ สาเหตุจริงๆ คืออะไรกันแน่?”

ฉันถอนหายใจอย่างหนัก ตั้งสติขึ้นมาใหม่ นี่ต้องเป็นหน้าที่ของพี่สาวอย่างฉันที่จะนำบทสนทนา

“แล้วทำไมฉันต้องบอกด้วยล่ะ? หรือว่า…ชิซึกะ ชอบโซมะคุงงั้นเหรอ?”
“ก-กี๊กี๊กี๊ย์! บ-บะ-บ้า ใครจะไปชอบกันเล่า!”
“ก็รู้อยู่แล้วล่ะ แล้วคิดว่าตัวเองปิดบังได้ดีเหรอ?”
“…หา? อะ อื้ม ก็คิดว่าปิดดีแล้วนะ”

ฉันว่าฉันไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็นเลยนะว่าชอบโซมะคุง
ดูอย่างฮิโยรินั่นไง ถึงกับร้อง ‘เอ๊ะ’ ออกมาเลย

“น่าขันจริงๆ นะ งั้นก็สงสารชิซึกะที่ตามฉันไม่ทันเลยล่ะ จะบอกความจริงให้ก็ได้…ฉันได้กุญแจในวันแรกที่ย้ายเข้ามา แลกกับกุญแจห้องฉันไง”
“เธอไม่ได้ใช้วิธีบังคับเอาใช่มั้ย?”
“ก็ไม่รู้สิ จำไม่ได้แล้ว”
“บังคับแน่นอน ใช้กำลังบังคับแน่นอน…”

ภาพโซมะคุงที่กำลังตัวสั่น ยื่นกุญแจให้มาฟุยุด้วยน้ำตาคลอเบ้าลอยเข้ามาในหัวฉัน
“กุญแจดอกนี้…ทั้งที่ตั้งใจจะให้กับชิซึกะแท้ๆ…” อะไรทำนองนั้น
สงสารโซมะคุงจริงๆ

ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้ฉันจะทำหน้าที่แทนเธอเอง…！

ขณะที่ฉันยกสะโพกขึ้นเล็กน้อย เตรียมจะชิงกุญแจจากมาฟุยุ────คนที่ไม่คาดคิดก็พูดบางอย่างออกมาจนทุกอย่างชะงัก

“เอ๊ะ…ฉันก็เคยให้กุญแจบ้านตัวเองกับโซมะคุงเหมือนกันนะ…แต่ไม่เคยได้กุญแจกลับมาเลย…”
“…หา?”
“…เอ๋?”

ฉันกับมาฟุยุหลุดพูดคนละคำ แต่เสียงประสานเป๊ะ สิ่งที่ไม่น่าเชื่อที่สุด สิ่งที่ฮิโยริเป็นคนพูด

เมื่อกี้…ฮิโยริว่าไงนะ…？

“ขอโทษนะฮิโยริซัง เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ…?”

ฮิโยริมองฉันด้วยสายตาหวั่นๆ …เดี๋ยวนะ คนที่ควรหวั่นใจคือฉันไม่ใช่เหรอ!?

“คือว่า…ฉันก็ให้กุญแจบ้านตัวเองกับโซมะคุงไว้เหมือนกัน…แต่เขาไม่ได้ให้กุญแจบ้านเขากลับมาเลยนะ…แบบนี้มัน…หมายความว่ายังไงกันแน่นะ…?”

……………………………………ไม่ไหวแล้ว

“ไม่รู้ด้วยแล้ววววววววววววววววววว ทำไมทุกคนถึงให้กุญแจเขากันหมดเลยยยยย สกปรก! สกปรก! พวกผู้ใหญ่สกปรกกกกกกกกกก!!!!”

กุญแจบ้านน่ะ…กุญแจบ้านน่ะ…มันไม่ใช่ของที่คนเป็นแฟนกันเท่านั้นเหรอที่เขาให้กัน!?

โซมะคุงที่รับไว้น่ะก็…!

ทั้งๆ ที่มี “ฉัน” อยู่ทั้งคนแล้วแท้ๆ!

ทั้งๆ ที่มี “ฉัน” อยู่ทั้งคนแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาา!!!!